gewoon werk & contingentsdag

Afgelopen zaterdag was de demonstratie tegen de NAVO. Het is allemaal wel even anders gelopen dan de beelden die ik zag van de demonstratie in Straatsburg. Via één van de organisatoren was bekend geworden dat het aantal demonstranten op Cyprus ongeveer 150 personen zou zijn. Op zich natuurlijk niet een heel schokkend groot aantal, maar er hoeven maar een paar raddraaiers bij te zitten en je hebt er je handen vol aan. Ook was het de eerste keer dat er een demonstratie werd gehouden in Pyla. Dus het was er alles aan gelegen om geen rottigheid te hebben. Dat was ook gelijk de reden dat er nogal wat politie en militairen op de been waren gebracht. Iedereen in sector 4 van de UN police moest werken en de vrije dag van mij werd ook ingetrokken. Ook vanuit het hoofdkwartier in Nicosia kwamen wat mensen, dus we waren met een club van ongeveer 25 man.
Bijzonder was wel weer dat de Grieks Cypriotische muhktar de demonstratie wilde verbieden en de Turks Cypriotische muhktar akkoord was met de demonstratie. Niet echt een handige situatie 2 kapiteins op één schip. Men is er kennelijk wel uitgekomen want de demonstratie ging door. Niet met het aantal demonstranten wat was verwacht, maar toch nog met een groep(je) van 50 deelnemers afkomstig van heel het eiland. Er werd zelfs nog even gewacht op de mensen die van wat verder kwamen en toen vertrok men eerst met de bus naar de Sovereign Base Area om daar wat te roepen. Hierna kwam men lopend terug naar Pyla voor de slotdemonstratie. Wij werden langs de route geposteerd en sloten aan bij de groep met ‘lawaaimakers’, vlaggen en spandoeken. Uiteraard geen nationale vlaggen. Op Pyla square werd nog een brief voorgelezen en daarna was dit “tegen-de-Navo” feestje afgelopen. Het kan dus wel vreedzaam en zonder malligheid. Wel even anders als de laatste demonstratie van de dierenextremisten in Zaandam.

Hierna ben ik nog met de Italiaan Mirgo naar zijn werkgebied in Athienou gereden. Er was daar iemand in de bufferzone gesignaleerd die daar kennelijk niets had te zoeken. Het gebied daar is erg groot is en Mirgo was nog niet helemaal bekend in dat gebied omdat hij daar nog maar 2 weken werkt. Ik heb mij dit keer als navigator aangeboden. Dus met de kaart op schoot proberen de weg te vinden. Alleen witgeschilderde oliedrums zonder nummer en OP’s van de UN met een nummer is het enige goede houvast. Het duurde even voor we op de locatie waren en daar troffen we niemand meer. Een totale inzet van ongeveer tweeënhalf uur voor niemand…. De afstanden in de bufferzone zijn soms groot en de snelheid waarmee kan worden gereden ligt veelal niet hoger dan een goeie 20 kilometer per uur. Hemelsbreed is de afstand te overzien, maar juist in dit gebied is het niet altijd toegestaan om de Turkse posten te passeren. En als dit dan wel mag, dan duurt het even voor alle gegevens zijn overgenomen en we door kunnen.

De controle aan de radiateur van mijn bolide gaf toch aan dat dat ding niet meer te repareren viel. Het constant bijvullen van de radiateur met water is wel erg bewerkelijk voor een autorit. Dus heb ik maar besloten om de radiateur te laten vervangen door een nieuwe. Eén van de voordelen op Cyprus is dan weer dat er geen afspraken gemaakt hoeven te worden. De auto kon ik achterlaten en dezelfde middag weer ophalen. Dus probleem 3 aan de auto is ook weer verholpen. Een ouwe auto met een gloednieuwe radiateur. Eigenlijk wel jammer dat het zo is weggestopt onder de motorkap. En nu hoop ik echt dat ik niets meer aan mijn auto krijg, want dan maak ik meer kosten dan de auto mij bij de aanschaf heeft gekost.

Verder heb ik de rest van de week gewerkt en de tracks gereden. Zo af en toe zijn er toch nog wel mensen die in de bufferzone worden aangetroffen die daar officieel niets hebben te zoeken. Als zij geen permit hebben krijgen ze uitleg hoe er aan te komen en worden zij vriendelijk verzocht de bufferzone te verlaten. En uiteraard controleren we ook de afgiftedatum van de permits, want het gebeurd zeer regelmatig dat die is verlopen.
Deze week was en nog een incident waarbij 3 man met 6 jachthonden zich in de bufferzone bevonden. Zij bevonden zich al aardig in de richting van de observatie posten van het Turkse leger en reageerden niet op ons aanroepen. Ze keken op, draaiden zich om en liepen van ons weg. Even verderop troffen wij de twee voertuigen waar zij kennelijk mee waren gekomen. We hebben nog geprobeerd op een slimme wijze hen toch te kunnen vatten, maar dit plan was niet gelukt. Er achteraan gaan was ook geen optie, want die Turkse militairen willen nogal eens een waarschuwingsschot lossen als men te dicht bij hun posten komen. Maar dan wel zo één die in de richting van mensen wordt afgevuurd. Het enige wat overbleef te doen was de Cypriotische politie te bellen voor informatie van de eigenaar van de kentekens. Overigens die informatie moet nog komen. Deze keer kwamen ze wel naar het bureau om door ons begeleid te worden naar de plaats van het incident. Dit was ook niet meer handig omdat er inmiddels een uur was verstreken, het donker was en weer een uurtje rijden nodig was om naar het incident te rijden. Zoals ik al schreef met licht is het al gevaarlijk opereren daar, laat staan als het donker is. Dan valt die blauwe baret ook niet echt meer op. Met een beetje geluk wordt de tenaamgestelde nog benaderd door Cypol en komen we die gasten nog een keer tegen.

