training & 'medicijnman'
Door: alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
24 Juni 2012 | Zuid Sudan, Yambio
Een andere bezigheid die ik hier in Zuid-Sudan verricht is het geven van trainingen. Hoewel de trainingen voor de SSPS eigenlijk continu doorgaan, heb ik nog maar 3 keer moeten acteren.
Ik heb mijn buddy Ruud een keer geholpen bij een training van rekruten op de politieacademie in Yambio en die les ging over ‘Crimes against persons’.
Op het terrein van de politieacademie staat een groot gebouw waarin de klaslokalen en de verschillende kantoren van de politie moet komen. Door geldgebrek ligt de bouw al bijna 2 maanden stil en het ziet er ook nog niet naar uit dat op korte termijn een voortgang van deze bouw is te verwachten.
Door de UN is een klein lesgebouw geschonken en die is deels in gebruik om de lessen te geven. Dan hoeft dit tenminste niet op het grote terrein of onder een afdak te gebeuren. Het klaslokaal is van binnen met het meest noodzakelijke ingericht. Dus een deur, een paar ramen en sinds enige tijd staan er een paar white boards op de grond. Alleen wie gaat die ophangen?
Omdat er dus een schoolbord ontbreekt is er van onze compound een flap-over neergezet en zijn er een paar viltstiften beschikbaar. De rekruten zitten zelf op een plastic stoel en er zijn ook nog een paar stalen klapstoelen beschikbaar. De rekruten krijgen op hetzelfde terrein veel praktische lessen in exercitie (discipline lijkt er op deze manier ingestampt te moeten worden) en als de klas begint komen ze ook aangemarcheerd. Dit is wel een grappig gezicht en zodra de klas wordt betreden, wordt allereerst het eerste de beste stopcontact gezocht om hun mobieltje te kunnen opladen. Zo’n ding lijkt hier wel ‘levensbehoefte nummer 1’. Op straat kan je mobiel ook worden opgeladen, want zo af en toe kom ik een tentje tegen die aanbiedt om je mobiel voor 1 pond op te laden.
Maar nu maar weer terug naar de les. Er was geen vertaler beschikbaar dus één van de medewerkers van de academie vertaalde het Engels in het Arabisch. Omdat Ruud al langere tijd met hem werkt ging dat allemaal zeer vlotjes. Na de uitleg hebben we nog een rollenspel gedaan. Tenminste Ruud en ik deden het rollenspel. Op deze manier konden we goed laten zien hoe de behandeling van een aangever van geweld zou kunnen worden opgevangen. Voor een aantal gingen de ogen letterlijk open. Ik bedoel daarmee dat het in zo’n klaslokaal dus helemaal niet gek is dat een aantal zit te slapen. Eigenlijk is het natuurlijk wel gek, maar het is begrijpelijk, want sommigen moeten al vroeg opstaan en dan lopend naar de academie. De afstand die zij daarbij dan moeten afleggen is zomaar 20 kilometer. Neem daar nog eens de temperatuur van ruim 40 graden overdag bij en een klaslokaal dat ook niet koel te krijgen is en dan is het eigenlijk niet gek dat je in slaapt valt. Tijdens mijn introductiecursus in Entebbe had ik er ook af en toe moeite mee om de ogen open te houden. Toen was er niet eens sprake van lange afstanden lopen of hitte in de klas. Toen lag de reden meer in de ‘herhaling’.
Ik heb al eerder geschreven over de lessen community policing, dus die hoort hier natuurlijk wel bij, maar daar weten jullie inmiddels mijn bezigheden van en ook de resultaten.
Op de compound van de UN Yambio werd deze week een trainingsweek georganiseerd in het kader van ‘training the trainer’. Van Volodymyr (Oekraïne) kreeg ik een uitdraai van mijn les die ik moest geven. Dit was ‘questioning techniques’ en even schrok ik me wild, namelijk 14 kantjes tekst! Maar goed de indeling was gemaakt en er bestond dus gelukkig wel al een lesplan. Als voorbereiding op mijn bijdrage aan de cursus, eerst maar eens de materie doorgelezen. En wat bleek, het ging niet alleen om de vraagtechnieken, maar ook nog eens het lesgeven aan ouderen, oeps. Hoewel ik me natuurlijk behoorlijk zou moeten kunnen inleven in deze categorie vond ik persoonlijk dat het wel een pittige stof zou worden en ook best wel veel.
