second long range patrol Nagero & my birthday

Vijf dagen er opuit, weg van de compound en terug naar basic. Dat zijn zo’n beetje de trefwoorden voor de long range patrol naar Nagero. Er zijn er natuurlijk wel wat meer te noemen, maar dat zit verweven in dit deel van het verslag.
Ook deze keer moest er toch weer een extra formuliertje worden gemaakt voordat we ook echt konden vertrekken. Samen met Ruud in de voorste wagen en Bernt en David als goeie tweede. De radioroom werd via de mobilofoon op de hoogte gebracht van het vertrek en doel van de reis. Niet dat het heel veel meerwaarde heeft, want na 5 kilometer is er al geen bereik meer met de radioroom. De eerste stop was al snel omdat de vertaler Puma nog moest worden opgepikt. Terwijl hij nog even wat water haalde kon ik weer 3 jonge kinderen gelukkig maken met een strandbal van de politieregio Zaanstreek-Waterland, de kinderen blij en de vader volgens mij nog gelukkiger.
Al hobbelend gingen we verder en bereikten we met een stop in Diabio 4 uur later Tambura voor de lunchstop. David en Puma, nog meer gewend aan het Afrikaanse eten, kozen voor een plaatselijk restaurant en Bernt, Ruud en ik hielden het maar bij de chapati. Het was deze zondag erg druk vanwege een bijzondere viering in de katholieke kerk. En de verdere zondagsrust werd een stukje verderop verstoord door een wagen met een aantal versterkers ervoor en erop. De disc-jockey trok niet heel veel volk en ik kreeg sterk het idee dat hij nog het meeste plezier beleefde aan zijn eigen muziek en optreden.
De route van Tambura naar Nagero was weer geweldig om te rijden. Na een uurtje kwam obstakel één in zicht. Een truck die tot aan zijn assen in de prut vaststond. Informatie van de chauffeur leerde ons dat hij al een dag vast stond zonder eten en drinken. Uit de voorraad hebben wij hem wat water gegeven. Met wat manoeuvreren lukte het ons om, om de truck heen te slalommen en de reis voort te zetten.
Dat duurde trouwens niet lang want een aantal vrachtauto’s kwamen in zicht. En als er op dit deel van de route een groep truckers stilstaat is dat geen goed teken. En dat bleek ook wel, een paar van de vrachtauto’s stond vast in de modder en even leek het erop dat hier onze trip naar Nagero zou eindigen. Een smal stuk was nog enigszins begaanbaar en Ruud wist dat deel nog goed te benutten, maar bij het wisselen van de rechter berm naar de linker berm gleed hij in een spoor en was het resultaat dat onze auto ook tot aan de deurdorpel vaststond. Niet meer voor- of achteruit te krijgen. Gelukkig kregen we hulp van de truckers en nadat de 2e auto met een band aan die van ons was bevestigd lukte het los te komen. Bijzonder was wel dat deze truckers al 4 dagen vaststonden en ons evengoed spontaan gingen helpen. Ook hen hebben we wat water gegeven. Het was wel niet veel omdat we zelf ook water nodig hadden voor het verblijf in Tambura.
Een paar meter verderop lag opstakel drie al op de loer. Een riviertje met flink stromend water en onbekend hoe diep het water was. Deze keer niet te diep en we kieperden niet om en ook werden we niet meegesleurd met de stroom. Goed gedaan Rudie! Vervolgens hadden we even geen problemen en konden we wat gang zetten op de soms ook redelijke goede weg. Totdat er een flinke plas met water over de hele breedte van de weg de normale doorgang blokkeerde. Een alternatief was er niet en op goed geluk zijn we te water gereden. Tijdens de rit door het water spoelde het water over de motorkap, maar we hebben de overkant bereikt en ook David en Bernt bereikten veilig en wel de andere kant.
Zonder veel spektakel bereikten we even voor 18.00 uur Nagero en het was weer machtig om daar terug te zijn. Om de notabelen te laten weten dat wij er weer waren, hebben we eerst het politiebureau bezocht. Daar werden we zeer hartelijk ontvangen en waren we even later getuige van een bijzonder vlagritueel. Eén van de politiemensen rende plotseling naar de vlag en wij kregen te horen dat wij even pas op de plaats moesten maken. Na het strijken van de vlag (in dit geval meer het naar beneden halen van de hele mast en het lospeuteren van de vlag) mochten we weer verder. Het plotselinge reageren was ingegeven door een signaal dat kennelijk hoorbaar was geweest, afkomstig van het kamp van de SPLA. Het houdt in dat de vlag naar beneden moet worden gehaald, ten teken dat de kantooractiviteiten voor die dag zijn gestopt.
Na afspraken voor de volgende dagen te hebben gemaakt was het tijd om het logement te gaan opzoeken. Deze keer was de keuze gevallen op een betere accommodatie dan de vorige keer, maar helaas het hek was gesloten en er was weinig reactie waar te nemen. Dus dan maar naar de accommodatie van de vorige keer, ook goed. Onderweg kwam kennelijk de eigenaar van de lodge al aangefietst en konden we toch nog onze intrek nemen in de nieuwe accommodatie. Niet nieuw en bijna hetzelfde als de vorige; een toekel met een bed met klamboe, alleen deze keer met zijl op de grond en niet alleen het kale beton. Verder was het eigenlijk hetzelfde, geen elektra, geen airco, geen stromend water, geen wc-pot, eigenlijk helemaal niks. Hoewel, er was wel een eigen wel voor het water om een douche te nemen. Die heb ik trouwens maar overgeslagen want het water had toch niet de vertrouwde heldere kleur.
