‘Midterm Day’ & stille getuigen
Door: alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
19 Mei 2016 | Griekenland, Mytilíni
De krijgsmacht kent een scala aan tradities en soms kan ik zo’n traditie dan meemaken als er een gezamenlijk optreden is in een missiegebied. Afgelopen zaterdag was er weer één. Op één van de terrassen achter het hotel waren stoeltjes en tafels neergezet en was er een buffet gemaakt. Rond 14.00 uur druppelden de eerste gasten binnen. Voor mij een wandeling van twee minuten, maar anderen deden er iets langer over. Twee busjes van de Dienst Justitiële Inrichtingen stonden op het erf van het hotel en de andere externe gasten (de Nederlandse vertalers) waren afgezet of opgehaald. En ook de visite van Margriet, Greet en Dirk waren erbij. Jeroen gaf nog de laatste huishoudelijke mededelingen door, Jantienus verrichtte een woord van welkom aan de gasten en ons en daarna kon de ceremonie toch echt starten.
Uit de verte klonk het gebrul van Jeroen (de hoofd inwendige dienst) en met zijn onvervalste Amsterdamse accent bleek dat hij de soldaten Christ en Georgios in de houding had gezet en daarna, met wat tussencommando’s, in een voortgaande mars had gebracht. Toen de mannen in beeld kwamen bleek dat er een boomstronk werd gedragen. Niet zo maar een stuk boom, maar een netjes gelakte, voorzien van een Nederlandse- en Griekse vlag, het opschrift BST 2 en de aankomst- en vertrekdatum.
De boomstronk werd op een voetstuk geplaatst en na wat gedraai en een groet werden de mannen bedankt voor hun aandeel, want er gebeurde meer. Geheel volgens traditie is het namelijk zo dat op het midden van de missie een boomstronk wordt doorgezaagd en dat gebeurt dan door de oudste en jongste deelnemer uit de missie. Soms ook wel door de hoogste en laagste in rang, maar dat geeft weer gedoe met rangen van de verschillende disciplines. Dus het werd het eerste, Georgios als jongste en Eugene als oudste. Vol overgave zette Eugene de zaag in de boomstronk en daarna was het de beurt aan Georgios, die net voor het echte breken van de boomstronk de zaag weer aan Eugene gaf. Onder enthousiaste aanmoedigingen en applaus was er van één boomstronk, twee mooie stukken gezaagd. Met deze handeling werd op, weer een symbolische wijze, een startsein gegeven om de barbecue te starten. Aan niets ontbrak het, ongeveer 700 gram aan vlees, vis of lam was er per persoon beschikbaar en voor drankjes was ook gezorgd.
Tussendoor zijn Margriet, Martin en ik nog even op het werk geweest, maar gelukkig waren collega’s uit Oostenrijk en Estonia bereid om de dienst ‘over te nemen’ en stonden wij op stand-by.
Het was een geweldige happening met een terugkerend ritueel dat er weer iemand door de zitting van de stoel was gezakt. Ik geloof dat er zo’n 15 stoelen deze barbecue niet hebben overleefd. We zullen maar aannemen dat het een vorm van katoenrot was….
Tijdens de regelmatige wandelingen in het bergachtig gebied tegenover het hotel en naar Moria is het wel eens wat afzien. En toch weet ik dan ook geen nee te zeggen om weer eens een andere ontdekte route mee te lopen. Recent was dat één via Moria naar Panagiouda. Ruim anderhalf heen, met een lunchstop aan het haventje van Panagiouda, en dan nog eens een uurtje terug, in totaal bijna 15 kilometer. Bij een opslagterrein troffen we een grote hoeveelheid buitenboordmotoren. Een globale telling leverde toch zeker 1000 stuks 30 PK motoren op. Het was volgens mij wel een “B-merk”, maar op zeker gebruikt bij de vele overtochten met rubberbootjes vanaf de kustlijn Turkije naar Lesbos. Een opslag die de harde werkelijkheid nog eens benadrukte wat hier aan de hand is met de vluchtelingen.
Hoewel het aantal migranten wel afneemt zijn er nog steeds bootjes die aankomen. Soms lukt het zonder problemen de oversteek te maken, maar ook worden ze met enige regelmaat, na een search and rescue-actie, opgepikt door de Hellinic Coastguard of andere organisaties en aan land gebracht. Aan de kade van de haven van Mytilini zijn weer wat extra boten aan de ketting gelegd, onder andere twee rubberboten die doorgaans minimaal 30 personen vervoeren bij die oversteek. En die rubberboten zien er nou niet bepaald zeewaardig uit.