Gelukkig kwam er 2 dagen voor de daadwerkelijke les een beetje meer duidelijkheid. De les ‘lesgeven aan ouderen’ was helemaal niet voor mij, maar die ging Volodymyr zelf geven. Dus voor mij bleven 3 blz. tekst over. Overigens nog steeds genoeg om een lesblok te vullen.
Het lesblok bestond uit eerst een uur theorie over o.a. de soorten vragen, het voordeel van vragen, het plannen van de vragen, de procedure om de vraag te stellen, hoe om te gaan met de student die iets wordt gevraagd en de antwoorden die worden gegeven en de wijze waarop de student kan worden aangemoedigd om vragen te stellen.
Zelf had ik het idee nog om de 7 gouden W’s in dit deel te betrekken omdat dit natuurlijk alles met vragen te maken heeft. En met de eigen inbreng van open en gesloten vragen leek mij het gehele lesplan compleet.
De groep bestond uit 19 politiemensen van de SSPS afkomstig uit de verschillende counties uit Western Equatoria State. Het waren in ieder geval politiemensen uit het midden- en hoger kader. Omdat niet iedereen goed Engels sprak had ik de beschikking over een language assistant. Hij vertaalde mijn Engels in het Arabisch en andersom. Eigenlijk ging dat allemaal heel natuurlijk. Wel duurt zo’n les wel wat langer omdat eigenlijk de hele les 2 keer wordt gezegd. Inmiddels is dit zo bekend dat dit geen probleem is voor de trainers-in-spé en ik heb er ook verder geen last van. Het geeft me zelfs meer tijd om het volgende te bedenken wat ik ga zeggen.
Ik had trouwens wel een beetje mazzel want Adam (Tanzania) had al een stukje van mijn les behandeld. Maar daardoor kon ik wel wat langer stilstaan bij mijn eigen inbreng. Omdat de les werd gegeven aan politieofficieren was er ook direct meer inbreng van hen. Overigens dat kwam natuurlijk ook omdat ik de trucjes over vragenstellen wel enigszins beheers en dat heerlijk kon gebruiken.
Na een uurtje theorie heb ik mijn studenten even pauze gegund en die benutten zij om te lunchen en ook om de beamer met laptop te gebruiken om een filmpje te kijken.
Daarna de praktische oefening met betrekking tot de vraagtechniek. Omdat dit onderdeel niet verder was uitgewerkt werd een eigen bijdrage van mij verwacht. Ik heb maar even bedacht dat het goed zou zijn hen de voor- en nadelen te laten ervaren van het stellen van open en gesloten vragen. Dus in groepjes van 3 gingen zij uiteen, 1 observator, 1 vragensteller en 1 die de antwoorden moest geven. Bij de eerste opdracht mochten alleen de gesloten vragen worden gesteld, daarna een ronde met alleen open vragen en als laatste een mix van beiden. Omdat het weer erg warm was in het klaslokaal hebben we deze oefening buiten op een grasveldje op de compound gehouden.
Ik had voorgesteld dat één van de zes groepjes een korte samenvatting zou geven hoe het was gegaan. Nou dat heb ik dus geweten. Daar werd geen genoegen mee genomen, iedere groep wilde hun resultaten presenteren. Helemaal goed dus, een vertegenwoordiger uit de zes groepen kwamen om de beurt naar voren om hun ervaringen te delen. En zo zaten we dan in een kring, onder de mangoboom, naar elkaar te luisteren en aan te vullen.
Na nog een zeer korte samenvatting heb ik hen bedankt voor hun inbreng en enthousiasme als toekomstig trainer van de rekruten van de SSPS.
