Yambio, na poging 2 toch bereikt...
Door: alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
03 Mei 2012 | Zuid Sudan, Yambio
Het vertrek naar Yambio verliep toch iets anders dan gepland. Wij hadden alles voor elkaar. Omdat een aantal al heel vroeg moest vliegen was van hen al afscheid genomen op de donderdagavond. Toch ook wel weer een vreemd gevoel. De laatste weken zijn we als groep opgetrokken en hebben we elkaar goed kunnen leren kennen, dan is het vreemd elkaar gedag te zeggen voor een paar maanden om het missiewerk elders in Zuid-Sudan te doen.
Al vroeg verzamelden de anderen zich op vrijdagochtend vroeg om met de resterende bagage, scherfvest, helm en laptop naar het UN vliegveld gebracht te worden. De bagage werd met de pick-up truck gebracht en wij wandelden op ons gemak naar het kamp. Bij de terminal (een soort vertrekhal van de luchthaven Schiphol) was het bedrijvig en telkens weer werd geroepen dat er een bepaalde vlucht ging vertrekken. Uiteindelijk was iedereen naar zijn (tussen)bestemming vertrokken. Nog voor het daadwerkelijke vertrek naar Yambio werd nog geïnformeerd naar de stand van zaken, maar er werd ons verzekerd vooral te wachten op de oproep van het security personeel. Dus zaten Ruud en ik te wachten op de ‘final call’ voor Yambio. Nou die moet nu nog worden afgeroepen en dan snap je waarschijnlijk ook gelijk dat we de vlucht dus niet hebben gehaald. Hoewel de helikopter nog wel aan de grond stond en we nog hebben zitten ‘praten als brugman’ was het niet meer mogelijk om mee te gaan. Dus via wat bureaus de eerstkomende vlucht naar Yambio laten boeken en die gaat pas maandag. En toen moesten we echt eerst een bakkie troost hebben want we waren er echt eventjes helemaal klaar mee.
De hele uitrusting dus weer uitgeladen bij het hotel, die ook zeer verbaasd opkeken toen wij weer verschenen en dat deden Mariska en Marcel ook toen zij ons weer tegenkwamen. Zij hadden geen vlucht gemist, maar zijn beiden tewerkgesteld in Juba. Ook deze keer deel ik mijn kamer met Ruud, maar met een eigen bed. Ik ga meemaken hoe dat weer voelt na 7 nachten op de stenen vloer….
Omdat ik toch niet veel van mijn loon wil missen en ik toch mijn werktijden moet maken is het standpunt van de UN makkelijk. Om 08.00 uur melden en in een boek je handtekening en dienstnummer zetten en daarna nogmaals aan het einde van de dienst om 16.00 uur. Wat er tussendoor gedaan moet worden (voor mij en Ruud dan) is volstrekt onduidelijk. Eerst maar weer eens een formuliertje laten voorzien van een handtekening en een stempel. Deze keer in het UN-house, dat is de nieuwe basis en het was ook gelijk een shock. Meestal is het oud en smerig, maar dit complex was nieuw en voorzien van nieuw interieur.
De route ernaartoe was weer geweldig. Ik heb m’n ogen uitgekeken hoe men hier leeft en gebruik maakt van het sociale leven. Omdat de ene keer de benzine en dan de diesel niet te verkrijgen is staan er vaak lange rijen bij de pompstations, tenminste de weinige die hier zijn. Dat is al bijzonder om te zien.
Ook hier weer allerlei soorten sloppenwijken met heel veel mensen. Zondag was er niets voor mij te doen en daarom hebben Ruud, Jacco en ik een bezoek gebracht aan de Witte Nijl, aan de rivier geluncht en genoten van het uitzicht over de Nijl en de belangrijke verkeersader naar Uganda waarin een soort baileybrug ligt. Ook hier weer armoede zichtbaar waarbij het helemaal niet raar is dat er mensen op de vuilnisbelt nog proberen iets te vinden om te eten of te hergebruiken. Het bestaat echt nog…..
