farewell party & check-out in Juba
Door: alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
26 Oktober 2012 | Zuid Sudan, Juba
De farewell party was niet alleen voor Ruud en mij bestemd. Ook werd er afscheid genomen van Serhii, Adam, Volodymyr, Suleyman en Leif. We gaan niet allemaal tegelijk weg, maar het was handiger een combinatie te maken.
Deze keer was de organisatie van dit gebeuren in handen gesteld van Ale en David en zij hadden afspraken gemaakt met de cateraar die onze compound de laatste weken rijk is. Daarom hoefden we ook niet de deur uit, tenminste wel de deur van de container uit, maar niet van de compound af. Misschien was dat ook maar goed ook want net voor aanvang van de party barstte er weer een geweldig noodweer los. Ik schrijf weer omdat het de laatste dagen telkens in de avond of ’s nachts erg slecht weer is, veel regen, onweer en flinke rukwinden.
De hele groep UNPOL van de County Support Base en State Headquarters waren aanwezig en ook een aantal gasten die op verzoek waren gekomen. In ieder geval een flinke groep mensen. Allereerst had Dison een kort woord van welkom aan de ons en de gasten, hierna volgde Eike en hij haalde ons alle 7 naar voren en wist over iedere wel iets te vertellen. Het was kort, maar het gaf in ieder geval goed weer hoe die persoon was en in d emissie stond. En na de lovende woorden over mij kon ik ook iedereen bedanken voor de support en ook kon ik hen melden dat ik wel had willen blijven en het ontzettend naar mijn zin had gehad. Vervolgens hadden ook de anderen iets aan persoonlijke woorden te richten aan de aanwezigen.
Na deze informele toesprakenronde konden we dan eindelijk starten met het diner in buffetvorm, de muziek ging aan en er was gelegenheid om de voetjes van de vloer te doen. Totdat de State Coördinator ook nog iets wilde zeggen. Ook hij bedankte ons en gaf verder aan dat wij ambassadeurs zijn van de UN en de gedachtegang van de UN verder moesten uitdragen.
Het bijzondere van feestjes die ik hier heb meegemaakt was nu ook weer het geval. Na het eten vertrekt een groot deel van de aanwezigen en een heel klein groepje gaat verder met de dingen die bij een feestje horen. Ik ben er inmiddels wel aan gewend geraakt, maar vreemd blijft het wel. Het was in ieder geval nog enige tijd ‘onrustig’ in en rond het welfarehouse.
De volgende dag hebben we nog een eenvoudig diner genuttigd bij Eike en Edna. Zij hadden een maal bereid en met een klein groepje uit de D en A community. Dit zijn de letters van de groep containers die weer aan een pleintje liggen. Zo zaten we lekker te genieten van al die sterke verhalen van de Zweden, de Duitser, de Indiër, de Zuid-Afrikaanse en de tijdelijke gast uit New York en van origine Duitsland. Omdat het ook de laatste keer voor de kip bbq was, ben ik wat eerder afgehaakt en heb nog een kippetje gegeten en mij geschaard onder de Bosniërs.
De dagen in Yambio zijn verder hoofdzakelijk ingevuld met het verder inpakken van de spullen en het weggeven van etenswaren en cadeautjes. De middag voor vertrek ben ik nog gaan wandelen in de omgeving van de compound. Een ronde naar het powerstation en weer terug samen met Leif, Mats en Bernt. Nog één keer een uurtje het echte Afrika opsnuiven en ervaren in een bosrijke omgeving. Lopend langs de paar toekels waar hele families bij elkaar wonen en de spelende en ‘how are you’ roepende kinderen.
