medalparade & second contingentsday

Na 3 maanden dienen in een UN-missie heb je recht op een medaille van de UN. En de uitreiking van zo’n medaille heeft altijd een feestelijk tintje. Het kan feestelijk met een officieel karakter en feestelijk onofficieel. De meerderheid van onze groep had gekozen om het onofficieel te laten gebeuren. Dus geen officiële gasten en dat scheelde weer veel georganiseer omdat er bij het officiële tal van gasten moeten worden uitgenodigd en van alle deelnemende contingenten in de missie de contingentscommander. En dan wordt er ook nog verwacht dat eventuele accommodatie wordt geregeld voor hen die dan vanuit het binnenland moeten komen. Naar aanleiding van dit een prima keuze om onze medalparade onofficieel te houden.
Onze senior verwachtte ons wel in uniform, want simpelweg het overhandigen van een doosje met daarin de medaille was net een beetje te onofficieel.
Dus eerst maandag met de helikopter naar Juba gevlogen en dat deden de anderen ook vanuit de verschillende plekken waar zij zijn gestationeerd. Het welkom op de airstrip Juba was deze keer eens anders. Deze keer werden we in de toekel opgehaald door de nieuwe HID Paul. Jacco heeft er een maatje bij die zijn taken gaat overnemen, zodat hij over twee weken naar huis kan.
Het was wel Jacco die het toch weer voor elkaar had gekregen om ons de komende 2 nachten te ‘legeren’ in het transitkamp van de Indiërs. Een besparing van 30 dollar per nacht per persoon. De spullen werden in de tijdelijke slaapplaats achtergelaten en een paar batterijen in de afstandbediening gedaan om de kamer voor 6 personen toch op een aangename temperatuur te krijgen. En daarna snel terug naar de toekel omdat er een interview stond gepland met 2 freelance journalisten, die een artikel aan het voorbereiden zijn over de missie UNMISS, wat de Nederlandse bijdrage daaraan is en hoe dit invulling wordt gegeven. Omdat de journalisten nog een stukje verder Afrika gaan ontdekken is nog niet duidelijk wanneer hun artikel in Vrij Nederland gaat verschijnen.
Al kletsend over dit werk ging de tijd gewoon verder en werd Ruud al gebeld om te vernemen dat Ruud en ik zouden worden opgehaald voor de medaille uitreiking. Gelukkig was het interview zo goed als klaar en hadden de journaliste en fotograaf voldoende informatie van ons gekregen.
Ook nog eens tussendoor werd ik al herenigd met enkele marechaussees en later ook de andere aanwezigen bij het Link house hotel voor de komende collega’s UNMISS 2 etc.. De meeste stafofficieren uit Juba waren aanwezig, een Nederlandse militair liaison officer, een medewerkster van de Nederlandse ambassade in Juba en de senior. Al snel werden we op een rij gezet aan de rand van het zwembad en viel ik al snel op omdat ik geen baret had, maar mijn cap als hoofddeksel gebruikte. De baret was wel meegenomen in de bagage, maar vanwege al dat gehaast was ik niet meer in de gelegenheid geweest mijn baret op te halen. Maar goed het was toch onofficieel en ook de cap is onderdeel van de outfit. Hierna werden de fotocamera’s op tijdelijke basis weggegeven aan de mannen in het groen zodat de handeling van Bart voor o.a. de lezers van dit blog zichtbaar is. Na een korte mededeling van Bart speldde hij de medaille op. Een medaille met een betekenis, namelijk:

The United Nations Medal awarded in recognition of the duties and in the service of peace as an officer of the International Police Component in the United Nations Mission in the Republic of South Sudan.
The UNMISS medal was established on 9 July 2011. The light blue of the ribbon represents the United Nations. The black symbolizes the oil rich state of South Sudan. Green represents the fertile land of the state where as the white symbolizes the hope of peace and prosperity brought to South Sudan after a struggle for independence.

Helaas kon niet iedereen aanwezig zijn vanwege privéomstandigheden en vakantieverlof. Angela werd nog officieel van haar nieuwe rangonderscheidingstekens voorzien. Bart aan haar rechter zijde en Renée aan haar linkerzijde. De inhoud van de eerste bierflesjes belandden op de schouders en vooral ook via de nek en verder, overigens ook het complete flesje verdween in haar kleding. Vanaf nu is Angela geen 1e luitenant meer, maar kapitein. Van de groep van 17 is zij de zesde die tijdens deze missie of de voorbereidingen daarvan is bevorderd.
Na een hele serie foto’s konden we genieten van een buffet en was er volop tijd om elkaar weer te spreken en te horen hoe het allemaal was met die beestjes, ziektes en de werkzaamheden in de missie. Een mooie avond met veel goeie momenten om op terug te zien.

