Independence day & holiday
Door: alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
14 Juli 2012 | Oeganda, Hoima
Als vervolg op mijn vorige verslag kan het niet uitblijven dat ik de viering van de 1e verjaardag van de Onafhankelijkheid voor Zuid-Sudan zal beschrijven.
Het begon eigenlijk al in de vroege ochtend bij de dagelijkse radio-check. Elke dag om 08.00 uur (en ’s avonds om 19.00 uur nog een keer) wordt een lijst afgewerkt door de medewerkers van de radioroom en dan wordt er van je verwacht dat je bij jouw callsign even aangeeft hoe de ontvangst is. Dus na mijn “X-ray Uniform seven seven three” volgde: “Yanki Golf Base this is XU773, you are loud and clear, and have a nice Independantsday!” Ik hoefde er niet veel aan te veranderen, want ik eindig eigenlijk altijd met ‘have a nice day/evening’.
Maar goed daarna nog wat mensen op de compound een geweldige Onafhankelijkheidsdag gewenst. Eerder had ik al van de collega’s van CSB gehoord dat zij waren uitgenodigd om deze dag, min of meer als officiële gast, in het stadion van Yambio mee te vieren. Wij van SHQ wisten van geen uitnodiging en onze ouwe heb ik er niet (meer) over gehoord. Bij de briefing werd ik, samen met Mwanza (Mabvuto) en Alexander, ingedeeld om te gaan co-locaten met de verkeerspolitie en uiteraard ook aanwezig te zijn bij de viering van de feestelijkheden.
Via het centrum van Yambio de weg opgedraaid naar het voetbalstadion en achteraan een stoet van schoolkinderen aangesloten. Voor mij uit reed een ambulance en een brandweerauto, die nog even vriendelijk met elkaar in contact kwamen. Rijden, sturen, praten en elkaar ondertussen handen geven gaat niet zo goed samen. Laat ik maar schrijven dat de schade beperkt bleef.
Ook een pick-up met daarin een groep politiemensen en een .60 snelvuur kanon op statief in de laadbak reed achteraan en probeerde het achterop komende verkeer van brommertjes niet te laten passeren. Een foto leverde een heel erg boos kijkende politieman op, maar later herkende hij Alexander en verscheen er een glimlach van oor tot oor.
Bij het stadion was het al behoorlijk druk en vonden we een prima plek om te parkeren. Daar trof ik Gabriël (deputy van de verkeerspolitie) en in het kader van co-locaten hem maar even gevraagd of alles naar wens ging. En dat ging het ook en er was ook nog even tijd om met hem op de foto te gaan. Niet spectaculair, maar zo kun je wel enigszins beeld krijgen hoe lang de mensen hier zijn. Vervolgens werd ik bijna nog omvergelopen door 4 koeien en ook Gabriël vroeg zich openlijk af wat die koeien daar deden. Verderop komt het antwoord op deze vraag en ook gelijk de reden om toch wat verontrust te zijn (geweest).
De hoofdtribune was goed gevuld met een groot aantal hoogwaardigheidsbekleders en dus ook de collega’s van de CSB en verder veel locals. De soldaten, schoolkinderen, dansgroepen, politiemensen, ook deze keer weer begeleid door de muziekploeg van de SSPS, marcheerden voor de hoofdtribune langs en namen daarna plaats op het middenveld, van wat eens een grasmat was. Alle geüniformeerden werden in de houding gezet en het volkslied werd gespeeld. Hierna volgde een gebed van een katholieke geestelijke, dat eigenblijk begon met een lied die iedereen moest kennen en meezong. Als je de tekst niet kende dan mocht handenklappen ook. Hierna werd een hele rij belangrijke mensen en organisaties welkom geheten en ook de EU- en UN-medewerkers werden aangehaald. Helemaal goed dus, hoewel niet op de tribune maar evengoed welkom! Voor menigeen kwam toen het verlossende woord dat iedereen mocht gaan zitten. Dus het hele ambtelijke apparaat en de anderen ging door de knieën en plantte zijn of haar bips op de Zuid-Sudanese aarde. De gouverneur van Western Equatoria State hield een speech en er volgde daarna nog wat speeches, muziek en dans. Voor mij was er toen even gelegenheid om mij tussen de mensen te begeven en wat foto’s te maken. Ook weer flink wat handen geschut van de inmiddels bekende politiemensen en CID-ers.
Na de lunch zijn we nog even teruggekeerd en het feest in het voetbalstadion liep al enigszins naar het einde. Nadat de hoogwaardigheidsbekleders met de auto waren opgehaald werd er evengoed nog volop gedanst. Ook de traditionele muziek en dans werd ten gehore gebracht en getoond en er volop meegedaan en dat onder een brandende zon. Het was wel geweldig om te zien hoe hier de 1e verjaardag van de Onafhankelijkheidsdag werd gevierd en er ook bij te mogen en kunnen zijn.
