traffic & visit Nzara
Door: alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
17 Juni 2012 | Zuid Sudan, Nzara
Als ik ben ingedeeld om te gaan co-locaten voor traffic is het de bedoeling om het State HQ te bezoeken en daar in gesprek te gaan met de director of traffic. Gabriel neemt momenteel de functie van director waar en geeft leiding aan 76 mannen en vrouwen. Momenteel heb ik contact met hem over de jaarlijkse Road Safety Campaign.
De verkeerspolitie is net weer even anders gekleed dan de andere soorten van politie in Zuid-Sudan. Geheel in het wit, lekker opvallend en ook lekker besmettelijk met al dat stof hier. De vrouwen dragen een lange rok ruim over de knieën en dat staat uiterst charmant…not.
De leiding van de verkeerspolitie zit meestal op een afstandje, van het gebouw waar zij zijn gehuisvest, het reilen en zeilen van de afdeling te bekijken. Zittend in de schaduw op een plastic stoel onder de Mangoboom, geven zij hun bevelen en dan komt er weer een medewerker aangelopen, springt letterlijk in de houding en krijgt zijn orders, springt weer in de houding en voert uit wat hij opgedragen heeft gekregen.
Als wij bij het bureautje aankomen en de leiding is gespot dan worden er stoelen bijgehaald of de zitplaats wordt aan ons afgestaan. De lopende zaken worden doorgenomen en soms worden er ideeën aangedragen om toe te passen bij hun bezigheden. Overigens dat valt nog lang niet mee omdat ook hier het materiaal ernstig te kort schiet.
Op het terrein staan 2 motorfietsen van het merk CDI. Helemaal als politiemotor opgetuigd met sirene en blauwe en rode lampen. Het ziet er wel fraai uit, maar ze worden niet gebruikt. Beter gezegd, ze kunnen niet worden gebruikt omdat er een onderdeeltje mist en juist dat onderdeel moet uit Khartoum komen. En aangezien Khartoum in het andere land Sudan ligt is het uiterst lastig om de onderdelen in hun bezit te krijgen. En zo wordt de motorfiets steeds ouder en ziet het er eigenlijk niet meer uit. Nu heb ik wel begrepen dat er in Juba een hele serie nieuwe motorfietsen klaarstaat om te verdelen over het land.
Op het terrein van de verkeerspolitie staat ook een bonte verzameling van gecrashte voertuigen. Niet om vooral zichtbaar te maken dat het verkeer ook hier zijn slachtoffers eist, maar meer om de verdere afwikkeling. De kentekenplaat wordt verwijderd en meegegeven aan de eigenaar en daarna blijft de auto staan totdat de zaak helemaal is afgehandeld. En dat gaat hier kennelijk niet zo vlot, want er staan er nogal wat. Overigens bij elk ander bureau tref ik ook altijd wel een ongevalvoertuig aan.
Recent was ik nog getuige van een bijzondere manier van zaken doen met een verkeersovertreder. Deze jongeman had gereden op een Boda-Boda zonder in het bezit te zijn van een rijbewijs en ook had hij geen papieren van het brommertje. Hij droeg gewoon burger kleding, maar bleek een militaire achtergrond te hebben. Hij werd in de houding gezet en de jongeman moest gaan marcheren en de korte bevelen van de ‘wachtcommandant’ opvolgen. Na een poosje in de houding staan op het middenterrein van het hoofdbureau mocht hij weer onze richting terugmarcheren en kreeg hij een flinke uitbrander. De gesprekken gingen in het Arabisch, hoewel het niet zo klonk. Het is een dialect wat hier wordt gesproken en zowel het dialect als het Arabisch versta ik niet. Dus later heb ik de uitleg in het Engels gekregen. Hij moest naar zijn huis toe om daar de papieren van de brommer op te halen. En zo kwam hij even later weer terug, nu achterop een Bora-Bora en meldde zich weer door in de houding te gaan staan met weer een reprimande. En een boete heeft hij niet gekregen.
Een jeugdige overtreder werd gestraft en hij moest het gras op het terrein van de politie weghalen. Een soort HALT dus, maar zelf verzonnen door de leiding daar.
En als je zonder goede reden niet komt opdagen op je werk dan krijg je dus ook straf. Dus twee politiemannen moesten een half uurtje exercitie doen. Marcheren met opgetrokken knieën, stukje links en rechts uit de flank en zonder petje in de zon in de houding staan.
Met enige regelmaat bezoeken we ook de twee locaties in Yambio waar de verkeerspolitie ‘actief’ is. De ene plek is bij de rotonde, waar zo af en toe fanatiek het verkeer wordt geregeld. In mijn beleving heeft het helemaal geen zin, maar ik denk dat het meer een verplichting is. Het is in ieder geval wel grappig om hen met het verkeerregelen bezig te zien. En als er een bestuurder de rotonde verkeerd passeert dan wordt er op een fluitje geblazen. Kennelijk is dit een soort stopteken en de overtreder rijdt gewoon verder. En enige actie van de verkeersagent volgt ook niet, tenslotte is hard hollend achter zo’n wetsovertreder aangaan niet bepaald een eenvoudige klus.
De andere plek voor de verkeerspolitie is op de doorgaande weg bij een wat grote kruising van wegen. Ze staan er en houden toezicht op het verkeer. Uit de gesprekken die ik inmiddels heb gehad blijkt dat zij het vrachtverkeer stopzetten en controleren. Dit zijn dan de vrachtauto’s die uit Uganda komen met goederen. Verder wordt er zo af en toe een brommertje gecontroleerd als die stilstaat. Rijden is al geen optie omdat deze bestuurders vaak niet van plan zijn te stoppen voor de politie en je zo omver wordt gereden.
