'home' is waar je bed staat...
Door: alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
16 September 2012 | Zuid Sudan, Yambio
...en dat bed staat voor mij een half jaartje in Yambio en daar ben ik inmiddels weer terug. Lekker gewoon in mijn eigen container, mijn opgezette dome op mijn bed en het feitelijke nachtgebruik van 200 cm lengte en 65 cm breedte in de groenkleurige boogtent. Het is wel even anders als de afgelopen tweeënhalve week van mijn vakantie op Zanzibar, een dag Entebbe en een dag Juba.
Maar zoals ik de vorige keer had beloofd zal ik nog een deel van de vakantie gaan omschrijven.
De zondag ging ik naar Uroa hotel. Inmiddels had ik op de kaart gezien dat het ook aan de oostkant van Zanzibar lag en het duurde toch nog ruim een uur om er te komen. De chauffeur wist ook niet precies waar het was, dus bleef er niets anders over dan het hotel te bellen. Het bleek dat we nog een paar honderd meter waren verwijderd van Uroa Bay Beach Resort. Dus geen hotel, maar een resort. Al bij de toegangspoort werden we tegengehouden door de beveiliging en er moest eerst een belletje worden gepleegd. Toen konden we toch door en kon ik mijn welkomstdrankje in ontvangst nemen. Verder was het even slikken, want het was allemaal zo groots, veel huisjes die weer onderverdeeld zijn in 6 kamers, een groots restaurant, een zwembad!, een strook met ligbedden, een soort boulevard met een muurtje die dan de scheiding vormt naar het strand en de Indische Oceaan. Zoveel luxe….
Ook de 3 dagen dat ik hier was heb ik mij heerlijk vermaakt. Als ik de Indische Oceaan zat was dan koos ik voor het zwembad en andersom ook. En bij het gebruik van het zwembad kon je de Oceaan ook gewoon zien. Het Resort straalde een heerlijke rust uit en dat was mede het gevolg van de weinige gasten, de meeste dagen heb ik 11 gasten geteld. Alleen de laatste dag kwam er een grote groep Italianen op bezoek en toen was het gedaan met de rust. Omdat ik op de vertrekdag al om 05.15 uur opmoest heb ik nog even overwogen om mijn kamerdeur een beetje hard dicht te slaan, zodat mijn bovenburen ook wisten dat er nog ander gasten waren. Ik heb het toch maar niet gedaan.
In het donker werd ik naar Zanzibar stad gebracht en het was nog oppassen voor de bestuurder, want er was toch wel wat verkeer op de fiets aanwezig die net terugkwamen van het ochtendgebed in de moskee. In de stad zelf kwam het leven ook al aardig op gang met redelijk verkeer en veel joggende mensen. Dat joggen, doen ze hier trouwens op het weggedeelte naast de middenberm, zo dicht mogelijk langs de voorbij rijdende auto’s.
De luchthaven zelf is nog niet voorzien van alle gemakken van een grote luchthaven. Geen elektronische borden, maar gewoon een whiteboard met daarop de vertrektijden geschreven. Bij het inchecken verzekerde de dame mij dat zij mijn tas gelijk doorlabelde naar Entebbe, maar ik was er niet te zeker van. Maar goed soms moet je dingen ook gewoon laten gebeuren en zien wat er van komt.
Het wachten voor vertrek duurde langer dan de vlucht van Zanzibar naar Dar es Salaam, want daar waren we al na 15 minuten vliegen. Iedereen moest het vliegtuig verlaten om een nieuwe instapkaart te scoren en om ook nog eens 10 dollar te betalen. Even leek het erop dat ik mijn tas wel had moeten oppakken van de lopende band, maar na wat opmerkingen van mijn kant over het doorlabelen en nog wat navraag, kon ik de mededeling vernemen dat mijn tas dus gewoon doorgelabeld was en ik die pas ga weerzien in Entebbe. Ik weet niet waar ik de 10 dollar had moeten betalen, maar voorlopig heb ik die nog in mijn portemonnee zitten. Toen ik de gate had gevonden, die stond namelijk niet op de instapkaart, bleek dat er al begonnen was met boarden en uiteindelijk kwam ik dus weer in hetzelfde vliegtuig met dezelfde bemanning terecht, alleen het vluchtnummer was gewijzigd.
