een bijzonder 'kerstcadeau'

Begin december bezocht ik de bijeenkomst die werd georganiseerd door de coördinator internationale betrekkingen van de politieregio Zaanstreek-Waterland. Paul had de collega’s uitgenodigd die (net) terug zijn van een missie en zij die binnenkort vertrekken of zich hebben opgegeven voor een toekomstige missie. Zo’n 15 collega’s uit de politieregio Noord-Holland Noord, Kennemerland en Zaansteek-Waterland kwamen samen bij het opleidingscentrum van de Koninklijke Marechaussee op Schiphol. Die plek was niet helemaal voor niets gekozen. Tenslotte is het de plek waar uitzendingen starten en waar de mensen ook weer terugkomen. Het was goed om enkele bekenden weer te zien en over hun ervaringen te vernemen. De inzet van Jos als kwartiermaker in Afghanistan kwam uitgebreid aan de orde en de belevenissen van Ron over zijn periode op uitzending voor UNIFIL begin jaren 80, was interessant. Een leuk idee was om van allen die al eens op missie waren geweest de 10 mooiste “foto-momenten” doorlopend te vertonen. Een goede afspraak werd gemaakt om elk jaar bij elkaar te komen. Ik heb alvast toegezegd dan de belevenissen van Zuid Sudan te presenteren.

Via facebook was inmiddels te lezen dat de collega’s van de Koninklijke Marechaussee waren gebeld voor het interview. De één na de ander kon melden dat het interview was geweest en dat het wel te doen was, er flink werd doorgevraagd en het soms bijna een uur duurde. De stress kwam al enigszins over mij. En nog meer stress toen ook Ruud meldde dat hij was gebeld en ik nog steeds niet. Omdat het voor mij toch ook niet lang meer zou duren heb ik nogmaals mijn CV eens goed doorgenomen en ook de aandachtspunten die mogelijk zouden kunnen worden gevraagd. Een gemiste oproep en een ingesproken voicemail (die ik met geen mogelijkheid kon afluisteren) gaven mij in ieder geval wel het idee dat ik de volgende dag zou worden gebeld. Niet dat ik een soort voorspellende ideeën heb, maar dat had ik inmiddels wel weer begrepen van de anderen.
Dus ik stond en lag op scherp. Allerlei zinnen en uitleg in het Engels spookten door mijn kop. Vellen papier uitgespreid over de vloer en tafel en de laptop paraat met het vertaalprogramma voor de woordjes die ik zo snel niet in het Engels paraat zou hebben. En toen ging de telefoon….

Op vrijdag 9 december 2011, 08.29 uur werd ik mijn bed uitgebeld en kwam een aardig klinkende Canadese dame aan de telefoon. Of het mij schikte om het interview nu te doen? Uiteraard heb ik ingestemd omdat ik er klaar voor was en eigenlijk ook wel weer zo spoedig mogelijk dat stress-moment kwijt wilde zijn. Maar geen gelegenheid om even de laptop op te starten….
Het gesprek verliep voorspoedig, het Engels was goed te volgen en ik kon ook alle tijd nemen om rustig te antwoorden. Ik kon duidelijkheid brengen in o.a. de human rights, gender, waarom ik naar Zuid Sudan wilde, welke schoolopleiding ik had genoten en wat ik allemaal voor ervaring had op het gebied van administration, logistic, planning, training, investigation, operetions, traffic, community policing en computers. En bij al deze onderwerpen hoeveel jaar ervaring daarin. De organisatie van onze politie is anders dan die in het buitenland. Community policing, de huidige basis politiezorg, doe ik eigenlijk al vanaf mijn eerste werkzaamheden in de praktijk, dus 32 jaar. Veel andere onderdelen ook wel een aantal jaren. Echter zij tellen al die jaren op en dan komt het simpele antwoord: “dat kan niet, want dan ben je op dit moment wel over de 100 jaar oud”! En zo plotseling, uit je slaap gehaald, in het Engels vertellen wat de BPZ inhoudt is niet zo eenvoudig als het lijkt.
Na een half uur wist de mevrouw en de meeluisterende collega uit Namibië en een derde waarvan ik niet meer weet uit welk land hij kwam, voldoende. Zij gaf nog aan dat hun bevindingen zou worden gerapporteerd aan New York en dat ik binnen 14 dagen zou horen of alles in orde was om mij op te nemen in UNMISS.
Na het gesprek moest ik nog wel even bijkomen en daarna heb ik de zaken opgepakt die voor die dag op het programma stonden.

21 december nog steeds geen bericht over mijn deelname aan UNMISS. En inmiddels verscheen ook in de media een niet hoopvol gevend bericht. De Tweede Kamer had die dag kennelijk nog geen duidelijkheid kunnen krijgen over de deelname van politiemensen en Koninklijke Marechaussee aan de missie in Zuid Sudan. Er zou veel onduidelijkheid zijn over het doel, de beveiliging van de Nederlanders en de veiligheidsituatie in het land. Voor donderdag zou de Kamer moeten worden geïnformeerd zodat die mensen verder konden debatteren en ook een standpunt konden innemen. Ik dacht dat dat al een gepasseerd station was, maar niets bleek dus minder waar.

En vandaag vond ik ook nog een berichtje in mijn mailbox. Een felicitatie omdat de benoeming voor UNMISS was bevestigd! HET GAAT DOOR!! Eigenlijk was deze bekendmaking op maandagavond 19 december 2011 al via het ministerie van Veiligheid en Justitie bekend geworden bij Ipol, maar pas nu bekend geworden bij ons. Want ook Mariska en Ruud gaan naar Zuid Sudan. De VN streeft naar utzending in maart 2012. De mensen van de Koninklijke Marechaussee weten vooralsnog nog niets. Uiteraard hoop ik dat zij spoedig ook te horen krijgen dat zij meegaan. We zijn met elkaar opgetrokken tijdens de voorbereidingen en gaan ook met elkaar op pad in het verdere traject!
In ieder geval een super mooi ‘kerstcadeautje’, temeer omdat ook de Tweede Kamer vandaag met een ruime meerderheid akkoord is gegaan met deelname aan UNMISS door politie en Koninklijke Marechaussee. Men heeft de politiek kunnen overtuigen van onze deelname. Wij gaan de Zuid Sudanese politie bijstaan en trainen. De VN garandeert de veiligheid en indien nodig gaat zij zorgdragen voor evacuatie. We krijgen extra medische middelen en verbindingsapparatuur mee. Volgens mij kregen we die al mee, dus daarin was al voorzien. Nederland heeft verder afgesproken met de VN dat wij niet worden geplaatst op bases die een gevaar voor de gezondheid opleveren vanwege de afgelegen ligging of de primitieve omstandigheden. Overigens de veiligheidssituatie in het nieuwe land Zuid Sudan is nog steeds instabiel, maar we zullen worden beveiligd.

Allemaal goeie berichten dus. Aan het einde van dit verhaal wil ik de lezer Gezellige Kerstdagen wensen en een plezierige overgang van het ‘oude’ 2011 naar het ‘nieuwe’ 2012. Veel geluk, liefde en alles wat verder wenselijk is in het nieuwe jaar.

Doeg!