365 dagen (+ 3 weken) verder..

Nog even terug naar Bonaire. Zo tegen het einde van deze uitzending had ik nog een aantal activiteiten op mijn lijstje staan. Geen zaken van lichamelijke inspanning, maar lekker simpel. Om uiteindelijk met de fel rood gekleurde submarine een tocht te maken naar Klein Bonaire was nog niet zo eenvoudig. Het toeristenseizoen is voorbij en een tochtje voor mij alleen zat er niet in. Maar na een paar dagen waren er toch wat meer mensen die de mooie onderwaterwereld daar wilden bekijken. Op advies van de schipper stond ik het eerste deel van de vaartocht aan dek. Er was onder water niet veel te zien omdat het op die plek gewoon te diep is. In de buurt van Klein Bonaire nam ik plaats in de buik van het scheepje. Een prachtig zicht op de vissen en het gevarieerde koraal. En ook nog twee keer een flinke zeeschildpad gezien.
Bij de donkey sanctuary worden de zieke en gewonde ezels van het eiland opgevangen. Door een grote groep vrijwilligers is er zorg over de 700 ezels die op het terrein rondlopen. En ik heb ze bijna allemaal gezien. Dat was wel toevallig omdat het juist voedertijd was en de beesten dus naar de verschillende hooiruiven liepen om zich daar tegoed te doen aan het verse hooi.
Het Washington Slagbaai National Park heb ik nog een keer bezocht omdat ik nog niet de korte trail had gereden. Weer een mooie tocht in een prachtige natuur met mooie vergezichten. De beklimming van de hoogste berg “de Brandaris” heb ik niet kunnen doen omdat ik dan voor 12.00 uur had moeten beginnen. Een fotootje is natuurlijk ook wel mooi. Toen de korte route erop zat heb ik ook nog een keertje de lange route gereden. Het blijft een fantastisch park.

Op de terugweg was er nog tijd over om in Rincon de Cadushy Distillery te bezoeken. Volgens de informatie één van de populairste toeristische trekpleisters van Bonaire. De ontvangst was bij de bar en daar kreeg ik gelijk de vraag of ik al eens cactus had gedronken. Niet dus en de aardige jongedame schonk een klein bekertje vol met een groengekleurde vloeistof en zo kreeg ik de mogelijkheid om het drankje te proeven. Gelukkig heb ik maar een heel, heel, heel klein slokje genomen, want het was erg alcoholisch. Daarna kreeg ik de uitleg over het proces van stoken en de verschillende soorten drankjes die daar werden gestookt. Natuurlijk was het de bedoeling om nog wat van dat spul te kopen, maar dat was dus niet aan mij besteed. Om toch niet helemaal gratis deze rondleiding te hebben gekregen heb ik toch maar een blikje fris gekocht. Met dit bezoek heb ik kennisgenomen van de zogenaamde Cadushy Experience met de productlijnen ‘Island Liqueurs’ en ‘Spirit of Bonaire’.
Onderweg naar Kralendijk stuitte ik nog op een zwaar verkeersongeval. Een kiepauto was deels frontaal tegen een pick-up gereden. De hulpdiensten waren juist gearriveerd en waren druk bezig om de vier inzittenden van een pick-up uit het wrak te bevrijden. Uiteindelijk lukte dit na ruim een uur. De zwaargewonde bestuurster is de volgende dag in het ziekenhuis in Colombia aan haar verwondingen overleden.