Op de terugweg naar de compound liepen 2 militairen met twee koeien aan een touw over de weg. De mensen van de verkeerspolitie, die we even een lift hadden gegeven, konden het verhaal doen dat de gouverneur vanmorgen 4 koeien had weggegeven, één voor de militairen van de SPLA, één voor de brandweer, één voor de politie en één voor de medewerkers van de wildlife. Het beest was in ieder geval niet voor de UN police, want daar had ik nog even naar gevraagd. Tenslotte zijn wij ook van de politie en op mijn vraag of wij konden aansluiten bij de bbq kwam ook geen antwoord. Volgens mij gingen mijn opmerkingen hen een beetje te snel.
Het raadsel van de koeien was in ieder geval wel opgelost. Overigens nu ik de foto’s wat beter heb bekeken zijn het helemaal geen koeien, maar stieren. Zeg maar een koe met een ‘kwastje’.
’s Avonds was het nog even onrustig bij de toegang tot onze compound. Het bleek dat er wat luidruchtig werd feestgevierd, maar er waren geen problemen.
De volgende dag heb ik nog even geïnformeerd naar bijzondere gebeurtenissen tijdens de dag daarvoor. Het enige vermeldenswaardige dat men wist te vertelen was dat er 2 afzonderlijke aanrijdinkjes hadden plaatsgevonden met UN voertuigen, alleen wat lichte blikschade.
Vakantie, na 87 (!!) dagen aaneengesloten werk kon dan eindelijk de vakantie in Uganda gaan beginnen.
Voor ik reacties krijg dat ik toch anderhalve week terug ook vrij had voor de contingentsdag, wil ik duidelijk maken dat alleen de contingentsdag zelf een min of meer ‘vrije dag’ was. De 2 dagen voorafgaand aan en volgend op waren reisdagen en moest er ook nog in uniform worden gemeld en afgemeld. Dus niet geheel een dag om vrij te besteden.
Verder zal ik de komende periode veelal gaan schrijven in de ‘we-vorm’. Ik doe namelijk de reis door Uganda samen met mijn buddy Ruud. Eerst nog maar even terug naar de vertrekdag van Yambio naar Juba.
Op de airstrip van Yambio heb ik afscheid genomen van Sunil. Als ik terugkom van vakantie dan is hij teruggekeerd naar India.
De aankomst van een vliegtuig en bijna gelijkertijd de aankomst van onze helikopter was nog even heel spannend. De landing werd een soort ‘narrow escape’, want toen de landing door het vliegtuig al was ingezet, naderde de helikopter uit tegenovergestelde richting. Het vliegtuig brak de landing af en de piloot trok het vliegtuig met een bocht over bakboord weer op om een tweede poging te doen. De bemanning van de helikopter week ook naar links uit en maakte nog een extra rondje boven Yambio.
De vlucht was helemaal top, eindelijk met een helikopter. De 11 passagiers zaten tegen de zijkanten en in het midden lag de bagage opgestapeld. Vanwege het oorverdovende lawaai kregen we een gehoorbeschermer op en ik had mazzel, want tijdens de vlucht kon,waar ik zat, het raampje open. Erg lawaaiig, maar ook welkom door wat frissere lucht. Na een eerste landing in Maridi en een hartelijk afscheid van één van de politie dames uit Ghana konden we de laatste etappe van ruim anderhalf uur inzetten. In Juba kon de piloot dan eindelijk zijn kunsten van het echte helikoptervliegen laten zien. Dus gewoon aan het begin van de landingsbaan gaan hangen en dan rustig op de grond neerzetten. Niks nodig zo’n 4 kilometer lange landingsbaan. Daarna afscheid genomen van onze ouwe, want voor hem is het ook einde missie en keert terug naar Nigeria.
Door Jacco was voor Ruud en mij onderdak geregeld in het Canadahouse en dat was wel een hele verandering van wat ik gewend was. Een guesthouse met een eigen keuken, woonkamer (met loopband en hometrainer) en verder een ruime badkamer en slaapvertrek. Zo luxe en schoon!
Ik vond het eigenlijk al jammer om maar één nacht daar te verblijven, maar we moesten de volgende dag met het vliegtuig van Juba naar Entebbe vliegen. Er valt daarover niet veel te vertellen. Bij de aankomsthal van Entebbe airport werden we opgevangen door Steven, de gids/chauffeur van de reisorganisatie en hij bracht ons door het drukke verkeer van Entebbe naar Kampala. Onderweg keek ik al mijn ogen uit, zoveel stalletjes met diverse groenten en vers fruit. Ook dat was in Yambio al een tijd geleden dat er zoveel te koop was. Het eerste hotel was gelegen op een top van een berg en had een fantastisch uitzicht over het Victoria meer. Het eten was heerlijk en ook de accommodatie was mooi. Misschien denken jullie wel: wat bazelt hij nou over eten en mooie locaties. Dat klopt, maar het is zoveel anders dan ik de laatste 3 maanden gewend was. En geloof me, dan is het nog eens exgtra genieten van die luxe en reinheid van o.a. het sanitair.