Maandagochtend: regen, regen en nog eens regen. Zelfs de hemel huilde om het vertrek uit Yambio. Het is wel wat overdreven geschreven, maar regenen deed het zeker en het leek niet meer droog te worden. De tassen waren gevuld en ook de dome had ik afgebroken. Op het beddengoed was toen pas zichtbaar dat de airco wat lekkage had vertoond en dat mijn container toch niet helemaal waterdicht was geweest. Nou ja, ik vertrek en de schoonmaakster zal het beddengoed wel verwisselen. Trouwens de schoonmaaksters zijn niet blij dat Ruud en ik vertrekken. Het mooiste wat ik van hen heb gehoord was wel de opmerking: “wie gaat ons dan gedag zeggen?Jullie waren altijd zo vriendelijk.” Ja, hopelijk de volgende groep Nederlanders als die in Yambio worden gestationeerd.
Ze hebben trouwens wel gelijk, de anderen zijn niet zo gedag-zeggers tegen hen en daarin waren Ruud en ik toch een hele grote uitzondering. Voor mij trouwens wel vanzelfsprekend.
Na veel handen schudden en geknuffel met goede wensen voor de toekomst heeft Maria ons naar de airstrip gebracht voor onze vlucht van Yambio naar Ezo, Maridi naar Juba. Een hele omweg, maar het plaatsje Ezo op het ‘drielandenpunt’, had ik nog niet bezocht dus altijd goed. Maar, dat ging toch niet door vanwege het slechte weer, het werd de gebruikelijk route met een tankstop in Maridi en dan Juba. Ook hier nabij de airstrip afscheid nemen en met elkaar op de foto. Een laatste plaatje van elkaar, collega’s en vrienden die elkaar waarschijnlijk niet meer gaan zien. Niet leuk zo’n afscheid want je bent maatjes van elkaar geworden, één grote familie en als je dan moet vertrekken wordt die opgebouwde band verstoord, maar ook dat is onderdeel van een missie.
De helikopter vertrok met een flinke vertraging en verrassend maakte de piloot nog een ronde om de compound. Een toegift die waarschijnlijk door Serhii was aangevraagd. Een mooi zicht van mijn woonplaats van dat half jaar.
In Juba was het erg fijn elkaar weer te treffen. Deze keer in het Juba Central Hotel, vlakbij het Canadahouse. Niet gelegen aan een mooie asfaltweg, nee gewoon tussen hele slechte wegen en in brand gestoken afvalhopen. Maar wel een bijna nieuw hotel en als verrassing nog een kamer voor mezelf. Het kost wat, maar je hebt wel wat. In ieder geval was het een prima hotel voor de 7 dagen die ik hier in Juba moet verblijven om op de compound Tomping de uitcheck procedure te doen.
De handtekeningenjacht op Tomping duurde toch iets langer dan verwacht. Het was nog een heel gedoe om alles compleet te krijgen en ook de weg te vinden. Het UN-house aan de ander kant van Juba was de plaats waar de eerste handtekening moest worden gescoord. Niks bijzonders zou je zeggen, maar daar was het wel waar ik Ciska weer trof. Haar heb ik eerder ontmoet tijdens een vakantie in Venezuela en toen nog militair gelegerd in de Caribbean, nu stafofficier voor UNMISS 2. Er waren trouwens meer herkenningen want ook Nelly trof ik daar. Vanuit Yambio was zij overgeplaatst naar Juba en dat alles tijdens mijn verblijf op Zanzibar. Zo was er toch even gelegenheid haar nog gedag te zeggen.
En terug op Tomping was het al snel dat ik nog meer bekenden tegenkwam, bekenden uit de missie, uit Yambio en verrassend ook Carlos uit Argentinië. Met hem zat ik in UNFICYP en werkte ik samen met hem in Pyla op Cyprus. De wereld lijkt wel steeds kleiner te worden. Een fantastisch weerzien en eigenlijk te kort om even wat langer met elkaar te kunnen praten.
Dus ik heb het niet gered in één dag en de volgende dag was er weer wat tegenslag. Het papierwerk was één groot drama en zelfs ik was er op enig moment helemaal klaar mee. Als een formuliertje ook niet is opgemaakt volgens een bepaald model dan wordt het niet geaccepteerd. Dus ik heb even tot 100 moeten tellen en weer opnieuw dat A4-tje gemaakt (puf!!! en arme collega van Fiji). Na lang wachten dachten we de bagage te kunnen labelen en verzend gereed te maken. Niet dus, de sleutel van de container waar onze goederen lagen opgeslagen was er niet. Een dag om maar heel snel te vergeten en dat alles op de speciale dag, namelijk UN Day.
