bezoek uit Zaanstreek (&) Waterland
Door: alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
27 Juni 2009 | Cyprus, Nicosia
Druk, druk, druk, soms lijkt het alsof het hier allemaal maar z’n gangetje gaat. Deze week was dat in ieder geval zeker niet het geval.
Dienstwijzigingen zijn hier ook. Veelal heb je dienst met z’n tweeën en solo surveillance komt ook voor. Een ideale manier om eens wat op onderzoek uit te gaan en wat nieuwe tracks te ontdekken of zelfs te creëren. En soms is een dienstwijziging eigenlijk zo gek nog niet. Afgelopen zondag kreeg ik namelijk een belletje dat ik maandag was ingedeeld om te gaan vliegen. Dat zijn dus aangename verrassingen. Samen met Jennifer uit Australië, Kresimir uit Kroatië en Terry uit Ierland zijn we de maandag naar Famagusta gereden. Vier personen, maar ik wist eigenlijk al dat de grote helikopter in onderhoud was. In de kleine helikopter is maar plaats voor drie of één van ons moest zelf gaan vliegen. Zelf had ik al bedacht dat ik mijn plaatsje zou afstaan omdat ik al eerder was mee geweest en de anderen niet. Maar op de lijsten stond een andere Ierse naam, dus Terry kon daardoor niet mee en praten en uitleggen helpt dan ook niet meer. De naamlijst is heilig.
Toen de helikopter op het UN-camp landde zag ik toch echt dat er enkele onderdelen van de helikopter niet aanwezig waren. Alle vier de deuren ontbraken…… nu had ik al eens gehoord dat er zonder deuren werd gevlogen in de grote heli, maar met dat kleine ding? En hoe zou dat dan gaan bij die scherpe bochten die ik eerder met deze heli had ondervonden? Toen al drukte je lichaam tegen de deur. Maar goed, alle moed bij elkaar gehaald en ik werd achterin neergezet en vastgesnoerd in de driepuntsgordel. En er was maar één lus om je aan vast te houden als je een bocht maakte. Het was wederom een fantastische vlucht met een super uitzicht en ook handig voor het fotograferen. Het was zelfs aangenaam zo zonder deuren, de wind wapperde lekker door mijn (weer gegroeide) haren. Minpuntje was dat je op 400 meter hoogte toch veel stank kan ondervinden van de veebedrijven in de bufferzone als je daar overheen vliegt. Na een uur zette de piloot de heli weer op de grond en kon ik constateren dat ik aan één been toch wat spieren had gebruikt die ik kennelijk doorgaans minder belast.
Na dit avontuur begon het nog grotere avontuur voor mij, maar zeker ook voor mijn gasten. Een afvaardiging van het korps Zaansteek-Waterland kwam bij mij op bezoek om eens te ervaren waar ik zoal mee bezig ben. Om hen niet direct met het wat verouderde materiaal te confronteren was geregeld dat ik de VIP-auto gedurende hun verblijf kon gebruiken. De UN 5, een Prado met wat meer ruimte en wat luxer uitgevoerd. Die heb ik maandagmiddag eerst opgehaald vanaf de UNPA. Omdat Nander ook nog twee collega’s over kreeg zijn we in een bescheiden konvooi naar Larnaka gereden. Vanzelfsprekend had ik natuurlijk wel de bedrijfskleding aangetrokken. Het staat netjes, maar ik zou me kunnen voorstelen dat ik voor hen onherkenbaar was geworden na de inmiddels 4 maanden verblijf op Cyprus.
Na een poosje wachten in en buiten de aankomsthal kwamen de vrouw en mannen dan eindelijk te voorschijn. Marga, Gerard, Paul en Arjan werd een warm welkom geheten. Gelukkig was er niet teveel aan bagage meegenomen dus dat kon ook nog in de auto. Na een uurtje rijden kwamen we in Nicosia aan en na het inchecken hebben we het programma voor de komende twee dagen doorgesproken. Toen werd het echt tijd om een drankje en hapje te nuttigen in een soort pub aan de overkant van de weg waar het hotel staat. Dank aan de plaatselijke bekendheid van Nander.
Dinsdag begon de dag op een zeer acceptabel tijdstip en heb ik de gasten opgehaald en naar de UNPA gereden. Ik had geregeld dat zij een helikoptervlucht konden meemaken boven de bufferzone. De bedoeling was dat we met de grote helikopter, de Bell zouden gaan. Echter die was in onderhoud en nu waren er twee kleintjes gecharterd, de Hughes. Het was voor mij al een verrassing dat er twee van deze machines zijn, want ik heb altijd gedacht dat er van beide types maar één was. Door de piloten werden de papieren gecheckt en de veiligheidsbriefing gehouden. Ook gaven de piloten uitleg welke route we gingen vliegen. We zouden de Green Line in Nicosia volgen en dan boven de tracks naar OP 146 vliegen. Dit is het einde van de bufferzone en eindigt bij ‘bay-watch’ in zee. Toen de indeling: Marga, Arjan en Paul in de 1e heli en Gerard en ik in de 2e heli. En ook nu weer waren de heli’s ‘full airconditioned’, dus zonder deuren!