Zelf ben ik ook begonnen aan een training, hoewel ik nog niet duidelijk een doel voor ogen heb. Volgens mij ook niet altijd noodzakelijk en ik ga 3x per week hardlopen rond de compound. Aan het eind van de maandag, woensdag en vrijdag, zo rond een uurtje of vijf, wandel ik eerst naar het toegangshek en dan start ik de rondjes van bijna 1 kilometer. Het is natuurlijk geen afstand, maar bedenk er even bij dat het dan nog steeds een temperatuur van rond de 30 graden is. Na 4 rondjes ben ik even kapot, maar heb ook een voldaan gevoel. Het plan is om het aantal rondjes nog uit te breiden, maar ik heb er geen tijdlijn bij bedacht.
Soms is het ook wel weer een beetje frustrerend als er zo’n militair voorbij komt rennen, die het allemaal wat makkelijker af lijkt te gaan. Het is dan of ik aan het wandelen ben, hoewel ik wel beter weet.
De afgelopen week werd de 1e keer 'de dag van het onderwijs' gevierd, een dag in het teken van beter onderwijs en ook bij soortgelijke gebeurtenissen is de minister van onderwijs uit de betreffende Staat en nog wat belangrijke mensen aanwezig. Dit lijkt natuurlijk niet zo’n geweldig nieuws en dat is het eigenlijk ook niet. Maar het bijzondere voor mij was dat in de ochtend alle scholieren (van jong tot studenten van in de 20 jaar) in optocht naar het Freedom Square liepen. En omdat de scholieren hier in een schooluniform lopen gaf dit een geweldig mooi en kleurrijk schouwspel. Met spandoeken, vlaggen en het muziekkorps van de SSPS er tussenin, was het een lint van ruim 900!! kinderen.
Sunil (India) en ik hebben nog even toezicht gehouden bij het verloop van het festival op het Freedom Square en daar zag ik ook een tafereel die je hier eigenlijk niet wilt zien. Een doos met kleine flesjes water was achtergebleven in de buurt van een schoolplein en dat werd ‘bestormd’ door de jeugd. Er werd letterlijk gevochten om zo’n flesje water te bemachtigen. Uit beelden op de tv kende ik het wel als er voedsel werd uitgedeeld, maar nu stond ik erbij en keek er naar, live.
Op dat moment stond ik naast een ander kind van een jaar of 12, die nog met een stel meiden moest optreden, en dan hoor je haar verontschuldigingen maken voor het gedrag van die anderen…
Verder had ik elke dag wel weer een andere taak, ik begon met een patrol, co-locaten traffic, co-locaten CID, Rebuilding & Restructuring, community policing, de dag dat ik training gaf en ook nog een nachtdienst tot slot. Dus best wel weer gevarieerd.
Tussendoor was ik ook nog 2 keer een soort 'medicijnman'.
Eerst kwam een medewerker aan mijn bureau die medicijnen had gekregen tegen malaria. Alleen hij wilde eens weten wat er allemaal op de bijsluiter stond en of het wel echt tegen malaria was. Hij kwam bij mij terecht omdat het kennelijk medicijnen waren uit Nederland met in ieder geval een in het Nederlands geschreven bijsluiter. Dus eerst de bijsluiter even met hem in het Engels doorgenomen, met vooral de aandacht voor de bijwerkingen. De pillen waren inderdaad tegen de malaria en het aantal voorgeschreven pillen klopte met het aantal ontvangen pillen.
Een paar dagen later werd ik gevraagd naar een dorpje in de buurt van Yambio te rijden om een language assistant op te halen en naar de echte dokter te brengen op de compound. Hij had ook ernstige malaria verschijnselen en dat werd dus ook door de dokter vastgesteld. Na een flinke hoeveelheid medicijnen hebben wij hem weer terug naar zijn huis gebracht.
Trouwens de ziektegevallen malaria nemen de laatste tijd flink toe. Van ons team hebben er al drie malaria en die zijn weer op de been geholpen door een overdosis aan antimalaria tabletten te slikken.
Tot slot mag zeker niet onvermeld blijven dat mijn buddy Ruud afgelopen donderdag jarig was. Hij en ik hebben zijn 51e verjaardag gepast gevierd door gewoon weer eens een keertje buiten de deur te eten. Geit met spinazie en witte rijst en een colaatje, ook lekker.
Doeg!
Ik heb mijn buddy Ruud een keer geholpen bij een training van rekruten op de politieacademie in Yambio en die les ging over ‘Crimes against persons’.