De hoofdweg van Yambio naar Tambura (noordwesten) en Yambio naar Maridi (oosten) oftewel de A44 is voorzien van flinke verkeersdrempels. Deze drempels zijn ruim 30 centimeter hoog en worden niet aangegeven met een bord of iets dergelijks. Door het verkeer zijn de drempels wel wat afgesleten, maar als je er met een te snelle vaart overheen gaat is de ervaring als inzittende niet plezierig. En als er een stortbui is neergevallen op de rode aarde, dan blijkt nog eens goed dat er totaal geen afwatering is en dat de ’sporen’ in de weg geheel vol staan met water. Uit gesprekken met scholieren heb ik wel begrepen dat men veel last heeft van lui die dan heerlijk door deze volgelopen sporen rijden en het water laten opspatten tegen de voetgangers die daar dan lopen.
Er rijden hier geen minibusjes en slechts één keer heb ik hier een grote bus zien rijden. De Boda-Boda is het vervoermiddel die als taxi wordt ingezet. De vrouwen zitten in amazonezit achterop. Ik heb een keer gezien dat er totaal personen op zo’n brommertje zaten, de bestuurder, een man, een vrouw met een baby op haar rug gebonden en nog een jong kind tussen de man en vrouw in.
De fiets is ook een vervoermiddel dat veel wordt gebruikt. En als je dan eigenlijk nog te klein bent voor een te grote fiets dan ga je ernaast lopen of je gaat niet op het zadel zitten, maar op de stang of gewoon alleen op de trappers steunen. Met een beetje constructie is het mogelijk om 5 jerrycans met water met die fiets te vervoeren. En dat scheelt tenminste 2 keer heen-en-weer sjouwen.
De UN voertuigen die wij gebruiken zijn ook erg oud en krakkemikkig. Het heeft hier natuurlijk flink te lijden en dan gaat er natuurlijk wel eens iets kapot. En dan kun je van een andere auto weer wat afslopen en dat gebruiken om die kapotte auto weer wat op te knappen. Zo bleek recent dat er van de pick-up één wiel wel een hele opvallende andere maat had. Dus ik naar transport om dit eens goed op te laten meten. En inderdaad één wiel een maatje te klein. Het werd direct verholpen en de volgende dag (!) waren de bandenmaten weer allemaal hetzelfde, behalve de profilering. En op de compound staat er nu vast ergens een wagen met… 3 soortgelijke wielen.
Het was trouwens toch de week van meer gedoe met voertuigen. Ik stond namelijk ook nog even met panne. Na het boodschappen doen op de markt bleek het starten van de motor wel een heel raar geluid te geven. Nog net geen ‘klik’ (kapotte startmotor), maar een ratelend geluid. Nu is mijn technische kennis beperkt, maar ergens stond mij bij dat als je de auto een klein stukje weet te verplaatsen dat de motor dan wel eens wil pakken. Dus even de auto wat opgeduwd met de welwillende medewerking van mijn buddy Ruud en starten weer. Niet dus!
Via de telefoon werd Eike geïnformeerd en die heeft op zijn buurt transport georganiseerd. Na een kwartiertje kwam de hulp en met wat poeren met een schroevendraaier onder de motorkap, een draai aan het sleuteltje in het contactslot, liep de motor weer. Mazzel dat het niet te ver weg was en ook dat we nog een beetje knap konden aangeven waar we stonden. Hier is namelijk geen straat voorzien van een naambord. Omdat mijn telefoon nog niet helemaal vol is gezet met belangrijke personen, maar die van Eike er wel in stond was er toch nog een hulplijntje.
De afgelopen week ook weer eens iets anders gedaan dan het gebruikelijke co-locaten. Headquarters in Juba heeft het verzoek gedaan om een volledige inventarisatie te doen van alle politiebureau in het land. Daarvoor is een lijst opgestuurd met een veelvoud aan vragen en bezigheden die moeten worden afgelopen en uitgevoerd. Omdat er in Western Equatorian State drie vooruitgeschoven politieposten zijn is het niet noodzakelijk om vanuit Yambio al die politieposten van de SSPS te bezoeken. Eigenlijk wel erg jammer, want dat was een mooi klusje geweest met enkele keren een long range patrol. Maar ons team heeft in ieder geval Nzara toebedeeld gekregen. Omdat het verder weg is dan 10 kilometer wordt zo’n patrouille met 2 voertuigen uitgevoerd. Dit komt de veiligheid wat ten goede en ook als er onverhoopt een technisch probleem de kop komt opsteken dan is er in ieder geval nog een auto beschikbaar. Ook is het erg makkelijk als je komt vast te staan in de modder dat de ander je er nog kan uitlieren.
Met Maria, Leiff (uit Zweden en van CSB) en Ruud zijn we rond 09.00 uur vertrokken. De eerste stop was bij het uitgiftepunt van de diesel. Ook hier is het veel moeite om de voertuigen af te tanken, terwijl je zelf niet eens zo heel veel hoeft te doen want het tanken wordt voor je gedaan. Het enige is dat je een bon moet tekenen en dat alles is op de compound zelf beschikbaar. Dus je hoeft er eigenlijk niet eens voor om te rijden. De tweede stop bij het State HQ Yambio om daar onze bijzondere gasten op te halen. Een gevangene die in het ziekenhuis van Nzara medische zorg diende te krijgen. De arrestant was veroordeeld voor moord en werd bewaakt door 2 politiemensen van de SSPS. Eén voorzien van een Kalashnikov en de ander had een soort lange dikke wapenstok mee. De gasten gingen bij Maria en Leiff in de auto en dat vond ik in ieder geval niet zo heel erg. De drie mannen droegen om het zomaar te zeggen een typisch Afrikaans ‘luchtje’ bij zich.
