green monday & long north wind patrol in de Karpaz
Door: alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
08 Maart 2009 | Cyprus, Leonarisso
Eindelijk is het DUTCHCON XI weer compleet. Afgelopen zondag hebben we met z'n allen Ed opgehaald vanaf de luchthaven Larnaka. Toen we net 2 dagen op Cyprus waren moest hij namelijk terugkeren naar Nederland vanwege het plotseling overlijden van zijn vader. Gelukkig kon de verzekeringmaatschappij, die het KLPD voor soortgelijke situaties heeft afgesloten, uitkomst bieden. De volgende dag al kon Ed naar Nederland reizen.
Het was goed elkaar weer te zien en bij te praten. Ed had nog een krantenartikel meegenomen over de asperge-diefstallen die hier plaatsvinden. Of er is echt geen nieuws of we moeten vaststellen dat dit toch een ernstig probleem is in deze wereld.
De afgelopen week was ik uitgemaakt om samen met Paul uit Ierland naar het noordelijk gedeelte van Cyprus te vertrekken om daar mijn werkzaamheden te doen. Echter er kwam even iets anders tussendoor.
Maandag was het 'Green Monday', een Grieks-orthodox feest. 50 dagen voor het paasfeest gaan hele families picknicken en daarvoor wordt volop gebruik gemaakt van de bufferzone. Dus alle medewerkers van de UN police waren in dienst geroepen om deze viering in goede banen te leiden. Elke keer weer worden er draaiboeken ontwikkeld van soortgelijke evenementen. Er wordt niet veel bewaard of overgedragen. Dat is natuurlijk ook niet vreemd, want ieder jaar is een andere groep internationale politiemensen werkzaam op Cyprus. Uit het verleden was wel bekend dat men massaal met voertuigen, volgeladen met stoelen, tafels en uiteraard veel voedsel, de bufferzone intrekt. De laatste jaren wel wat minder in aantal, maar nog steeds bijna 1000 mensen.
Zelf deed ik dienst met Pedro en wij waren verantwoordelijk voor het dorpje Troulli en een groot deel west van dit plaatsje. Misschien wel vanwege het wat mindere weer, hebben we in totaal 6 voertuigen gezien die op één lokatie een groots picknick hielden.
Heel bijzonder was wel dat we in Troulli tot stoppen werden gemaand en van een oude vrouw 2 broden in ons handen gedrukt kregen. Ik heb nog geprobeerd te weigeren, maar dat was niet mogelijk. Kennelijk was deze vrouw erg tevreden over de aanwezgheid van de UN en het is ook gebruik om anderen mee te laten delen in dit feest. Overigens de broden zijn eerlijk gedeeld met enkele collega's die in de buurt waren.
Hierna dus naar de Karpas. Het bureau waaruit wij werken ligt in het plaatsje Leonarisso (Ziyamet). Ook dit bureau is ernstig verwaarloosd en vertoond tal van scheuren in de muren. Het stort nog net niet in. Hoewel de bedoeling is daar een week te wonen en werken is vastgesteld dat dit eigenlijk niet kan. Daarom rijden we elke dag op en neer. Een ritje van ongeveer anderhalf uur heen en uiteraard ook zo'n tijd weer terug. Maar alles beter dan hier 24 uur zijn. In de tussenliggende tijd zijn we verplicht in of in de onmidellijke omgeving van het bureau te blijven. Tenminste als je in een UN voertuig rijdt of in uniform bent. Nou dat zijn nu net de dingen die we gebruiken en aan hebben.
De aanwezigheid in Leonarisso is mede omdat er nog een groep van zo'n 300 Grieks Cyprioten in enclaves wonen in dit gedeelte van Cyprus. In Leonarisso zelf wonen nog 3 Grieks Cyprioten.