De volgende dag zijn we eerst met elkaar gaan varen op de witte Nijl. Er was een minibus geregeld die ons naar het ‘Da Vinci’ restaurant bracht. Voor ontbijt werd gezorgd, een puntje uit het vuistje, en het drankje volgde op het terras van het Da Vinci.
De tocht in de boot begon al goed. Inschepen en de kapitein (niet Angela!) gaf opdracht de trossen los te gooien. En toen we al door de stroom werden meegenomen startte hij de motor, tenminste dat probeerde hij…. De motor gaf geen sjoege en onbestuurbaar dreven we richting Cairo. Tussen het aantrekken van de buitenboordmotor door, volgde de volgende opdracht; gooi het anker maar uit. Omdat mijn positie in de boeg was en het anker daar lag, werd dit mijn taak. Een snelle blik leerde dat het anker wel aan het ankertouw vastzat, dus hupsake overboord ermee en het touw vastgemaakt om een sleepoog. Overigens het had weinig resultaat want het anker ‘pakte’ niet. En toen het anker uiteindelijk toch ‘pakte’ werd de boot wat afgeremd, maar niet voor lang want het anker raakte los van het touw (het touwtje brak). Dus weg anker en met een gangetje dreven we weer wat dichterbij Cairo. Even dacht de kapitein dat ik het anker met touw en al was kwijtgeraakt door het touw niet vastgezet te hebben. Triomfantelijk hield ik het touw omhoog, dat was er nog! Maar met alleen een stuk touw rem je een boot niet af. Het volgende attribuut werd ingezet, deze keer een stok om de boot wat bij te sturen, maar dat was geen doen omdat de stroom te snel was en zo dreven we met een flink gangetje richting enkele transportschepen die in een inham van de Nijl lagen. Met een flinke klap raakten we met stuurboordzijde van onze boot, de zijkant van dit schip. Met snel handelen en wat knopen lukte het om langszij dit schip te blijven liggen en zo had de kapitein gelegenheid om verder te sleutelen om zijn motor aan de praat te krijgen. Floep… daar ging een steeksleutel te water en zonk direct naar de bodem. Na nog een half uurtje prutsen lukte het de motor aan de praat te krijgen en kon de verdere vaartocht worden ondernomen. Langs de oevers van de Nijl lag nog een krokodil fotogeniek te zijn. Verder had de stroom kennelijk ook wat schepen in moeilijkheden gebracht want ik telde al zeker drie scheepwrakken die half in het water en half in de lucht staken. Na een raft genomen te hebben durfde de kapitein het toch aan om de motor af te zetten zodat we konden genieten van de rust en het dobberen van de boot op deze rivier. Het was snel luisteren want het lukte ons niet om langer dan een minuut stil te zijn.
Na nog een stop op een eilandje vaarden we stroomopwaarts terug naar het beginpunt. Wij allemaal wat geld lichter en de kapitein, een anker en een steeksleutel lichter, maar een heerlijke tocht en een mooie invulling van de ochtend.
Het middagdeel was verder relaxen, chillen etc. in en rond het zwembad van Jebel Lodge aan de voet van de welbekende Jebel Mountain. Na een prima Mongolian buffet; groenten met kip en/of vlees gewokt werden we (volgens mij) in een nieuw record met de minibus naar Tomping, de UN compound gebracht en daar was de laatste verrassing voor die dag; incheck time Yambio volgende dag om 07.15 uur!
Deze drie dagen waren ook weer fantastisch en het was goed elkaar weer te zien en te spreken. Over 3 weken weer.

Inmiddels beginnen ‘de-laatste-keer’ momenten zich steeds regelmatiger aan te dienen. Ik ben inmiddels de laatste keer gevlogen van Juba, via Maridi naar Yambio en voor de komende week ga ik toch nog mee op long range patrol naar Nagero. Ik heb daarvoor een geplande en goedgekeurde vakantiedag ingeleverd. Beter die LRP dan voor mijn container zitten. En verder heb ik nog 9 vrije dagen in te plannen voordat ik begin met het uitchecken in Yambio en daarna Juba. Dat gaat niet lukken, want ik heb nog maar 1 dag om die 9 dagen op te nemen.

Omdat ik nog een aantal ideeën heb om dit blog te vullen en ik niet alle zondagen meer de mogelijkheid heb om de verhalen te plaatsen omdat er geen internet beschikbaar is, verschijnt deze aflevering al op zaterdag en komende week komt er in ieder geval een speciale aflevering voor de buitenlandse collega’s.

Doeg!