once a visitor, always a friend

De werkzaamheden zitten erop, mijn laatste 4 diensten zijn niet voorbij gegaan met niets doen. Het waren zelfs drukke diensten. De ambulance had twee jongedames naar de spoedeisende hulp overgebracht na een kop-staart aanrijding. De collega’s van de avonddienst hadden er één aangehouden terzake belediging. De bedoeling was haar na haar behandeling mee te nemen naar het bureau. Echter zij moest vermoedelijk blijven en daarom hebben we een afspraak gemaakt dat zij zich op een bepaald tijdstip gaat melden aan het bureau. Wij waren daardoor weer beschikbaar en dat was hard nodig, want er was een soort van opstand in de wijk Nikiboko. Op een kruising van wegen is er een grasperkje met daarop een boom. En onder de boom in de schaduw zitten dan oudere en jongere jongeren te hangen. Allemaal niet zo schokkend, maar er wordt daar ook gedeald en gerookt, niet een gewoon sigaretje, maar eentje gemaakt van drugs. Naar aanleiding van klachten over het bovenstaande is besloten een eind te maken aan deze situatie. Dus, na een paar dagen waarschuwen, werd er de vrijdagavond opgetreden om daar te hangen. Het gevolg was niet mis. De jeugd kwam met een groot aantal personen en nam bezit van het grasperkje en staken ook nog eens een hoeveelheid pallets en een paar autobanden in de brand. Toen de politie en brandweer arriveerden werden er flessen naar hun gegooid. Dit herhaalde die avond nog twee keer.
Kort na de aanvang van de nachtdienst werd er daar weer een brand gemeld en de brandweer wilde alleen onder bescherming van de politie het vuur gaan bestrijden. Met de vier collega’s van de avonddienst en wij met ons vieren, extra bewapend met de lange wapenstok, zijn we er naartoe gegaan. De groep jeugd was wel iets minder groot, maar toch gooide er nog iemand uit de groep met een fles naar de politie. Daarop hebben we de locatie ‘schoongeveegd’. Nadat iedereen daar ook wegbleef zijn we ook vertrokken en op die plek is het verder rustig gebleven.
Bij een casino was er een man die amok maakte en vernielingen had aangericht. Toen wij ter plaatse kwamen was hij niet meer aanwezig, maar zijn naam is bekend.
In het Centrumgebied, de plek waar het uitgaanspubliek samenkomt, was het erg druk. Er werd gemeld dat er daar was geschoten, maar veel meer informatie kregen we eerst niet. Bij het aanrijden kregen we nog door dat een collega ook had geschoten. Uiteindelijk bleek dat de man met het vuurwapen in eerste instantie was aangehouden door collega’s die daar in vrije tijd waren. Echter zij werden belaagd door een grote groep mensen en het was zelfs noodzakelijk om waarschuwingsschoten te lossen, maar zelfs dat had niet direct een gewenst resultaat. Het gevolg was dat de aangehouden verdachte kon ontkomen en in een auto kon stappen. Deze auto heeft nog geprobeerd op een collega in te rijden en is daarna met hoge snelheid weggereden.
Niet snel daarna kwam er een bericht dat er een auto een frontale aanrijding had gekregen waarbij gewonden waren. Toen wij daar aankwamen bleek dat de veroorzaker van de aanrijding uit de auto was gesprongen en in een andere auto de plaats van de aanrijding had verlaten. Hetgeen al werd verwacht bleek ook zo te zijn, het was de auto die eerder was doorgegeven waarin de schutter zou zitten. In de aangereden auto waren twee gewonden en die moesten uiteindelijk mee naar het ziekenhuis. Twee verdachten die de aanhouding van de man met het vuurwapen belemmerden zijn kort na deze aanrijding alsnog aangehouden in het Centrumgebied. De schutter is dezelfde ochtend ook aangehouden.
De volgende nacht was het iets rustiger met een paar normale meldingen. Een verdacht vaartuig was gemeld ter hoogte van de zoutpannen en de Kustwacht heeft het vaartuig kunnen onderscheppen en gecontroleerd. Alles bleek in orde. Op een locatie waar eerder al een inbraak was geweest en een paar keer al melding was gedaan van een auto die telkens langzaam voorbijreed, zou een iemand op het erf lopen. Er werd niemand aangetroffen, maar wel een afvalbak die over het erf lag. Mogelijk dat een dier daarvoor verantwoordelijk was en dat de melder angstig was geworden van het geluid. Geluidsoverlast bij een snack bestond deze keer uit het meezingen van de gasten bij de muziek die ten gehore werd gebracht. Twee bekvechtende vrouwen zouden misschien wel met elkaar op de vuist gaan dus wij werden daar naartoe gedirigeerd. Bleek dat de vrouwen alweer waren vertrokken.
Niet druk, maar toch nog wat te doen.
De derde nachtdienst, die van maandagochtend is over het algemeen rustig. Deze keer niet dus. Bij de luchthaven waren schoten gehoord en daarop werd een onderzoek ingesteld. De aanwezige beveiliging had weer contact met andere beveiligers en die wisten te melden dat er vanuit een auto ook op een andere locatie was geschoten en dat de inzittenden een casino waren binnengegaan. De paar casino’s afgegaan, maar die waren inmiddels gesloten en het doorgegeven voertuig werd ook niet meer aangetroffen. Dat onderzoek was net afgerond toen er door collega’s in vrije tijd in het Centrumgebied werd gemeld dat daar vanuit een auto enkele schoten waren gelost. Het soort voertuig en kenteken kwamen overeen met de eerdere meldingen. Kennelijk vindt deze man het normaal al schietend door Kralendijk te rijden. In het Centrumgebied werd de auto niet meer aangetroffen, maar onrustig was het daar wel. Er was een ruit van een winkel gesneuveld en ook waren er flessen kapot gegooid. Na een uurtje zijn we vertrokken omdat de meesten inmiddels ook weg waren en de rust was weergekeerd.
Mijn laatste dienst begon met een dankwoord van Edwin, hoofd basispolitiezorg. Ook waren aanwezig twee van de drie chefs, de mensen van de ochtenddienst bleven iets langer en de collega’s van de middagdienst (mijn eigen dienstgroep) die waren er natuurlijk ook. Toch goed voor ruim 15 personen. Als aandenken kreeg ik, geheel volgens de traditie, een houten flipflop met daarop geschilderd de woorden: ‘Masha Danki’ en het wapen van KPCN.
En vervolgens ging het werk gewoon weer verder. Een parkeerprobleem in het Centrumgebied werd opgelost en we hebben onderzoek gedaan naar een diefstal/heling van een mobiele telefoon van een leerkracht. De telefoon is nog niet terecht, maar de daders zijn wel bekend geworden. Helaas hebben we geen gevangene kunnen maken en daarom heb ik ook niet meer de gelegenheid gehad het nieuwe complex van het Justitiële Inrichting Caribisch Nederland Bonaire van binnen te bekijken. De afgelopen week zijn de gevangenen van het oude naar het nieuwe complex overgebracht. De zondag was daarvoor uitgekozen en met extra in dienst geroepen politiemedewerkers en met medewerking van het leger, Koninklijke Marechaussee en Douane werden de 80 gedetineerden in legertrucks naar hun nieuwe huis gebracht. Ik had toen de nachtdienst en het enige wat ik ervan mee heb gekregen is dat er veel geüniformeerden op de route stonden en er een helikopter boven de route bleef vliegen en die mij ook wel een beetje wakker hield…
En dan is het donderdag 30 augustus 2018, 23.45 uur einde dienst en zit het werk op Bonaire er voor mij op. Het past om een woord van dank te schrijven aan de collega’s met wie ik een jaar heb opgetrokken. Hoewel ik geen Papiaments spreek en schrijf, heb ik de tekst laten vertalen in de taal die hier met elkaar wordt gesproken. Ik weet dat dit verslag ook door hen zal worden gelezen en voor de Europese Nederlander is de vertaling onderaan dit verslag weergegeven.