Na een korte tussenstop op Kilimanjaro airport bereikte ik Entebbe. Ik werd al opgewacht door de chauffeur om naar het hotel gebracht te worden waar de reis 14 dagen daarvoor ook begon. Kennelijk kan het in Entebbe geen mooi weer meer zijn als ik er ben, want ook nu begon het weer te regenen. Wel lekker makkelijk want dan is de keuze om geen gebruik van het zwembad te maken snel gemaakt. Op de veranda met de computer op schoot en wat surfen is ook heerlijk.
De volgende dag ben ik naar Juba gevlogen en de dag daarop ben ik met de helikopter naar Yambio vervoerd. Ook nu weer door iedereen “welkom terug” gewenst en dat begon al op de airstrip en even later op de compound. In mijn huis stond al een postzak klaar en er was er ook nog één meegekomen met de heli. Drie pakketten voor Ruud en twee pakketten voor mij. Ik wil gelijk maar even verzoeken om geen post of pakketten meer op te sturen naar Yambio. De post doet er vrij lang over om op de eindbestemming te komen en mijn missie loopt al tegen het einde. Het schiet natuurlijk niet op als de post weer moet worden teruggestuurd naar mijn huisadres, waar toevallig ook mijn bed staat….
Ik ben dus weer terug en geniet weer van het echte Afrika. De zwarte mensen met van alles op hun hoofd, de fietsers met de zakken houtskool, riet en takken, de rondscheurende brommerbestuurders en de slechte wegen. Dit is het mooie hier en dat zie ik maar beperkt terug in Juba. Ook heb ik er weer zin in om hier aan het werk te gaan. Als het goed is staan er in ieder geval nog twee long range patrols op het programma om deel vanuit te maken.
Vanuit Zuid-Sudan volgen dan nog zes verslagen op mijn weblog, waar ik in ieder geval al invulling heb voor vier daarvan. Geen paniek trouwens want ik zal die andere twee weken ook gerust wel iets te schrijven hebben.
Doeg!
Maar zoals ik de vorige keer had beloofd zal ik nog een deel van de vakantie gaan omschrijven.
De zondag ging ik naar Uroa hotel. Inmiddels had ik op de kaart gezien dat het ook aan de oostkant van Zanzibar lag en het duurde toch nog ruim een uur om er te komen. De chauffeur wist ook niet precies waar het was, dus bleef er niets anders over dan het hotel te bellen. Het bleek dat we nog een paar honderd meter waren verwijderd van Uroa Bay Beach Resort. Dus geen hotel, maar een resort. Al bij de toegangspoort werden we tegengehouden door de beveiliging en er moest eerst een belletje worden gepleegd. Toen konden we toch door en kon ik mijn welkomstdrankje in ontvangst nemen. Verder was het even slikken, want het was allemaal zo groots, veel huisjes die weer onderverdeeld zijn in 6 kamers, een groots restaurant, een zwembad!, een strook met ligbedden, een soort boulevard met een muurtje die dan de scheiding vormt naar het strand en de Indische Oceaan. Zoveel luxe….
Ook de 3 dagen dat ik hier was heb ik mij heerlijk vermaakt. Als ik de Indische Oceaan zat was dan koos ik voor het zwembad en andersom ook. En bij het gebruik van het zwembad kon je de Oceaan ook gewoon zien. Het Resort straalde een heerlijke rust uit en dat was mede het gevolg van de weinige gasten, de meeste dagen heb ik 11 gasten geteld. Alleen de laatste dag kwam er een grote groep Italianen op bezoek en toen was het gedaan met de rust. Omdat ik op de vertrekdag al om 05.15 uur opmoest heb ik nog even overwogen om mijn kamerdeur een beetje hard dicht te slaan, zodat mijn bovenburen ook wisten dat er nog ander gasten waren. Ik heb het toch maar niet gedaan.
