het gevaar van allerlei virussen & VIP(D)

De minst erge is wel het missievirus waarvan ik zeker weet dat ik ermee besmet ben geraakt. Na 2005 en 2009 op Cyprus voor de United Nations gewerkt te hebben, deze keer in Zuid-Sudan voor dezelfde Volkerenorganisatie. Ondertussen weten jullie wel wat ik hier zoal doe en beleef. Overigens het schijnt dat er geen afdoende middel tegen dit virus bestaat.
Behoorlijk ernstiger is de uitbraak van het ebola-virus in het grensgebied van de Democratische Republiek Kongo met Zuid-Sudan. Omdat het werkgebied van UNMISS zich ook hier bevindt is per direct een verbod ingesteld om hier naartoe te reizen en ook de grens over te steken. Dus dat had ook direct gevolg op mijn bezigheden van deze week, geen Long Range Patrol.
Over het bestrijden van het virus is niet heel veel bekend, er is nog geen afdoende middel tegen dit virus. Het is op een heel makkelijke manier overdraagbaar, gewoon een handje schudden met iemand die het virus heeft kan dodelijk zijn. En omdat wij al snel de ander een hand schudden, lijkt de maatregel de enige goede.
Zelf had ik net voor mijn vakantie ook nog weer een bacterie opgelopen, een vervolg op een paar prikken van één of andere mug. Je ziet ze niet, ze zijn er wel en ze weten ook telkens weer raak te prikken. En dan uiteraard niet op de meest gewilde plekken. Deze keer was het doelwit mijn beide oksels. Dit is ook niet de plek om volop DEET te smeren en daarvan hebben die beesten dus dankbaar gebruik gemaakt. Het resultaat was steeds groter wordende bulten, die ook nog eens gingen ontsteken. Ontstekingen kende ik al wel, maar dit was toch een ander pijntje kan ik wel zeggen.
Dus bij terugkeer van vakantie mijn, inmiddels persoonlijke dokter Erik uit Rwanda weer bezocht en hij constateerde een paar vervelende ontstekingen en had er gelukkig een afdoende behandeling voor. Dus ik kreeg weer een kuur van 5 dagen antibiotica voorgeschreven. Deze keer een ander kleurtje penicilline (cloxacilline) en ook de hoeveelheid was een paar pillen meer.
Met het in ontvangst nemen van de pillen heb ik Erik trouwens verzekerd dat ik eigenlijk niet meer van plan ben hem voor ziektedingen te bezoeken. Ik zag dat er een brede lach op zijn gezicht verscheen….

Op de compound is inmiddels ook het één en ander veranderd. Elk vrij stukje grond wordt gebruikt om weer een nieuwe woning te bouwen. De containers worden in een soort bouwpakket op een hoop gelegd en daarna gaan een stuk of 12 mannen aan het werk om dat ding in elkaar te zetten. Zo kunnen de nieuwelingen een eigen optrekje gaan huren en wordt mijn uitzicht steeds meer beperkt.

Onze nieuwe “ouwe” is ook aan het werk gegaan in Yambio. Dison, afkomstig uit Uganda is een aardige vent en heeft hiervoor in Juba gewerkt. Hij zal alleen niet heel lang de baan van Deputy State Advisor kunnen uitoefenen, want hij gaat in januari 2013 weer terug naar Uganda. Overigens van het hele team blijven uiteindelijk 3 personen over, voor de meeste anderen is hun ‘End of Mission’ voor half december gepland. Er ontstaat op deze manier een ‘gat’ van 12 medewerkers, dus er bestaat een goede kans dat mensen uit UNMISS 2 in Yambio komen te werken.
Voor de laatste paar weken ben ik de officiële vervanger van Maria geworden. Dus Gender, Child and Vulnerable Person Protection is mijn taakveld geworden. Inmiddels ken ik het al enigszins omdat ik deze bezigheden al een tijdje had waargenomen. Er is vanuit New York veel aandacht voor deze facetten, de bescherming van de vrouw, kind en kwetsbare personen.