Het diner heb ik kunnen klaarmaken op de kerosinebrander die was meegenomen en verder heb ik genoten van de rust die er heerste. Minder genieten was het in de toekel, met een temperatuur van rond de 30 graden is het slecht in slaap komen.
De volgende dag zijn we gestart met het lesgeven aan de politiemensen van de SSNPS. Eerst werden er 2 bureaus versjouwd naar het leslokaal en daarna volgden de plastic stoelen. Nadat iedereen aanwezig was werd begonnen met een gebed. Na de voorstelronde kregen de politiemensen van Ruud enkele kantoorartikelen uitgereikt die ter beschikking waren gesteld door het KLPD. Dit werd al zeer gewaardeerd en daarna kon al gelijk gebruik worden gemaakt van het flap-over papier en de markers. De les community policing werd gegeven door Bernt en David. Overigens kinderopvang bestaat hier niet, dus de zuigeling en ander kindje gaan gewoon mee naar het werk. Niks moeilijk doen, onder de les wordt de zuigeling door het jonge kind naar moeders gebracht, die haar kind zonder blikken of blozen borstvoeding geeft.
In de avond hebben we kunnen genieten van een spectaculair schouwspel van weerlichten. Niet even een kwartiertje, maar een avondvullend programma. En met het weidse uitzicht was dat prachtig om te zien.
De 3e dag heb ik de politiemensen de eerste beginselen bijgebracht van het werken op de plaats delict. Vanwege de warmte heb ik deze les lekker buiten onder de mangoboom gegeven. Ruud heeft de les aangevuld met het verhoor van slachtoffers, getuigen en verdachten.
Kort voor het avondeten hebben we een wandeling door het plaatsje gemaakt en bij een ‘winkeltje’ een drankje gedronken. Het café van de vorige keer was gesloten, dus daar konden we niet terecht. ’s Avond kwam de office manager van de county HQ nog op bezoek en met hem zijn een aantal zaken besproken over het reilen en zeilen in Nagero.
Dag 4 stond in het teken van een korte herhaling van de lessen die we hadden gegeven en daarna praktisch oefenen met een optreden op de plaats delict. De groep werd in tweeën gesplitst en ik heb een aanrijding in scene gezet en Ruud deed een crime scene in een toekel. Machtig om te zien dat hetgeen eerder was besproken ook gelijk werd toegepast. Na de lessen hebben we nog wat vragen beantwoord over politiezaken en andere dingen die de SSNPS-ers bezighielden. En toen heb ik de rest van de ballonnen en strandballen van de regio uitgedeeld. ’s Middags hebben Ruud, Bernt en ik nog een bezoek gebracht aan de gevangenis. De toekel is weg, maar de enige gevangene verblijft nu tijdens de nacht in een andere toekel. Zodra er een vrouwelijke gevangene bij zou komen dan verhuist deze man naar de toekel waar de kippen nu ‘wonen’ en neemt de vrouw haar intrek in de eigenlijke ‘gevangenis-toekel’. De Director was nog maar 2 dagen daar werkzaam, maar kon al wel een aantal uitdagingen met ons doornemen. Niet dat wij dit direct kunnen veranderen, maar doorgeven aan de UNDP gaat zeker gebeuren. De UNDP is namelijk het deel van de UN die de opbouw van het land in portefeuille heeft.
En in de avond konden we ook weer heerlijk buiten zitten en deze keer genietend van de heldere sterrenhemel.
Gedurende ons verblijf in Nagero hebben we de lege waterflessen verzameld en op de dag van vertrek naar Yambio, in de vroege ochtend gevuld met het overgebleven schoon drinkwater. Dit drinkwater hadden we mee in twee 20-liter jerrycans. Als op de terugweg de truckers er nog zouden zijn dan konden we ze in ieder geval wat water geven. Ook hadden we nog twee broden beschikbaar voor hen.
Omdat er een moeder en kindje in Tambura naar de dokter moest en een politieman ook iets moest doen in Tambura hebben we die maar een lift gegeven. Het is wel tegen de regels van de UN in, maar soms moet je ook wel eens durven anders te beslissen.
Na wat hindernissen kwamen we aan bij de truckers en er was weinig vordering te zien in het loskomen van de vrachtwagens. Het water en brood was een zeer welkome aanvulling op het weinige dat zij hadden. En ze stonden er nu al 9 dagen! Een vrouw was druk met iets warm te maken op een brandertje en in de schaduw van één van de vrachtwagens lag een kindje te slapen. De vraag was nog naar medicijnen tegen malaria, echter die hadden we niet. Uit de voorraad medicijnen in mijn medical kit kon ik nog wel wat paracetamol uitreiken. De gritreferentie werd door ons opgenomen om te gebruiken voor eventuele hulp vanuit de UN. Onderweg kwamen we nog een grote groep mensen tegen met stokken en kleurige kleding. Puma wist te vertellen dat dit te maken had met een religieus feest dat al enkele dagen aan de gang was. De mensen waren trouwens erg vriendelijk en zwaaiden volop naar ons. Omdat onze baas in Tambura was voor een bijeenkomst heeft Ruud hem nog even uit een vergadering gehaald en de benarde positie waarin de truckers waren verzeild geraakt met hem besproken. Wellicht door ons toedoen dat er toch iets kan worden geregeld om de mannen van eten en drinken te voorzien.