De route boven de Green Line in Nicosia was nogal bochtig en daardoor soms wat oncomfortabel. We werden wel gelijk behoorlijk op de proef gesteld met het voorkomen om uit de heli te vallen. Hierna ging het wel wat beter en konden we vanaf een hoogte van 400 meter de tracks goed zien en daarbij aan beide kanten de posten van het Turkse leger en de Nationale Garde. Ook de spookstad gaf een bijzonder zicht vanuit de lucht. Bij de verlaten stad Varosha (zuid van Famagusta) zijn we naar het oostelijk puntje van de bufferzone gevlogen en daarna weer terug naar Nicosia. Op mijn verzoek ook nog over Pyla en de piloot heeft daar maar drie rondjes van gemaakt. Voor één van ons was dat net één rondje teveel.
Nabij Nicosia ging de 2e helikopter schuin achter mij vliegen en was het mogelijk om de bewegingen van zo’n machine te zien in de verschillende luchtlagen en uiteraard een paar prachtige foto's kunnen maken. Na anderhalf uur zat de vlucht erop en landden we op de oude luchthaven van Nicosia, nu de United Nations Protected Area.
De piloten werden bedankt en kregen een presentje en wij konden de maag weer wat vullen in de internationale mess. De plek waar de wereld lijkt samen te komen met militairen, politiemensen, burger personeel die allen werkzaam zijn in deze missie. Voor de middag had ik geregeld dat Nander uitleg zou geven bij het rijden van de Green Line tour, de bufferzone in de oude stad Nicosia. Dus hij bracht ons naar verschillende plekken waar de onbemande posten van de UN zijn gelegen op enkele meters afstand van de andere twee partijen. Bij het bezoek van een winkel kwam Arjan helemaal aan zijn trekken omdat er spullen waren te zien die in 1974 daar waren achtergelaten en daarna niet meer zijn weggehaald. Ook de garage met nieuwe auto’s werd bezocht. Die auto’s zijn natuurlijk inmiddels al oldtimers geworden. In de kelder stonden er tientallen met de ‘pakbon’ nog achter het raam bevestigd en onder een dikke laag stof.
Na deze tour met hoge temperaturen en alleen maar zon hebben ze verkoeling gezocht in het zwembad van het hotel. Daar had ik niet op gerekend dus ik heb aan de kant toegekeken naar het vermaak van mijn gasten. Vóór het avondeten zijn we nog over Ledra Street van het zuidelijk deel naar het noordelijk deel van Nicosia gelopen. Er moesten natuurlijk wel wat formaliteiten worden afgehandeld anders kom je het noordelijk deel van de stad niet in en ook niet uit. Tijdens het diner bij een Japans restaurant in Nicosia kreeg sprak Arjan mij toe en kwam het op Kuifje en dat er een nieuw avontuur was geschreven. De auteur was niemand meer dan ikzelf. Ik kreeg het eerste en daarmee ook gelijk het enige exemplaar uitgereikt van: “de avonturen van Kuifje op Cyprus”. Deel 2 volgt ook nog maar dat is nog niet helemaal klaar. Er moeten nog een stuk of zeven hoofdstukken worden geproduceerd en dit verslag is er één van. Verder had hij een speciaal Kuifje T-shirt laten maken in de kleur (UN) blauw met te tekst als de titel van het boekwerk. Ook de anderen kregen zo’n soortgelijk shirt. Een strakke actie van Arjan en geweldig gewaardeerd! En ik wil het hier wel opmerken; het was Gerard die als eerste spontaan het shirt aantrok en de anderen volgden heel snel daarop. Mooi toch?!
Dag 2 was ook weer flink gevuld met plichtplegingen. Eerst was er een informeel samenzijn met de leden van het Dutchcon XI bij Sessac op de UNPA. Patrick, Ruud en Ray konden vertellen wat hun bezigheden in de missie zijn en de aanwezigen konden ook eens van anderen horen of het allemaal echt waar is wat ik laat weten over deze missie. Daarna zijn Gerard en Paul vertrokken voor een gesprek met de Chief of Mission en aansluitend met de Senior Police Adviser van de UN police. Ik was daar niet bij maar er is in ieder geval gesproken over de politieke situatie en de aanwezigheid van de politiemensen op Cyprus in deze missie en bovenal waarom het toch zo belangrijk is dat wij er zijn en eigenlijk liever voor 12 maanden. Nu is het zo dat we het enige land zijn die collega’s zes maanden uitzendt en daardoor bepaalde belangrijke posities niet krijgen.
Hoewel dit een informeel bezoek was aan mij, ontkwam Gerard, als portefeuillehouder uitzendingen in de raad van hoofdcommissarissen er niet aan met deze twee mensen te spreken.
