hike of the Gahinga volcano & back at work

Om deze vakantie toch ook nog wat sportiefs te doen, hadden we geboekt voor een volcano-hiking. Daarvoor moesten we al vroeg uit de veren en de wekker werd gezet voor 05.20 uur. Een snel ontbijt en in het donker moesten we eerst nog de heuvel opklimmen om in het bestelbusje te kunnen stappen om daarna nog 2 uur te gaan hobbelen. Omdat er helemaal geen verlichting was, was het een beetje op gevoel de weg vinden van de accommodatie naar de doorgaande weg. Alles ging nog goed totdat Ruud plotseling van een richel viel en na veel gemopper weer snel tot zijn positieven kwam. Gelukkig geen ernstige verwondingen. Na wat licht te hebben gekregen van de mobiele telefoon bleek dat hij ruim een meter naar beneden was gevallen. Nog een wonder dat hij er (voorlopig) alleen met een pijnlijke ribbenkast is afgekomen. Ik ben hierna de richel via de veilige manier teruggelopen.
Al een beetje moe van deze klauterpartij konden we weer wat bijkomen in het busje naar Mgahinga Gorilla National Park. Onderweg kwamen we al weer mensen tegen die op weg waren naar de markt om hun waren te verkopen. Vlak in de buurt van de vulkanen werd de ‘weg’ steeds slechter door grote brokken vulkaansteen. En uit de mist doemde dan één van de toppen van de vulkanen al op. Een mooi gezicht, maar wel erg hoog…
Nadat we ons hadden ingeschreven in een boekwerk, Steven de kosten had betaald kregen we een stok om ons wat meer steun te geven bij het hiken.
Een ranger zou de tocht met ons meemaken en we kregen er ook nog één extra mee. De laatste keren dat we de bush ingingen had men buiten het mobieltje en portofoon ook een groot kapmes mee. Nou deze ranger was zelfs uitgerust met een Kalashnikov AK-47, bedoeld om olifanten in het oor te schieten als zij te dicht bij ons kwamen of als wij toevalligerwijs te dicht bij hen zouden uitkomen. En dat daar olifanten leefden was wel zeker, want er lagen wat hopen olifantenstront.
Om 07.30 uur gestart aan de tocht naar de top van de Gahinga vulkaan, op een hoogte van 3474 meter. Dat alleen al is haast ondoenlijk om te trotseren. Met volle moed liepen we achter de rangers aan over een paadje van zo’n twee schoenen breed. Het was wat gras en met enige regelmaat een grote koeienvlaai precies in het looppad. Hoewel het glooiend naar boven ging was het op meerdere plekken toch noodzakelijk even te stoppen om op adem te komen. Na 2 uur flink doorstappen bereikten we een open plek in het beboste deel. Daar hebben we wat energie opgedaan door een banaatje aan te breken en nog wat koekjes met daarin suikers op te eten. Uiteraard ook alvast genoten van het uitzicht. De ranger vertelde dat het eerste deel eigenlijk een makkie was en dat het echte klimmen nu pas zou beginnen. Een makkie? Nou niet voor mij, ik vond het al puur pittig en dan moest het nog veel erger worden.
Ook goed voor het zelfvertrouwen was de opmerking dat het eerste deel, waar wij 2 uur over hadden gedaan, eigenlijk in een uurtje moest zijn afgelegd. Uiteraard zijn we verder gegaan en via inderdaad flink wat klimmen en klauteren door het fraaie bamboebos gewandeld. Het had de afgelopen nacht flink geregend en daardoor was het regenwater op sommige plaatsen overgegaan in ijskristallen. Ook nu weer zeer regelmatig moeten rusten om op adem te komen. Toen we op ¾ van de tocht waren hebben Ruud en ik besloten toch maar niet voor de top te gaan. Het was simpel gezegd te zwaar en ook in tijd zouden we niet goed uitkomen.
De ranger vertelde ons dat 30 minuten verderop nog een prachtig uitzichtpunt was. Dus alle moed nog even bij elkaar geraapt en nog een stuk verder geklauterd. Er waren wel wat ladders gemaakt om het allemaal makkelijker te maken, maar die waren weer erg glibberig. Gelukkig was er steun te vinden aan de bamboestengels, tenminste als je de goeie wist te pakken.
En inderdaad toch nog een mooi uitzichtpunt en vandaar konden we nog zien hoeveel we nog hadden moeten stijgen, te veel!
Hoewel het elke keer weer makkelijker lijkt om te dalen is dit zeker niet het geval. Een ware aanslag op je knieën. Na weer een prettig verblijf op het rustpunt de rest van de ‘aftocht’ ingezet en arriveerden we om 14.00 uur weer bij het bezoekerscentrum. Ik heb tijdens vakanties verschillende vulkanen getrotseerd, maar deze was toch een maatje te groot voor mij. Overigens ik houd er nog steeds een goed gevoel aan over. Ik ben een heel eind gekomen en uit de overlevering heb ik begrepen dat bovenop de top alleen maar een moerasgebied was.
Na 2 uur hobbelen, een colaatje en een heerlijk warme douche, heb ik op mijn balkonnetje gezeten en genoten van het uitzicht over het Lake Mutanda.