Ook al gebeurt er niet zo heel veel, er is toch wel wat reuring. Aan beide zijden van het bureau koeien en geiten met al het lekkers wat daarbij hoort. Een moskee die, als de Imam zijn gelovigen oproept, mij weer in het heden terugbrengt en een school schuin aan de overkant. Elke keer als de kinderen weer van buiten naar binnen moeten klink een vrolijk melodietje "happy birthday to you". Inderdaad zo'n zelfde toontje als in die bloem zat verstopt die ik voor mijn verjaardag 2008 in Periyar National Park in Zuid-India kreeg. Je wilt niet weten hoe vaak die kinderen de school weer binnen moeten; om gek van te worden.
De UN verzorgt voor de groep Grieks Cyprioten elke week een voedseltransport. Met drie volgeladen vrachtauto's worden deze mensen bezocht en voorzien van een voorraad eten, water en glasflessen om het eten te koken of het huis te verwarmen. Deze transporten worden begeleid door een voertuig van de UN police uit Nicosia en ook de UN police Leonarisso sluit aan. En om het spektakel helemaal compleet te maken wordt dit hele konvooi voorafgegaan door de Turks Cypriotische politie.
Een eerste stop werd gemaakt in Ayos Andronikos voor 1 gezin, daarna een stop in een iets groter plaatsje, namelijk Ayos Triada. Hier kwamen de mensen uit de omgeving samen met allerlei soorten voertuigen (oude auto's, heel oude auto's en tractoren). Na het uitladen werd het voedsel in zakken gestopt en werd het eigen middel van vervoer volgeladen (en soms ook overbeladen).
De 3e stop was bij een restaurant langs de kuststrook bij Ayos Thyros. Misschien dat de uitgereikte tomaten zijn terug te vinden in de voorgeschotelde tomatensoep, die de bezoeker besteld.
Als laatste een stop bij Rizokarpasso. Hier was de grootste groep mensen verzameld en ook hier werden de resterende goederen gedisciplineerd in ontvangst genomen.
De volgende dag was er een money-run. Dezelfde groep mensen worden ook maandelijks voorzien van een cheque. Omdat zij geen werk hebben of hier geen werk kunnen verrichten voorziet de Cypriotische regering hen van geld. Ook hierin heeft de UN een taak. Het transport vanuit Nicosia wordt door de UN police begeleid en ook weer weer door de collega's die dan dienstdoen in Leonarisso. Was het voorheen allemaal cashgeld, tegenwoordig een enveloppe met daarin een cheque. De cheques vertegenwoordigen wel een waarde van ruim 150.000 euro!
Het uitreiken van het 'geld' was wel een heel bijzondere aangelegenheid. Iedereen was in een coffeeshop (een soort gemeenschapshuis) bijeengekomen en zaten in een grote kring keurig af te wachten. Door enkele oudsten werden vervolgens de namen afgeroepen. De veelal heel oude mensen komen naar voren en krijgen de enveloppe overhandigd. Voor ontvangst moeten ze nog wel tekenen. Omdat niet iedereen kan schrijven is daar een stempelkussen voor meegebracht en met een vingerafdruk wordt de ontvangst bevestigd. Alleen dit al is iets waarvan je niet meer weet dat het bestaat, maar het bestaat dus nog wel.
In Ayos Triada leven 85 mensen en de helft van hen heeft een leeftijd van 65 tot 90 jaar.
Leven in vrijheid zoals wij dat in het westen kennen is toch wel een groot goed. En dat leer je hier weer eens zien!
Via een rooster in het bureau is te zien welke bezigheden verder nog gedaan moeten worden. Contact leggen met de plaatselijke politiechef, afleggen van huisbezoeken, auto wassen tot het verplicht laten draaien van het nood-aggregaat. En als je niet met één van deze dingen druk bent, kun je lekker uitrusten en genieten van de zon met uitzicht over een halve meter hoog staand onkruid in de tuin. Maar daar heeft Paul wat aan gedaan. Hij heeft met een oude roestige zeis wat orde proberen te scheppen in de tuin.
Een uitzending is zo gek nog niet!!
Doeg!