Dag 3 van het uitchecken ging wel vlot. In etappes werden we van het hotel naar Tomping gebracht. Ik zat in de 2e ronde en de jongens en meiden hadden alvast de container leeggehaald en gegroepeerd naar buddyparen uitgestald. Toen ik kwam was het alleen nog maar noodzakelijk mijn adresgegevens op de 2 kisten en 3 tassen te plakken. En daarna kon het dan eindelijk weer worden opgestapeld in een andere container met een pakketje papieren. Als het nu nog verkeerd gaat?
De ambassadeur had ons ook nog uitgenodigd en daar zijn we op bezoek geweest. Voor hapjes was gezorgd en de drank was in ruime mate beschikbaar. Deze avond was niet alleen bedoeld om ons aan al dat lekkers te goed te doen. De ambassadeur en medewerkers waren zeer geïnteresseerd in hoe wij de missie hadden ervaren, welke problemen we hadden ondervonden en wat er ook was bereikt. Iedereen heeft in een ontspannen sfeer zijn ervaringen alvast kunnen delen met de vertegenwoordigers van Nederland.
25 oktober 2012, 10.30: uur klaar met alles en de komende dagen kunnen we vrij besteden in Juba. Zwemmen in het zwembad van het naburige hotel, waar de nieuwe groep militairen al zijn gehuisvest en anders wel bij Jebel lodge. UNMISS 1 gaat eens lekker uitrusten van alles wat zij het laatste half jaar hebben gedaan in Zuid-Sudan. Het officiële einde missie is zondag 29 oktober en de dag erop vliegen we weg naar Kreta voor de adaptatie. Ik weet nu al dat daarover wel iets te verwoorden zal zijn via dit blog. U is nog niet van mij verlost.
Ter informatie alvast, maar met een zeker voorbehoud: aankomst Schiphol is op 2 november 2012, 19.40 uur.
Doeg!
Deze keer was de organisatie van dit gebeuren in handen gesteld van Ale en David en zij hadden afspraken gemaakt met de cateraar die onze compound de laatste weken rijk is. Daarom hoefden we ook niet de deur uit, tenminste wel de deur van de container uit, maar niet van de compound af. Misschien was dat ook maar goed ook want net voor aanvang van de party barstte er weer een geweldig noodweer los. Ik schrijf weer omdat het de laatste dagen telkens in de avond of ’s nachts erg slecht weer is, veel regen, onweer en flinke rukwinden.
De hele groep UNPOL van de County Support Base en State Headquarters waren aanwezig en ook een aantal gasten die op verzoek waren gekomen. In ieder geval een flinke groep mensen. Allereerst had Dison een kort woord van welkom aan de ons en de gasten, hierna volgde Eike en hij haalde ons alle 7 naar voren en wist over iedere wel iets te vertellen. Het was kort, maar het gaf in ieder geval goed weer hoe die persoon was en in d emissie stond. En na de lovende woorden over mij kon ik ook iedereen bedanken voor de support en ook kon ik hen melden dat ik wel had willen blijven en het ontzettend naar mijn zin had gehad. Vervolgens hadden ook de anderen iets aan persoonlijke woorden te richten aan de aanwezigen.
Na deze informele toesprakenronde konden we dan eindelijk starten met het diner in buffetvorm, de muziek ging aan en er was gelegenheid om de voetjes van de vloer te doen. Totdat de State Coördinator ook nog iets wilde zeggen. Ook hij bedankte ons en gaf verder aan dat wij ambassadeurs zijn van de UN en de gedachtegang van de UN verder moesten uitdragen.