Nkuringo – Lake Bunyonyi
Een paar uur reizen over eerst slechte wegen en daarna zowaar een voortreffelijk aangelegde asfaltweg. Aan sommige delen werd nog gewerkt en werd het verkeer met enige regelmaat stilgezet door een verkeerregelaar. Enthousiast staan ze met een groene en een rode vlag in hun handen en het is al snel zichtbaar wat je moet doen. Niet zozeer uit de vlagsignalen, maar meer omdat de weg vaak geheel geblokkeerd was. Ook hier is de brandstof kennelijk aan de prijs en daarom besloot Steven in één of ander gehucht te tanken, het was daar goedkoper. Dus een bergje op en daar werd wat onderhandeld en toen kwamen er een stel jongens aan met een plastic jerrycan en slang. Met een slimmigheidje werd het spul zonder morsen overgeheveld in de tank. We bereikten een drukke markt aan het Lake Bunyonyi en daar werden we met een bootje overgezet naar het Nature Prime Island. De accommodatie is prima, een soort blokhut en voorzien van een bijzonder toilet en douche. Ook dit heeft wel weer zijn charmes. Op het terras een fantastisch uitzicht over het meer en enkele eilandjes. Het paradijsje delen we verder nog met een groep Duitsers en drie Scandinaviërs. Hoewel het voor mij niet hoefde kwamen er in de avond nog een groep kinderen een zangoptreden verzorgen. Uiteindelijk was het niet een al te toeristische attractie en was het toch ook wel weer leuk om te zien en horen.

Lake Bunyonyi - Kampala
Vandaag stond een lange reisdag op het programma, de reis naar de hoofdstad Kampala. Maar daarvoor moesten we eerst met een bootje overgevaren worden naar de vaste wal. En om 08.00 uur was het vertrek. eerst over stoffige wegen en in de mist. Hierna werd er kilometers aan de weg gewerkt dat ook nog eens de nodige oponthoud opleverde. En bij elk dorpje had Steven wel iets te kopen. Gewoon aan een stalletje langs de kant van de weg en dan vooral in de hoeveelheid veel. Op een enkele plaats leek het wel of het busje werd belaagd door verkopers die hun waar (vaak van hetzelfde) wilden verkopen. En ondertussen raakte de ruimte achter de stoelen al helemaal vol met uien, aardappelen, groenten en drie takken met bananen, dus één van de takken met bananen moest op het dak de verdere reis meemaken. Het is mij nog een raadsel dat dit is blijven liggen met al die hobbels en kuilen in de weg.
Als toegift kregen we nog een groep zebra’s te zien. Voor de foto’s moesten we wel even uit het busje de bush inwandelen.
En ook tijdens deze reis hebben we het zuidelijk halfrond omgeruild voor het noordelijk halfrond en zijn we bij de evenaar gestopt. En hier konden we kennisnemen van het bewijs dat het water op het noordelijk halfrond echt tegen de klok in, op de evenaar gewoon zonder een kolkende beweging en op het zuidelijk halfrond met de klok mee in het putje inloopt. Pas laat in de middag raakten we verstopt in het drukke chaotische verkeer in de stad Kampala. Na veel geduld bereikten we om 17.30 uur eindelijk het hotel waar we ook onze reis door Uganda zijn gestart en we wisten al wat een luxe ons te wachten stond.

Kampala – Entebbe
Omdat het reisprogramma tot aan vandaag liep en er vanuit was gegaan dat Ruud en ik vandaag zouden terugvliegen naar Zuid-Sudan heb ik nog eens goed gekeken naar de MOP van het vakantieverlof. Daarin stond toch echt dat de vlucht op donderdag plaatsvindt en die MOP is leidend, dus een extra dag vakantie. Enig nadeel was wel dat er nog een accommodatie moest worden gezocht. Het bezoek aan het kantoor van Metako-tours in Kampala stond toch al op het programma dus daar ook maar gevraagd of zij nog een nachtje in en hotel in Entebbe konden boeken. Gelukkig was dit geen probleem, het hotel The Boma was al volgeboekt, maar een mooi alternatief was het Gately Inn. Steven bracht ons er naartoe en daar bleek dat deze locatie ons wel erg bekend voor kwam. Drie maanden geleden zaten we hier met een clubje missiegangers te dineren.
Het weer deze dag liet veel te wensen over, regen en bewolking, maar het geeft wel mooi de gelegenheid eens heerlijk relaxed in een bankstel te hangen en dan ook nog eens gebruik te maken van het draadloze internet en wat bij te lezen op facebook.

De volgende dagen reisde ik met een UN vliegtuig van Entebbe naar Juba en de dag daarna door naar Yambio. En weer was het leuk om weer thuis te komen. Een hartelijk welkom op de airstrip en later op de compound. Collega’s, staf en overige medewerkers zijn blij dat je er weer bent en willen ook graag weten waar je geweest bent en hoe het daar was. Dat zijn zo de voordelen van leven in een kleine leefgemeenschap op een compound.
Vanwege het vertrek van enkele collega’s zijn er op ons team vier man bijgekomen, twee uit Bosnië en twee uit Kenia. De Kenianen zaten bij mij in het vliegtuig en de Bosniërs gingen voor cursus naar Juba. Dus die zie ik volgende week pas weer.
Voor de komende week zijn Ruud en ik uitgemaakt voor een long range patrol naar Nagero. De patrol zal 4 dagen gaan duren. De vorige keer ging de long range patrol niet door, maar zoals het er nu uitziet lijkt niets de patrol in de weg te staan. Een mooie invulling van dagen voor de komende week.

Doeg!