Zorgen voor ontsnapping waren er niet, het komt bijna niet voor dat er een arrestant vlucht. De kans dat je het overleeft is zeer gering, want je wordt hier dus simpel gezegd gewoon afgeschoten. En als ze je dan niet weten te raken dan kom je vanzelf weer tevoorschijn, want verborgen blijf je hier niet zonder dat je doodgaat.
Ik was de patrol-leader van de 2 voertuigen. Dit betekende niet meer en niet minder dat ik voorop reed en de radiocommunicatie verzorgde met de radio room in Yambio. Wel leuk om voorop te rijden en zeker omdat ik, maar Ruud ook, nog nooit in Nzara waren geweest en al helemaal niet wisten hoe het eruit zag, hoe ver het rijden was en meer van die zaken. Het enige dat bekend was, was dat wij in de richting van Ezo moesten rijden.
Na een uurtje rijden over de rode aarde reden we Nzara binnen. Voor Hollandse begrippen een gat, maar ook wel weer heel ‘anders’ dan Yambio. Het is er allemaal wat ruimer en van Leiff kregen we via de radio door dat we bij de eerste rotonde linksaf moesten. Na een paar kilometer bereikten we het ziekenhuis voor specialistische hulp voor onze gevangene. De verwachting was een half uurtje, maar het duurde 5 keer zo lang. Het betrof een ziekenhuis voor lepra patiënten en ook de behandeling voor HIV was hier een specialisatie. Het was er in ieder geval heel erg druk met patiënten en het zag er toch nog wel redelijk uit. Uiteraard heb ik ook nog even rondgesnuffeld en een gesprek gehad met één van de doktoren in één van de drie behandelkamers. Gewoon even tussen de bedrijven door (van hem, maar ook van mij) een praatje maken. Verder op het terrein was kennelijk de operatiekamer en er werd druk schoongemaakt, maar of het daar allemaal wel zo steriel is. Ik heb er mijn bedenkingen bij, maar ja het is hier tenslotte wel Afrika. Voor het ziekenhuis zijn een paar kraampjes ingericht waar je drinken kunt kopen en heel bijzonder was ook om te zien dat de patiënten of familie dus met matrassen het terrein van het ziekenhuis opgaan of afkomen, dan denk je toch even….
Omdat het allemaal wat langer duurde met de gevangene, zijn Ruud en ik maar even bij de plaatselijke politie aangegaan omdat daar de eigenlijke taak voor ons lag. Na wat vragen kwam het hoofd van de politie, luitenant-kolonel Fraser Angoluwa, uit een kamer tevoorschijn. Na een korte uitleg wat de bedoeling was, begreep hij waarvoor wij kwamen. Hij was overigens al geïnformeerd dat deze informatieronde stond te gebeuren. In zijn kamer hebben we de vragenformulieren doorlopen en waar nodig een toelichting gegeven en ook ontvangen. Het beging was al gelijk moeilijk, want hij wist niet precies hoeveel politiemensen hij in zijn gebied had werken en het aantal vrouwen was eerst meer dan het aantal mannen. Het bleek dat hij de aantallen wat door elkaar gehaald. Met hulp van zijn deputy kwamen we er wel uit. Hij had een redelijk bureau, maar het ontbrak ook dit bureau en deze chief aan veel. Geen patrouillevoertuig, geen radiocommunicatie, geen elektra, maar wel in het rijke bezit van één exemplaar met de wetgeving van Zuid-Sudan. Maar wel alle facetten van de politiedienst in huis, namelijk traffic, community policing en CID. Bij deze opdracht was het ook de bedoeling alle vertrekken op de foto te zetten. De chief verleende alle medewerking, maar wilde zelf ook wel graag op de foto. Overigens dat wilden zijn collega’s ook en omdat ik ook niet de beroerdste ben, staan ze er bijna allemaal op. De baas was een grote vent, dus ik had eigenlijk verwacht dat hij netjes achteraan ging staan, maar nee hoor, hij was de baas en hij ging pontificaal voor zijn manschappen staan.
Een machtige ervaring om weer eens wat verder van huis zo’n bureau te bezoeken. Na een hartelijk afscheid hebben we de gevangene met de SSPS-ers opgehaald bij het ziekenhuis en zijn we weer in een uurtje teruggereden. Eigenlijk viel de afstand in kilometers erg mee, want Nzara ligt uiteindelijk maar 20 kilometer westelijk van Yambio.
De gevangene werd veilig en wel weer afgeleverd bij het State HQ en de meegelifte medewerker van de CID uit Nzara hebben we daar ook achtergelaten. Als laatste wapenfeit die dag moest ik deze activiteit nog even in het registratiesysteem ‘verantwoorden’.
En de volgende dag heb ik het co-location assessment report verder uitgewerkt en voorzien van de foto’s. Het is inmiddels klaar om te versturen naar HQ Juba.
Ver van huis denk je zo af en toe ook wel eens aan gebeurtenissen die in Nederland plaatsvinden. Eén daarvan vindt altijd plaats op de tweede donderdag in juni in Warnsveld. Daar is de Tuin van Bezinning en dat is de plaats waar Nederlandse politiemensen, die tijdens het werk zijn omgekomen door geweld of een verkeersongeval, worden herdacht en waar ik de familie van Bert, Jim en Peter & Suzanne altijd tref. Het voelt vreemd om er die dag niet bij te zijn. Hier in Yambio heb ik even stilgestaan bij hun tragedie en dat zal ik ook doen op 29 juli.
Tot slot wil ik alle lezers die inmiddels hebben gereageerd op mijn verhalen bedanken. Aan het einde van deze missie wil ik een boekwerk laten maken van alle verhalen en de reacties. Dat maakt dan een mooi compleet overzicht van hoe het hier in Zuid-Sudan was en hoe jullie mijn verhalenreeks hebben ervaren. Verder is het ook ontzettend leuk om iets van jullie te vernemen, een soort ‘levenslijntje’ van Nederland naar hier.