Op het terrein van de politieacademie staat een groot gebouw waarin de klaslokalen en de verschillende kantoren van de politie moet komen. Door geldgebrek ligt de bouw al bijna 2 maanden stil en het ziet er ook nog niet naar uit dat op korte termijn een voortgang van deze bouw is te verwachten.
Door de UN is een klein lesgebouw geschonken en die is deels in gebruik om de lessen te geven. Dan hoeft dit tenminste niet op het grote terrein of onder een afdak te gebeuren. Het klaslokaal is van binnen met het meest noodzakelijke ingericht. Dus een deur, een paar ramen en sinds enige tijd staan er een paar white boards op de grond. Alleen wie gaat die ophangen?
Omdat er dus een schoolbord ontbreekt is er van onze compound een flap-over neergezet en zijn er een paar viltstiften beschikbaar. De rekruten zitten zelf op een plastic stoel en er zijn ook nog een paar stalen klapstoelen beschikbaar. De rekruten krijgen op hetzelfde terrein veel praktische lessen in exercitie (discipline lijkt er op deze manier ingestampt te moeten worden) en als de klas begint komen ze ook aangemarcheerd. Dit is wel een grappig gezicht en zodra de klas wordt betreden, wordt allereerst het eerste de beste stopcontact gezocht om hun mobieltje te kunnen opladen. Zo’n ding lijkt hier wel ‘levensbehoefte nummer 1’. Op straat kan je mobiel ook worden opgeladen, want zo af en toe kom ik een tentje tegen die aanbiedt om je mobiel voor 1 pond op te laden.
Maar nu maar weer terug naar de les. Er was geen vertaler beschikbaar dus één van de medewerkers van de academie vertaalde het Engels in het Arabisch. Omdat Ruud al langere tijd met hem werkt ging dat allemaal zeer vlotjes. Na de uitleg hebben we nog een rollenspel gedaan. Tenminste Ruud en ik deden het rollenspel. Op deze manier konden we goed laten zien hoe de behandeling van een aangever van geweld zou kunnen worden opgevangen. Voor een aantal gingen de ogen letterlijk open. Ik bedoel daarmee dat het in zo’n klaslokaal dus helemaal niet gek is dat een aantal zit te slapen. Eigenlijk is het natuurlijk wel gek, maar het is begrijpelijk, want sommigen moeten al vroeg opstaan en dan lopend naar de academie. De afstand die zij daarbij dan moeten afleggen is zomaar 20 kilometer. Neem daar nog eens de temperatuur van ruim 40 graden overdag bij en een klaslokaal dat ook niet koel te krijgen is en dan is het eigenlijk niet gek dat je in slaapt valt. Tijdens mijn introductiecursus in Entebbe had ik er ook af en toe moeite mee om de ogen open te houden. Toen was er niet eens sprake van lange afstanden lopen of hitte in de klas. Toen lag de reden meer in de ‘herhaling’.
Ik heb al eerder geschreven over de lessen community policing, dus die hoort hier natuurlijk wel bij, maar daar weten jullie inmiddels mijn bezigheden van en ook de resultaten.
Op de compound van de UN Yambio werd deze week een trainingsweek georganiseerd in het kader van ‘training the trainer’. Van Volodymyr (Oekraïne) kreeg ik een uitdraai van mijn les die ik moest geven. Dit was ‘questioning techniques’ en even schrok ik me wild, namelijk 14 kantjes tekst! Maar goed de indeling was gemaakt en er bestond dus gelukkig wel al een lesplan. Als voorbereiding op mijn bijdrage aan de cursus, eerst maar eens de materie doorgelezen. En wat bleek, het ging niet alleen om de vraagtechnieken, maar ook nog eens het lesgeven aan ouderen, oeps. Hoewel ik me natuurlijk behoorlijk zou moeten kunnen inleven in deze categorie vond ik persoonlijk dat het wel een pittige stof zou worden en ook best wel veel.
Gelukkig kwam er 2 dagen voor de daadwerkelijke les een beetje meer duidelijkheid. De les ‘lesgeven aan ouderen’ was helemaal niet voor mij, maar die ging Volodymyr zelf geven. Dus voor mij bleven 3 blz. tekst over. Overigens nog steeds genoeg om een lesblok te vullen.