In de tussentijd ben ik met Marga en Arjan het gebied van de oude luchthaven gaan bezoeken en heb ik wat foto’s gemaakt bij het vliegtuig (deze kon bij de invasie in 1974 niet meer op tijd vertrekken en staat hier dus al 35 jaar op het platform te vergaan), bij een van de startbaan doorgeschoten straaljager en alvast het rijden van een enkele track rond de UNPA.
Half de ochtend zijn we naar mijn werkplek gereden en daar bezochten we eerst de versteende lijken in de kerkmuur. Er zijn ernstige twijfels gerezen of het verhaal van het bovenstaande wel klopt. Tja, als je Arjan mee hebt en die Gerard weet ook wel wat over versteende lijken, is gebleken????
Een Cyprisch sandwich in een eethuisje bij Pyla square en een kort bezoek aan het bureau in Pyla was de volgende bezigheid. De station-commander Paul heeft mijn bezoekers alvast gewaarschuwd voor de gevaren van de zon in de bufferzone. Hoewel ik al een andere auto had geregeld was die ook nodig voor een andere klus, dus bij SCAT werd gevraagd hun truck te mogen gebruiken. De UN 5 is niet echt geschikt voor het gebied waarin ik werk. Dus de truck waarin ik doorgaans mijn werk doe werd gebruikt. Niet gemaakt om met z’n drieën achterin te zitten met een brandende zon en een buitentemperatuur van 40 graden (doe je ogen dicht en zie je ze zitten!). Marga had het goed bekeken, links voorin en zonder stuur voor je zat ze lekker ruim. We hebben een patrol gereden en zijn ook eens van de graffel road afgegaan en hebben zo echt ‘off the road’ gereden. Tijdens de patrol kon ik volop uitleg geven van de invulling van een dergelijke patrol. En we zijn een paar keer gestopt om de benen te strekken, te genieten van het uitzicht en het maken van foto’s.
De bedoeling was om bij de coffeeshop in Troulli te stoppen voor koffie. Al vier maanden is die zaak altijd open en juist op dit moment was het gesloten. Maar goed, een goede reisleider past zijn programma aan en dat deden we dus ook. De route werd vervolgd en we waren wat eerder klaar met deze patrol. Vervolgens een rondleiding door mijn appartement en dat was ook gelijk de mogelijkheid om het uniform uit te doen en wat luchtiger kleding aan te trekken. Omdat er kennelijk twijfels waren over de 5 minuten afstand vanaf mijn appartement totaan de zee en strand hebben we dat getest. Ik had gelijk en omdat we er toen toch waren hebben we daar nog 2 uurtjes gezond en gezwommen.
’s Avond zijn we naar Troulli gereden en in het enige restaurant daar een typisch Cypriotische meze-maaltijd gegeten. Van de buitenkant gezien lijkt het restaurant meer een schuur, maar het eten is daar prima. Trouwens het is ook gelijk in de weekeinden de plaatselijke kroeg voor de jongeren.
Een local heeft ons nog op de foto gezet met het speciale Kuifje shirt (sorry Carrie), maar die is niet helemaal gelukt.
Na een dag vol bezigheden en indrukken waren we weer om 23.00 uur in Nicosia en dat was ook alweer de laatste volle dag van het verblijf op Cyprus.
Donderdag heb ik de gasten teruggebracht naar Larnaka airport. Daar werd vijf keer een hartelijk ‘dank je wel’ gehoord. Maar ze waren toch maar met hun vieren? Het vijfde ‘dank je wel’ kwam van mij. Ik was toch ook een beetje gast (aan tafel) bij hen.
En bij het inchecken voor de vlucht terug werd er nog voor een jonge vrouw ingecheckt die toen nog vastgeketend zat aan een politievrouw van de Cypriotische politie. Ongemerkt heeft de tot 7 jaar veroordeelde drugkoerierster wel heel veel begeleiding gekregen op de terugvlucht naar Nederland. Alleen voor haar was in Nederland een busje van het parket geregeld voor transport naar haar verblijfadres. Ik weet zeker dat het voor mijn gasten vrijer was geregeld.
En zo kwam er een einde aan een bliksem bezoek van de wijkteamchef Marga, de korpschef Gerard, de coördinator internationale betrekkingen Paul en de wijkagent Arjan. Het was een vol programma en in een korte tijd heb ik geprobeerd een beeld te geven van mijn bezigheden hier. Ik heb leuke dingen geregeld en dat heeft soms ook wel best wat moeite gekost. Voor het maken van zo’n helikoptervlucht moeten al veel formulieren worden ingevuld, maar vooraf is lobbyen ook heel belangrijk. Het interessante daar weer van is dat je dan ook weer vrienden maakt. Een beetje chique eten werd meer afgewisseld met eenvoudig tot soms zeer eenvoudig. Ook dat is het leven op Cyprus en deze missie. En daar hebben mijn gasten dus goed aan meegedaan. Het was leuk om te doen en ook fijn om de reacties te zien. Ik heb daarvan genoten.