Kerido koleganan,
Un aña na Boneiru i den grupo di warda hantu ku Alex, Laurienne, Guido, Janique, Relanio, Desi, Bjorn i Vladimir. Pa ami, e trabou di polis no tabata deskonosí, pero e trahamentu akinan naturalmente sí. Durante e aña, boso a guiami den e trabou riba un dushi isla den Karibe. Yen kos a pasa, i humildemente mi a kontribuí na esaki.
Sin bosnan, mi propio grupo di warda, i tambe otranan ku mi a traha kuné den Kuerpo Polisial Hulanda Karibense, esaki lo no tabata possible i mi ta apresiá esaki mashá.
Mi tin apresio pa bosnan ku den timnan chikí a sa di duna e trabou di polis forma. Tin bia sin backup durante monentunan di tenshon peroalfin ku un bon resultado. Di esakinan mi a siña i ku satisfakshon mi ta wak bèk riba nan. Pa esaki un danki di kurason I tur kos bon pa boso tur! *

Vier Friezen zijn in 1979 op een vlot, “Sterke Yerke III” gestapt om een reis vanuit Friesland naar Curaçao te maken en aandacht te vragen voor het milieu. Uiteindelijk is het vlot te pletter geslagen op de grillige oostkust van Bonaire. Maar uiteindelijk is het vlot in 1986 geborgen en kon de eindstreep Curaçao alsnog varend worden overbrugd. Omdat de bevolking van Bonaire heeft bijgedragen bij de berging van het vlot kregen zij enkele weken geleden een monument aangeboden. Als bewoner van Bonaire is het monument dus eigenlijk ook wel een beetje van mij. Ik heb het opgezocht en door het volgen van de oranje geschilderde keien met een ‘Y’ of ‘Yerke’ bereikte ik via een fraaie route de plek van de stranding en het eenvoudige monument. Op het monument was een plaquette bevestigd met de reden van dit monument. Aansluitend kwam ik per toeval ook nog een trail tegen. De Bara di Karta driving trail heb ik tegengesteld gevolgd. Door het lezen van de achterzijde van de route-aanduiding kwam ik weer op plaatsen waar ik nog niet was geweest. En het blijft ook mooi om off road te rijden. Een paar dagen later heb ik dat ook nog gedaan vanuit het centrum van Rincon, eerst de Onimal trail met veel cactussen, een windmolen, een monumentale opslagtank, het windmolenpark en de indianentekeningen in een grot en daarna de route langs het Goto meer met mooie vergezichten en flamingo’s.
Aansluitend heb ik een bezoek gebracht aan Tanki Maraka Heritage Park. Het Amerikaanse leger had hier een uitvalsbasis van 1942 tot 1947. Er staan geen gebouwen meer, maar middels informatieborden werd uitleg gegeven wat waar was.