Het lesblok bestond uit eerst een uur theorie over o.a. de soorten vragen, het voordeel van vragen, het plannen van de vragen, de procedure om de vraag te stellen, hoe om te gaan met de student die iets wordt gevraagd en de antwoorden die worden gegeven en de wijze waarop de student kan worden aangemoedigd om vragen te stellen.
Zelf had ik het idee nog om de 7 gouden W’s in dit deel te betrekken omdat dit natuurlijk alles met vragen te maken heeft. En met de eigen inbreng van open en gesloten vragen leek mij het gehele lesplan compleet.
De groep bestond uit 19 politiemensen van de SSPS afkomstig uit de verschillende counties uit Western Equatoria State. Het waren in ieder geval politiemensen uit het midden- en hoger kader. Omdat niet iedereen goed Engels sprak had ik de beschikking over een language assistant. Hij vertaalde mijn Engels in het Arabisch en andersom. Eigenlijk ging dat allemaal heel natuurlijk. Wel duurt zo’n les wel wat langer omdat eigenlijk de hele les 2 keer wordt gezegd. Inmiddels is dit zo bekend dat dit geen probleem is voor de trainers-in-spé en ik heb er ook verder geen last van. Het geeft me zelfs meer tijd om het volgende te bedenken wat ik ga zeggen.
Ik had trouwens wel een beetje mazzel want Adam (Tanzania) had al een stukje van mijn les behandeld. Maar daardoor kon ik wel wat langer stilstaan bij mijn eigen inbreng. Omdat de les werd gegeven aan politieofficieren was er ook direct meer inbreng van hen. Overigens dat kwam natuurlijk ook omdat ik de trucjes over vragenstellen wel enigszins beheers en dat heerlijk kon gebruiken.
Na een uurtje theorie heb ik mijn studenten even pauze gegund en die benutten zij om te lunchen en ook om de beamer met laptop te gebruiken om een filmpje te kijken.
Daarna de praktische oefening met betrekking tot de vraagtechniek. Omdat dit onderdeel niet verder was uitgewerkt werd een eigen bijdrage van mij verwacht. Ik heb maar even bedacht dat het goed zou zijn hen de voor- en nadelen te laten ervaren van het stellen van open en gesloten vragen. Dus in groepjes van 3 gingen zij uiteen, 1 observator, 1 vragensteller en 1 die de antwoorden moest geven. Bij de eerste opdracht mochten alleen de gesloten vragen worden gesteld, daarna een ronde met alleen open vragen en als laatste een mix van beiden. Omdat het weer erg warm was in het klaslokaal hebben we deze oefening buiten op een grasveldje op de compound gehouden.
Ik had voorgesteld dat één van de zes groepjes een korte samenvatting zou geven hoe het was gegaan. Nou dat heb ik dus geweten. Daar werd geen genoegen mee genomen, iedere groep wilde hun resultaten presenteren. Helemaal goed dus, een vertegenwoordiger uit de zes groepen kwamen om de beurt naar voren om hun ervaringen te delen. En zo zaten we dan in een kring, onder de mangoboom, naar elkaar te luisteren en aan te vullen.
Na nog een zeer korte samenvatting heb ik hen bedankt voor hun inbreng en enthousiasme als toekomstig trainer van de rekruten van de SSPS.
Zelf ben ik ook begonnen aan een training, hoewel ik nog niet duidelijk een doel voor ogen heb. Volgens mij ook niet altijd noodzakelijk en ik ga 3x per week hardlopen rond de compound. Aan het eind van de maandag, woensdag en vrijdag, zo rond een uurtje of vijf, wandel ik eerst naar het toegangshek en dan start ik de rondjes van bijna 1 kilometer. Het is natuurlijk geen afstand, maar bedenk er even bij dat het dan nog steeds een temperatuur van rond de 30 graden is. Na 4 rondjes ben ik even kapot, maar heb ook een voldaan gevoel. Het plan is om het aantal rondjes nog uit te breiden, maar ik heb er geen tijdlijn bij bedacht.
Soms is het ook wel weer een beetje frustrerend als er zo’n militair voorbij komt rennen, die het allemaal wat makkelijker af lijkt te gaan. Het is dan of ik aan het wandelen ben, hoewel ik wel beter weet.