Het zou zo maar kunnen dat volgende week er een collega is die zich inmeldt bij de meldkamer met het volgende: "ik ga op patrol en neem de track Monnickendam-Marken en ik gebruik de truck van station Monnickendam en de bevindingen lees je in mijn increp". Weet dan dat Arjan ook is 'besmet' met het missievirus.
En voor diezelfde middag had ik alweer georganiseerd dat de groep politiemensen die werkzaam zijn in Pyla, met z’n allen op de foto gingen. De force fotograaf uit Nicosia had ik gecharterd om ons te vereeuwigen op een paar leuke plaatsen in en buiten de bufferzone. Niet alleen netjes als een voetbalteam, maar ook een beetje gek. En dat is ook weer gelukt.
Een uurtje later een partijtje Beach volleybal gespeeld met een keur aan internationale deelnemers Lisette, Carlos, Miro, Luis en Navender.
En nu ben ik toe aan een paar dagen ‘uitrusten’ want het waren enkele lange en drukke dagen.
Doeg!
Dienstwijzigingen zijn hier ook. Veelal heb je dienst met z’n tweeën en solo surveillance komt ook voor. Een ideale manier om eens wat op onderzoek uit te gaan en wat nieuwe tracks te ontdekken of zelfs te creëren. En soms is een dienstwijziging eigenlijk zo gek nog niet. Afgelopen zondag kreeg ik namelijk een belletje dat ik maandag was ingedeeld om te gaan vliegen. Dat zijn dus aangename verrassingen. Samen met Jennifer uit Australië, Kresimir uit Kroatië en Terry uit Ierland zijn we de maandag naar Famagusta gereden. Vier personen, maar ik wist eigenlijk al dat de grote helikopter in onderhoud was. In de kleine helikopter is maar plaats voor drie of één van ons moest zelf gaan vliegen. Zelf had ik al bedacht dat ik mijn plaatsje zou afstaan omdat ik al eerder was mee geweest en de anderen niet. Maar op de lijsten stond een andere Ierse naam, dus Terry kon daardoor niet mee en praten en uitleggen helpt dan ook niet meer. De naamlijst is heilig.
Toen de helikopter op het UN-camp landde zag ik toch echt dat er enkele onderdelen van de helikopter niet aanwezig waren. Alle vier de deuren ontbraken…… nu had ik al eens gehoord dat er zonder deuren werd gevlogen in de grote heli, maar met dat kleine ding? En hoe zou dat dan gaan bij die scherpe bochten die ik eerder met deze heli had ondervonden? Toen al drukte je lichaam tegen de deur. Maar goed, alle moed bij elkaar gehaald en ik werd achterin neergezet en vastgesnoerd in de driepuntsgordel. En er was maar één lus om je aan vast te houden als je een bocht maakte. Het was wederom een fantastische vlucht met een super uitzicht en ook handig voor het fotograferen. Het was zelfs aangenaam zo zonder deuren, de wind wapperde lekker door mijn (weer gegroeide) haren. Minpuntje was dat je op 400 meter hoogte toch veel stank kan ondervinden van de veebedrijven in de bufferzone als je daar overheen vliegt. Na een uur zette de piloot de heli weer op de grond en kon ik constateren dat ik aan één been toch wat spieren had gebruikt die ik kennelijk doorgaans minder belast.
Na dit avontuur begon het nog grotere avontuur voor mij, maar zeker ook voor mijn gasten. Een afvaardiging van het korps Zaansteek-Waterland kwam bij mij op bezoek om eens te ervaren waar ik zoal mee bezig ben. Om hen niet direct met het wat verouderde materiaal te confronteren was geregeld dat ik de VIP-auto gedurende hun verblijf kon gebruiken. De UN 5, een Prado met wat meer ruimte en wat luxer uitgevoerd. Die heb ik maandagmiddag eerst opgehaald vanaf de UNPA. Omdat Nander ook nog twee collega’s over kreeg zijn we in een bescheiden konvooi naar Larnaka gereden. Vanzelfsprekend had ik natuurlijk wel de bedrijfskleding aangetrokken. Het staat netjes, maar ik zou me kunnen voorstelen dat ik voor hen onherkenbaar was geworden na de inmiddels 4 maanden verblijf op Cyprus.
Na een poosje wachten in en buiten de aankomsthal kwamen de vrouw en mannen dan eindelijk te voorschijn. Marga, Gerard, Paul en Arjan werd een warm welkom geheten. Gelukkig was er niet teveel aan bagage meegenomen dus dat kon ook nog in de auto. Na een uurtje rijden kwamen we in Nicosia aan en na het inchecken hebben we het programma voor de komende twee dagen doorgesproken. Toen werd het echt tijd om een drankje en hapje te nuttigen in een soort pub aan de overkant van de weg waar het hotel staat. Dank aan de plaatselijke bekendheid van Nander.
