geveld door malaria...

Het is niet de vraag of je het krijgt, maar wanneer je het krijgt. Ik weet niet meer wie dit ooit heeft gezegd, maar het klopt absoluut. Als je voor een langere tijd in Afrika verblijft dan kan je het toch oplopen, blijkt maar weer.
Het begon eigenlijk al op zaterdagmiddag toen ik het idee had van koorts. Nog niet erg en ik voelde mij ook nog voldoende in orde om een kippetje te eten bij de zaterdagse barbecue. Niets aan de hand dus. De volgende morgen opgestaan en lekker opgefrist onder de douche. En daarna begon de ellende pas goed. Op de terugweg naar mijn huis (ongeveer 50 meter) moest ik even gaan zitten. Na een korte pauze de moed bij elkaar gezocht en de resterende afstand afgelegd. In het voorbijgaan Ruud laten weten dat ik mij niet in orde voelde.
In mijn huis ben ik op de grond gaan zitten en omgekieperd. En kort daarop moest Ruud mij even ‘wakker’ roepen. Kennelijk ging het allemaal zo plotseling dat ik niet eens de tijd had genomen om even mijn ogen te sluiten bij het echt niet lekker worden.
In ieder geval kwam ik weer enigszins bij mijn positieven en ben ik in mijn dome gaan liggen. In de tussentijd is Ruud de dokter gaan waarschuwen en werd ik een onder toezicht gesteld bij Eike.
De dokter kwam en die heeft wat testjes gedaan; bloeddruk ok, temperatuur 43 graden en een malariatest. Het resultaat van die test was negatief, maar is niet betrouwbaar als je al medicatie tegen malaria slikt. Dus het feit dat ik trouw elke dag mijn pilletje doxycycline slik maakt het testen een stuk moeilijker. De conclusie van de dokter was in ieder geval wel helder; ik had malaria want alle symptomen wezen daarop.
De assistent ging even het middeltje tegen malaria ophalen en zo kreeg ik een strip van 24 tabletten coartem 20/120 (artemether lumefantrine) voorgeschreven; 2x daags 4 tabletten en 3 dagen rust. Inmiddels was het nieuws dat één van de Dutchies was geveld door malaria al snel bekend over het kampement en kwamen er al wat collega’s informeren hoe het met me was. Nou niet bepaald goed, mocht ik wel opmerken. De rust heb ik genomen, want ik heb geloof ik vanaf zondag zo’n 24 uur geslapen. Toen ik de volgende dag wakker werd, had ik bijna het idee dat de diagnose verkeerd was gesteld en dat ik één of andere slaapziekte had.
In zo’n situatie waarin ik terecht was gekomen, blijkt de belangrijkheid van een goeie buddy ook direct. Ruud heeft zich vol overgave gestort op de verzorging van zijn buddy en hij was daarbij uiterst dienstbaar (legen en schoonspoelen van de emmer kots –een bodempje-) en waakzaam (het toch maar elke keer herhalen dat ik vooral moest drinken). Overigens in eten en drinken heb je al helemaal geen zin in als je in een algehele malaise toestand verkeert. Voor de goede verzorging een dikke pluim voor Ruud!

De volgende dag voelde ik me al weer wat beter, maar nog niet goed genoeg om te gaan werken. Ik was al weer op en moest natuurlijk wel mijn verslag over de long range patrol publiceren op mijn weblog. Maar verder heb ik me wel wat ingehouden. ’s Avonds kwam de dokter nog even bij mij langs om te zien hoe het me verging. Hij was tevreden, maar adviseerde toch vooral rust te nemen en niet de dinsdag al te gaan werken.
Dat heb ik dan ook niet gedaan, het koste wat moeite omdat ik mij niet meer ziek voelde. Uiteraard heb ik tussendoor nog wel even wat kleine bezigheden gedaan in verband met de rapportage van de long range patrol.

