end of mission, adaptatie & op weg naar huis

Dat lekker niks doen in Juba was erg plezierig. Uitslapen en daarna ontbijt op de binnenplaats of onder de veranda. Onder de veranda vanwege de brandende zon of soms ook de stortbui die op dat moment naar beneden kwam. En soms werd een deel van de dag ingevuld met een verkoelende duik in het zwembad. Het zwembad van het Linkhouse 2, waar de stafofficieren zijn ondergebracht, mocht door ons gebruikt worden. Dit hotel ligt om de hoek van het Juba Central Hotel. Zodra je het ommuurde terrein van het hotel verlaat stap je dus van het nieuwe in de wereld van het armoedige Juba. Slechte wegen met kuilen en af en toe een hoop afval dat in de fik is gestoken. De buurtwinkel op de hoek en verderop een paar planken met daarop de groenten uitgestald met de verkoopster zittend onder deze plank. Verder kwamen de buurtkinderen al op je af en roepen daarbij ‘kowadja’, dat ‘blanke’ betekent. Tegen de muur van het hotel zijn enkele hutjes gebouwd en die zijn gewoon bewoond.

Zondag was het dan officieel ‘end of mission’. Het is voorbij, we hebben het beleefd en overleefd. De laatste paar dagen, na het voltooien van de check-out, was er al niet veel verbinding meer met de UN omdat er eigenlijk geen reden meer was om op Tomping te zijn.
Hoewel de bijdrage aan UNMISS dus voorbij is, is het nog niet zo dat er direct naar Nederland kon worden gevlogen. Nee eerst de adaptatie op Kreta. Mij is nog niet duidelijk geworden waarom juist daar, want het was nog een hele tour om daar te komen, om precies te zijn 24 uur en 25 minuten! Gelukkig niet allemaal achter elkaar.
Egypt Air bracht ons van Juba naar Cairo en daar konden we bijkomen en overnachten in een hotel op de luchthaven. De volgende dag bracht dezelfde maatschappij ons naar Athene om daar drie uurtjes te moeten wachten op een vliegtuig van Aegean Airlines, die de laatste etappe voor ons verblijf op Kreta verzorgde. En de laatste etappe moest ik het doen zonder scheergel en nagelvijl omdat die werden afgepakt bij de security check. Even niet aan gedacht omdat ik altijd zulke materialen in mijn ruimbagage vervoer, maar deze keer dus niet omdat er in het hotel in Cairo geen beschikking was over de ruimbagage.
De ontvangst op de luchthaven van Kreta verliep even anders dan verwacht. Geen opvang door niemand niet. Na een lange tijd wachten, enkele telefoontjes naar Nederland om de mensen op Kreta te bereiken, kwamen er toch nog twee militairen ons welkom heten. Hierna werden we keurig met een blauwkleurige bus voor de deur van het Chrispy World hotel afgezet om daar de adaptatie te ondergaan. Overigens die bus leek verdacht veel op een oude Koninklijke bus.
We werden daar zelfs ontvangen door maar liefst 12 personen, waaronder de senior, een hoofd interne dienst met twee assistenten, een kassier, een maatschappelijk werkster, een algemeen medisch verpleegkundige, een psycholoog, een sportinstructeur, een ervaringsdeskundige van de marechaussee en twee dienstdoende marechaussees. In mijn beleving had ik er op een stuk of 6 gerekend.
In een soort huiskamer werden de ‘regels’ geopenbaard en voorlopig zijn er 2 verplichte nummers; het groepsgesprek en een medische informatie en de rest van het recreatieve programma is facultatief.
Voor het adaptatiegesprek werd de groep in 2 delen gesplitst en voor het gesprek was 2 uur beschikbaar. Uiteindelijk is het 3½ uur geworden. Er was voldoende om over te spreken en de gesprekleiders waren flexibel genoeg om de tijden aan te passen. Het ging uiteraard over de missie, maar ook de voorbereiding daarvan en onder andere hoe wij denken weer het ‘gewone’ leven op te pakken. Inhoudelijk zal ik niets schrijven over wat er is besproken omdat het deels vertrouwelijk is. In ieder geval was het nuttig en waardevol. Dat gold ook voor de algemeen militaire verpleegkundige die hierna nog een korte presentatie gaf over de 4 meest voorkomende ziekten die we tijdens de missie hebben kunnen oplopen, wat de gevolgen kunnen zijn en vooral wat de nodige stappen dienen te zijn. Zo kwam de malaria, de bilharzia, de MRSA bacterie en de aandoeningen die de zandvlieg kan veroorzaken, aan de orde. Met alle symptomen die deze ‘ziekten’ hebben, zou ik bijna kunnen vaststellen dat ik er 3 van 4 heb opgelopen tijdens mijn verblijf in Afrika. Niet voor 100% zekerheid, die komt pas als ik de uitkeuring heb ondergaan en het bezoek aan de arts in het AMC heb gehad.

Het officiële verplichte deel zat erop en voor de middag was er een bus geregeld die mij naar Chania bracht. Lekker de toerist uithangen in de kleine straatjes, aan de haven en langs de boulevard. En toen wist ik het zeker; ik was hier dus toch eerder al eens geweest tijdens een vakantie. Op een terrasje lekker mensen ge- en bekeken onder het genot van een goeie kop cappuccino. Toen ik terugkwam bij het hotel was daar een bbq geregeld en aan niets was een tekort.
De volgende dag ben ik na het uitslapen tot 08.30 uur, gaan wandelen naar een plaatsje aan de kustlijn. Het was een wat troosteloze boel omdat het toeristenseizoen echt over is. Gelukkig vonden we toch nog een restaurant om een heerlijke kop koffie te drinken. En ook zijn we met een groep gaan karten, 2 heats van een kwartier racen op een baan. Na dit half uur ben ik er helemaal klaar voor om aan het Nederlandse verkeer deel te gaan nemen, denk ik.

Aan het einde van dit verslag wil ik alle trouwe volgers van mijn weblog bedanken voor het lezen van mijn wekelijkse verslagen en de reacties daarop. Soms kwamen die uit een verrassende hoek en in ieder geval uit alle delen van Nederland. Zoals ik met enige regelmaat las leuk om te lezen, zo was het ook wederzijds. Het was leuk om jullie reacties te lezen en ik zal inderdaad een boekwerk gaan bestellen van al die avonturen en belevenissen die ik in Zuid-Sudan, maar ook de zaken die aan mijn uitzending vooraf gingen, heb ervaren. Ook een hartelijk dank voor hen die mij voorzagen van post in de vorm van pakketjes met voedsel en snaai, kaarten en een brief. Het deed me goed om zo het contact te hebben met Nederland.
Ik zal deze aandacht gaan missen en zo zal ik ook Zuid-Sudan gaan missen.
Morgen vertrek ik om 15.00 uur met weer een andere luchtvaartmaatschappij, deze keer Olympic Airlines, van Kreta naar Athene. Als ik daar ben aangekomen moet ik een uurtje wachten en dan zal de Koninklijke mij en ons verder vervoeren naar de luchthaven Schiphol. Vlucht KL1576 gaat dan om 19.40 uur de missiegangers UNMISS 1 op de Nederlandse bodem afleveren.
Ik ga daar een aantal van jullie vast en zeker treffen, maar anderen wellicht op een later moment.
Er zal nog één verslag worden gemaakt over de ontvangst op Schiphol en hoe ik mijn bezigheden weer heb proberen op te pakken. Niet al volgende week, maar een week of wat later. Die houden jullie van me tegoed.
Tot morgen en/of later!

Doeg!