Het was goed elkaar weer te zien en bij te praten. Ed had nog een krantenartikel meegenomen over de asperge-diefstallen die hier plaatsvinden. Of er is echt geen nieuws of we moeten vaststellen dat dit toch een ernstig probleem is in deze wereld.
De afgelopen week was ik uitgemaakt om samen met Paul uit Ierland naar het noordelijk gedeelte van Cyprus te vertrekken om daar mijn werkzaamheden te doen. Echter er kwam even iets anders tussendoor.
Maandag was het 'Green Monday', een Grieks-orthodox feest. 50 dagen voor het paasfeest gaan hele families picknicken en daarvoor wordt volop gebruik gemaakt van de bufferzone. Dus alle medewerkers van de UN police waren in dienst geroepen om deze viering in goede banen te leiden. Elke keer weer worden er draaiboeken ontwikkeld van soortgelijke evenementen. Er wordt niet veel bewaard of overgedragen. Dat is natuurlijk ook niet vreemd, want ieder jaar is een andere groep internationale politiemensen werkzaam op Cyprus. Uit het verleden was wel bekend dat men massaal met voertuigen, volgeladen met stoelen, tafels en uiteraard veel voedsel, de bufferzone intrekt. De laatste jaren wel wat minder in aantal, maar nog steeds bijna 1000 mensen.
Zelf deed ik dienst met Pedro en wij waren verantwoordelijk voor het dorpje Troulli en een groot deel west van dit plaatsje. Misschien wel vanwege het wat mindere weer, hebben we in totaal 6 voertuigen gezien die op één lokatie een groots picknick hielden.
Heel bijzonder was wel dat we in Troulli tot stoppen werden gemaand en van een oude vrouw 2 broden in ons handen gedrukt kregen. Ik heb nog geprobeerd te weigeren, maar dat was niet mogelijk. Kennelijk was deze vrouw erg tevreden over de aanwezgheid van de UN en het is ook gebruik om anderen mee te laten delen in dit feest. Overigens de broden zijn eerlijk gedeeld met enkele collega's die in de buurt waren.
Hierna dus naar de Karpas. Het bureau waaruit wij werken ligt in het plaatsje Leonarisso (Ziyamet). Ook dit bureau is ernstig verwaarloosd en vertoond tal van scheuren in de muren. Het stort nog net niet in. Hoewel de bedoeling is daar een week te wonen en werken is vastgesteld dat dit eigenlijk niet kan. Daarom rijden we elke dag op en neer. Een ritje van ongeveer anderhalf uur heen en uiteraard ook zo'n tijd weer terug. Maar alles beter dan hier 24 uur zijn. In de tussenliggende tijd zijn we verplicht in of in de onmidellijke omgeving van het bureau te blijven. Tenminste als je in een UN voertuig rijdt of in uniform bent. Nou dat zijn nu net de dingen die we gebruiken en aan hebben.
De aanwezigheid in Leonarisso is mede omdat er nog een groep van zo'n 300 Grieks Cyprioten in enclaves wonen in dit gedeelte van Cyprus. In Leonarisso zelf wonen nog 3 Grieks Cyprioten.
Ook al gebeurt er niet zo heel veel, er is toch wel wat reuring. Aan beide zijden van het bureau koeien en geiten met al het lekkers wat daarbij hoort. Een moskee die, als de Imam zijn gelovigen oproept, mij weer in het heden terugbrengt en een school schuin aan de overkant. Elke keer als de kinderen weer van buiten naar binnen moeten klink een vrolijk melodietje "happy birthday to you". Inderdaad zo'n zelfde toontje als in die bloem zat verstopt die ik voor mijn verjaardag 2008 in Periyar National Park in Zuid-India kreeg. Je wilt niet weten hoe vaak die kinderen de school weer binnen moeten; om gek van te worden.
De UN verzorgt voor de groep Grieks Cyprioten elke week een voedseltransport. Met drie volgeladen vrachtauto's worden deze mensen bezocht en voorzien van een voorraad eten, water en glasflessen om het eten te koken of het huis te verwarmen. Deze transporten worden begeleid door een voertuig van de UN police uit Nicosia en ook de UN police Leonarisso sluit aan. En om het spektakel helemaal compleet te maken wordt dit hele konvooi voorafgegaan door de Turks Cypriotische politie.