En omdat ik het nu toch over mijn ziekte heb, dan zal ik ook maar gelijk de andere kwaaltjes, waarvan ik last heb, benoemen. Een wat aanhoudende oorontsteking die inmiddels wel een stuk minder is geworden. Ja, sommige ongemakkelijkheden gaan zonder behandeling kennelijk ook gewoon over.
Niet over gaat een opengekrabde muggenbult op de wreef van mijn voet. Inmiddels is dat flink gaan ontsteken en loop ik wat onhandig te hinkepinken. Eigenlijk is het ook geen wonder dat zo’n ogenschijnlijk klein wondje hier gaat ontsteken. Het blijkt dat je dus allerlei bacteriën op je handen en vingers hebt en dat smeren met de handreiningingsgel ook niet altijd helpt. En zo infecteer je dus je eigen wondjes. Gisteren las ik in de krant dat een mens ongeveer 1 kg bacteriën bij zich draagt….
Eerder had de dokter al aangegeven dat dit wondje eigenlijk wel ‘gewoon’ zou moeten genezen, maar ik vertrouwde het toch niet helemaal. De pijnklachten werden meer, mijn voet begon flink op te zwellen en het was ook nog eens flink gekleurd. De kleuren van hoe een ontstoken wond eruit moet zien. Ik ben er zeker van overtuigd dat onze ‘eigen’ (leger) arts uit het AMC, professor Van Tiel, bij het zien van deze wond waarschijnlijk een fotootje extra zou maken om deze ook te kunnen toevoegen aan zijn ‘verzameling’ open wonden en te gebruiken voor de nieuwe lichtingen UNMISS. Nu maar hopen dat er door die opening niet teveel enge beestjes mijn lichaam zijn binnengedrongen, want ook daar heb ik verhalen over gehoord door ex-missiegangers en Van Tiel.

Vrijdag heb ik dus de arts van het Rwandese leger nog maar eens bezocht in het level 1 ziekenhuis op de compound. Wat ikzelf al dacht werd door hem bevestigd; een flinke wondinfectie. Ik heb een antibiotica kuur voor 5 dagen voorgeschreven gekregen, een tijdelijk verbod op het dragen van de hoge schoenen en de komende dagen wondbehandeling. Dus momenteel loop ik in uniform en daaronder een paar zeer sportieve teva’s en ben ik aan de pil, deze keer Amox.
Overigens jullie hoeven je nog geen zorgen te maken dat ik op ‘repat’ word gestuurd. Dat houdt zoiets in als eerder naar huis worden gestuurd in verband met langdurig niet inzetbaar zijn in de missie en zo erg is het allemaal ook weer niet.

Genoeg over mijn gezondheid en er moest natuurlijk ook wel weer wat worden gepresteerd. De dagen van ziek zijn van de malaria waren voorbij en ik kon rustig aan beginnen met het co-locaten bij de Director of logistics. Deze vorm van co-locaten had ik nog niet gehad, maar houdt niet meer of minder in dan in gesprek gaan met de baas, een alleraardigste commissaris van de politie die afdeling logistiek in portefeuille heeft. Ook zijn klachten aangehoord en voor zover mogelijk ook nog een enkele oplossing bedacht voor de aangehaalde problemen.
De volgende dagen ben ik bezig geweest met de training aan 18 politiemensen op de compound. Een thuiswedstrijd dus. Hoewel het een cursus is voor de hogere politieambtenaar lijkt de samenstelling niet alleen uit de hogere regionen te komen. De lessen die ik heb gegeven waren ‘planning’. Een onderwerp waar de UN al een lesplan voor had gemaakt, maar waarbij eigen inbreng zeker wordt gewaardeerd. En ook over dit onderwerp heb ik wel wat kennis en ervaring, dus leuk om te doen. Temeer omdat de cursisten gretig waren om over deze materie te horen. Ook deze keer heb ik gekozen om hen ook te laten nadenken over de materie en het toe te passen in een door henzelf bedachte situatie en daarna vanzelfsprekend een presentatie voor de gehele groep. Hier doet men trouwens niet zo moeilijk om een presentatie te moeten geven.
En omdat niet iedereen de Engelse taal voldoende machtig was werden deze lessen ook weer vertaald door de taalassistent van de UN.

Doeg!