Het verkeer is chaotisch en eigenlijk ook wel weer grappig. Als je een kruising nadert en je besluit toch rechtdoor te gaan dan doe je je alarmlichten aan. Een teken dat je niet rechts en niet links afslaat. Eigenlijk logisch toch?! Verder maakt men in een handomdraai van een kruising een rotonde. Er wordt een grote autoband in het midden gelegd en bij gebrek aan een grote autoband stapel je gewoon een paar van die kleine op elkaar, ook logisch toch?!
Op de Koninginnedag ben ik dan eindelijk toch ingestapt in een klein vliegtuigje om naar Yambio te reizen. De verwachting was een helikopter, maar die ging niet. Het was nog even spannend omdat we eigenlijk maar de helft van de 20 kilogram mee mochten nemen. Ik heb die beste man kunnen overtuigen dat alle spullen echt nodig waren in Yambio. En dan was de helm en scherfvest nog niet eens meegewogen, ook altijd nog weer goed voor 20 kilogram.
De reis ging vlot en vanuit de lucht was er volop groen te zien, afgewisseld door een paar hutjes en soms wat meer. Vanaf Juba heb ik geen asfaltwegen meer gezien en zijn wegen rode krijtstrepen in het landschap. We maakten een tussenstop in Maridi en landden daar op een landingsbaan van gravel. Ik waande mij even in de serie The Flying Doctors. Een heerlijke ervaring en na bijna 2 uur vliegen kwam ook de air-strip van Yambio in zicht. Nadat het vliegtuigje tot stilstand was gekomen werden Ruud en ik in het Zuid-Afrikaans welkom geheten door Janet, een politievrouw uit Zuid-Afrika. De meegebrachte spullen werden ingeladen en via een ‘hoofdweg’ bereikten we het kamp. Het heeft weg van een bungalowpark waarbij de UN prefabs de bungalows zijn. Het is wel een ouwe zooi, maar daarover mag ik eigenlijk niet klagen als je de behuizing van de locals hebt gezien. Voorlopig zijn we even in een transitprefab geplaatst en over een week of twee krijg ik mijn eigen prefab. Omdat er op het kamp geen restaurantje of iets dergelijks zit, we nog geen spullen hebben om te koken en ook geen eetgerei beschikbaar is, heeft Mats uit Zweden ons naar de lokale markt gereden en hebben we wat eten en drinken ingeslagen, brood en smeerkaas, helemaal goed. Eigenlijk ook al weer een geweldige ervaring.
Een veiligheidsbriefing gehad, waarbij de laatste ontwikkelingen aan de orde kwamen. De wegen waar alleen met een force protection mag worden gereden en dat zijn dan gelijk bijna alle wegen, de recente aanslagen door de rebellengroep in de omgeving en de dreiging van hen is er momenteel nagenoeg niet en ook nog te horen gekregen dat er in het gebied geen mijnen liggen. Ik kan trouwens niet op alle onderwerpen te gedetailleerd ingaan omdat dit de veiligheid teniet zou doen.
De eerste dag werk bestond uit een radiocheck om 08.00 uur. Die heb ik alvast gemist omdat de batterij van mijn porto niet kan worden opgeladen. In mijn hut is geen stekkerdoos voor een drie poot stekker. Ook hier is je aanwezigheid kennelijk alleen van kracht als je een boek hebt getekend met je naam, dienstnummer en tijdstip van arriveren. Om 08.30 uur de briefing bijgewoond waarbij wij weer hartelijk welkom werden geheten door de deputy state commander uit Negeria.
Ruud en ik moesten ons nog eens voorstellen en de anderen deden dat iets minder uitgebreid aan ons. Voorlopig is het team samengesteld uit politiemensen uit India, Bosnië, Zambia, Filippijnen en Zimbabwe.