Het bijzondere van feestjes die ik hier heb meegemaakt was nu ook weer het geval. Na het eten vertrekt een groot deel van de aanwezigen en een heel klein groepje gaat verder met de dingen die bij een feestje horen. Ik ben er inmiddels wel aan gewend geraakt, maar vreemd blijft het wel. Het was in ieder geval nog enige tijd ‘onrustig’ in en rond het welfarehouse.
De volgende dag hebben we nog een eenvoudig diner genuttigd bij Eike en Edna. Zij hadden een maal bereid en met een klein groepje uit de D en A community. Dit zijn de letters van de groep containers die weer aan een pleintje liggen. Zo zaten we lekker te genieten van al die sterke verhalen van de Zweden, de Duitser, de Indiër, de Zuid-Afrikaanse en de tijdelijke gast uit New York en van origine Duitsland. Omdat het ook de laatste keer voor de kip bbq was, ben ik wat eerder afgehaakt en heb nog een kippetje gegeten en mij geschaard onder de Bosniërs.
De dagen in Yambio zijn verder hoofdzakelijk ingevuld met het verder inpakken van de spullen en het weggeven van etenswaren en cadeautjes. De middag voor vertrek ben ik nog gaan wandelen in de omgeving van de compound. Een ronde naar het powerstation en weer terug samen met Leif, Mats en Bernt. Nog één keer een uurtje het echte Afrika opsnuiven en ervaren in een bosrijke omgeving. Lopend langs de paar toekels waar hele families bij elkaar wonen en de spelende en ‘how are you’ roepende kinderen.
Maandagochtend: regen, regen en nog eens regen. Zelfs de hemel huilde om het vertrek uit Yambio. Het is wel wat overdreven geschreven, maar regenen deed het zeker en het leek niet meer droog te worden. De tassen waren gevuld en ook de dome had ik afgebroken. Op het beddengoed was toen pas zichtbaar dat de airco wat lekkage had vertoond en dat mijn container toch niet helemaal waterdicht was geweest. Nou ja, ik vertrek en de schoonmaakster zal het beddengoed wel verwisselen. Trouwens de schoonmaaksters zijn niet blij dat Ruud en ik vertrekken. Het mooiste wat ik van hen heb gehoord was wel de opmerking: “wie gaat ons dan gedag zeggen?Jullie waren altijd zo vriendelijk.” Ja, hopelijk de volgende groep Nederlanders als die in Yambio worden gestationeerd.
Ze hebben trouwens wel gelijk, de anderen zijn niet zo gedag-zeggers tegen hen en daarin waren Ruud en ik toch een hele grote uitzondering. Voor mij trouwens wel vanzelfsprekend.
Na veel handen schudden en geknuffel met goede wensen voor de toekomst heeft Maria ons naar de airstrip gebracht voor onze vlucht van Yambio naar Ezo, Maridi naar Juba. Een hele omweg, maar het plaatsje Ezo op het ‘drielandenpunt’, had ik nog niet bezocht dus altijd goed. Maar, dat ging toch niet door vanwege het slechte weer, het werd de gebruikelijk route met een tankstop in Maridi en dan Juba. Ook hier nabij de airstrip afscheid nemen en met elkaar op de foto. Een laatste plaatje van elkaar, collega’s en vrienden die elkaar waarschijnlijk niet meer gaan zien. Niet leuk zo’n afscheid want je bent maatjes van elkaar geworden, één grote familie en als je dan moet vertrekken wordt die opgebouwde band verstoord, maar ook dat is onderdeel van een missie.
De helikopter vertrok met een flinke vertraging en verrassend maakte de piloot nog een ronde om de compound. Een toegift die waarschijnlijk door Serhii was aangevraagd. Een mooi zicht van mijn woonplaats van dat half jaar.
In Juba was het erg fijn elkaar weer te treffen. Deze keer in het Juba Central Hotel, vlakbij het Canadahouse. Niet gelegen aan een mooie asfaltweg, nee gewoon tussen hele slechte wegen en in brand gestoken afvalhopen. Maar wel een bijna nieuw hotel en als verrassing nog een kamer voor mezelf. Het kost wat, maar je hebt wel wat. In ieder geval was het een prima hotel voor de 7 dagen die ik hier in Juba moet verblijven om op de compound Tomping de uitcheck procedure te doen.