Vrijdag de 13e was eigenlijk de echte eerste dag van de reis door Uganda. Wij werden al vroeg opgehaald voor een lange reisdag van Kampala naar het grootste natuurpark Murchison Falls. Maar eerst heeft Steven ons door het drukke verkeer geloodst op weg naar een winkeltje om een snoertje te kopen. Ik heb namelijk tal van snoertjes mee, maar juist die ene die nodig is om de batterij van mijn ‘super’ camera op te laden heb ik dus in Nederland liggen. Dus Kampala afgestroopt, maar of de winkel was dicht of men had niet zo’n kabeltje en verwees men mij weer door naar een andere winkel. Uiteindelijk kreeg ik in een kleine fotozaak te horen dat er zo’n kabeltje in Kampala niet te krijgen was omdat de camera te nieuw was. Als laatste redmiddel vroeg ik hem of hij dan misschien een oplader had waar de betreffende batterij in paste. Nee, maar die ging hij wel even ergens ophalen, maar dat kostte wel 10à 15 minuten. Omdat we inmiddels toch al wat tijd hadden verspeeld ben ik akkoord gegaan en hij kwam inderdaad met een oplader terug en het ding deed het ook nog. Dus ik helemaal blij want anders had ik de kleine camera moeten gebruiken voor het wild dat ik hopelijk zal gaan zien.
Meer pech had Steven toen hij even zijn mobiel oppakte en er een motormuis naast hem ging rijden om hem een bekeuring aan te zeggen. Met wat smeken en een geldbedrag is deze smeris omgekocht en konden wij verder. Voordat jullie aan mijn integriteit gaan twijfelen. Het onderhandelen over het omkoopbedrag ging geheel buiten mijn gezichtsveld om en deze actie kregen we pas later te horen.
Na wat opstoppingen in het drukke verkeer met allerlei kamikazegedrag van de Boda-Boda’s hebben we dan toch ons eerst wild gezien. In het Ziwa Rhino sancturary worden er neushoorns gefokt en dat bleek ook gelukt te zijn. Tijdens een wandeling door het terrein zagen wij een moeder met kind van 5 maanden en dat op een afstand van zo’n 20 meter. Een prachtige ervaring en ook wel een beetje spannend toen we achter de neushoorns aanliepen het lage struikgewas in. Temeer omdat voordat deze safari begon wij eerst een papier moesten ondertekenen dat het park geen aansprakelijkheid accepteerde. En ook moesten we nog een paar tips doorlezen om te weten hoe te handelen bij een aanval van een neushoorn; zoek dekking achter een dikke boom en anders klim zo snel mogelijk in een dikke boom. Dikke bomen waren er niet en de bomen die er stonden waren echt niet geschikt voor klauterpartijen…
Maar we hebben het niet nodig gehad. Later die dag zijn we het National Park Murchison Falls binnengereden. Een park met een oppervlakte van maar liefst 3800 km² met veel wild. Deze dag werd voornamelijk aandacht besteed aan het geweldige natuurgeweld van de waterval. Eerst alleen maar het geweld van de stroming gezien, maar later zagen we het water zo’n 40 meter naar beneden storten, geweldig!
Een bijzonder moment was ook wel weer dat er een vent in een boom zat en daarbij nog iemand die onder de boom stond. Uiteraard wilden wij wel weten wat hij daar deed. Hij moest als een soort tussenstation dienen voor de verbinding van de mobieltjes in het park. Volgens mij is aan die uitleg iets niet goed, maar ondersteuningsmasten zijn er zeker niet aangelegd in het park. Met een pontje zijn we de Nijl overgestoken en aanbeland bij weer een super accommodatie met alles erop en eraan, behalve dan het zwembad, want dat is buiten gebruik vanwege algen. Dat hebben wij dan weer..
Hoewel het vakantie is, is het voor een safari toch noodzakelijk om vroeg op te staan. Om 07.00 uur zaten we in het minibusje en manoeuvreerde Steven ons eerst naar de ingang van het park. Daar kregen we een ranger mee. Het was een geweldig groot park met verschillende soorten vegetatie. En wild was er ook in overvloed. De “big five” hebben we nog niet compleet, maar van die “big five” kunnen we de olifant, neushoorn, buffel, leeuw alvast wegstrepen. Deze hebben we gezien, hoewel het wel wat moeite kostte om de drie leeuwen op de foto te krijgen. Ook al gingen ze er vandoor het was prachtig om te zien. De route moest op enig moment nog even wat worden aangepast omdat een groep olifanten niet van plan was wat door te lopen. De groep stond aan beide zijden van het rijspoor en dichterbij dan de 50 meter was niet verantwoord. Verder waren in grote getale aanwezig de impala’s, springbokken, giraffen, zwijnen en de jakhals. Ook veel soorten vogels, maar daarvan ben ik de meeste benamingen alweer vergeten.