Doeg!
De verkeerspolitie is net weer even anders gekleed dan de andere soorten van politie in Zuid-Sudan. Geheel in het wit, lekker opvallend en ook lekker besmettelijk met al dat stof hier. De vrouwen dragen een lange rok ruim over de knieën en dat staat uiterst charmant…not.
De leiding van de verkeerspolitie zit meestal op een afstandje, van het gebouw waar zij zijn gehuisvest, het reilen en zeilen van de afdeling te bekijken. Zittend in de schaduw op een plastic stoel onder de Mangoboom, geven zij hun bevelen en dan komt er weer een medewerker aangelopen, springt letterlijk in de houding en krijgt zijn orders, springt weer in de houding en voert uit wat hij opgedragen heeft gekregen.
Als wij bij het bureautje aankomen en de leiding is gespot dan worden er stoelen bijgehaald of de zitplaats wordt aan ons afgestaan. De lopende zaken worden doorgenomen en soms worden er ideeën aangedragen om toe te passen bij hun bezigheden. Overigens dat valt nog lang niet mee omdat ook hier het materiaal ernstig te kort schiet.
Op het terrein staan 2 motorfietsen van het merk CDI. Helemaal als politiemotor opgetuigd met sirene en blauwe en rode lampen. Het ziet er wel fraai uit, maar ze worden niet gebruikt. Beter gezegd, ze kunnen niet worden gebruikt omdat er een onderdeeltje mist en juist dat onderdeel moet uit Khartoum komen. En aangezien Khartoum in het andere land Sudan ligt is het uiterst lastig om de onderdelen in hun bezit te krijgen. En zo wordt de motorfiets steeds ouder en ziet het er eigenlijk niet meer uit. Nu heb ik wel begrepen dat er in Juba een hele serie nieuwe motorfietsen klaarstaat om te verdelen over het land.
Op het terrein van de verkeerspolitie staat ook een bonte verzameling van gecrashte voertuigen. Niet om vooral zichtbaar te maken dat het verkeer ook hier zijn slachtoffers eist, maar meer om de verdere afwikkeling. De kentekenplaat wordt verwijderd en meegegeven aan de eigenaar en daarna blijft de auto staan totdat de zaak helemaal is afgehandeld. En dat gaat hier kennelijk niet zo vlot, want er staan er nogal wat. Overigens bij elk ander bureau tref ik ook altijd wel een ongevalvoertuig aan.
Recent was ik nog getuige van een bijzondere manier van zaken doen met een verkeersovertreder. Deze jongeman had gereden op een Boda-Boda zonder in het bezit te zijn van een rijbewijs en ook had hij geen papieren van het brommertje. Hij droeg gewoon burger kleding, maar bleek een militaire achtergrond te hebben. Hij werd in de houding gezet en de jongeman moest gaan marcheren en de korte bevelen van de ‘wachtcommandant’ opvolgen. Na een poosje in de houding staan op het middenterrein van het hoofdbureau mocht hij weer onze richting terugmarcheren en kreeg hij een flinke uitbrander. De gesprekken gingen in het Arabisch, hoewel het niet zo klonk. Het is een dialect wat hier wordt gesproken en zowel het dialect als het Arabisch versta ik niet. Dus later heb ik de uitleg in het Engels gekregen. Hij moest naar zijn huis toe om daar de papieren van de brommer op te halen. En zo kwam hij even later weer terug, nu achterop een Bora-Bora en meldde zich weer door in de houding te gaan staan met weer een reprimande. En een boete heeft hij niet gekregen.
Een jeugdige overtreder werd gestraft en hij moest het gras op het terrein van de politie weghalen. Een soort HALT dus, maar zelf verzonnen door de leiding daar.
En als je zonder goede reden niet komt opdagen op je werk dan krijg je dus ook straf. Dus twee politiemannen moesten een half uurtje exercitie doen. Marcheren met opgetrokken knieën, stukje links en rechts uit de flank en zonder petje in de zon in de houding staan.
Met enige regelmaat bezoeken we ook de twee locaties in Yambio waar de verkeerspolitie ‘actief’ is. De ene plek is bij de rotonde, waar zo af en toe fanatiek het verkeer wordt geregeld. In mijn beleving heeft het helemaal geen zin, maar ik denk dat het meer een verplichting is. Het is in ieder geval wel grappig om hen met het verkeerregelen bezig te zien. En als er een bestuurder de rotonde verkeerd passeert dan wordt er op een fluitje geblazen. Kennelijk is dit een soort stopteken en de overtreder rijdt gewoon verder. En enige actie van de verkeersagent volgt ook niet, tenslotte is hard hollend achter zo’n wetsovertreder aangaan niet bepaald een eenvoudige klus.
De andere plek voor de verkeerspolitie is op de doorgaande weg bij een wat grote kruising van wegen. Ze staan er en houden toezicht op het verkeer. Uit de gesprekken die ik inmiddels heb gehad blijkt dat zij het vrachtverkeer stopzetten en controleren. Dit zijn dan de vrachtauto’s die uit Uganda komen met goederen. Verder wordt er zo af en toe een brommertje gecontroleerd als die stilstaat. Rijden is al geen optie omdat deze bestuurders vaak niet van plan zijn te stoppen voor de politie en je zo omver wordt gereden.