Verder heb ik het verlof en vrije dagen verder ingevuld met het zijn van toerist op eigen (ei)land.
In Kralendijk heb ik een reis door de tijd gemaakt. Die gelegenheid werd geboden in het Terramar historisch en archeologisch museum. Op een overzichtelijke wijze werd de geschiedenis en cultuur van het eiland in beeld gebracht. Met aandacht voor de ontdekking in 1499 van Bonaire en de periode van slavernij. Bij de politie werkten op enig moment ook enkele slaven als politieagent. Toen en nu nog steeds dienstbaar.
Vanaf Seru Largu heb je een fantastisch uitzicht over bijna het hele eiland en in het bijzonder klein Bonaire dat aan de westkust ter hoogte van Kralendijk ligt. Het is ook dé plek voor de trimmers die wat kilootjes kwijt willen.
Eindelijk heb ik het strandje van ‘1000-steps’ bezocht, een plek waar je ook kunt snorkelen en kans hebt om de zeeschildpad te treffen. Ik had dat geluk en ook het koraal was daar mooi om te zien.
Bij Lac Bay heb ik mij ingeschreven voor een kanotour met snorkelmoment door de mangrove. Met een groep van acht anderen onder leiding van een gids heb ik een mooie kanotocht gevaren. Vogels waren er niet te zien, maar dat kwam hoofdzakelijk door het lawaai dat door een Nederlandse familie werd gemaakt. De snorkeltour was nog even pittig omdat er een stuk tegen de inkomende vloedstroom moest worden gezwommen, dat dan ook wel weer een mooie ervaring was. Wat er wel in overvloed was waren de prikkende steekmuggen. Deet deed zijn werk, maar na het snorkelen is dat effect er ook afgespoeld en in het beschermd natuurgebied mag er niet aanvullend gedeet worden. Aan het einde van tocht bleek dat ik het minste was toegetakeld. De anderen zaten echt onder de muggenbulten.

6 september was de Dia di Boneiru, de viering van de vlag en de dag dat in 1499 het eiland werd ontdekt door de Spaanse ontdekkingsreizigers Alonso de Ojeda en Amerigo Vespucci. Ik heb een deel van de feestelijkheden bijgewoond op het Wilhelminaplein. Het enige dat ik wist dat er wat toespraken zouden worden gehouden. Dus ik besloot wat later aan te schuiven. Nog net op tijd voor het hijsen van de vlag van Bonaire door de padvinders van het eiland. Daarna een parade van de verschillende groepen padvinders met een drumband aan de hoogwaardigheidsbekleders waaronder de staatssecretaris van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties en de gezaghebber en het bestuurscollege. Na de toespraken werd de cultuur van het eiland uitgebeeld met muziek en dans. Mooi om te horen en zien en er ook bij te zijn.

Het is toch weer een heel verhaal geworden en het is nog niet af. Vrijdag 14 september zal ik om 19.40 uur met vlucht KL767 naar Nederland vliegen en zaterdag 15 september, om 11.05 uur zal het vliegtuig landen op de luchthaven Schiphol.
Tenminste als orkaan Isaac die aan komt stuiven en mogelijk Bonaire ook aandoet geen annulering van de vlucht teweegbrengt. De status orkaan is inmiddels gewijzigd in een tropische storm, dus het lijkt goed te komen.

Als ik in Nederland terug ben zal ik nog een keer schrijven over de laatste dagen op Bonaire en de terugkeer in Broek op Langedijk. En ik denk zelfs ook iets over een jubileum, tot dan.

Doeg!


*Beste mensen,
Een jaar op Bonaire en ingedeeld bij de dienstgroep met Alex, Laurienne, Guido, Janique, Relanio, Desi, Bjorn en Vladimir. Het politiewerk was mij niet onbekend, maar het werken hier natuurlijk wel. Jullie hebben mij gedurende het jaar wegwijs gemaakt in het werken op een mooi eiland in de Cariben. Er is van alles gebeurd en ik heb daar mijn bescheiden bijdrage aan geleverd.
Zonder jullie, mijn eigen dienstgroep en ook de anderen met wie ik heb samengewerkt binnen het Korps Politie Caribisch Nederland, was dit niet mogelijk geweest en ik heb dat bijzonder gewaardeerd. Ik heb bewondering voor jullie dat in kleine teams de politiezorg gestalte wordt gegeven. Zonder back-up als het eens spannend werd met toch een mooi resultaat. Daar heb ik van geleerd en daar kijk ik met genoegen op terug. Daarvoor een welgemeend dank jullie wel en het ga jullie allen goed!