En ik ben deze week ook nog een VIPD geweest. Dat zegt natuurlijk niemand iets, maar het betekent zoiets als Very Important Person Driver. Deze afkorting heb ik trouwens zelf bedacht. In eerste instantie was ik gevraagd om dit te gaan doen omdat er een aantal VIP’s van Yambio airstrip naar het uurtje verderop gelegen plaatsje Nzara gereden moesten worden. De speciale afgevaardigde van de Secretaris-Generaal van de VN, mevrouw Hilde Johnson zou ook meekomen en verder ontbrak het aan informatie. Uiteraard was ik voor deze bijzondere klus wel te porren.
De dag van het gebeuren bleken de plannen al te zijn gewijzigd en was het niet de bedoeling om naar Nzara te rijden, maar naar de airstrip Yambio en dan voor iets bijzonders naar het voetbalstadion in Yambio. Ook goed natuurlijk en ik kreeg een lijstje mee met nummers en een indeling van de VIP’s. Ik was de 3e auto en kreeg mee de Force Commander en een politiek adviseur van UNMISS; Serhii in de 2e auto vervoerde de ambassadeur van de Afrikaanse Unie en de SRSG en achter mij wat minder belangrijke VIP’s. En voor de beeldvorming de 1e auto was van de UN security. De voertuigen van de Force Protection werden voor het gemak niet meegeteld.
De rit van de compound naar de airstrip was al leuk omdat het toch wel een spektakel geeft 10 UN voertuigen achter elkaar aan die veel stof deden doen opwaaien. Voorop de gewapende militairen en daarachter de Force Protection Commander, dan 7 UN voertuigen en vervolgens de UN ambulance.
Uit de helikopter stapten tal van belangrijke mensen uit, maar mevrouw Johnson heb ik niet gespot. Daarvoor was een andere Special Representative and Head of the UN Regional Office of Central Africa in de plaats gekomen. De mannen werden verdeeld over de 7 voertuigen en het geheel ging eerst naar onze compound om nog enkele zaken door te spreken en een verlaat ontbijt te nuttigen. Dus voor mij werd het even wachten en geen verlaat ontbijt.
En het duurde maar en het duurde maar. Ik ben maar eens gaan informeren en nu bleek dat er wel een heel bijzondere happening stond te gebeuren in het voetbalstadion. Er zou een officiële overdracht plaatsvinden van iets… en daarvoor moesten er ook nog wat VIP’s uit Nzara komen. Deze VIP’s kwamen uit Uganda en verder een vertegenwoordiger van de Afrikaanse Unie, het werd al mooier maar het wachten schoot er niet mee op. Een aantal UN voertuigen ging naar Nzara om hun VIP op te halen en ondertussen werd er een snelle warme maaltijd georganiseerd door het Rwandese leger en konden de 2 VIPD’s van UNPOL ook aansluiten. Zo zat ik dus even later in de officiersmess, samen met de AU ambassadeur, de Force Commander, SRSG van Centraal Afrika aan de rijst met kip en vlees, een glas appelsap EN een sinasappel!
En uiteindelijk 3 uur later ging het geheel op weg naar het voetbalstadion. Daar stonden militairen op het middenterrein opgesteld en een muziekkorps van het leger en de SSNPS en de tribune gevuld met veel mensen. Ook ik werd weer op de tribune op een gereserveerde plaats neergezet tussen allerlei hoge omes, trouwens net op tijd voordat allerlei mensen gingen speechen. En eindelijk werd het helemaal duidelijk waar het allemaal op te doen was. De Afrikaanse Unie heeft een project omarmd waarbij uit de legers van Uganda en Zuid-Sudan een speciale eenheid is ontstaan. Deze eenheid van 2500 mannen en vrouwen gaan als Regional Task Force of the African Union in het grensgebied van Zuid-Sudan, Uganda, de Centrale Afrikaanse Republiek en de Democratische Republiek Kongo opereren om, de van oorlogsmisdaden verdachte Koni en zijn rebellen van de Lord’s Resistance Army, op te sporen en gevangen te nemen. Ook de Special Forces van het Amerikaanse leger heeft bemoeienis gehad bij de training van deze eenheid.
Dus over en weer werden bedankjes opgenomen in de speeches en ik werd ook nog bedankt voor mijn bijdrage aan UNMISS. Niet persoonlijk natuurlijk, maar in het geheel van UN medewerkers.
En na al die speeches volgde de officiële overdracht van de Nationale vlag van beide landen aan de ambassadeur en daarna werden beide volksliederen gespeeld. Hierna zijn we er als een speer vandoor gegaan naar de airstrip. Het kwam mij wat onbeleefd over om nog tijdens het officiële programma weg te gaan, maar mijn VIP’s moesten op tijd met de helikopter mee naar Juba.
Het was weer een mooi nieuw avontuur, naast al de andere bezigheden die ik hier al heb gedaan. En ik kan zeggen: “Ik was er bij.”

Maar er was nog een bijzondere gebeurtenis deze week, de internationale dag van de vrede. Deze Peace Day is op initiatief van de UN ontstaan en verwoord in een resolutie die door de landen verenigd in de United Nations is aangenomen. Op allerlei manieren werd stilgestaan bij deze bijzondere dag. De invulling die UNPOL Yambio heeft gekozen was een gezamenlijk diner voor de internationale groep politiemensen van de County Support Base en de State Head Quarters op de compound.
Mijn bijdrage was het helpen organiseren van het diner, voorafgegaan met de inkopen van allerlei zaken op en rond de markt. Rond het middaguur verzamelden alle vrouwen en mannen van UNPOL bij het bureau en zouden we even een paar minuten stil zijn om hen die zijn omgekomen te herdenken. Dat was niet helemaal de bedoeling van deze dag, dus hebben we dat onderdeel niet gedaan. Omdat we nu toch met een groep samen waren zijn we maar met de beide teams op de foto gegaan. Daarna was er later die middag een samenzijn van de militairen, de internationale stafmedewerkers, de nationale stafmedewerkers en de lokale mensen die werkzaamheden doen op de compound. De State Coördinator sprak de woorden uit die Ban Ki-moon ter gelegenheid van deze dag ook heeft uitgesproken in New York. Daarna waren we toch allemaal 2 minuten stil. Ook dit was weer een bijzonder deel van de missie. ’s Avonds hebben we met elkaar een prima diner gehad en konden de internationale banden nog verder worden aangehaald.

Doeg!