De rest van de route ging zonder noemenswaardige problemen en na 7 uur sturen bereikten we onze compound. Wederom werd ik hartelijk welkom geheten door de medewerkers en het was ook nog eens heerlijk koel in mijn huis.

Ik heb de afgelopen dagen weer volop genoten van alles dat Oost Afrika brengt. Nagero een plaatsje waar een bepaalde rust heerst. Er is geen netwerk, dus er zijn ook geen mobieltjes in gebruik. En verder is daar niks, het bestaat nog dat je zelfs van niks kunt genieten. Ik tenminste wel.

En dan maar iets schrijven over mijn verjaardag. Deze dag heb ik in Yambio gevierd. De dag daaraan voorafgaand mocht ik dan eindelijk het verjaardagspakket openen. Een taart, slingers, ballonnen, kaarsjes en parasols kwamen uit de doos tevoorschijn. Verder zat er nog hagelslag, leverpastei en twee kipschnitzels in. Het non-food was helemaal top en ik heb ’s avonds mijn huis voorzien van slingers en ballonnen. De taart bestond uit poppetjes van mierzoet suikerwerk en dat lekkers heb ik de 13e oktober gedeeld met collega’s en schoonmakers. De food kwam op het goede moment want ik was bijna door mijn beleg heen en de smeerkaas is hier in Yambio al enige maanden niet meer te koop. En het kaasje dat was opgestuurd door Ankie werd teruggestuurd omdat het vloeibaar zou zijn….
Verder heb ik van menigeen de felicitaties in ontvangst genomen, de 11e alvast van Boudewijn van het Bureau Buitenland Missies van de Koninklijke Marechaussee; op de dag zelf was als eerste mijn zus Lyda met een sms-bericht; daarna live van Ruud en collega’s en vervolgens via Facebook en mijn weblog diverse hartelijke wensen. Ook vanuit IPOL kwam er een verlate verjaardagsgroet. Ik ben niet vergeten en daarvoor iedereen mijn hartelijke dank!