Verder schijnt het dat ons team is uitgenodigd voor een bruiloft en er werd lang stilgestaan wie er naartoe gaat en wat ons kado moet gaan worden, een besluit is nog niet gevallen. Daarna werd de dienst ingevuld. 1 mei is een nationale feestdag dus de dienst in samenwerking met de tolk kon niet doorgaan. Een hij en een zij waren wel aanwezig, maar vertrokken na deze briefing om de dag van de “geen” arbeid verder thuis te vieren. Samen met Alexander uit de Filippijnen was mijn dag ingedeeld voor traffic. Dat bestond uit het rijden naar de verkeerspolitie van Yambio en daar contacten leggen met de grote baas (die er niet was), maar ik heb zijn vervanger en een soort wachtcommandant kunnen spreken. De stand van zaken doorgenomen, waarbij kon worden opgemerkt dat er de laatste 3 dagen geen ongevallen zijn gebeurd. Dat is wel bijzonder want er schijnt veel hinder te zijn van en brokken gemaakt te worden door hard rijdende brommerbestuurders. Ze nemen het niet zo nauw met de snelheid en een borreltje meer gaat er ook wel in. Heb nog een goeie tip kunnen geven; maak een datum overzicht en elke dag dat er geen ongeval gebeurt teken dat aan met een smiley. Dus als over enige tijd er grote billboards langs de Zuidsudanese wegen staan met een smiley dan gaat het goed met de verkeersveiligheid en is het idee van de smiley van mij. Verder wat handen geschut van belangrijke mensen bij de verschillende afdelingen van dit bureau en de eigen community policing ter hand genomen op de plaatselijke markt. Een drukte van belang en al kuierend tussen allerlei koopwaar door mijn ogen de kost gegeven en besloten om ook maar gelijk wat inkopen te doen.
Bij twee scholen langs geweest en met de hoofdonderwijzer gesproken om verkeerslessen te geven. De leerlingen van de private school hadden vakantie, maar bij de openbare school was het een drukte van belang. Een paar honderd leerlingen in groene uniformen moesten even aan de kant omdat ik zo nodig met de auto tot aan de deur moest rijden. Dat is hier trouwens niet ongebruikelijk. Met de onderwijzer de afspraak gemaakt dat wij de kinderen van 8 tot 15 jaar een les verkeer- bewustzijn gaan geven. Een groep van 85 leerlingen uit één klas!
En de volgende dag de les gegeven samen met Alexander, Lok uit Nepal, de vertaler van de UN en Paul van de verkeerspolitie van de South Sudan Police Service. Voor de les hadden Alexander en ik 5 hoofdpunten opgeschreven die we zouden behandelen:
- ken de wet en gedraag je er ook naar
- gehoorzaam de wet en de autoriteiten
- loop aan de zijkant van de weg en als het even kan tegen het verkeer in
- de manier om veilig over te steken
- het inschatten van de snelheid en hulp vragen van de verkeerspolitie
Het lijkt wat simpel, maar hier is deze informatie al een hele stap voorwaarts. De leerlingen waren enthousiast en de hoofdonderwijzer was vol lof over dit initiatief. Hij verzocht de verkeerspolitie extra toezicht bij aanvang en einde van de schooltijd. Wellicht dat er nog een vervolg komt dat er misschien nog wat extra controle gaat plaatsvinden vanuit de SSPS of dat er een eenvoudige voorziening wordt getroffen om de snelheid daar te verminderen. De bedoeling is dat wij deze les vaker gaan geven en dat op termijn de SSPS dit zelf gaat doen.
Aan het einde van de les werden we nogmaals bedankt en werden we verzocht een schrift te tekenen op de kamer van de hoofdonderwijzer, een soort gastenboek. En zoals de foto toont zijn kinderen dol enthousiast om op de foto te gaan.
Met een goed gevoel teruggekeerd naar het kamp, wie had ooit gedacht dat ik in Afrika voor de klas zou staan en een daar de basale dingen van het verkeer zou overbrengen. Nu al een unieke ervaring en ik veronderstel dat ik nog wel een paar van die ervaringen ga meemaken. Ik ben in ieder geval enthousiast en zal jullie daarin laten meedelen in mijn verhalen.