Een eerste stop werd gemaakt in Ayos Andronikos voor 1 gezin, daarna een stop in een iets groter plaatsje, namelijk Ayos Triada. Hier kwamen de mensen uit de omgeving samen met allerlei soorten voertuigen (oude auto's, heel oude auto's en tractoren). Na het uitladen werd het voedsel in zakken gestopt en werd het eigen middel van vervoer volgeladen (en soms ook overbeladen).
De 3e stop was bij een restaurant langs de kuststrook bij Ayos Thyros. Misschien dat de uitgereikte tomaten zijn terug te vinden in de voorgeschotelde tomatensoep, die de bezoeker besteld.
Als laatste een stop bij Rizokarpasso. Hier was de grootste groep mensen verzameld en ook hier werden de resterende goederen gedisciplineerd in ontvangst genomen.
De volgende dag was er een money-run. Dezelfde groep mensen worden ook maandelijks voorzien van een cheque. Omdat zij geen werk hebben of hier geen werk kunnen verrichten voorziet de Cypriotische regering hen van geld. Ook hierin heeft de UN een taak. Het transport vanuit Nicosia wordt door de UN police begeleid en ook weer weer door de collega's die dan dienstdoen in Leonarisso. Was het voorheen allemaal cashgeld, tegenwoordig een enveloppe met daarin een cheque. De cheques vertegenwoordigen wel een waarde van ruim 150.000 euro!
Het uitreiken van het 'geld' was wel een heel bijzondere aangelegenheid. Iedereen was in een coffeeshop (een soort gemeenschapshuis) bijeengekomen en zaten in een grote kring keurig af te wachten. Door enkele oudsten werden vervolgens de namen afgeroepen. De veelal heel oude mensen komen naar voren en krijgen de enveloppe overhandigd. Voor ontvangst moeten ze nog wel tekenen. Omdat niet iedereen kan schrijven is daar een stempelkussen voor meegebracht en met een vingerafdruk wordt de ontvangst bevestigd. Alleen dit al is iets waarvan je niet meer weet dat het bestaat, maar het bestaat dus nog wel.
In Ayos Triada leven 85 mensen en de helft van hen heeft een leeftijd van 65 tot 90 jaar.
Leven in vrijheid zoals wij dat in het westen kennen is toch wel een groot goed. En dat leer je hier weer eens zien!
Via een rooster in het bureau is te zien welke bezigheden verder nog gedaan moeten worden. Contact leggen met de plaatselijke politiechef, afleggen van huisbezoeken, auto wassen tot het verplicht laten draaien van het nood-aggregaat. En als je niet met één van deze dingen druk bent, kun je lekker uitrusten en genieten van de zon met uitzicht over een halve meter hoog staand onkruid in de tuin. Maar daar heeft Paul wat aan gedaan. Hij heeft met een oude roestige zeis wat orde proberen te scheppen in de tuin.
Een uitzending is zo gek nog niet!!
Doeg!
-
08 Maart 2009 - 09:39
Dirk:
Hoi Alex. Wat een verhaal. Wanneer ga je autheur worden? Wat is het leventje anders dan hier in Nederland. Elke dag weer nieuwe ontdekkingen. Veel beter dan de sleur hier. Daar een beetje picknicken, rondrijden en kijken hoe de bankwereld daar werkt. En ook nog lekker uitrusten (waarvan danwel?)in de tuin. Hier gebeurt niet zoveel maar het onkruid staat echt veel lager. Ik wacht de foto's vandaag af.