De eerste goederen heb ik ingepakt en zijn inmiddels per vrachtauto onderweg naar Juba. Hopelijk komen de 2 kisten en 3 tassen op tijd aan, want komende week moet dat daar weer worden voorzien van andere papieren om dan uiteindelijk bij mij thuis in Nederland te worden bezorgd.
Mijn huis in Zuid-Sudan is al behoorlijk leeg aan het raken en dat is al een raar gezicht. Het past bij het klaarmaken voor vertrek, maar het geeft bij mij een vreemd gevoel.

Tijdens mijn verblijf hier had ik de beschikking over twee medical kits, een uitgebreide huisapotheek en nog een speciale Afrika-module. Dit waren specifieke medicamenten voor weet-ik-niet-wat je kunt oplopen in Afrika. In eerste instantie mochten we aan het einde van de missie alles weggeven, behalve de auto-injector morfine en het doosje met tabletten codeïnefosfaat vanwege het feit dat dit opiaten zijn. Maar iemand van de Nederland krijgsmacht had andere gedachten over de resterende inhoud. Zo moesten ook de verbandschaar, de tekenpen, de pincet, de koortsthermometer, het hoofdlampje en de EpiPen worden ingeleverd. Ik kan me er niets bij voorstellen waarom juist deze goederen terug naar Nederland moeten.
De weggeef goederen heb ik geprobeerd te doneren bij een steunpunt van Artsen zonder Grenzen. De verpleegkundige was erg enthousiast, maar moest deze donatie wel eerst met de arts bespreken. De volgende dag kreeg ik een telefoontje dat zij de medicamenten niet konden aannemen. Dus toen naar het plaatselijke ziekenhuis gegaan en daar was men ook erg enthousiast. Een vrouwelijke arts uit Argentinië bracht ons in contact met de onder-hoofddokter en hij wilde de goederen graag hebben omdat er aan veel gebrek is. Ruud had al eerder een deel van de inhoud van zijn medical kit weggegeven in Nagero, maar het resterende heeft hij ook aan deze dokter kunnen overdragen. Zo konden we ook op medisch gebied nog een beetje bijdragen.
Verder was er door een collega in Nederland voetbalkleding verzameld en opgestuurd. In eerste instantie zouden Ruud en ik die kleding bij een vluchtelingenkamp afgeven. Omdat de kleding pas een paar weken terug in Yambio aankwam werd het te kort dag om dit nog goed te regelen. Daarom hebben we de kleding overhandigd aan de hoofdonderwijzer van de secondary school in Yambio. Ik was daar al eens geweest voor de community policing. Tijdens de patrouilles door Yambio was al eens opgevallen dat er naast de school volop werd gevoetbald en gevolleybald. Dus die kleding zou vast en zeker daar goed terecht komen.

Aan beoordelen doen ze hier ook. Niet erg actief, want als je er niet naar vraagt wordt er ook geen appraisal form opgemaakt. Als ouwe rot wist ik dit natuurlijk al en heb er dus om gevraagd. Zo weet ik weer waar ik aan toe ben en kan de UN in New York kennisnemen van de belangrijkste opmerking uit het verslag: ‘therefor I recommend him for further UN missions/duties.
Mijn laatste officiële werkdag in Yambio heb ik gehad en de uitcheck procedure is gestart en alle handtekeningen op de compound in Yambio zijn gezet op mijn formulier. De meeste tijd ging nog zitten in het teruggeven van de portofoon, maar dat ding en de onhandige oplader ben ik alvast maar kwijt. Dat scheelt een hoop gesjouw, gewicht en waarschijnlijk wachten in Juba. Daar gaat namelijk het vervolg van het uitchecken gebeuren met nog meer handtekeningen verzamelen.

Vanavond wordt de Farewell party gehouden voor de vertrekkende UNPOL’ers. Hoe dat allemaal is verlopen zal de volgende week nader worden beschouwd.

Doeg!