De hoofdweg van Yambio naar Tambura (noordwesten) en Yambio naar Maridi (oosten) oftewel de A44 is voorzien van flinke verkeersdrempels. Deze drempels zijn ruim 30 centimeter hoog en worden niet aangegeven met een bord of iets dergelijks. Door het verkeer zijn de drempels wel wat afgesleten, maar als je er met een te snelle vaart overheen gaat is de ervaring als inzittende niet plezierig. En als er een stortbui is neergevallen op de rode aarde, dan blijkt nog eens goed dat er totaal geen afwatering is en dat de ’sporen’ in de weg geheel vol staan met water. Uit gesprekken met scholieren heb ik wel begrepen dat men veel last heeft van lui die dan heerlijk door deze volgelopen sporen rijden en het water laten opspatten tegen de voetgangers die daar dan lopen.
Er rijden hier geen minibusjes en slechts één keer heb ik hier een grote bus zien rijden. De Boda-Boda is het vervoermiddel die als taxi wordt ingezet. De vrouwen zitten in amazonezit achterop. Ik heb een keer gezien dat er totaal personen op zo’n brommertje zaten, de bestuurder, een man, een vrouw met een baby op haar rug gebonden en nog een jong kind tussen de man en vrouw in.
De fiets is ook een vervoermiddel dat veel wordt gebruikt. En als je dan eigenlijk nog te klein bent voor een te grote fiets dan ga je ernaast lopen of je gaat niet op het zadel zitten, maar op de stang of gewoon alleen op de trappers steunen. Met een beetje constructie is het mogelijk om 5 jerrycans met water met die fiets te vervoeren. En dat scheelt tenminste 2 keer heen-en-weer sjouwen.
De UN voertuigen die wij gebruiken zijn ook erg oud en krakkemikkig. Het heeft hier natuurlijk flink te lijden en dan gaat er natuurlijk wel eens iets kapot. En dan kun je van een andere auto weer wat afslopen en dat gebruiken om die kapotte auto weer wat op te knappen. Zo bleek recent dat er van de pick-up één wiel wel een hele opvallende andere maat had. Dus ik naar transport om dit eens goed op te laten meten. En inderdaad één wiel een maatje te klein. Het werd direct verholpen en de volgende dag (!) waren de bandenmaten weer allemaal hetzelfde, behalve de profilering. En op de compound staat er nu vast ergens een wagen met… 3 soortgelijke wielen.
Het was trouwens toch de week van meer gedoe met voertuigen. Ik stond namelijk ook nog even met panne. Na het boodschappen doen op de markt bleek het starten van de motor wel een heel raar geluid te geven. Nog net geen ‘klik’ (kapotte startmotor), maar een ratelend geluid. Nu is mijn technische kennis beperkt, maar ergens stond mij bij dat als je de auto een klein stukje weet te verplaatsen dat de motor dan wel eens wil pakken. Dus even de auto wat opgeduwd met de welwillende medewerking van mijn buddy Ruud en starten weer. Niet dus!
Via de telefoon werd Eike geïnformeerd en die heeft op zijn buurt transport georganiseerd. Na een kwartiertje kwam de hulp en met wat poeren met een schroevendraaier onder de motorkap, een draai aan het sleuteltje in het contactslot, liep de motor weer. Mazzel dat het niet te ver weg was en ook dat we nog een beetje knap konden aangeven waar we stonden. Hier is namelijk geen straat voorzien van een naambord. Omdat mijn telefoon nog niet helemaal vol is gezet met belangrijke personen, maar die van Eike er wel in stond was er toch nog een hulplijntje.
De afgelopen week ook weer eens iets anders gedaan dan het gebruikelijke co-locaten. Headquarters in Juba heeft het verzoek gedaan om een volledige inventarisatie te doen van alle politiebureau in het land. Daarvoor is een lijst opgestuurd met een veelvoud aan vragen en bezigheden die moeten worden afgelopen en uitgevoerd. Omdat er in Western Equatorian State drie vooruitgeschoven politieposten zijn is het niet noodzakelijk om vanuit Yambio al die politieposten van de SSPS te bezoeken. Eigenlijk wel erg jammer, want dat was een mooi klusje geweest met enkele keren een long range patrol. Maar ons team heeft in ieder geval Nzara toebedeeld gekregen. Omdat het verder weg is dan 10 kilometer wordt zo’n patrouille met 2 voertuigen uitgevoerd. Dit komt de veiligheid wat ten goede en ook als er onverhoopt een technisch probleem de kop komt opsteken dan is er in ieder geval nog een auto beschikbaar. Ook is het erg makkelijk als je komt vast te staan in de modder dat de ander je er nog kan uitlieren.
Met Maria, Leiff (uit Zweden en van CSB) en Ruud zijn we rond 09.00 uur vertrokken. De eerste stop was bij het uitgiftepunt van de diesel. Ook hier is het veel moeite om de voertuigen af te tanken, terwijl je zelf niet eens zo heel veel hoeft te doen want het tanken wordt voor je gedaan. Het enige is dat je een bon moet tekenen en dat alles is op de compound zelf beschikbaar. Dus je hoeft er eigenlijk niet eens voor om te rijden. De tweede stop bij het State HQ Yambio om daar onze bijzondere gasten op te halen. Een gevangene die in het ziekenhuis van Nzara medische zorg diende te krijgen. De arrestant was veroordeeld voor moord en werd bewaakt door 2 politiemensen van de SSPS. Eén voorzien van een Kalashnikov en de ander had een soort lange dikke wapenstok mee. De gasten gingen bij Maria en Leiff in de auto en dat vond ik in ieder geval niet zo heel erg. De drie mannen droegen om het zomaar te zeggen een typisch Afrikaans ‘luchtje’ bij zich.
Zorgen voor ontsnapping waren er niet, het komt bijna niet voor dat er een arrestant vlucht. De kans dat je het overleeft is zeer gering, want je wordt hier dus simpel gezegd gewoon afgeschoten. En als ze je dan niet weten te raken dan kom je vanzelf weer tevoorschijn, want verborgen blijf je hier niet zonder dat je doodgaat.