De afgelopen week werd de 1e keer 'de dag van het onderwijs' gevierd, een dag in het teken van beter onderwijs en ook bij soortgelijke gebeurtenissen is de minister van onderwijs uit de betreffende Staat en nog wat belangrijke mensen aanwezig. Dit lijkt natuurlijk niet zo’n geweldig nieuws en dat is het eigenlijk ook niet. Maar het bijzondere voor mij was dat in de ochtend alle scholieren (van jong tot studenten van in de 20 jaar) in optocht naar het Freedom Square liepen. En omdat de scholieren hier in een schooluniform lopen gaf dit een geweldig mooi en kleurrijk schouwspel. Met spandoeken, vlaggen en het muziekkorps van de SSPS er tussenin, was het een lint van ruim 900!! kinderen.
Sunil (India) en ik hebben nog even toezicht gehouden bij het verloop van het festival op het Freedom Square en daar zag ik ook een tafereel die je hier eigenlijk niet wilt zien. Een doos met kleine flesjes water was achtergebleven in de buurt van een schoolplein en dat werd ‘bestormd’ door de jeugd. Er werd letterlijk gevochten om zo’n flesje water te bemachtigen. Uit beelden op de tv kende ik het wel als er voedsel werd uitgedeeld, maar nu stond ik erbij en keek er naar, live.
Op dat moment stond ik naast een ander kind van een jaar of 12, die nog met een stel meiden moest optreden, en dan hoor je haar verontschuldigingen maken voor het gedrag van die anderen…
Verder had ik elke dag wel weer een andere taak, ik begon met een patrol, co-locaten traffic, co-locaten CID, Rebuilding & Restructuring, community policing, de dag dat ik training gaf en ook nog een nachtdienst tot slot. Dus best wel weer gevarieerd.
Tussendoor was ik ook nog 2 keer een soort 'medicijnman'.
Eerst kwam een medewerker aan mijn bureau die medicijnen had gekregen tegen malaria. Alleen hij wilde eens weten wat er allemaal op de bijsluiter stond en of het wel echt tegen malaria was. Hij kwam bij mij terecht omdat het kennelijk medicijnen waren uit Nederland met in ieder geval een in het Nederlands geschreven bijsluiter. Dus eerst de bijsluiter even met hem in het Engels doorgenomen, met vooral de aandacht voor de bijwerkingen. De pillen waren inderdaad tegen de malaria en het aantal voorgeschreven pillen klopte met het aantal ontvangen pillen.
Een paar dagen later werd ik gevraagd naar een dorpje in de buurt van Yambio te rijden om een language assistant op te halen en naar de echte dokter te brengen op de compound. Hij had ook ernstige malaria verschijnselen en dat werd dus ook door de dokter vastgesteld. Na een flinke hoeveelheid medicijnen hebben wij hem weer terug naar zijn huis gebracht.
Trouwens de ziektegevallen malaria nemen de laatste tijd flink toe. Van ons team hebben er al drie malaria en die zijn weer op de been geholpen door een overdosis aan antimalaria tabletten te slikken.
Tot slot mag zeker niet onvermeld blijven dat mijn buddy Ruud afgelopen donderdag jarig was. Hij en ik hebben zijn 51e verjaardag gepast gevierd door gewoon weer eens een keertje buiten de deur te eten. Geit met spinazie en witte rijst en een colaatje, ook lekker.
Doeg!
-
24 Juni 2012 - 09:59
Bert En Margaret:
Hallo Alex,
Tijdens deze uitzending wordt er meer van je gevraagd dan voorheen.
Het blijkt, dat je van vele markten thuis bent..., je hebt inmiddels veel mensenkennis opgebouwd..., en samen met de anderen ben je sterk en gaan jullie ervoor!
Ondanks de armoede ziet de jeugd er in de kleurige schooluniformen keurig uit en wat een discipline.
Ongelooflijk hoe vindingrijk de inwoners van Zuid Soedan zijn wat het verdienen van geld betreft.
Van afvalmateriaal maak je een geschikte bedrijfsruimte voor het opladen van mobieltjes.