In het donker werd ik naar Zanzibar stad gebracht en het was nog oppassen voor de bestuurder, want er was toch wel wat verkeer op de fiets aanwezig die net terugkwamen van het ochtendgebed in de moskee. In de stad zelf kwam het leven ook al aardig op gang met redelijk verkeer en veel joggende mensen. Dat joggen, doen ze hier trouwens op het weggedeelte naast de middenberm, zo dicht mogelijk langs de voorbij rijdende auto’s.
De luchthaven zelf is nog niet voorzien van alle gemakken van een grote luchthaven. Geen elektronische borden, maar gewoon een whiteboard met daarop de vertrektijden geschreven. Bij het inchecken verzekerde de dame mij dat zij mijn tas gelijk doorlabelde naar Entebbe, maar ik was er niet te zeker van. Maar goed soms moet je dingen ook gewoon laten gebeuren en zien wat er van komt.
Het wachten voor vertrek duurde langer dan de vlucht van Zanzibar naar Dar es Salaam, want daar waren we al na 15 minuten vliegen. Iedereen moest het vliegtuig verlaten om een nieuwe instapkaart te scoren en om ook nog eens 10 dollar te betalen. Even leek het erop dat ik mijn tas wel had moeten oppakken van de lopende band, maar na wat opmerkingen van mijn kant over het doorlabelen en nog wat navraag, kon ik de mededeling vernemen dat mijn tas dus gewoon doorgelabeld was en ik die pas ga weerzien in Entebbe. Ik weet niet waar ik de 10 dollar had moeten betalen, maar voorlopig heb ik die nog in mijn portemonnee zitten. Toen ik de gate had gevonden, die stond namelijk niet op de instapkaart, bleek dat er al begonnen was met boarden en uiteindelijk kwam ik dus weer in hetzelfde vliegtuig met dezelfde bemanning terecht, alleen het vluchtnummer was gewijzigd.
Na een korte tussenstop op Kilimanjaro airport bereikte ik Entebbe. Ik werd al opgewacht door de chauffeur om naar het hotel gebracht te worden waar de reis 14 dagen daarvoor ook begon. Kennelijk kan het in Entebbe geen mooi weer meer zijn als ik er ben, want ook nu begon het weer te regenen. Wel lekker makkelijk want dan is de keuze om geen gebruik van het zwembad te maken snel gemaakt. Op de veranda met de computer op schoot en wat surfen is ook heerlijk.
De volgende dag ben ik naar Juba gevlogen en de dag daarop ben ik met de helikopter naar Yambio vervoerd. Ook nu weer door iedereen “welkom terug” gewenst en dat begon al op de airstrip en even later op de compound. In mijn huis stond al een postzak klaar en er was er ook nog één meegekomen met de heli. Drie pakketten voor Ruud en twee pakketten voor mij. Ik wil gelijk maar even verzoeken om geen post of pakketten meer op te sturen naar Yambio. De post doet er vrij lang over om op de eindbestemming te komen en mijn missie loopt al tegen het einde. Het schiet natuurlijk niet op als de post weer moet worden teruggestuurd naar mijn huisadres, waar toevallig ook mijn bed staat….
Ik ben dus weer terug en geniet weer van het echte Afrika. De zwarte mensen met van alles op hun hoofd, de fietsers met de zakken houtskool, riet en takken, de rondscheurende brommerbestuurders en de slechte wegen. Dit is het mooie hier en dat zie ik maar beperkt terug in Juba. Ook heb ik er weer zin in om hier aan het werk te gaan. Als het goed is staan er in ieder geval nog twee long range patrols op het programma om deel vanuit te maken.