In de middag kregen we nog een toegift met een heerlijke boottocht over de Nijl. Na 2 uur varen tegen de stroom in bereikten we de Murchison Falls, ook wel Banga genoemd en dat staat dan weer voor heilige waterval. De tocht er naartoe konden we veel vogels zien en ook de nijlpaarden lieten zich volop zien. Op de oever nog een grote groep olifanten, zwijnen, apen en een enkele krokodil.
Tot nu toe is het al een fantastische vakantie en dan hebben we nog anderhalve week te gaan. Er zal vast nog wel het één en ander gebeuren waarover ik de volgende keer kan verwoorden.
Doeg!
Het begon eigenlijk al in de vroege ochtend bij de dagelijkse radio-check. Elke dag om 08.00 uur (en ’s avonds om 19.00 uur nog een keer) wordt een lijst afgewerkt door de medewerkers van de radioroom en dan wordt er van je verwacht dat je bij jouw callsign even aangeeft hoe de ontvangst is. Dus na mijn “X-ray Uniform seven seven three” volgde: “Yanki Golf Base this is XU773, you are loud and clear, and have a nice Independantsday!” Ik hoefde er niet veel aan te veranderen, want ik eindig eigenlijk altijd met ‘have a nice day/evening’.
Maar goed daarna nog wat mensen op de compound een geweldige Onafhankelijkheidsdag gewenst. Eerder had ik al van de collega’s van CSB gehoord dat zij waren uitgenodigd om deze dag, min of meer als officiële gast, in het stadion van Yambio mee te vieren. Wij van SHQ wisten van geen uitnodiging en onze ouwe heb ik er niet (meer) over gehoord. Bij de briefing werd ik, samen met Mwanza (Mabvuto) en Alexander, ingedeeld om te gaan co-locaten met de verkeerspolitie en uiteraard ook aanwezig te zijn bij de viering van de feestelijkheden.
Via het centrum van Yambio de weg opgedraaid naar het voetbalstadion en achteraan een stoet van schoolkinderen aangesloten. Voor mij uit reed een ambulance en een brandweerauto, die nog even vriendelijk met elkaar in contact kwamen. Rijden, sturen, praten en elkaar ondertussen handen geven gaat niet zo goed samen. Laat ik maar schrijven dat de schade beperkt bleef.
Ook een pick-up met daarin een groep politiemensen en een .60 snelvuur kanon op statief in de laadbak reed achteraan en probeerde het achterop komende verkeer van brommertjes niet te laten passeren. Een foto leverde een heel erg boos kijkende politieman op, maar later herkende hij Alexander en verscheen er een glimlach van oor tot oor.
Bij het stadion was het al behoorlijk druk en vonden we een prima plek om te parkeren. Daar trof ik Gabriël (deputy van de verkeerspolitie) en in het kader van co-locaten hem maar even gevraagd of alles naar wens ging. En dat ging het ook en er was ook nog even tijd om met hem op de foto te gaan. Niet spectaculair, maar zo kun je wel enigszins beeld krijgen hoe lang de mensen hier zijn. Vervolgens werd ik bijna nog omvergelopen door 4 koeien en ook Gabriël vroeg zich openlijk af wat die koeien daar deden. Verderop komt het antwoord op deze vraag en ook gelijk de reden om toch wat verontrust te zijn (geweest).
De hoofdtribune was goed gevuld met een groot aantal hoogwaardigheidsbekleders en dus ook de collega’s van de CSB en verder veel locals. De soldaten, schoolkinderen, dansgroepen, politiemensen, ook deze keer weer begeleid door de muziekploeg van de SSPS, marcheerden voor de hoofdtribune langs en namen daarna plaats op het middenveld, van wat eens een grasmat was. Alle geüniformeerden werden in de houding gezet en het volkslied werd gespeeld. Hierna volgde een gebed van een katholieke geestelijke, dat eigenblijk begon met een lied die iedereen moest kennen en meezong. Als je de tekst niet kende dan mocht handenklappen ook. Hierna werd een hele rij belangrijke mensen en organisaties welkom geheten en ook de EU- en UN-medewerkers werden aangehaald. Helemaal goed dus, hoewel niet op de tribune maar evengoed welkom! Voor menigeen kwam toen het verlossende woord dat iedereen mocht gaan zitten. Dus het hele ambtelijke apparaat en de anderen ging door de knieën en plantte zijn of haar bips op de Zuid-Sudanese aarde. De gouverneur van Western Equatoria State hield een speech en er volgde daarna nog wat speeches, muziek en dans. Voor mij was er toen even gelegenheid om mij tussen de mensen te begeven en wat foto’s te maken. Ook weer flink wat handen geschut van de inmiddels bekende politiemensen en CID-ers.