Zijn er trouwens veel mensen in het bezit van een mobiele telefoon?
Het is zo tegenstrijdig, want in hetzelfde gebied wordt er "gevochten" om flesjes water.
Wat triest, dat het aantal malariapatiënten de laatste tijd weer toeneemt..., zelfs in jullie team waren er drie personen geveld door deze infectieziekte.
Je hebt je voorgenomen om driemaal per week te gaan hardlopen rond de compound.
Kun je niet een "sponsor" aktie op touw zetten voor een goed doel?
Dan verbetert niet alleen jouw conditie, maar levert elke gelopen kilometer nog iets extra's op!
Hoe verloopt de postbezorging inmiddels? Heb je al het e.e.a. ontvangen?
Tot slot willen wij je buddy "Ruud" alsnog van harte gelukwensen met zijn 51ste verjaardag.
Leuk, dat jullie samen uit eten zijn geweest..., voor onze begrippen een niet alledaags menu, maar wie weet hoe lekker het smaakte?!
Ontvang onze hartelijke groeten en tot een volgend verslag.
Bert en Margaret
-
24 Juni 2012 - 10:15
Joke:
Weer een leuk verslag van een drukke week, misschien is daar de hitte soms iets te veel ,maar hier is t niets ,de hele week harde wind en nu komt t met bakken de lucht uit hier dus nog geen zomer .
groetjes uit een nat Castricum Joke -
24 Juni 2012 - 10:50
Peter D.:
Hallo meester Alex,
Goed bezig vriend en daar denken je cursisten ook zo over, gezien hun positieve blik en hoe ze bezig zijn met je opdrachten.
Wel vreemd denk ik om daar weer medicijn bijsluiters in het Nederlands te lezen.
Succes met je sportprogramma en greetz towards Rudy. -
24 Juni 2012 - 18:23
Aal:
Je gaat toch niet serieus 3 keer in de week met een temperatuur van 30 graden of meer hardlopen??!!!! Als ik je zo zie zitten zou ik het niet doen. Straks krijg je onderweg een hartklap en kan je niet bellen, omdat het mobiele oplaadpunt te ver rennen is. Je kan beter lekker in de schaduw uitrusten van een dag werken. Lijkt me veel beter. Je bent immers ook al de 50 gepasseerd!!! Wanneer je in de herfst(is het nu ook al trouwens) weer in Holland bent is het koud genoeg om weer wat aan de conditie te doen.
Maar je moet het natuurlijk lekker zelf weten. Blijf vooral schrijven, in de schaduw onder een boom of zo na een dag hard werken.
Kus -
24 Juni 2012 - 18:33
Marlies En Hub,:
Hoi Alex,
Wat een geweldige verrassing te vernemen dat je al een hele tijd uitgezonden bent naar Sudan.
We hadden er helemaal geen weet van dat die uitzending door zou gaan. Maar goed, we hebben zo net jouw hele verslaggeving doorgelezen en daar lekker van genoten.
Wat een geluksvogel ben je dat jij dit allemaal mag meemaken, maar het zei je van harte gegund.
Het is echt onvoorstelbaar hoe mensen in zulke omstandigheden kunnen leven en overleven. Je ziet het vaak op de TV, maar als je er zelf niet bent geweest of zoiets nog nooit in het echt hebt gezien, geloof je die verhalen maar half.
Wij kunnen ons dan ook gelukkig prijzen e.e.a. in levende lijve gezien en meegemaakt te hebben in Afrika (Ethiopie, Kenia en Tanzania).
Het moet je toch een hoop voldoening geven als je de kans krijgt een land als dat mee te mogen opbouwen en de mensen te helpen. Al vallen de omstandigheden hoe dat moet gebeuren vaak niet meevallen. Je moet dan beschikken over een hele grote portie geduld en doorzettingsvermogen. We hopen er nog lang van mee te mogen genieten van jouw belevenissen daar.
Zelf, vooral Marlies, hebben we een druk jaar achter de rug. De vader van Marlies is 14/1 op 94 jarige leeftijd overleden. Zijn laatste levensjaar bracht voor Marlies erg veel werk mee, maar achteraf heeft alles dat ze voor hem gedaan heeft, haar veel voldoening gegeven.