Vanuit Zuid-Sudan volgen dan nog zes verslagen op mijn weblog, waar ik in ieder geval al invulling heb voor vier daarvan. Geen paniek trouwens want ik zal die andere twee weken ook gerust wel iets te schrijven hebben.
Doeg!
-
16 September 2012 - 09:57
Marion:
Alex,
Wat kun je toch situaties goed beschrijven van je avonturen daar. De ene natuurlijk wat mooier (bv Zanzibar) en de andere wat heftiger (malaria). In ieder geval krijg ik een goed beeld wat je allemaal bezig houdt. Veel succes daar nog!!
groeten van mij, Marion -
16 September 2012 - 10:49
Hans Van Kouwen:
Alweer bijna het eind van deze missie. Ik heb weer genoten van je verhaal en de mooie foto's. Vooral dat mooie lege strand met het blauwe water van de oceaan.
Nog even en dan kunnen we je weer verwelkomen in Nederland en hopelijk schijnt er dan een zonnetje. Ik wacht weer op je volgend verhaal volgende week.
Ook doeg,
Hans van Kouwen. -
16 September 2012 - 11:08
Dick Wools:
Hallo Alex
Voor zover ik begrepen heb zijn de laatste pakketjes al ongeveer een week naar je onderweg. Wat er nu aan mijn balie gebracht wordt zal ik dan maar adviseren weer mee te nemen.
Ook nu weer een heerlijk verhaal van je belevenissen, ik geniet daar met volle teugen van.
Groeten van Dick Wools -
16 September 2012 - 11:23
Wim Slootmaker:
Hoi alex.
Opnieuw met volle teugen je verhaal gelezen. Je geniet er heel erg van begrijp ik. Probeer dat nog even vol te houden, nu het einde van je missie in zicht komt. Tot het volgende verhaal.
HG Wim en Maatje -
16 September 2012 - 12:03
Nick:
Hey Alex,
Nou je hebt even heerlijk kunnen genieten van relatieve rust in een prachtig resort voor je weer je taken oppakt in Yambio. Zoals Dick Wools schreef hebben we de laatste pakketten voor 13 sept. afgegeven, geniet van je laatste paar weken en we zullen je verhalen blijven volgen.
Groetjes vanuit een zonnig zaantje, Lyda en Nick -
16 September 2012 - 12:11
Lyda:
He broer,
Geweldige foto's van je vakantieverblijf in Zazibar, lijkt me schitterend om daar te zijn. Woorden zijn niet nodig de foto's zeggen genoeg.
Na van je welverdiende en mooie vakantie genoten te hebben weer terug aan het werk, voor de laatste weken van je UNMISS missie. Maak er nog iets moois van daar in Yambio en omgeving.
De tijd vliegt en voor je het weet sta je weer op Hollandse bodem in herfstweer, maar wij zullen een zonnetje voor je bestellen op 2? november.
Groetjes ook van Nick en Martijn. -
16 September 2012 - 13:59
Bert En Margaret:
Hallo Alex,
Aan het strand, stil en verlaten..., je moet je toch af en toe alleen op de wereld gevoeld hebben.
Tijdens je vakantie op Zanzibar heb je meer rust en vrijheid genoten dan de leden van de koninklijke familie, die omringd worden door beveiligingsfunctionarissen.
Na een aantal weken van luxe en delicatessen ben je nu terug in de harde werkelijkheid van je missie.
De laatste loodjes van je missie in Zuid-Sudan..., hopelijk weegt deze periode niet het zwaarst!
Hoewel het afscheidnemen van al je collegae in Zuid-Sudan zal je ongetwijfeld zwaar vallen.
Je hebt lief en leed met elkaar gedeeld..., op Marken val je straks weer terug op jezelf..., een eenpersoonshuishouding..., maar weet je ook in Nederland omringd door familie en vriend(inn)en!
Succes met het werk, dat je nog wacht.