Ik was de patrol-leader van de 2 voertuigen. Dit betekende niet meer en niet minder dat ik voorop reed en de radiocommunicatie verzorgde met de radio room in Yambio. Wel leuk om voorop te rijden en zeker omdat ik, maar Ruud ook, nog nooit in Nzara waren geweest en al helemaal niet wisten hoe het eruit zag, hoe ver het rijden was en meer van die zaken. Het enige dat bekend was, was dat wij in de richting van Ezo moesten rijden.
Na een uurtje rijden over de rode aarde reden we Nzara binnen. Voor Hollandse begrippen een gat, maar ook wel weer heel ‘anders’ dan Yambio. Het is er allemaal wat ruimer en van Leiff kregen we via de radio door dat we bij de eerste rotonde linksaf moesten. Na een paar kilometer bereikten we het ziekenhuis voor specialistische hulp voor onze gevangene. De verwachting was een half uurtje, maar het duurde 5 keer zo lang. Het betrof een ziekenhuis voor lepra patiënten en ook de behandeling voor HIV was hier een specialisatie. Het was er in ieder geval heel erg druk met patiënten en het zag er toch nog wel redelijk uit. Uiteraard heb ik ook nog even rondgesnuffeld en een gesprek gehad met één van de doktoren in één van de drie behandelkamers. Gewoon even tussen de bedrijven door (van hem, maar ook van mij) een praatje maken. Verder op het terrein was kennelijk de operatiekamer en er werd druk schoongemaakt, maar of het daar allemaal wel zo steriel is. Ik heb er mijn bedenkingen bij, maar ja het is hier tenslotte wel Afrika. Voor het ziekenhuis zijn een paar kraampjes ingericht waar je drinken kunt kopen en heel bijzonder was ook om te zien dat de patiënten of familie dus met matrassen het terrein van het ziekenhuis opgaan of afkomen, dan denk je toch even….
Omdat het allemaal wat langer duurde met de gevangene, zijn Ruud en ik maar even bij de plaatselijke politie aangegaan omdat daar de eigenlijke taak voor ons lag. Na wat vragen kwam het hoofd van de politie, luitenant-kolonel Fraser Angoluwa, uit een kamer tevoorschijn. Na een korte uitleg wat de bedoeling was, begreep hij waarvoor wij kwamen. Hij was overigens al geïnformeerd dat deze informatieronde stond te gebeuren. In zijn kamer hebben we de vragenformulieren doorlopen en waar nodig een toelichting gegeven en ook ontvangen. Het beging was al gelijk moeilijk, want hij wist niet precies hoeveel politiemensen hij in zijn gebied had werken en het aantal vrouwen was eerst meer dan het aantal mannen. Het bleek dat hij de aantallen wat door elkaar gehaald. Met hulp van zijn deputy kwamen we er wel uit. Hij had een redelijk bureau, maar het ontbrak ook dit bureau en deze chief aan veel. Geen patrouillevoertuig, geen radiocommunicatie, geen elektra, maar wel in het rijke bezit van één exemplaar met de wetgeving van Zuid-Sudan. Maar wel alle facetten van de politiedienst in huis, namelijk traffic, community policing en CID. Bij deze opdracht was het ook de bedoeling alle vertrekken op de foto te zetten. De chief verleende alle medewerking, maar wilde zelf ook wel graag op de foto. Overigens dat wilden zijn collega’s ook en omdat ik ook niet de beroerdste ben, staan ze er bijna allemaal op. De baas was een grote vent, dus ik had eigenlijk verwacht dat hij netjes achteraan ging staan, maar nee hoor, hij was de baas en hij ging pontificaal voor zijn manschappen staan.
Een machtige ervaring om weer eens wat verder van huis zo’n bureau te bezoeken. Na een hartelijk afscheid hebben we de gevangene met de SSPS-ers opgehaald bij het ziekenhuis en zijn we weer in een uurtje teruggereden. Eigenlijk viel de afstand in kilometers erg mee, want Nzara ligt uiteindelijk maar 20 kilometer westelijk van Yambio.
De gevangene werd veilig en wel weer afgeleverd bij het State HQ en de meegelifte medewerker van de CID uit Nzara hebben we daar ook achtergelaten. Als laatste wapenfeit die dag moest ik deze activiteit nog even in het registratiesysteem ‘verantwoorden’.
En de volgende dag heb ik het co-location assessment report verder uitgewerkt en voorzien van de foto’s. Het is inmiddels klaar om te versturen naar HQ Juba.
Ver van huis denk je zo af en toe ook wel eens aan gebeurtenissen die in Nederland plaatsvinden. Eén daarvan vindt altijd plaats op de tweede donderdag in juni in Warnsveld. Daar is de Tuin van Bezinning en dat is de plaats waar Nederlandse politiemensen, die tijdens het werk zijn omgekomen door geweld of een verkeersongeval, worden herdacht en waar ik de familie van Bert, Jim en Peter & Suzanne altijd tref. Het voelt vreemd om er die dag niet bij te zijn. Hier in Yambio heb ik even stilgestaan bij hun tragedie en dat zal ik ook doen op 29 juli.
Tot slot wil ik alle lezers die inmiddels hebben gereageerd op mijn verhalen bedanken. Aan het einde van deze missie wil ik een boekwerk laten maken van alle verhalen en de reacties. Dat maakt dan een mooi compleet overzicht van hoe het hier in Zuid-Sudan was en hoe jullie mijn verhalenreeks hebben ervaren. Verder is het ook ontzettend leuk om iets van jullie te vernemen, een soort ‘levenslijntje’ van Nederland naar hier.
Doeg!