In februari waren we met Djoser 3 weken in Ecuador en eind vorig jaar 3 weken met Djoser in Nepal en Tibet, waar we ons 40 j. huwelijk "gevierd" hebben. We doen dat in augustus lichtjes over omdat we dit nogmaals vieren (samen met onze verjaardagen) met vrienden en familie, want Marlies wordt eind komende maand 65 jaar jong. 20 0ktober gaan we weer met Dj. 25 dagen naar Sulawesi en de kleine Sunda eilanden. We hebben daar erg veel zin in, want de verhalen over deze reis beloven veel moois. Voor de verdere rest mogen we nog steeds niet klagen. Gelukkig komen we nog steeds tijd te kort en komen we de tijd dus goed door en is er ook nog ruimte voor vakanties.
Alex, we wensen jou daar heel veel sterkte en een goede gezondheid toe.
Maar jou kennende zal dat dik voor mekaar komen.
We kijken voor verwachting uit naar jouw volgende verslag/spannend verhaal.
Heel veel groeten en een dikke "hug" van Marlies.
Hou je taai mate.
M arlies en Hub -
24 Juni 2012 - 18:55
Margret Schipper:
Als je al geen duizendpoot was, werd je het wel met al die verschillende taken. Succes weer en tot je volgende reisverslag.
Groetjes Margret -
25 Juni 2012 - 06:59
Manon:
Debriefen onder een mangoboom, geit met rijst en cola, gratis kleurrijke optochten bijwonen, lekkere warmte, een beetje sporten en af en toe mensen nog eens vertellen hoe bepaalde dingen horen te gaan: zo slecht klinkt het allemaal niet Alex!
Ruud alsnog van harte gefeliciteerd!
Wat een avonturen zullen jullie nog gaan meemaken, ongelooflijk! erg prettig dat ik van de zijlijn een stukje mag meekijken!
Werk ze:) en ik wacht ongeduldig op het volgende verslag!
Groetjes, -
25 Juni 2012 - 17:40
Ronald:
Leuk verslag weer Alex. Lees je bijdrage weer met veel plezier. Dat lesgeven trekt me niet zo erg. Ik zie wel waar ik in april 2013 wordt geplaatst. Je bent wel lekker afwisselend bezig. Hopelijk blijf je gevrijwaard van malaria. Succes weer komende week, blijf gezond. Gr. Ronald -
25 Juni 2012 - 20:54
André:
Wederom om een heel mooi verslag. Het moet straks toch een heel mooi boekwerk worden.
Blijven hardlopen. Dat heb ik ook 3 a 4 keer in de week gedaan. Inderdaad om 17.00 uur is het nog steeds 30 a 35 graden. Na die tijd een heerlijk voldaan gevoel en lekker even op andere gedachten gekomen.
Ik vind dat je het hardstikke goed doet.
Groetjes. -
26 Juni 2012 - 19:18
Jaap En Merel:
Alex, je doet echt goed werk daar! Daar bovenop blijf je ook nog aan je conditie werken, zal wel extra zwaar zijn in de hitte? Veel succes en sterkte voor de rest van je uitzending! Groetjes Jaap, Merel en Floris. -
26 Juni 2012 - 19:40
Peter Dijks:
Hoi Alex even een berichtje uit nu een zonnig Purmerend maar vannacht weer regen verwacht. Een leuk verhaal, behalve dat hardlopen dan......daar heb ik het zelf ook niet zo op.
Lesgeven is altijd apart en heeft vaak verrassende wendingen want je weet niet wat voor vragen er opborrelen. Ik zeg altijd maar, je kunt niet alles weten maar dat maakt het wel weer uitdagend.
He succes daar verder man en ik ga je next story weer tegemoet zien. bye bye. -
27 Juni 2012 - 17:58
Gerrit:
Hoi Alex
Weer een heel verhaal en zo te lezen vermaak je je opperbest daar.
Dat je nog eens voor de klas zou staan had je waarschijnlijk niet gedacht,
maar het gaat je goed af.
Ook het maken van de foto's geeft een extra goede kijk op hoe het daar is en toe gaat.
We zien weer uit naar je volgende verslag.
Groetje Gerrit en Marjolein.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