Op het bungalowpark trof ik per toeval nog een ‘ouwe’ bekende. Annemieke, waarmee ik in Purmerend heb gewerkt, kwam een bungalow uitwandelen en moest nog eens goed kijken naar die man bij het zwembad. En die man bij het zwembad deed dat omgekeerd. Ja, we (her)kenden elkaar en wat een toeval. Annemieke was met haar vriendin Saskia, zus Nicolette en Miranda op vakantie. Een afspraak werd snel gemaakt om nog een keertje koffie te gaan drinken. Dat was er bijna niet meer van gekomen, maar per toeval troffen we elkaar in Eddy’s bar en restaurant en zo kwam het dat ik die avond gezellig met vier dames zat te dineren en werden er wat herinneringen opgehaald en hoorde ik de verhalen van echte toeristen van Bonaire.
Een bijzondere avond was het toch wel, want dit was ook de laatste keer dat ik in mijn favoriete restaurant at. Bijna wekelijks kwam ik daar om heerlijk te eten en te genieten van de alleraardigste bediening door Zulay en Fleur en ook het optreden van TAFKAH. De afkorting staat voor ‘the artist formerly known as Harry’. De laatste keer voor zijn korte verblijf in Nederland zong hij mijn favoriete song: ‘wish you were here’ van Pink Floyd met een bijzonder gewaardeerde introductie. Dat zijn dan van die voordelen die je opdoet als je zeer regelmatig terugkeert bij een lokaliteit.

Een soort afscheidstour bij de restaurants waar ik het diner heb genoten is onlosmakend verbonden aan het vertrek. Inmiddels kent men mij en hoef ik bij sommige restaurants niet eens meer door te geven wat ik wil eten. Bij Eddy’s werd ik wel behoorlijk verwend, een toetje van het huis en uiteindelijk hoefde ik helemaal niets te betalen voor deze avond. Dat noem ik nog eens service!
Mijn laatste avond was bij restaurant It rains fishes. Hilde had al verteld dat er iets speciaals stond te gebeuren, maar verder wist ik niets. En speciaal was ook deze avond met de zingende bediening afkomstig van het Italiaanse restaurant Pasta e Basta uit Amsterdam. Tussen het opdienen van de verschillende gangen zongen zij van opera tot pop en was het volop genieten. Vanwege mijn regelmatige bezoek daar had ik al eerder een verrassend toetje ontvangen.

Met mijn dienstgroep zijn we ook nog een keertje uit eten geweest en op het bureau werden voor de laatste keer handen geschut en daarmee afscheid genomen. En voor hen die ik niet meer heb gezien of gesproken had ik nog een mailtje bedacht. Nadat ik de toegangspas van het bureau had ingeleverd bleek ook direct dat je dan ook niet veel meer kunt. Je kunt er natuurlijk niet meer in, maar eruit wordt ook wel erg lastig. Een bereidwillige collega liet mij naar buiten, een soort chique manier van uitgeleide doen.

De dag voor het daadwerkelijke vertrek was het dan toch ook de bedoeling om alle zooi weer in te pakken in de twee tassen die ik mocht aanbieden bij de luchthaven. Best wel een dingetje en met een temperatuur van 33 graden is dat ook wel een beetje een hel. Maar goed het is gelukt en inmiddels weet ik dat de ene koffer 2 kg overgewicht had. Ik moest even praten en uiteindelijk hoefde ik geen spullen over te laden in de andere tas (dat was toch niets geworden omdat die al helemaal vol was), alleen werd deze tas voorzien van een extra gekleurd label als waarschuwing voor de bagage afhandelaars dat het een zware tas was.

De aangekondigde tropische storm Isaac was zo’n 350 kilometer noord van Bonaire voorbijgetrokken. Het enige dat ik ervan heb gemerkt is dat er eerst weinig wind was en daarna een draaiende wind uit het westen. En dat is heel bijzonder omdat dat bijna niet voorkomt, één keer eerder had ik dat opgemerkt. De landing en vertrek van de vliegtuigen gaat dan van oost naar west. En de dag van mijn vertrek was dat overdag ook nog zo. Dus misschien toch nog een bijzonderheidje.
Totaal niet verwacht waren Laurienne, Guido, Desi en Relanio naar de luchthaven Flamingo gekomen om mij uit te zwaaien. Helemaal top! Nog een laatste foto met elkaar, een dikke knuffel en ferme handdruk en omstreeks 19.45 uur vloog ik weg van Bonaire en onderweg naar het Europese Nederland.
En op een Facebook pagina van één van hen verscheen een foto met daarbij de tekst: "Tot de volgende keer BROEK". Als dat geen compliment is?!