-
17 Juni 2012 - 11:02
Dirk:
Alex,
Ook nu weer het hele verhaal gelezen. Boeiend. Wat een belevenissen en werkzaamheden daar. En... petje af zoals je dit verslag van je belevenissen besluit met ons te wijzen op de Tuin van Bezinning in Warnsveld. Ook dat kan gebeuren in het politiewerk. Jij attendeert ons daar op. Laten wij dat weten en niet vergeten. -
17 Juni 2012 - 12:07
Ankie:
Hey lieverd,
Dank je wel weer, voor je mooie verhaal en foto`s, natuurlijk.
Gister (16-6-2012) ben ik naar de thuisfrontfamiliedag geweest, in de Apenheul.
Was een erg fijne en mooie dag en zeeeeeer goed verzorgd allemaal. Ik heb Lyda ook
vertegenwoordigd, daar die er niet bij kon zijn. Die zat in zeeland, hhahaha.
Jullie hebben de groetjes van iedreen hier in nederland, hier alles goed.
Jammer dat het nog steeds geen echte zomer is, maar het blijft met voorjaars weer, voor
mij goed te doen. Zorgen dat vanaf hier bijna al jullie voedsel voorraad verstuurd wordt, zodat jullie daar niks te kort komen. Hahahaha (hebben gister ook weer de nodige pakketjes afgegeven)
Pas goed op je zelf en elkaar en we kijken weer uit naar je volgende verslap en foto`s. xxxx -
17 Juni 2012 - 13:04
Carrie:
Hoi Alex,
Tjemig, wat een belevenissen weer van je en ook zo duidelijk beschreven voor ons hier. En wat een enorme cultuurschok onderga ik telkens weer als ik lees en de foto's bekijk die het verhaal completeren.
En dan toch weer de kleine overeenkomsten zoals het drogen van de was. Ook daar heb jij dan weer oog voor. Je snapt het, ik blijf je volgen ook al reageer ik misschien niet elke keer op al je verhalen.
Pas weer goed om jezelf en tot het volgende verhaal. Hartelijke groet, vanaf een zonnige en momenteel zeer winderige Gouwzee (ZW 6 Bft)
-
17 Juni 2012 - 14:10
Tineke:
Hoi,
Wat een verhaal weer, maar wel heel leuk om te lezen. Je beleefd daar een heleboel dingen.
Veel sterkte en succes daar.
Groetjes -
17 Juni 2012 - 15:03
Harold Stoevelaar:
Beste Alex,
Fantastisch om te lezen welke dingen je meemaakt. Het mooiste is natuurlijk de mensen die je ontmoet. Je gaat dus voor een besteseller, gaat je lukken. Veel suc6 -
17 Juni 2012 - 15:21
Wim Slootmaker:
Hallo Alex.
Ik heb zojuist je bijzondere verslag gelezen. Ook nu weer neem ik m'n petje voor je af t.a.v. het werk waarvoor jij en je collega's steeds maar weer komen te staan. Een wat die vrouwelijke verkeersregelaar betreft: ik vind het toch wel iets hebben z'n figuur op de kruising......! Maar over smaak valt niet te twisten.
Als je de foto's bekijkt en die vergelijkt met hier in Nederland, dan leer je toch wel relativeren, of niet soms!!!! Hier in Nederland maken we ons ontzettend druk dat het Nederlands Elftal het niet zo goed doet het EK..........!
Sterkte verder en tot het volgende verslag.
HG Wim en Maatje -
17 Juni 2012 - 15:41
Brom:
Hallo Alex,
Zelf daar maak jij, je nog druk om de zaken hier in dit koude kikkerlandje.
Voor de 29e juli nemen de Munk, Manon en ondergetekend de zaken voor je waar.
Het gaat er daar in Edam weer "gelikt` uit zien. Uit het oog maar niet uit het hart zullen we maar zeggen. Je verhaal lezende bekruipt mij wel het gevoel dat je een soort padvinders methaliteit
moet hebben om het daar vol te houden. Improviseren, aanpassen en opnieuw proberen.
Ik hoop dat er inmiddels wat post-pakjes is aangekomen en je pinpas het weer doet.. Als je daar een pinautomaat heb tenminste !!! ( derde Mango boom links )
Weet dat we mee genieten van je reisverhalen.
Groet Brom
-
17 Juni 2012 - 17:47
Margret Schipper:
Geweldig om te lezen hoe het er bij jou aan toe gaat. Een heel andere wereld dan bij ons met al onze regels en administratie. Ik kan me voorstellen dat je er een boekwerk aan overhoudt als je terug bent. Heel bijzonder voor ons om nu te lezen en voor jou om later in terug te kijken.
Succes verder.
Groetjes,
Margret -
17 Juni 2012 - 18:43
Aafke:
Alex,
Weer een mooi verhaal en hele belevenissen. Ook al weten we wel dat het in Afrika er anders aan toe gaat dan bij ons, komt het nu toch meer tot leven. Je verhalen maken al indruk, hoe moet het dan wel niet voor jou zijn. Mooi dat je met het was drogen iets herkend van thuis.
Succes en groeten uit het Friese. -
17 Juni 2012 - 20:00
André:
Weer een lekker lang en mooi verhaal. Toen je over de voertuigen begon moest ik gewoon hardop lachen. Het is voor mij zo herkenbaar. Bij ons reden er 2 van de 7 auto's goed... en 2 heb ik er in dat half jaar dat ik er zat niet zien rijden omdat de onderdelen er gewoon niet waren. Een Nissan Patrol heeft 6 wielmoeren. Wees gerust, met 4 wielmoeren rijden ze ook goed... Als de auto niet wil starten kun je ook even water over de accupolen gooien. Coll. uit Zambia deed dat en de auto starte.
Die politiemotoren rijden wel aardig.
Ik kijk wel uit naar je boekwerk.