Na de lunch zijn we nog even teruggekeerd en het feest in het voetbalstadion liep al enigszins naar het einde. Nadat de hoogwaardigheidsbekleders met de auto waren opgehaald werd er evengoed nog volop gedanst. Ook de traditionele muziek en dans werd ten gehore gebracht en getoond en er volop meegedaan en dat onder een brandende zon. Het was wel geweldig om te zien hoe hier de 1e verjaardag van de Onafhankelijkheidsdag werd gevierd en er ook bij te mogen en kunnen zijn.
Op de terugweg naar de compound liepen 2 militairen met twee koeien aan een touw over de weg. De mensen van de verkeerspolitie, die we even een lift hadden gegeven, konden het verhaal doen dat de gouverneur vanmorgen 4 koeien had weggegeven, één voor de militairen van de SPLA, één voor de brandweer, één voor de politie en één voor de medewerkers van de wildlife. Het beest was in ieder geval niet voor de UN police, want daar had ik nog even naar gevraagd. Tenslotte zijn wij ook van de politie en op mijn vraag of wij konden aansluiten bij de bbq kwam ook geen antwoord. Volgens mij gingen mijn opmerkingen hen een beetje te snel.
Het raadsel van de koeien was in ieder geval wel opgelost. Overigens nu ik de foto’s wat beter heb bekeken zijn het helemaal geen koeien, maar stieren. Zeg maar een koe met een ‘kwastje’.
’s Avonds was het nog even onrustig bij de toegang tot onze compound. Het bleek dat er wat luidruchtig werd feestgevierd, maar er waren geen problemen.
De volgende dag heb ik nog even geïnformeerd naar bijzondere gebeurtenissen tijdens de dag daarvoor. Het enige vermeldenswaardige dat men wist te vertelen was dat er 2 afzonderlijke aanrijdinkjes hadden plaatsgevonden met UN voertuigen, alleen wat lichte blikschade.
Vakantie, na 87 (!!) dagen aaneengesloten werk kon dan eindelijk de vakantie in Uganda gaan beginnen.
Voor ik reacties krijg dat ik toch anderhalve week terug ook vrij had voor de contingentsdag, wil ik duidelijk maken dat alleen de contingentsdag zelf een min of meer ‘vrije dag’ was. De 2 dagen voorafgaand aan en volgend op waren reisdagen en moest er ook nog in uniform worden gemeld en afgemeld. Dus niet geheel een dag om vrij te besteden.
Verder zal ik de komende periode veelal gaan schrijven in de ‘we-vorm’. Ik doe namelijk de reis door Uganda samen met mijn buddy Ruud. Eerst nog maar even terug naar de vertrekdag van Yambio naar Juba.
Op de airstrip van Yambio heb ik afscheid genomen van Sunil. Als ik terugkom van vakantie dan is hij teruggekeerd naar India.
De aankomst van een vliegtuig en bijna gelijkertijd de aankomst van onze helikopter was nog even heel spannend. De landing werd een soort ‘narrow escape’, want toen de landing door het vliegtuig al was ingezet, naderde de helikopter uit tegenovergestelde richting. Het vliegtuig brak de landing af en de piloot trok het vliegtuig met een bocht over bakboord weer op om een tweede poging te doen. De bemanning van de helikopter week ook naar links uit en maakte nog een extra rondje boven Yambio.
De vlucht was helemaal top, eindelijk met een helikopter. De 11 passagiers zaten tegen de zijkanten en in het midden lag de bagage opgestapeld. Vanwege het oorverdovende lawaai kregen we een gehoorbeschermer op en ik had mazzel, want tijdens de vlucht kon,waar ik zat, het raampje open. Erg lawaaiig, maar ook welkom door wat frissere lucht. Na een eerste landing in Maridi en een hartelijk afscheid van één van de politie dames uit Ghana konden we de laatste etappe van ruim anderhalf uur inzetten. In Juba kon de piloot dan eindelijk zijn kunsten van het echte helikoptervliegen laten zien. Dus gewoon aan het begin van de landingsbaan gaan hangen en dan rustig op de grond neerzetten. Niks nodig zo’n 4 kilometer lange landingsbaan. Daarna afscheid genomen van onze ouwe, want voor hem is het ook einde missie en keert terug naar Nigeria.