De handtekeningenjacht op Tomping duurde toch iets langer dan verwacht. Het was nog een heel gedoe om alles compleet te krijgen en ook de weg te vinden. Het UN-house aan de ander kant van Juba was de plaats waar de eerste handtekening moest worden gescoord. Niks bijzonders zou je zeggen, maar daar was het wel waar ik Ciska weer trof. Haar heb ik eerder ontmoet tijdens een vakantie in Venezuela en toen nog militair gelegerd in de Caribbean, nu stafofficier voor UNMISS 2. Er waren trouwens meer herkenningen want ook Nelly trof ik daar. Vanuit Yambio was zij overgeplaatst naar Juba en dat alles tijdens mijn verblijf op Zanzibar. Zo was er toch even gelegenheid haar nog gedag te zeggen.
En terug op Tomping was het al snel dat ik nog meer bekenden tegenkwam, bekenden uit de missie, uit Yambio en verrassend ook Carlos uit Argentinië. Met hem zat ik in UNFICYP en werkte ik samen met hem in Pyla op Cyprus. De wereld lijkt wel steeds kleiner te worden. Een fantastisch weerzien en eigenlijk te kort om even wat langer met elkaar te kunnen praten.
Dus ik heb het niet gered in één dag en de volgende dag was er weer wat tegenslag. Het papierwerk was één groot drama en zelfs ik was er op enig moment helemaal klaar mee. Als een formuliertje ook niet is opgemaakt volgens een bepaald model dan wordt het niet geaccepteerd. Dus ik heb even tot 100 moeten tellen en weer opnieuw dat A4-tje gemaakt (puf!!! en arme collega van Fiji). Na lang wachten dachten we de bagage te kunnen labelen en verzend gereed te maken. Niet dus, de sleutel van de container waar onze goederen lagen opgeslagen was er niet. Een dag om maar heel snel te vergeten en dat alles op de speciale dag, namelijk UN Day.
Dag 3 van het uitchecken ging wel vlot. In etappes werden we van het hotel naar Tomping gebracht. Ik zat in de 2e ronde en de jongens en meiden hadden alvast de container leeggehaald en gegroepeerd naar buddyparen uitgestald. Toen ik kwam was het alleen nog maar noodzakelijk mijn adresgegevens op de 2 kisten en 3 tassen te plakken. En daarna kon het dan eindelijk weer worden opgestapeld in een andere container met een pakketje papieren. Als het nu nog verkeerd gaat?
De ambassadeur had ons ook nog uitgenodigd en daar zijn we op bezoek geweest. Voor hapjes was gezorgd en de drank was in ruime mate beschikbaar. Deze avond was niet alleen bedoeld om ons aan al dat lekkers te goed te doen. De ambassadeur en medewerkers waren zeer geïnteresseerd in hoe wij de missie hadden ervaren, welke problemen we hadden ondervonden en wat er ook was bereikt. Iedereen heeft in een ontspannen sfeer zijn ervaringen alvast kunnen delen met de vertegenwoordigers van Nederland.
25 oktober 2012, 10.30: uur klaar met alles en de komende dagen kunnen we vrij besteden in Juba. Zwemmen in het zwembad van het naburige hotel, waar de nieuwe groep militairen al zijn gehuisvest en anders wel bij Jebel lodge. UNMISS 1 gaat eens lekker uitrusten van alles wat zij het laatste half jaar hebben gedaan in Zuid-Sudan. Het officiële einde missie is zondag 29 oktober en de dag erop vliegen we weg naar Kreta voor de adaptatie. Ik weet nu al dat daarover wel iets te verwoorden zal zijn via dit blog. U is nog niet van mij verlost.
Ter informatie alvast, maar met een zeker voorbehoud: aankomst Schiphol is op 2 november 2012, 19.40 uur.