Dinsdag begon de dag op een zeer acceptabel tijdstip en heb ik de gasten opgehaald en naar de UNPA gereden. Ik had geregeld dat zij een helikoptervlucht konden meemaken boven de bufferzone. De bedoeling was dat we met de grote helikopter, de Bell zouden gaan. Echter die was in onderhoud en nu waren er twee kleintjes gecharterd, de Hughes. Het was voor mij al een verrassing dat er twee van deze machines zijn, want ik heb altijd gedacht dat er van beide types maar één was. Door de piloten werden de papieren gecheckt en de veiligheidsbriefing gehouden. Ook gaven de piloten uitleg welke route we gingen vliegen. We zouden de Green Line in Nicosia volgen en dan boven de tracks naar OP 146 vliegen. Dit is het einde van de bufferzone en eindigt bij ‘bay-watch’ in zee. Toen de indeling: Marga, Arjan en Paul in de 1e heli en Gerard en ik in de 2e heli. En ook nu weer waren de heli’s ‘full airconditioned’, dus zonder deuren!
De route boven de Green Line in Nicosia was nogal bochtig en daardoor soms wat oncomfortabel. We werden wel gelijk behoorlijk op de proef gesteld met het voorkomen om uit de heli te vallen. Hierna ging het wel wat beter en konden we vanaf een hoogte van 400 meter de tracks goed zien en daarbij aan beide kanten de posten van het Turkse leger en de Nationale Garde. Ook de spookstad gaf een bijzonder zicht vanuit de lucht. Bij de verlaten stad Varosha (zuid van Famagusta) zijn we naar het oostelijk puntje van de bufferzone gevlogen en daarna weer terug naar Nicosia. Op mijn verzoek ook nog over Pyla en de piloot heeft daar maar drie rondjes van gemaakt. Voor één van ons was dat net één rondje teveel.
Nabij Nicosia ging de 2e helikopter schuin achter mij vliegen en was het mogelijk om de bewegingen van zo’n machine te zien in de verschillende luchtlagen en uiteraard een paar prachtige foto's kunnen maken. Na anderhalf uur zat de vlucht erop en landden we op de oude luchthaven van Nicosia, nu de United Nations Protected Area.
De piloten werden bedankt en kregen een presentje en wij konden de maag weer wat vullen in de internationale mess. De plek waar de wereld lijkt samen te komen met militairen, politiemensen, burger personeel die allen werkzaam zijn in deze missie. Voor de middag had ik geregeld dat Nander uitleg zou geven bij het rijden van de Green Line tour, de bufferzone in de oude stad Nicosia. Dus hij bracht ons naar verschillende plekken waar de onbemande posten van de UN zijn gelegen op enkele meters afstand van de andere twee partijen. Bij het bezoek van een winkel kwam Arjan helemaal aan zijn trekken omdat er spullen waren te zien die in 1974 daar waren achtergelaten en daarna niet meer zijn weggehaald. Ook de garage met nieuwe auto’s werd bezocht. Die auto’s zijn natuurlijk inmiddels al oldtimers geworden. In de kelder stonden er tientallen met de ‘pakbon’ nog achter het raam bevestigd en onder een dikke laag stof.
Na deze tour met hoge temperaturen en alleen maar zon hebben ze verkoeling gezocht in het zwembad van het hotel. Daar had ik niet op gerekend dus ik heb aan de kant toegekeken naar het vermaak van mijn gasten. Vóór het avondeten zijn we nog over Ledra Street van het zuidelijk deel naar het noordelijk deel van Nicosia gelopen. Er moesten natuurlijk wel wat formaliteiten worden afgehandeld anders kom je het noordelijk deel van de stad niet in en ook niet uit. Tijdens het diner bij een Japans restaurant in Nicosia kreeg sprak Arjan mij toe en kwam het op Kuifje en dat er een nieuw avontuur was geschreven. De auteur was niemand meer dan ikzelf. Ik kreeg het eerste en daarmee ook gelijk het enige exemplaar uitgereikt van: “de avonturen van Kuifje op Cyprus”. Deel 2 volgt ook nog maar dat is nog niet helemaal klaar. Er moeten nog een stuk of zeven hoofdstukken worden geproduceerd en dit verslag is er één van. Verder had hij een speciaal Kuifje T-shirt laten maken in de kleur (UN) blauw met te tekst als de titel van het boekwerk. Ook de anderen kregen zo’n soortgelijk shirt. Een strakke actie van Arjan en geweldig gewaardeerd! En ik wil het hier wel opmerken; het was Gerard die als eerste spontaan het shirt aantrok en de anderen volgden heel snel daarop. Mooi toch?!