Het lijkt allemaal niet heel spectaculair, maar het is wel onderdeel van mijn werk hier in de bufferzone. Over de gronden waarop wij ‘handhaven’ zal ik op een later moment nog eens schrijven. Momenteel heb ik nog geen gebrek aan onderwerpen.

Twee keer per half jaar is er gelegenheid om de missieleden van het contingent elkaar op een meer informele manier te spreken en een dag gezamenlijk erop uit te trekken. Zo’n dag was gisteren.
De organisatie was in handen van de Patrick, werkzaam in sector 1. Deze keer een dag om te genieten van een heel ander deel van Cyprus dan waarin de meesten van ons werken. Sector 1 was de plaats van handeling. Eerst een korte vergadering in mijn oude bureau Linou. De lopende zaken kwamen aan de orde. Hoe staan we in de missie, voelen we ons nog veilig, zijn er klachten, wat kan beter etc. ook de komende 4 mei herdenking was onderwerp van gesprek. Er zal nog navraag worden gedaan om te komen tot een vaste invulling van deze herdenking. Afhankelijk van de mogelijkheden wordt het dan of wat grootser met een officieel karakter of kleinschalig waarbij wij als 7 Nederlanders van dutchcon XI bijeenkomen op de UNPA en een bloemstuk zullen neerleggen bij een monument voor omgekomen politiemensen. In ieder geval is zeker dat wij gaan herdenken.
Naar aanleiding van het ‘inleveren’ van de notulen worden we in de gelegenheid gesteld om nogmaals een dag met elkaar te hebben. Dit is dan weer een officiële werkdag. En ik ben de gelukkige die de notulen mag gaan maken, in het Engels….
Na de groepssamenkomst werd het tijd voor de luchtigere dingen. De Australiër Peter, die is gestationeerd in Linou nam ons mee de tracks op. Omdat we niet allemaal in één voertuig passen hadden we een voertuig te leen uit Famagusta. Dus met twee goeie voertuigen konden we aan de bak. Het was tenslotte geen vlak terrein waarin wij in terecht kwamen. Hoge bergen met losliggende stenen, rul zand en weer afgewisseld met tracks begroeid met gras. Het stijging- en dalingspercentage was op bepaalde plekken 20%! En uit ervaring wist ik dat dit echt geweldig is om te ervaren, maar ook zelf te rijden. De anderen hebben deze ervaring dus deze dag ook op kunnen doen. Wij namen alle tijd om de tracks te ‘ontdekken’ en spectaculaire foto’s te maken. Voor mij was het ook wel weer super om mijn oude omgeving eens wat groener te zien en zelfs met water door de Xeros-river. Green 2 was nu echt groen en gaf een fantastisch uitzicht over het werkgebied van Patrick en de uitlopers van het Troodosgebergte. Ik heb deze keer geen moeflons gezien maar wellicht nog een ander keertje.
Peter vertelde enthousiast over de bijzonderheden van dit gebied en toonde, zelfs voor mij, nieuwe tracks in dit gebied. Het spookstadje Varosha werd bezocht (dit is niet het zelfde Varosha dat bij Famagusta ligt). Een plek waar de mensen in 1974 op stel en sprong hun huizen moesten verlaten voor de Turken en dat sindsdien 1 keer per jaar kan worden bezocht door de toenmalige bewoners. Zij bezoeken dan eerst de kerk, de begraafplaats en kunnen dan onder begeleiding van de UN police door het verlaten plaatsje wandelen. Het is bijna niet voor te stellen wat dat moet betekenen voor de voormalige bewoners van Varosha.
Via de crossing bij Varosha zijn we beland in het noordelijk gedeelde van Cyprus. Daar aan de kust hebben we geluncht en via de crossing bij Lefka zijn we weer teruggekeerd naar Linou. Een patrouille van zesenhalf uur en we hadden maar een klein deel van de tracks in sector 1 gehad.
Hierna zijn we met de hele groep (en 4 personen aanhang) gaan karten in de buurt van Linou. Weer een nieuwe ervaring, maar ik geloof niet dat ik erg geschikt ben om mijn baan als politieman om te ruilen voor fulltime racer. Het is niet zo dat ik tijdens het rijden gecrasht ben of zo, maar vol gas door de bochten met zo’n karretje op die kleine wieltjes was (nog) niet aan mij besteed. Mijn kart met nummer 1 werd laatste van de 5 aan de start gekomen karts in deze heat. Ik wil wel zeggen dat het een toffe ervaring, vet gaaf en cool was!
Na afloop was er nog een gezellig diner in een knus restaurant in Kakopetria en na een autorit van anderhalf uur waren we weer terug in Pyla. Een perfect georganiseerde dag! Wel erg jammer dat we weer niet compleet konden zijn. Peter verblijft namelijk nog in Nederland vanwege de gezondheidstoestand van zijn vader.

Dit weekeind werk ik en de volgende week wordt hier het Grieks-orthodoxe paasfeest gevierd. Hier valt Pasen dus een weekje later. Voor de lezer in ieder geval zalig Pasen gewenst.

Doeg!