Door Jacco was voor Ruud en mij onderdak geregeld in het Canadahouse en dat was wel een hele verandering van wat ik gewend was. Een guesthouse met een eigen keuken, woonkamer (met loopband en hometrainer) en verder een ruime badkamer en slaapvertrek. Zo luxe en schoon!
Ik vond het eigenlijk al jammer om maar één nacht daar te verblijven, maar we moesten de volgende dag met het vliegtuig van Juba naar Entebbe vliegen. Er valt daarover niet veel te vertellen. Bij de aankomsthal van Entebbe airport werden we opgevangen door Steven, de gids/chauffeur van de reisorganisatie en hij bracht ons door het drukke verkeer van Entebbe naar Kampala. Onderweg keek ik al mijn ogen uit, zoveel stalletjes met diverse groenten en vers fruit. Ook dat was in Yambio al een tijd geleden dat er zoveel te koop was. Het eerste hotel was gelegen op een top van een berg en had een fantastisch uitzicht over het Victoria meer. Het eten was heerlijk en ook de accommodatie was mooi. Misschien denken jullie wel: wat bazelt hij nou over eten en mooie locaties. Dat klopt, maar het is zoveel anders dan ik de laatste 3 maanden gewend was. En geloof me, dan is het nog eens exgtra genieten van die luxe en reinheid van o.a. het sanitair.
Vrijdag de 13e was eigenlijk de echte eerste dag van de reis door Uganda. Wij werden al vroeg opgehaald voor een lange reisdag van Kampala naar het grootste natuurpark Murchison Falls. Maar eerst heeft Steven ons door het drukke verkeer geloodst op weg naar een winkeltje om een snoertje te kopen. Ik heb namelijk tal van snoertjes mee, maar juist die ene die nodig is om de batterij van mijn ‘super’ camera op te laden heb ik dus in Nederland liggen. Dus Kampala afgestroopt, maar of de winkel was dicht of men had niet zo’n kabeltje en verwees men mij weer door naar een andere winkel. Uiteindelijk kreeg ik in een kleine fotozaak te horen dat er zo’n kabeltje in Kampala niet te krijgen was omdat de camera te nieuw was. Als laatste redmiddel vroeg ik hem of hij dan misschien een oplader had waar de betreffende batterij in paste. Nee, maar die ging hij wel even ergens ophalen, maar dat kostte wel 10à 15 minuten. Omdat we inmiddels toch al wat tijd hadden verspeeld ben ik akkoord gegaan en hij kwam inderdaad met een oplader terug en het ding deed het ook nog. Dus ik helemaal blij want anders had ik de kleine camera moeten gebruiken voor het wild dat ik hopelijk zal gaan zien.
Meer pech had Steven toen hij even zijn mobiel oppakte en er een motormuis naast hem ging rijden om hem een bekeuring aan te zeggen. Met wat smeken en een geldbedrag is deze smeris omgekocht en konden wij verder. Voordat jullie aan mijn integriteit gaan twijfelen. Het onderhandelen over het omkoopbedrag ging geheel buiten mijn gezichtsveld om en deze actie kregen we pas later te horen.
Na wat opstoppingen in het drukke verkeer met allerlei kamikazegedrag van de Boda-Boda’s hebben we dan toch ons eerst wild gezien. In het Ziwa Rhino sancturary worden er neushoorns gefokt en dat bleek ook gelukt te zijn. Tijdens een wandeling door het terrein zagen wij een moeder met kind van 5 maanden en dat op een afstand van zo’n 20 meter. Een prachtige ervaring en ook wel een beetje spannend toen we achter de neushoorns aanliepen het lage struikgewas in. Temeer omdat voordat deze safari begon wij eerst een papier moesten ondertekenen dat het park geen aansprakelijkheid accepteerde. En ook moesten we nog een paar tips doorlezen om te weten hoe te handelen bij een aanval van een neushoorn; zoek dekking achter een dikke boom en anders klim zo snel mogelijk in een dikke boom. Dikke bomen waren er niet en de bomen die er stonden waren echt niet geschikt voor klauterpartijen…
Maar we hebben het niet nodig gehad. Later die dag zijn we het National Park Murchison Falls binnengereden. Een park met een oppervlakte van maar liefst 3800 km² met veel wild. Deze dag werd voornamelijk aandacht besteed aan het geweldige natuurgeweld van de waterval. Eerst alleen maar het geweld van de stroming gezien, maar later zagen we het water zo’n 40 meter naar beneden storten, geweldig!