-
08 Maart 2009 - 11:36
Patrick:
Ha die Alex. Ik sluit me aan bij Dirk.......je lijkt Godfried Bomans wel, grote vriend van mij. Ja ik heb ook een blog aangemaakt. Vandaag en ik heb een paar dagen terug gewerkt. Ga proberen hem een beetje bij te houden, maar de proza die jij plaatst...daar verbleek ik bij. Tot horens en ziens!! -
08 Maart 2009 - 14:34
Dirk:
Alex, je hebt je aan je woord gehouden. Je zou de foto's vanmiddag online zetten. En je deed het tot plezier van velen. Heerlijk je foto's bekeken. Wat een oud zootje daar op kantoor. En verder? Ook allemaal oudjes. Leven daar geen jongere mensen? Wanneer ik al die oudjes zie is je cursus "gebruik vrouwencondoom" weggegooid geld.
gr. Dirk -
08 Maart 2009 - 14:42
Dirk:
Patrick,
laten we Alex met zijn proza voordragen voor het boekengeschenk 2009.
Heeft heel Nederland wat te genieten tijdens deze kredietcrisis. -
08 Maart 2009 - 16:34
Piet Smits:
Alex
Mooi verhaal. Ik heb je al eerder gezegd dat mijn cyprustijd in 2005 weer herleeft met jouw verhaal.
Ook prachtig de reacties van het thuisfront
Blijf vooral doorgaan.
Succes
-
08 Maart 2009 - 19:02
Nander:
Hee Alex, mooi zo'n weblog moet je me toch eens uitleggen hoe je dat doet :-) -
08 Maart 2009 - 19:12
Lyda:
He Alex,
Leuk om al je verhalen te lezen en te weten waar je je zoal mee bezig houdt.
Zo te zien en te lezen hebben we het in Nederland zo slecht nog niet.
Succes verder en we blijven je volgen.
Groetjes,
Nick, Lyda en Martijn.
-
09 Maart 2009 - 08:41
Bert En Margaret:
Alex,
Wat leven wij dan in een rijk land!
Dat leer je weer te waarderen als je jouw verhalen over Cyprus leest.
Er valt nog erg veel te verbeteren in de wereld.
Fijn dat jij er jouw steentje aan mag bijdragen.
Ontvang de hartelijke groeten uit "de Domstad" Utrecht.
Bert en Margaret -
09 Maart 2009 - 14:33
Hans Van Kouwen:
Verder niets op aan te merken. Wat een verhaal man. Ik wil toch nog even een opmerking maken over dat gekregen brood... Ik denk dat je het al begrijpt, geen (actieve) brandweercommandant daar zeker. Maar goed ook. Succes en tot horens.
Hans. -
09 Maart 2009 - 16:48
Bromsnor:
Wederom een leuk verhaal Lex...Doet me deugt dat je het brood onder de armen verdeeld..Helaas geen bananen daar zeker.
Je verhalen over waardetransporten doet me denken aan de jaren 60, dat mensen nog wekelijks loonzakjes ontvingen.
Ook zo'n noodaggregaat dat ken je hier alleen van ziekenhuizen en zo.
Lijkt mij me een reis terug in de tijd..veel impovisatie en back to basic...Gewoon een beetje Marken zou ik zeggen !!
Veel plezier..Brom.
-
09 Maart 2009 - 23:52
Chris:
Hoi Alex, leuk al die verhalen van je te lezen hebben we tenminste wat te doen op de meldkamer (grapje. Succes -
11 Maart 2009 - 07:13
Linda:
Hoi Alex,
Leuk hoor om te lezen dat je het zo ontzettend "druk" hebt ;-). Papa en mama lezen je verhalen ook, nadat ik ze heb uitgeprint. Je hebt nog wat gemist. Er was een klein brandje hier in Zaandam.... Wellicht heb je het al gehoord, maar winkelcentrum de Bloemkorf is uitgebrand. Ben benieuwd naar je volgende epistel. Groetjes, Linda -
12 Maart 2009 - 13:04
Pim:
Wat een wondere wereld, zo ver weg weg, maar toch dichtbij. Je staat met je neus op het leven van alledag. Wel wat anders als je hier gewned bent. Mooi verhaal Alex!
Beemsterse groet, Pim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