Groetjes,
Bert en Margaret -
16 September 2012 - 19:07
Peter D.:
Whoowww wat een mooie plaatjes. Verschil met Yambio, but thats life. Nu je lekker uitgerust bent kan je inderdaad weer met nieuwe energie aan het werk. Nog ff wachten op je buddy en dan gaat alles weer zoals het moet gaan daar in Yambio city. Succes met je laatste kunstjes daar in donker Afrika.
-
16 September 2012 - 22:21
Marlies En Hub:
Hallo Alex,
Het is haast niet te geloven waar jij overal in terecht komt. Het ene is nog mooier dan het andere. En maar genieten. Jouw batterij zal inmiddels wel weer opgeladen zijn om de laatste weken er nog even tegenaan te gaan en het grote contrast opnieuw te beleven. Wat ook de anderen schreven, we hebben echt genoten van al jouw belevenissen met de foto's van daar. Nu nog te hopen dat wat jullie daar hebben gebracht ook werkelijk niet voor niets is geweest. De tijd zal het leren he? Jouw verslagen hebben ons in elk geval een aardige kijk gegeven op het leven aldaar dat wat overeenkomst heeft met dat in Ethiopië.
Zelf heb je een groot waardevol hoofdstuk toegevoegd aan jouw levensgeschiedenis.
Heb je nog plannen om ook nog eens een boek te gaan schrijven over al jouw reiservaringen?
Grote delen staan inmiddels al op papier. We laten ons verrassen.
Een goede voortzetting van alles wat nog komt wensen jou
Marlies en Hub
-
16 September 2012 - 23:02
André Van Der Kolk:
Hallo Alex,
Weer een prachtig verhaal en mooie foto's van Zanzibar.
Geniet van de laatste weken (en straks ook van het uitroteren!)
Groetjes uit Hardenberg. -
17 September 2012 - 21:11
Piet Smits:
Man o man o man. En als ik die foto's zie allemaal voor jouw alleen.Je kunt er over de koppen lopen.
Mooi man.
Ik heb weer genotenb van enkele verhalen van je.
Succes in de laatste weken.
-
18 September 2012 - 09:52
John Brandse:
Hallo Alex, steeds genoten van je mooie verhalen en foto,s. Je zou het kunnen uitgeven in boekvorm. Succes met de laatste loodjes. Groet, John -
20 September 2012 - 09:16
Monique Neels:
Heerlijk om je verhalen te lezen Alex. Geniet nog even van je laatste weken,
Dikke kus Monique
-
21 September 2012 - 20:57
Dirk:
Ik heb opnieuw met veel plezier je verhaal gelezen en je foto's bekeken. Alles herkenbaar. Buiten Europa begint een andere wereld. Overstappen op een ander vliegveld? Talen die je niet begrijpt? Ik weet er alles van. In Taiwan had ik het zelfde. Maar wij Nederlanders lossen dat altijd weer probleemloos op. In je vorige verslag gaf je ook een voorbeeld van hoe alles anders is. Agenten die er op uit waren wat bij te verdienen. Nou, wat ik meemaakte in Kenia en de Filippijnen dit jaar, is dat hetzelfde. Ik werd er gek van. De chauffeur van de taxi wees steeds naar mij. Eén keer is leuk maar om de paar kilometer de buidel opentrekken begint te vervelen. Dan doen jij en je collega's het wel beter hier. Hier is het gewoon een waarschuwing of een bon. Wat ik zie zijn mooie hotels, zwembaden en stranden op Zanzibar. Dat wordt wel weer even wennen wanneer je terug bent om te werken in Yambio. Dan weer het verruilen van een top hotel/lodge in een container. Maar daar kom je ook wel weer bovenop. Laat de laatste loodjes niet het zwaarst wegen. Weer terug in Nederland? Vele indrukken rijker en daarna? Ach, het leven gaat dan gewoon weer door. Op naar je volgende missie. -
15 Oktober 2012 - 14:12
Steef:
Hoi Alex
Zooooo dat Zanzibar ziet er relaxt uit zeg!!!! Daar zou ik wel een plonsje willen doen haha.
groetjes steef
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