Doeg!
-
26 Oktober 2012 - 10:16
Wilma:
Ha Alex,
Rust nog maar even lekker uit en alvast een goede terugreis gewenst!
Groeten Wilma
(en ook van "mijn mannen") -
26 Oktober 2012 - 11:30
Wim Slootmaker:
Goede morgen Alex.
Prachtige foto's man.
Geniet nog even van je vrije dagen en dan volgende week je thuisreis aanvaarden. Goede reis en behouden thuiskomst toegewenst.
HG Wim en Maatje -
26 Oktober 2012 - 12:54
Bert En Margaret:
Alex,
Afscheidnemen doet pijn..., dat ervaar je nu weer opnieuw, maar je kunt ongetwijfeld terugzien op een prachtige samenwerking tijdens je missie in Zuid-Sudan.
Een helikoptervlucht boven de compound: "een afscheidsrondvlucht van de zaak!"
Van 29 oktober 2012 t/m 2 november 2012 staan er maar liefst 5 vluchten gepland, alvorens je om ca. 19.40 uur voet op Nederlandse bodem hoopt te zetten.
Wie weet wacht je op Schiphol ook een warm onthaal!
Tevens willen wij je van harte gelukwensen met de verjaardag van je oudste broer Dirk en je oudste zus Margaret".
Geniet nog even van je vrije dagen.
Bert en Margaret
-
26 Oktober 2012 - 14:13
Manon:
Hoi Alex,
Jeetje volgende week alweer in Nederland, wat is de tijd hard gegaan en wat een mooie ervaringen heb je weer opgedaan. Ik ben zeer benieuwd naar een live verslag van je belevenissen. Ik ga zelf 1 november met het vliegtuig richting Engeland en zal er dus niet zijn om je met open armen te ontvangen..
Goede reis terug en geniet nog even van die paar dagen dat je tot rust kunt komen!
Manon -
26 Oktober 2012 - 14:16
André Van Der Kolk:
Hallo Alex,
nou het zit er bijna op.
Ik heb genoten van al je verhalen en fotó's. Ik zag daarin heel veel herinnering.
Geniet van de paar laatste dagen in Zuid Soedan en dan naar Kreta.
Goede reis naar NL.
André. -
26 Oktober 2012 - 15:40
Dirk:
Naast dat je vele vrienden in South-Sudan hebt gemaakt zie ik dat het niet met alleen maar bij vrienden bleef. De foto's spreken voor zich. Ook daar vele vriendinnen. Jij genoot van hen, zij genoten van jou. Het zit er nu bijna op. Pak de laatste dagen lekker mee en dan weer met beide voeten op Hollandse bodem. Dat zal zeker weer vreemd zijn. Maar een ding is zeker weten, dit halfjaar zal je nooit meer vergeten. Jij niet en ook allen met wie je samengewerkt hebt. Zeker weten. -
26 Oktober 2012 - 17:37
Hans Van Kouwen:
Alex,
Aan al het mooie komt een eind. We hebben je gemist en eigenlijk ook niet, door de vele verhalen bleven wij hier in Nederland goed op de hoogte van jouw wel en wee.
Volgende week alweer terug, wat is het eigenlijk toch snel gegaan. Zorg in ieder geval dat je wat warme kleding in je handbagage hebt want het begint hier al aardig af te koelen. Ik zou zeggen: TOT VOLGENDE WEEK.
Doeg,
Hans. -
26 Oktober 2012 - 23:13
Aafke:
Hoi Alex,
Wat is de tijd toch snel gegaan. Wij hebben hier (weer) genoten van al je verhalen en je manier van schrijven. Mooie manier om zo toch mee te kijken in je leven die er toch wel wat anders uit zag dan ons leventje hier in NL. Voor jou is het in ieder geval een geweldige ervaring geweest. En ook nog een paar landen bij je toch al bijzonder lange lijstje van bezochte landen. :-)
Rustige reis terug. We hopen je snel weer te zien. (December??)