Gisteren ben ik nog met een huurauto op verkenning geweest samen met Ernestien, Ans en Twan. Verkenning met in ieder geval twee spots die we zeker wilden gaan bezoeken, namelijk het “zwemvesten kerkhof” en de begraafplaats van de omgekomen bootvluchtelingen.
Maar eerst zijn we onderweg gegaan naar Petra. Inmiddels was het daar wat drukker geworden met toeristen en de terrassen aan de boulevard waren meer bezet dan de vorige keer; het toeristenseizoen is begonnen en op zo’n terras mensen kijken is een heerlijkheid.
Daarna zijn we op zoek gegaan naar het ‘zwemvesten kerkhof’. Voor zover wij wisten was het op een achteraf weggetje gelegen tussen Molyvos en Eftalou. Eerst hebben we de onverharde weg langs de kuststrook gevolgd in de richting van Skala Sykaminias. Aan de strook langs het water lagen de resten van stukgesneden rubberboten en een paar zwemvesten. De plaatsen waar de bootvluchtelingen aan land waren gekomen na hun oversteek vanuit Turkije. Zelfs daar was een idyllisch plekje om te lunchen, onder enkele bomen met fraai beschilderde kalebassen. Door de eigenaar werden we weer de goede richting gewezen naar het ‘kerkhof’. En wat daar te zien was is haast niet te bevatten als je daar niet bent geweest…….
In een vallei vlakbij Eftalou lagen twee bergen met zwemvesten in allerlei kleuren. Niet een paar, maar een ontelbare hoeveelheid, het moesten er wel duizenden zijn. Terwijl ik naar beneden liep tussen de twee bergen in werd de omvang duidelijker, meer dan 3 meter hoog. En tussen al die soorten zwemvesten, die overigens niet bepaald als zwemvest gebruikt konden worden, lagen nog delen van rubberboten. Indrukwekkend, waarbij je moet bedenken dat elk vest ook daadwerkelijk is gedragen door een mens op de vlucht met tientallen in een rubberbootje. Zwemvesten voor kinderen en van die soort die in vliegtuigen voor kinderen zijn bestemd. En af en toe een zilver-/goudkleurige reddingsdeken tussen die stapels vesten.
Al die zwemvesten zijn achtergebleven op de aanlandingsplekken aan de noordelijke kuststrook en hier naartoe gebracht om te voorkomen dat die stapels zwemvesten daar achterbleven en als markeringspunt konden worden gebruikt door anderen die de oversteek maakten.
Op dezelfde locatie lagen delen van wat ooit eens een drijvende boot was geweest en ook boten die meer intact bleken te zijn.
Tegen het einde van de middag hebben we uiteindelijk ook nog een begraafplaats bezocht waar tientallen vluchtelingen, die de oversteek niet hadden overleefd, zijn begraven. Niet op een officiële begraafplaats, maar op een stuk privé land op een achteraf locatie, omheind met een hekwerk en een toegangshek met een groot slot eraan. Via collega’s wisten we dat er een gat in het hekwerk zat en dat je dan dichterbij de graven kon komen. Bij de meeste graven was een eenvoudige steen geplaatst met daarop in ieder geval de naam en datum van aantreffen.
En zo zijn er vast meer plaatsen waar vluchtelingen, al dan niet bekend met naam, begraven zijn.
Bij het aanzien van dit alles word je stil...
En dan is het goed dat er tijdens je dienst dus geen vluchtelingen zijn aangekomen om te registreren.
Doeg!
Uit de verte klonk het gebrul van Jeroen (de hoofd inwendige dienst) en met zijn onvervalste Amsterdamse accent bleek dat hij de soldaten Christ en Georgios in de houding had gezet en daarna, met wat tussencommando’s, in een voortgaande mars had gebracht. Toen de mannen in beeld kwamen bleek dat er een boomstronk werd gedragen. Niet zo maar een stuk boom, maar een netjes gelakte, voorzien van een Nederlandse- en Griekse vlag, het opschrift BST 2 en de aankomst- en vertrekdatum.