Dag 2 was ook weer flink gevuld met plichtplegingen. Eerst was er een informeel samenzijn met de leden van het Dutchcon XI bij Sessac op de UNPA. Patrick, Ruud en Ray konden vertellen wat hun bezigheden in de missie zijn en de aanwezigen konden ook eens van anderen horen of het allemaal echt waar is wat ik laat weten over deze missie. Daarna zijn Gerard en Paul vertrokken voor een gesprek met de Chief of Mission en aansluitend met de Senior Police Adviser van de UN police. Ik was daar niet bij maar er is in ieder geval gesproken over de politieke situatie en de aanwezigheid van de politiemensen op Cyprus in deze missie en bovenal waarom het toch zo belangrijk is dat wij er zijn en eigenlijk liever voor 12 maanden. Nu is het zo dat we het enige land zijn die collega’s zes maanden uitzendt en daardoor bepaalde belangrijke posities niet krijgen.
Hoewel dit een informeel bezoek was aan mij, ontkwam Gerard, als portefeuillehouder uitzendingen in de raad van hoofdcommissarissen er niet aan met deze twee mensen te spreken.
In de tussentijd ben ik met Marga en Arjan het gebied van de oude luchthaven gaan bezoeken en heb ik wat foto’s gemaakt bij het vliegtuig (deze kon bij de invasie in 1974 niet meer op tijd vertrekken en staat hier dus al 35 jaar op het platform te vergaan), bij een van de startbaan doorgeschoten straaljager en alvast het rijden van een enkele track rond de UNPA.
Half de ochtend zijn we naar mijn werkplek gereden en daar bezochten we eerst de versteende lijken in de kerkmuur. Er zijn ernstige twijfels gerezen of het verhaal van het bovenstaande wel klopt. Tja, als je Arjan mee hebt en die Gerard weet ook wel wat over versteende lijken, is gebleken????
Een Cyprisch sandwich in een eethuisje bij Pyla square en een kort bezoek aan het bureau in Pyla was de volgende bezigheid. De station-commander Paul heeft mijn bezoekers alvast gewaarschuwd voor de gevaren van de zon in de bufferzone. Hoewel ik al een andere auto had geregeld was die ook nodig voor een andere klus, dus bij SCAT werd gevraagd hun truck te mogen gebruiken. De UN 5 is niet echt geschikt voor het gebied waarin ik werk. Dus de truck waarin ik doorgaans mijn werk doe werd gebruikt. Niet gemaakt om met z’n drieën achterin te zitten met een brandende zon en een buitentemperatuur van 40 graden (doe je ogen dicht en zie je ze zitten!). Marga had het goed bekeken, links voorin en zonder stuur voor je zat ze lekker ruim. We hebben een patrol gereden en zijn ook eens van de graffel road afgegaan en hebben zo echt ‘off the road’ gereden. Tijdens de patrol kon ik volop uitleg geven van de invulling van een dergelijke patrol. En we zijn een paar keer gestopt om de benen te strekken, te genieten van het uitzicht en het maken van foto’s.
De bedoeling was om bij de coffeeshop in Troulli te stoppen voor koffie. Al vier maanden is die zaak altijd open en juist op dit moment was het gesloten. Maar goed, een goede reisleider past zijn programma aan en dat deden we dus ook. De route werd vervolgd en we waren wat eerder klaar met deze patrol. Vervolgens een rondleiding door mijn appartement en dat was ook gelijk de mogelijkheid om het uniform uit te doen en wat luchtiger kleding aan te trekken. Omdat er kennelijk twijfels waren over de 5 minuten afstand vanaf mijn appartement totaan de zee en strand hebben we dat getest. Ik had gelijk en omdat we er toen toch waren hebben we daar nog 2 uurtjes gezond en gezwommen.
’s Avond zijn we naar Troulli gereden en in het enige restaurant daar een typisch Cypriotische meze-maaltijd gegeten. Van de buitenkant gezien lijkt het restaurant meer een schuur, maar het eten is daar prima. Trouwens het is ook gelijk in de weekeinden de plaatselijke kroeg voor de jongeren.
Een local heeft ons nog op de foto gezet met het speciale Kuifje shirt (sorry Carrie), maar die is niet helemaal gelukt.
Na een dag vol bezigheden en indrukken waren we weer om 23.00 uur in Nicosia en dat was ook alweer de laatste volle dag van het verblijf op Cyprus.
Donderdag heb ik de gasten teruggebracht naar Larnaka airport. Daar werd vijf keer een hartelijk ‘dank je wel’ gehoord. Maar ze waren toch maar met hun vieren? Het vijfde ‘dank je wel’ kwam van mij. Ik was toch ook een beetje gast (aan tafel) bij hen.
En bij het inchecken voor de vlucht terug werd er nog voor een jonge vrouw ingecheckt die toen nog vastgeketend zat aan een politievrouw van de Cypriotische politie. Ongemerkt heeft de tot 7 jaar veroordeelde drugkoerierster wel heel veel begeleiding gekregen op de terugvlucht naar Nederland. Alleen voor haar was in Nederland een busje van het parket geregeld voor transport naar haar verblijfadres. Ik weet zeker dat het voor mijn gasten vrijer was geregeld.