Een bijzonder moment was ook wel weer dat er een vent in een boom zat en daarbij nog iemand die onder de boom stond. Uiteraard wilden wij wel weten wat hij daar deed. Hij moest als een soort tussenstation dienen voor de verbinding van de mobieltjes in het park. Volgens mij is aan die uitleg iets niet goed, maar ondersteuningsmasten zijn er zeker niet aangelegd in het park. Met een pontje zijn we de Nijl overgestoken en aanbeland bij weer een super accommodatie met alles erop en eraan, behalve dan het zwembad, want dat is buiten gebruik vanwege algen. Dat hebben wij dan weer..
Hoewel het vakantie is, is het voor een safari toch noodzakelijk om vroeg op te staan. Om 07.00 uur zaten we in het minibusje en manoeuvreerde Steven ons eerst naar de ingang van het park. Daar kregen we een ranger mee. Het was een geweldig groot park met verschillende soorten vegetatie. En wild was er ook in overvloed. De “big five” hebben we nog niet compleet, maar van die “big five” kunnen we de olifant, neushoorn, buffel, leeuw alvast wegstrepen. Deze hebben we gezien, hoewel het wel wat moeite kostte om de drie leeuwen op de foto te krijgen. Ook al gingen ze er vandoor het was prachtig om te zien. De route moest op enig moment nog even wat worden aangepast omdat een groep olifanten niet van plan was wat door te lopen. De groep stond aan beide zijden van het rijspoor en dichterbij dan de 50 meter was niet verantwoord. Verder waren in grote getale aanwezig de impala’s, springbokken, giraffen, zwijnen en de jakhals. Ook veel soorten vogels, maar daarvan ben ik de meeste benamingen alweer vergeten.
In de middag kregen we nog een toegift met een heerlijke boottocht over de Nijl. Na 2 uur varen tegen de stroom in bereikten we de Murchison Falls, ook wel Banga genoemd en dat staat dan weer voor heilige waterval. De tocht er naartoe konden we veel vogels zien en ook de nijlpaarden lieten zich volop zien. Op de oever nog een grote groep olifanten, zwijnen, apen en een enkele krokodil.
Tot nu toe is het al een fantastische vakantie en dan hebben we nog anderhalve week te gaan. Er zal vast nog wel het één en ander gebeuren waarover ik de volgende keer kan verwoorden.
Doeg!
-
14 Juli 2012 - 19:08
Bert En Margaret:
Alex,
Met veel belangstelling hebben we je verslag over de viering van de 1ste verjaardag van de Onafhankelijkheid voor Zuid-Sudan gelezen.
Op het journaal werd er maar weinig aandacht aan geschonken.
We zagen beelden van de tjokvolle vluchtelingenkampen en nog vele vluchtelingen onderweg.
Na 3 maanden hard werken in Zuid-Sudan, ben je nu op safari in Uganda.
Opnieuw een wereld van verschil..., volop luxe, eten en drinken.
Dat betekent nu volop genieten van al het natuurschoon..., de flora en de fauna.
Je hebt al veel dieren in het wild gezien en je bent net op weg door de natuurparken.
Wellicht lukt het jou wel "the big five" op de gevoelige plaat vast te leggen.
Wij wensen je, samen met Ruud, een onvergetelijke vakantie toe.
Ontvang onze hartelijke groeten,
Bert en Margaret
-
14 Juli 2012 - 19:42
Margaret En Bert:
Alex,
Het is je dus toch gelukt om een vlucht met een helicopter te maken.
Hiermee is er weer een lang gekoesterde wens van jou in vervulling gegaan!
Je hebt op jouw leeftijd in binnen- en buitenland al zoveel meegemaakt...,
zoveel ervaringen opgedaan..., zoveel verschillende mensen ontmoet...,
eigenlijk ben je een bevoorrecht mens!
Fantastisch, dat je dit allemaal kunt en mag doen!
Margaret en Bert
-
14 Juli 2012 - 19:52
Bromsnor:
Zoals we inmiddels wel gewend zijn ben je er wederom in geslaagd, om tijdens je missie, weer wat krenten uit de pap te vissen. Extra vlaggetje op je kaart.
Heb ook het filmpje bekeken. Ze lopen daar wel met grote messen. Kijk je wel uit dat je niet in de "pot" beland.
Groet Brom
-
15 Juli 2012 - 05:23
Ton:
Wederom een machtig verslag Alex. Leuk om te lezen dat je ook kunt genieten van je vrije tijd en dus de safari. Goed voor mij om te weten dat mocht je me ooit snappen op mijn bere snelle Vespa in het waterlandse er valt te onderhandelen over de prijs, haha. Het gaat je goed en tot je volgende verslag
TonKoene -
15 Juli 2012 - 09:26
Ankie:
Lieve Lex,
Weer mooie foto`s en verslag natuurlijk. Ben blij dat jullie al zoveel beesten hebben gezien.
Geniet van jullie welverdiende vakantie en ook de luxe, die jullie hebben/krijgen.