De boomstronk werd op een voetstuk geplaatst en na wat gedraai en een groet werden de mannen bedankt voor hun aandeel, want er gebeurde meer. Geheel volgens traditie is het namelijk zo dat op het midden van de missie een boomstronk wordt doorgezaagd en dat gebeurt dan door de oudste en jongste deelnemer uit de missie. Soms ook wel door de hoogste en laagste in rang, maar dat geeft weer gedoe met rangen van de verschillende disciplines. Dus het werd het eerste, Georgios als jongste en Eugene als oudste. Vol overgave zette Eugene de zaag in de boomstronk en daarna was het de beurt aan Georgios, die net voor het echte breken van de boomstronk de zaag weer aan Eugene gaf. Onder enthousiaste aanmoedigingen en applaus was er van één boomstronk, twee mooie stukken gezaagd. Met deze handeling werd op, weer een symbolische wijze, een startsein gegeven om de barbecue te starten. Aan niets ontbrak het, ongeveer 700 gram aan vlees, vis of lam was er per persoon beschikbaar en voor drankjes was ook gezorgd.
Tussendoor zijn Margriet, Martin en ik nog even op het werk geweest, maar gelukkig waren collega’s uit Oostenrijk en Estonia bereid om de dienst ‘over te nemen’ en stonden wij op stand-by.
Het was een geweldige happening met een terugkerend ritueel dat er weer iemand door de zitting van de stoel was gezakt. Ik geloof dat er zo’n 15 stoelen deze barbecue niet hebben overleefd. We zullen maar aannemen dat het een vorm van katoenrot was….
Tijdens de regelmatige wandelingen in het bergachtig gebied tegenover het hotel en naar Moria is het wel eens wat afzien. En toch weet ik dan ook geen nee te zeggen om weer eens een andere ontdekte route mee te lopen. Recent was dat één via Moria naar Panagiouda. Ruim anderhalf heen, met een lunchstop aan het haventje van Panagiouda, en dan nog eens een uurtje terug, in totaal bijna 15 kilometer. Bij een opslagterrein troffen we een grote hoeveelheid buitenboordmotoren. Een globale telling leverde toch zeker 1000 stuks 30 PK motoren op. Het was volgens mij wel een “B-merk”, maar op zeker gebruikt bij de vele overtochten met rubberbootjes vanaf de kustlijn Turkije naar Lesbos. Een opslag die de harde werkelijkheid nog eens benadrukte wat hier aan de hand is met de vluchtelingen.
Hoewel het aantal migranten wel afneemt zijn er nog steeds bootjes die aankomen. Soms lukt het zonder problemen de oversteek te maken, maar ook worden ze met enige regelmaat, na een search and rescue-actie, opgepikt door de Hellinic Coastguard of andere organisaties en aan land gebracht. Aan de kade van de haven van Mytilini zijn weer wat extra boten aan de ketting gelegd, onder andere twee rubberboten die doorgaans minimaal 30 personen vervoeren bij die oversteek. En die rubberboten zien er nou niet bepaald zeewaardig uit.
Gisteren ben ik nog met een huurauto op verkenning geweest samen met Ernestien, Ans en Twan. Verkenning met in ieder geval twee spots die we zeker wilden gaan bezoeken, namelijk het “zwemvesten kerkhof” en de begraafplaats van de omgekomen bootvluchtelingen.
Maar eerst zijn we onderweg gegaan naar Petra. Inmiddels was het daar wat drukker geworden met toeristen en de terrassen aan de boulevard waren meer bezet dan de vorige keer; het toeristenseizoen is begonnen en op zo’n terras mensen kijken is een heerlijkheid.
Daarna zijn we op zoek gegaan naar het ‘zwemvesten kerkhof’. Voor zover wij wisten was het op een achteraf weggetje gelegen tussen Molyvos en Eftalou. Eerst hebben we de onverharde weg langs de kuststrook gevolgd in de richting van Skala Sykaminias. Aan de strook langs het water lagen de resten van stukgesneden rubberboten en een paar zwemvesten. De plaatsen waar de bootvluchtelingen aan land waren gekomen na hun oversteek vanuit Turkije. Zelfs daar was een idyllisch plekje om te lunchen, onder enkele bomen met fraai beschilderde kalebassen. Door de eigenaar werden we weer de goede richting gewezen naar het ‘kerkhof’. En wat daar te zien was is haast niet te bevatten als je daar niet bent geweest…….