Groetjes uit het Friese. -
27 Oktober 2012 - 10:58
Joke:
goedemorgen Alex
bedankt voor je geweldige reisverslagen ik heb ze met veel plezier gelezen en heb veel waardering voor al je werkzaamheden en zeker voor jou.
geniet van je laatste dagen daar en ik wens je een goede reis terug.
lieve groetjes Joke
-
27 Oktober 2012 - 20:42
Dirk:
Zojuist de 4e nieuwsbrief via Lyda gekregen. Zoals bekend een paradepaardje van je buddy en jou. Ik hoop dat er opvolgers voor het maken van deze nieuwsbrief te vinden zijn. Nu maar zoeken naar een nieuwe redacteur. De trekkers waren jij en Ruud. Het maakt niet uit of het een politieman of een marechaussee gaat worden. Laat het nieuws van daar tot ons komen zoals jullie dat tot ons deden. Een bijdrage van het ministerie van veiligheid en justitie is zeker op zijn plaats. Zij begrijpen blijkbaar niet hoe belangrijk het is om het contact tussen uitgezondenen en achterblijvers te bevorderen. Jij en Ruud hebben jullie best hiervoor gedaan, het vervolg is aan hen om dit in stand te houden. -
27 Oktober 2012 - 21:47
Peter D.:
Tears of happiness and sadness. See you soon Alex
-
28 Oktober 2012 - 11:34
Nick:
Hey Alex,
Inmiddels ben je onderweg naar Cairo en jullie taak in Zuid-Sudan zit erop.
Je kunt terugkijken op een geweldige tijd en ervaring die hebt opgedaan.
Geniet even lekker van de paar dagen acclimatiseren voordat je weer in
het drukke en jachtige westen aangekomen bent. Hier in Nederland nemen we
alles voor vanzelfsprekend aan, hoe anders is dat in gebieden waar je moet knokken
voor je bestaan. We hopen dat je snel weer aan de beurt bent voor een volgende
uitzending, want dit is je op het lijf geschreven.Tot a.s. vrijdag op Schiphol, doeg -
29 Oktober 2012 - 19:58
Carrie:
Thx Alex, voor het delen van al je boeiende belevenissen. Ik heb er van genoten. Ik wens je een hele goede terugreis via Kreta naar Schiphol. -
30 Oktober 2012 - 12:49
Gerrit:
Hoi Alex
Ja zo ga je op missie en zo is het weer voorbij.
Maar de herrineringen blijven.
Zo als je in alle verslagen kon lezen heb je genoeg om
op terug te zien en te delen met anderen.
Je Tijd in Zuid Soedan zit er op en rest nu nog de terug reis
met een stop van een paar dagen op Kreta om de missie met
je rotatie af te sluiten.
Geniet van je laatste dagen en tot in Nederland.
Groetjes Gerrit en Marjolein. -
30 Oktober 2012 - 20:58
Lyda:
Hoi Alex,
Ja, ja dat half jaar is omgevlogen.
Met je verslagen heb je ons mee laten genieten van je belevenissen in Zuid-Soedan en hebben we een redelijk beeld kunnen krijgen van de situatie daar.
En met de nieuwsbrieven hebben Ruud en jij het thuisfront goed op de hoogte gehouden.
Onze dank daarvoor.
Geniet van deze laatste dagen voor jullie weer in het natte, kille en stormachtige weer in Nederland aankomen (voor vrijdag zijn dit de voorspellingen).
Tot vrijdag!
-
31 Oktober 2012 - 12:13
Bert En Margaret:
Alex,
Dank je wel voor je wekelijkse verslagen, waarin je de vredesmissie in Zuid-Sudan met ons hebt gedeeld.
Ook bedankt voor je bijdragen in de nieuwsbrieven aan het thuisfront.
Inmiddels zit je op Kreta om deze missie af te ronden."
Geniet er nog even van!
We wensen je vrijdag, 2 november a.s. een voorspoedige thuisreis via Athene toe.
Bert en Margaret
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