Veel plezier en tot de volgende keer. -
18 Juni 2012 - 10:03
Peter:
Hoi Alex,
Bedankt voor je mooie verhalen over jullie wel en wee. Mooi dat je buiten alles wat je daar mee maakt de vergelijking met jouw Marken ziet. We blijven hier in Holland nog in je gedachten, maar dat is wederzijds. Groeten van coll. uit NHN en ons uit Andijk natuurlijk
-
18 Juni 2012 - 18:20
Els:
Dag Alex
Met belangstelling volg ik je uitgebreide verhalen.
Afgelopen donderdag was ik met mijn zoon en schoondochter bij de bijeenkomst in de "Tuin van Bezinning". Uiteraard hebben we het over jou gehad. Vorig jaar waren zowel jij als Ingo Molenaar aanwezig. Dit jaar waren de korpschef en Petra van Egmond aanwezig. Het was weer een mooie bijeenkomst en het weer werkte gelukkig ook mee. Mijn schoondochter had het nog niet eerder meegemaakt en ze was er erg van onder de indruk. Heel mooi om te lezen dat jij vanaf je verre plek toch weer even bij Bert en de andere collega's hebt stilgestaan.
Heel veel succes met je missie en tot ziens. Els -
18 Juni 2012 - 18:56
Ruud Ipol:
Hee Alex, bijzonder leuk om te lezen. Leuk om het gehele bureau inclusief de manschappen op de foto te zetten. Jullie werken echt in een andere wereld. Sukses daar en groeten aan je buddy. Ik hoop jullie volgende week te zien in Juba. -
18 Juni 2012 - 19:44
Lyda:
Hé broer,
Alweer een prachtig uitgebreid verslag van jullie bezigheden daar en de bijgevoegde foto's maken het meer dan compleet.
Zonde dat die motoren er zo triest bijstaan, ze zien er zo leuk uit.
Het moet toch iedere keer weer een schock zijn als je met de armoede en de vele tekorten in het land geconfronteerd wordt. Als je toch zo'n bureau ziet, nou ja bureau, meer een tafeltje met wat papieren erop en je je bedenkt dat hier in Nederland men na een jaartje of 5 á 10 vindt dat het kantoormeubilair nodig vervangen moet worden, omdat het niet meer voldoet aan de zgn. arbo-eisen of niet modern genoeg meer is. We zouden er nog veel van kunnen leren.
Jij denkt in het verre Afrika geregeld aan je dierbaren in Nederland, staat stil bij belangrijke gebeurtenissen die hier plaatsvinden en waar je niet persoonlijk bij aanwezig kunt zijn, maar die je gelukkig ook in je verslag opneemt.
Weet dat er vanuit Nederland ook aan jou en je collega's daar gedacht wordt.
We blijven je verhalen lezen zodat we op de hoogte blijven van je wel en wee daar, dus tot het volgende verslag uit Zuid-Soedan.
Groetjes en een knuffel uit Zaandam.
-
19 Juni 2012 - 14:13
Ronald Bergkamp:
Hoi Alex,, vandaag even de tijd genomen om jou verslag te lezen. Bijvoorbaat weer bedankt voor allle moeite en tijd die je er in steekt. Fijn om te lezen wat jullie zoal in een week meemaken. Volgend jaar April zal het voormij werkelijkheid worden. Ik zal dan vaak aan jou verhalen terugdenken en pas precies weten wat werken daar inhoud en waar je allemaal tegen aanloopt. De ene verbazing zal nog heftiger zijn dan de andere. Nogmaals bedankt en succes daar.
gr. Ronald -
19 Juni 2012 - 17:31
Luc Mulder:
Geweldig mooie politiemotoren alleen jammer dat ze het niet deden. Anders had je misschien nog wel gevraagd om er een stukje op te rijden, of niet Alex? We hebben hier wel eens wat te moppperen op ons onderkomen maar als ik je foto's zo zie van dat "schitterende" politiebureau zul je mij niet meer horen ;-). Leuk om te lezen wat ze aan alternatieve straffen bedenken. Mogelijk hier introduceren? Wat zou Huijser van Rheenen hiervan vinden? -
19 Juni 2012 - 17:53
Roel:
met genoegen heb ik verhaal weer tot mij genomen. Fantastisch die ervaringen in het Afrikaanse land. Mooi vond ik het lezen over de fiets die te groot is. Vroeger had mijn vader voor mij blokken op de trappers gezet zodat de afstand tussen je voeten en trapper kleiner was geworden. Ook heb ik wel eens gezien dat iemand het zadel op de tussenstang had gemonteerd.
Trouwens in Macedonie maakte de politie daar een rijdend voertuig uit de onderdelen van de andere kapotte auto's misschien wat voor Traffic.
Kijk weer uit naar je volgend verhaal pas goed op jezelf
gr -
20 Juni 2012 - 16:42
Gerrit:
Alex,
Weer een heel boeiend verhaal. Je hebt genoeg te doen en er valt genoeg te beleven.
De fotoás geven een mooie ondersteuning bij je verhaal.
Sterkte daar.
Hier wachten we weer op een nieuw verhaal uit Zuid Soedan.
Groetjes Gerrit en Marjolein. -
04 Juli 2012 - 19:32
Amy:
Lieve Alex,
Jij zit zo ver hier vandaan, verstoten van alle luxe, maar ik had tijden geen internet.
In zekere zin dus ook verstoten van een gewoonte-goed/luxe in NL.
Heb dus net de schade ingehaald en alle verhalen gelezen en de prachtige foto's bekeken.
Wat me nu heel erg bezig houdt is; je lijkt veel meer te genieten van deze missie, tov de vorigen!
Duidelijk in je verhaal en soms tussen de regels door.
Zoveel dingen die je beleeft doen er echt toe, je zit helemaal in de cultuur met alle (al dan niet prettig) gewoonten en gebruiken.
Ik mis je wel hoor!
Kus kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