In een vallei vlakbij Eftalou lagen twee bergen met zwemvesten in allerlei kleuren. Niet een paar, maar een ontelbare hoeveelheid, het moesten er wel duizenden zijn. Terwijl ik naar beneden liep tussen de twee bergen in werd de omvang duidelijker, meer dan 3 meter hoog. En tussen al die soorten zwemvesten, die overigens niet bepaald als zwemvest gebruikt konden worden, lagen nog delen van rubberboten. Indrukwekkend, waarbij je moet bedenken dat elk vest ook daadwerkelijk is gedragen door een mens op de vlucht met tientallen in een rubberbootje. Zwemvesten voor kinderen en van die soort die in vliegtuigen voor kinderen zijn bestemd. En af en toe een zilver-/goudkleurige reddingsdeken tussen die stapels vesten.
Al die zwemvesten zijn achtergebleven op de aanlandingsplekken aan de noordelijke kuststrook en hier naartoe gebracht om te voorkomen dat die stapels zwemvesten daar achterbleven en als markeringspunt konden worden gebruikt door anderen die de oversteek maakten.
Op dezelfde locatie lagen delen van wat ooit eens een drijvende boot was geweest en ook boten die meer intact bleken te zijn.
Tegen het einde van de middag hebben we uiteindelijk ook nog een begraafplaats bezocht waar tientallen vluchtelingen, die de oversteek niet hadden overleefd, zijn begraven. Niet op een officiële begraafplaats, maar op een stuk privé land op een achteraf locatie, omheind met een hekwerk en een toegangshek met een groot slot eraan. Via collega’s wisten we dat er een gat in het hekwerk zat en dat je dan dichterbij de graven kon komen. Bij de meeste graven was een eenvoudige steen geplaatst met daarop in ieder geval de naam en datum van aantreffen.
En zo zijn er vast meer plaatsen waar vluchtelingen, al dan niet bekend met naam, begraven zijn.
Bij het aanzien van dit alles word je stil...
En dan is het goed dat er tijdens je dienst dus geen vluchtelingen zijn aangekomen om te registreren.
Doeg!
-
19 Mei 2016 - 12:00
Wim Slootmaker:
Hoi Alex. Bedankt voor je zeer indrukwekkend verhaal. Inderdaad om stil van te worden. Sterkte verder met jullie werkzaamheden. HG Wim en Maatje. -
19 Mei 2016 - 13:00
Bert En Margaret:
Hallo Alex,
Een "kerkhof" van zwemvesten en delen van rubberen bootjes..., stille getuigen van duizenden vluchtelingen op weg naar betere leefomstandigheden. Wat gaat er dan in je om?
Daarbij begraafplaatsen met vluchtelingen, die hun laatste hoop op een beter leven met de dood hebben moeten bekopen.
Denkend aan de massagraven bij de concentratiekampen en die van de onbekende soldaten uit de oorlogen, worden wij stil en verdrietig en voelen we de machteloosheid.
Gelukkig heb je, samen met collegae ook af en toe een verzetje.
Alex, voor jou en jouw collegae onze complimenten voor jullie inzet voor een betere wereld!
Ontvang onze hartelijke groeten..., we denken aan je.
Bert en Margaret
-
19 Mei 2016 - 15:33
Lyda:
He Broer,
Onder de indruk van je verslag.
Ja daar kunnen we alleen maar stil van worden en hopen dat de situatie in Syrie en de overige landen in het Midden Oosten snel verbetert. Dat er een oplossing voor de problemen gevonden wordt en de mensen weer in vrede kunnen leven.
Veel success en wijsheid voor jullie allemaal.
Groetjes,
Lyda, Nick en Martijn.
-
19 Mei 2016 - 16:43
Hans Van Kouwen:
Hoi Alex,
Weer een indrukwekkend verhaal wat je doet nadenken. Gelukkig zijn er ook voor jullie ook leuke momenten als een bbq.
Verder sluit ik me aan bij de voorgangers.
Hans. -
19 Mei 2016 - 18:38
Carrie:
Yo Alex,
Wat een verhaal weer dit keer. Achter ieder zwemvest zit een triest verhaal. Ja, dat maakt behoorlijk indruk! Heftig vind ik dat. Ik ga zo meteen weer sloeproeien met zes meiden in een klein reddingsloepje op het Gouwzeetje. Ik zal straks nog even aan jouw verhaal denken. Stel je voor, dat je dan eventjes naar ' de overkant, daar waar je in vrijheid kan leven en aan je toekomst kan werken' zou moeten varen in het pikkedonker en dat over een onstuimig zeetje. Zeeziekte, angst, narigheid, Onzekerheid over wat je te wachten staat, je centjes kwijt, want ja zo'n oversteek kost je heel je fortuin natuurlijk. Nou ik hoor op, krijg er een raar gevoel bij.