En zo kwam er een einde aan een bliksem bezoek van de wijkteamchef Marga, de korpschef Gerard, de coördinator internationale betrekkingen Paul en de wijkagent Arjan. Het was een vol programma en in een korte tijd heb ik geprobeerd een beeld te geven van mijn bezigheden hier. Ik heb leuke dingen geregeld en dat heeft soms ook wel best wat moeite gekost. Voor het maken van zo’n helikoptervlucht moeten al veel formulieren worden ingevuld, maar vooraf is lobbyen ook heel belangrijk. Het interessante daar weer van is dat je dan ook weer vrienden maakt. Een beetje chique eten werd meer afgewisseld met eenvoudig tot soms zeer eenvoudig. Ook dat is het leven op Cyprus en deze missie. En daar hebben mijn gasten dus goed aan meegedaan. Het was leuk om te doen en ook fijn om de reacties te zien. Ik heb daarvan genoten.
Het zou zo maar kunnen dat volgende week er een collega is die zich inmeldt bij de meldkamer met het volgende: "ik ga op patrol en neem de track Monnickendam-Marken en ik gebruik de truck van station Monnickendam en de bevindingen lees je in mijn increp". Weet dan dat Arjan ook is 'besmet' met het missievirus.
En voor diezelfde middag had ik alweer georganiseerd dat de groep politiemensen die werkzaam zijn in Pyla, met z’n allen op de foto gingen. De force fotograaf uit Nicosia had ik gecharterd om ons te vereeuwigen op een paar leuke plaatsen in en buiten de bufferzone. Niet alleen netjes als een voetbalteam, maar ook een beetje gek. En dat is ook weer gelukt.
Een uurtje later een partijtje Beach volleybal gespeeld met een keur aan internationale deelnemers Lisette, Carlos, Miro, Luis en Navender.
En nu ben ik toe aan een paar dagen ‘uitrusten’ want het waren enkele lange en drukke dagen.
Doeg!
-
27 Juni 2009 - 09:22
Hans Van Kouwen:
Prachtig verhaal weer. Ik heb deze keer geen op of aanmerkingen op je proza. Ik kijk gewoon weer uit naar je volgend stukje.
Hans. -
27 Juni 2009 - 09:58
Bromsnor:
Je hebt er weer een heel verhaal van gemaakt jongen.En ook nog niets "gejokt". Als het zo door gaat met die lange verhalen moet er nog een "kuifje" deel III komen. Ik hoop dat je weer een beetje ben bijgekomen. Het zullen voor jou ook lange dagen geweest zijn.
Voor mij is er in ieder geval een heel andere wereld open gegaan.
Maar naarmate ik meer hoor/lees over de problemen op Cyprus ,hoe verder een oplossing weg lijkt.
Het gaat je goed.
Brom. -
27 Juni 2009 - 14:42
Marieke Kriek:
Hee Rene, het lijkt wel dat Maarten is afgevallen?? Van het water drinken hahah, en eindelijk geen BOCKBIER voor hem en geen salades met zalm enzo...maar Maarten had het uiteraad weer heet zag ik hahah..nog effe en je bent theus, zeker geen zin in he???
Hele dikke kus eut Krommenie, vaneut HEUS kuskus -
27 Juni 2009 - 15:01
Maarten:
Ja Marieke ik ben kilo's kwijt. Angstzweet van die helicopter..Uren lange voersurveillance door niemandsland bij 40+ graden. Slangen, mijnevelden,prikkeldraad versperringen en inderdaad geen... bockbiertjes. Dus echt afzien daar.
-
27 Juni 2009 - 15:36
Mike Koenekoop:
Hoi Alex,
Ik heb alleen maar goed verhalen gehoord van de gasten die je afgelopen week heb mogen ontvangen.
Je bent goed bezig en verricht goede werk.
Harstikke leuk dat je bezoek heb gekregen.
Ik wil je voor de laatste paar maandjes nog veel succes en plezier toewensen!
Groeten, Mike -
27 Juni 2009 - 16:54
Paul:
Weer een heel verhaal Alex. Leuk om te lezen man..... en het klopt allemaal. Zeker dat 3e rondje boven Pyla....!!!
Ik denk dat het voor ons allemaal geldt dat we een andere wereld hebben gezien waar jij aan het werk bent. Oplossing in Cyprus ligt ver weg. De aanwezigheid van de UN levert een belangrijke bijdrage aan de leefbaarheid in Cyprus.
Ik heb je zojuist via de mail een aantal foto's gestuurd. Hoop dat ze zijn aangekomen...!
Ben benieuwd naar het vervolg van de avontturen van kuifje op Cyprus.
Alex groet en tot ziens.. -
27 Juni 2009 - 19:04
Dirk:
Hoi Alex.
Weer een mooie bijdrage. Vanavond even tijd om te reageren. Voor het eerst na een volle week regen hier in Andijk. Dus echt vakantie. Ik wist wel dat ik gelijk kreeg. Weet je nog wat ik 2 weken terug schreef? Wel dat was:
Als ik jou was ging ik ook nog eens solliciteren op een baantje bij de plaatselijke VVV. Nog een paar van zulke verhalende excursies en de toeristen zijn niet aan te slepen.