Op Bonaire was het nog een ‘warm’ vertrek, maar op Schiphol was van een ‘warm’ welkom absoluut geen sprake. Toen ik met mijn karretje volgeladen met al mijn bagage door de douane reed, kon ik eindelijk zien wie mijn afhalers zouden zijn. In ieder geval bij deze uitgang stond er niemand mij op te wachten. Dat was dan direct de eerste teleurstelling, een jaar uit Nederland om voor de politie te gaan werken en dan is het wel erg wrang dat er niemand van diezelfde politie je weer ‘welkom thuis’ heet. Dat was bij de vorige vier keren; Cyprus 2005, Cyprus 2009, Zuid Soedan 2012 en Lesbos 2016 wel iets anders.
Na een telefoontje werd ik uiteindelijk opgehaald door Ron en die bracht wij naar het bureau in Purmerend. Vanuit daar ben ik naar mijn huis gereden in Broek op Langedijk.
Mijn ‘welkom thuis’ bestond uit een wurgslang in de gang (deze keer duidelijk nep) en slingers in de woonkamer. Gerrit had ook nog taart in huis gehaald en omdat het mooi weer was kon ik wat bijkomen van de lange reis in mijn eigen tuin. Ik mag wel opmerken een heel verschil met het moment van vertrek een jaar eerder toen de tuin nog bestond uit voornamelijk onkruid.
Inmiddels heb ik het besef dat ik weer terugben in Nederland met het gevarieerde weeraanbod. Ik moet wel erg wennen aan de temperatuur hier, zowel overdag als ’s nachts de helft kouder. Wel even iets anders dan de minimum temperatuur van 26 graden op Bonaire…. Trouwens er zijn meer dingen waaraan ik moet wennen.
Na tweeënhalve week ben ik dan eindelijk van de jetlag af, dus dat was nog wel een vervelend dingetje.

1 oktober 1978 ben ik gestart met de politieopleiding in Harlingen. En op 1 oktober 2018 ben ik nog steeds werkzaam bij de politie. Snel gerekend, een jubileum!
Omdat ik op 3 oktober mijn eerste werkdag had na mijn jaar Bonaire waren de feestelijkheden naar deze dag verplaatst. Niet alleen aan mijn 40-jarig politiejubileum werd aandacht besteed, maar ook aan mijn 40-jarig ambtsjubileum in actieve dienst. Bart heeft een korte toespraak gehouden en hij mocht, namens de Koning en Koningin, mij bedanken voor de enorme trouwe dienst. Ik werd in het rijke bezit gesteld van een bos bloemen, een aantal VVV-bonnen en een doos vol gebakjes om uit te delen. Bij de volgende salarisuitbetaling zit er een zogenaamde gratificatie van een netto uitkering van een bruto maandsalaris en mag ik ook nog met een groep mensen gaan dineren.
Een korte viering van mijn jubilea met een flinke opkomst van collega’s uit mijn dienstgroep, wijkagenten, recherche en leiding.

Dit was het laatste verslag van mijn 3-weekse bijdrage betreffende mijn belevenissen bij de ondersteuning van het Korps Politie Caribisch Nederland van 15 september 2017 tot 14 september 2018. Via deze weg wil ik alle lezers bedanken voor de moeite die je hebt genomen mijn verhalen te lezen en soms of met regelmaat te reageren op die verhalen.
Ja, ik laat er weer een boekwerk van maken en daarin worden jullie reacties ook opgenomen. Dus als je ook nog een plekje in dat boek wilt krijgen, dan is dit je laatste kans.

Doeg!