Gelukkig vertel je ook de leuke elementen van je uitzending aldaar. Daar word je dan weer blij van. Alleen al het feit dat je 7 ons vlees zou kunnen weg werken! 'k kan me best voorstellen dat er dan nog veel meer stoeltjes de geest zullen geven. Hilarisch!
Tot een volgend verhaal, Alex. Respect voor wat je doet hoor! -
19 Mei 2016 - 20:25
De Caplo:
Hoi bud
Interessant om te lezen. Blijf relativeren en "ontlucht" jezelf op gezette tijden.
Maak er nog een mooie klus van!
Succes!
De caplo -
19 Mei 2016 - 21:09
Pim:
Indrukwekkende foto's Alex. Je bent op de plek waar het allemaal gebeurt. Dat maak je toch maar mee. Bedankt voor dit verslag.
Met een beemstergroet van Pim. -
20 Mei 2016 - 12:44
Linda Rullens:
Pfff het zwemvestenkerkhof... krijg er weer tranen in mn ogen van :-( Ben er nu 2x geweest: oktober en maart. Maar het blijft indrukwekkend en zeer droevig. Ik heb daarom een armbandje gemaakt van zwemvest gekocht en daarmee de lokale bevolking van Molyvos gesteund. Dagelijks wordt ik door het dragen van dit armbandje herinnerd aan wat er op Lesbos is gebeurd en nog steeds gaande is helaas.
Fijn dat je het noorden hebt gezien en in het mooie Petra bent geweest!
Succes nog verder en tot op het strand.
Groetjes,
Linda
-
20 Mei 2016 - 19:53
Johnny Hagenaar:
Wat een indrukwekkend verhaal weer. -
20 Mei 2016 - 20:06
Amy:
Wat heftig alex! Het verhaal achter een beeld/beelden . ..
Goed dat je dit met ons deelt...Hoe dramatisch dan ook.
Alle mensen en families achter de boten en vesten...
Xxx -
20 Mei 2016 - 20:06
Alexandra:
De foto's zijn al indrukwekkend laat staan als je daar ook daadwerkelijk naast staat! Gelukkig kan je ook nog lachen zag ik. Succes nog daar en tot snel.
Kus -
22 Mei 2016 - 11:17
Eugène:
Goed verhaal weer, kerel. Geeft een indruk waar we hier voor zijn en ons ding doen! -
24 Mei 2016 - 16:54
Claudia Dompeling :
Wat een indrukwekkend verhaal. Gezelligheid afgewisseld met de harde realiteit die je zeker even laat nadenken. Zeker als je daar staat... Triest dan weer. :-(
Succes en tot je volgende verhaal weer...
Groetjes Claudia. -
24 Mei 2016 - 19:43
Luc Mulder:
Hoi Alex,
Weer interessant om te lezen wat je allemaal beleeft. Ik heb op de mailinglijst mijn jongste zoon Martijn toegevoegd. Hij staat op de wachtlijst om uitgezonden te worden vanuit de marine naar...ja idd, Lesbos. Hij heeft jouw verhalen gelezen en vind het natuurlijk maar wat interessant om jou te blijven volgen.
Of hij gaat is nog maar de vraag want hij staat reserve van de reserve maar staat wel op 2 week notice.
Hartelijke groet,
Luc. -
26 Mei 2016 - 20:32
Brom:
Zwemvesten kerkhof... Hier moet je voor 1..nieuw zwemvest aan boord 15 formulieren invullen, 2 maanden wachten en dan... Hoop voor jou dat een flesje zonnebrandolie daar eenvoudiger te verkrijgen is.
Ben je al aan het aftellen ? 'JOU' boot ligt inmiddels al weer in het water. Tja geen vluchtelingen, Geen opvangkamp, ik weet het ...wellicht een beetje saai. Maar als schipper ben je weer van harte welkom.
Groet Brom
-
12 Juni 2016 - 12:31
Tonny En Kees:
Hoi Alex,'n wat late rejactie door onze. Vakantie.Wat een indrukwekkend verslag en foto's je krijgt er tranen van in je ogen en dat zal zeker zo zijn als je daar staat in zo'n omgeving. Heel veel kracht en sterkte de komende tijd Daaaaaag .
Tonny en Kees
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