Nu blijkt dat je al als ZZP'er begonnen bent.
En dat vliegen van jou? Wel wat een weelde. Gratis naar Cyprus en dan ook nog gratis vliegen. Dan gaat het hier anders. Reiskosten naar Lelystad voor eigen rekening. En dan nog de helicoptervlucht ook voor eigen rekening. En pas op dat dat duur is. Maar dan had ik er wel een deurtje in. Toch daar wel goedkoper dan de vlucht hier in Andijk een paar weken terug.
Ik zie dat je nog 48 dagen moet, dus nog 6 verhalen. Ik wacht af. -
28 Juni 2009 - 09:49
Lyda:
He broer,
Weer een prachtig verhaal, ze worden met de week langer.
Leuk dat je bezoek hebt gehad van je collega's uit Zaanstreek/Waterland.
Je had het zo te lezen prima geregeld.
Aan de foto's te zien heeft iedereen het prima naar zijn zin gehad.
Zou ik ook wel willen, maar ja Noorwegen wacht op ons.
Succes en groetjes,
Lyda, Nick en Martijn. -
28 Juni 2009 - 21:40
Carrie:
He Alex, ik wist wel dat je veelzijdig was, maar reisleider had ik nog niet achter je gezocht. Dat gaat je allemaal prima af, als ik de verhalen zo lees. De collegae hebben een geweldig programma aangeboden gekregen. Erg leuk voor hen, maar natuurlijk ook voor jou om die momenten samen te kunnen delen. Enne, ik ben benieuwd of Arjan de bevindingen in de increp binnen BVH heeft kunnen verwerken hoor. Want dat is een missie op zich. Daar hoef jij je gelukkig nog niet druk over te maken. Zorg jij nu maar dat de avonturen van Kuifje op Cyprus deel 2 gevuld worden. Mijn missie heeft dit weekend bestaan uit het bijwonen van de Marker havenfeesten. Dat was ook een hele zware opgave! :-) Ik heb een leuk aandenken daarvan naar je postadres gestuurd, dus over een weekje of zo krijg je echte handgeschreven post!!! -
30 Juni 2009 - 23:43
Marga:
Dat heb je weer mooi verwoord Alex ! En het was niet alleen dat extra rondje boven Pyla dat me zwaar viel. Maar het was de moeite waard die heli-vlucht.. Het hele bezoek trouwens, ik heb er van genoten !
nogmaals bedankt !!! -
01 Juli 2009 - 13:11
Bert En Margaret:
Alex,
Beter laat dan nooit..., nog even reageren op je artikel "Bezoek uit Zaanstreek & Waterland".
Je hebt, zo te lezen, een enerverende week achter de rug.
Ingedeeld om te vliegen in een helikopter zonder deuren..., een fantastische vlucht met super uitzicht en handig voor het fotograferen.
Alleen een driepuntsgordel om en één lus om je aan vast te houden..., wow!!!
Wel heerlijk fris, qua wind, maar niet qua geur (veebedrijven).
Wat leuk, dat Marga, Paul, Gerard en Arjan je een bliksembezoek hebben gebracht.
Hoe heeft Zaanstreek & Waterland het gered zonder dit kwartet?
Ook zij hebben de "open" helikoptervlucht goed doorstaan.
Je hebt hen rondgereden in een "VIP" auto, de UN5, een Prado, maar ook een "patrol" gereden en "off the road" in een truck.
Ze hebben op deze wijze een machtig uitzicht en overzicht gekregen van het werkgebied.
Jullie hebben chique en eenvoudig gegeten..., kortom zij hebben geproefd van de duidelijke tegenstellingen op Cyprus.
Je hebt een uniek verzamelaars item gekregen, t.w.
"De avonturen van Kuifje op Cyprus", waarin je zelf de hoofdrol vervult
en daarbij een "Kuifje" T-shirt.
Wie weet worden deze avonturen uitgebreid tot
"een triologie van Kuifje".
Nog zo'n 6 weken te gaan..., geniet van de tijd, die jou op Cyprus rest.
Ontvang onze hartelijke groete,
Bert en Margaret -
02 Juli 2009 - 19:51
Marieke(annet) Kriek:
haha die Maarten, maar wel mooie foto's hoor Alex Rene. En Rene je ken wel temet een bouquet reeks skrijven over je avonturen aldaar?
Hou je goed en pas op jezelf he..
dikke kus Marieke Kriek
eut Krommenie -
03 Juli 2009 - 10:10
Pim:
Een wat late reactie Alex, maar ik was even weg in eigen land. Mooi verslag van een bezoek van collega's uit Zawa. Goed, om ook te kunnen laten zien wat je zoal tegenkomt bij je werk op het eiland.
Eeen beemsterse groet van pim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