Neem a.s. donderdag wat te drinken op mijn verjaardag, samen met de buddy bud. Je weet het ,mag ook een colaatje zijn, hahah.
Maak er nog een mooie reis van en we kijken uit naar de volgende fotoreportage en verslag van jullie avontuur, daar in de wildernis.
Liefs Ankie xx
p.s je zou op Rudy passen, zie ik toch een foto met een vreemde vrouw om zijn nek, hahaha -
15 Juli 2012 - 09:35
Nick:
Hoi Alex,
wat een verslag weer, je maakt wat mee!! Nu is eindelijk de tijd aangebroken om ook eens te genieten in Uganda. De mooie foto's geven goed weer wat jullie allemaal tegen komen. Geniet ervan samen met je buddy Ruud. Groetjes Nick -
15 Juli 2012 - 09:37
Wim Slootmaker:
Hallo Alex.
Weer met grote belangstelling je uitgebreide verhaal gelezen. Wat een ervaringen doe je daar op. Geweldig man. En nu maar heel erg van je vakantie genieten. Pas goed op je zelf en je collega's.
Tot ziens/horens/lezens.
HG Wim en Maatje -
15 Juli 2012 - 09:37
Lyda:
He broer,
Geweldig verslag en de foto's zijn helemaal top!
Gelukkig dat je nog een oplader hebt kunnen scoren zodat je de foto's kunt maken zoals je ze wilt maken.
In 2 dagen al zoveel moois gezien en nog anderhalve week te gaan dat moet toch echt genieten zijn, en dat verdienen jullie wel na 3 maanden ingespannen bezig te zijn geweest.
Geniet van de tijdelijke luxe van onderkomen, sanitair en groente en fruit, zodat jullie er in Yambio weer even tegen kunnen.
Heel veel plezier samen met Ruud.
Voor jullie allebei en knuffel uit een alweer zeer nat Zaantje.
Groetjes,
Lyda. -
15 Juli 2012 - 10:09
Jaap:
Alex,
Heb je verslag gelezen, wat een avontuurlijk leven heb jij toch.
Vind de foto's ook prachtig het regent hier erg veel dus heb Ik daar alle tijd
voor om ze te bekijken.
Met Frans een mooie en avontuurlijke tocht door België ( Vlaanderen en Walonië) gemaakt
was de moeite waard, 60 sluizen.
Op de terug weg nog assistentie verleend was een schip zinkende, wij voeren op de opgeven
lokatie dus melde we ons in bij de Blaricim 1. Wat kan het spoken op de randmeren.
Werden na de aktie keurig af gemeld.
Nog een fijne vakantie. Jaap
-
15 Juli 2012 - 17:35
Joke:
hoi Alex
weer een prachtig verhaal en nu genieten van je vakantie met al dat moois wat je daar ziet lijken wel plaatjes uit een boek zulke mooie foto's maak jij,veel plezier daar gr Joke
-
16 Juli 2012 - 10:45
Manon:
Ha Alex,
Wat een prachtige foto's! Het zal vast nu allemaal heel gewoon aanvoelen, maar dat is het niet hoor! Wat een bijzondere ervaringen kun je nu al afstrepen:).
Geniet van je laatste ruime week vakantie!
Groeten! -
16 Juli 2012 - 17:36
Ronald Bergkamp:
Leuk om jou (jullie) verslag weer te lezen. Fijne vakantie -
16 Juli 2012 - 18:43
Petra V N:
Alex,
Weer een leuk geschreven en prettig lezend verslag van jouw belevenissen aan de andere kant van de wereld en van die andere wereld.
Geniet van je welverdiende vakantie en ga vooral door met schrijven en foto's maken.
Dikke knuffel
HB Petra -
19 Juli 2012 - 10:51
Gerrit:
Weer een heel verhaal.
Je begint ondertussen een reporter te worden en blijkbaar is geschiedenis een
van je hoofdvakken daar. Dit geeft natuurlijk wel enige diepgang over je missie.
Lekker om nu na 3 maanden even op vakantie te gaan en weer wat luxe te hebben.
Nog even flink doorzoeken naar een cheeta en je hebt de big five bij elkaar op
de gevoeligeplaat vast gelegt.
Geniet van je vakantie en we kijken uit naar je volgende reisverslag met
foto's.
Groetjes
Gerrit en Marjolein. -
05 Augustus 2012 - 13:24
Stephanie:
Agent trousers,
Prachtig die foto's van de leeuwen, olifanten die oversteken, en de antilope en giraf. Heb je die zelf gefotografeerd van zo dichtbij? Gaaf hoor. De falls waren ook super mooi. Ik ben jaloers!
En die heli zag er ook vet uit!
Ps. Mensen van de politie die een 'smeris' omkopen hahaha. Dat kan niet hoor bellen achter het stuur.
Groet Steph
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