Ook nog een bezoek gebracht aan de leiding van de politieschool en daar hoorden we dat er een vliegtuigje was gecrasht op de airstrip in Yambio. Omdat het heel goed mogelijk was dat dit een UN vliegtuigje zou zijn zijn Alexander en ik daar ook naartoe gereden. Een klein propeller vliegtuigje van de Humanitarian Air Services, World Food Program was bij de landing over de kop geslagen en lag nog steeds op zijn kop op een deel van de airstrip. Met daar omheen tientallen ‘ramptoeristen’, waarvan ik er dan uiteindelijk ook één was. De piloot schijnt alleen gewond te zijn geraakt en de anderen 10 passagiers kwamen met de schrik vrij. Een echt wonder als je het vliegtuigje zo zag liggen. Het was trouwens een soortgelijk vliegtuigje waarmee ik ben geland in Yambio.
Even leek het erop dat ik een adviserende rol zou krijgen in het onderzoek naar dit vliegtuigongeval. De baas van UNPOL hier in Yambio had dat aan mij gevraagd, maar ik heb er niets meer van vernomen.
Hoewel Ruud en ik afgelopen maandag als nieuwelingen zijn binnengehaald is die status al niet meer voor ons van toepassing. Woensdag arriveerden 2 collega’s uit Nepal om ook in Western Equatoria State dienst te gaan doen.
Dank voor de reacties op mijn verhalen en blijf gerust reageren. Voorlopig heb ik nog wel wat onderwerpen waarover ik kan verwoorden, dus ik zal proberen elke week verslag te doen. Tot zover maar weer.
Doeg!
Al vroeg verzamelden de anderen zich op vrijdagochtend vroeg om met de resterende bagage, scherfvest, helm en laptop naar het UN vliegveld gebracht te worden. De bagage werd met de pick-up truck gebracht en wij wandelden op ons gemak naar het kamp. Bij de terminal (een soort vertrekhal van de luchthaven Schiphol) was het bedrijvig en telkens weer werd geroepen dat er een bepaalde vlucht ging vertrekken. Uiteindelijk was iedereen naar zijn (tussen)bestemming vertrokken. Nog voor het daadwerkelijke vertrek naar Yambio werd nog geïnformeerd naar de stand van zaken, maar er werd ons verzekerd vooral te wachten op de oproep van het security personeel. Dus zaten Ruud en ik te wachten op de ‘final call’ voor Yambio. Nou die moet nu nog worden afgeroepen en dan snap je waarschijnlijk ook gelijk dat we de vlucht dus niet hebben gehaald. Hoewel de helikopter nog wel aan de grond stond en we nog hebben zitten ‘praten als brugman’ was het niet meer mogelijk om mee te gaan. Dus via wat bureaus de eerstkomende vlucht naar Yambio laten boeken en die gaat pas maandag. En toen moesten we echt eerst een bakkie troost hebben want we waren er echt eventjes helemaal klaar mee.
De hele uitrusting dus weer uitgeladen bij het hotel, die ook zeer verbaasd opkeken toen wij weer verschenen en dat deden Mariska en Marcel ook toen zij ons weer tegenkwamen. Zij hadden geen vlucht gemist, maar zijn beiden tewerkgesteld in Juba. Ook deze keer deel ik mijn kamer met Ruud, maar met een eigen bed. Ik ga meemaken hoe dat weer voelt na 7 nachten op de stenen vloer….
Omdat ik toch niet veel van mijn loon wil missen en ik toch mijn werktijden moet maken is het standpunt van de UN makkelijk. Om 08.00 uur melden en in een boek je handtekening en dienstnummer zetten en daarna nogmaals aan het einde van de dienst om 16.00 uur. Wat er tussendoor gedaan moet worden (voor mij en Ruud dan) is volstrekt onduidelijk. Eerst maar weer eens een formuliertje laten voorzien van een handtekening en een stempel. Deze keer in het UN-house, dat is de nieuwe basis en het was ook gelijk een shock. Meestal is het oud en smerig, maar dit complex was nieuw en voorzien van nieuw interieur.
De route ernaartoe was weer geweldig. Ik heb m’n ogen uitgekeken hoe men hier leeft en gebruik maakt van het sociale leven. Omdat de ene keer de benzine en dan de diesel niet te verkrijgen is staan er vaak lange rijen bij de pompstations, tenminste de weinige die hier zijn. Dat is al bijzonder om te zien.
Ook hier weer allerlei soorten sloppenwijken met heel veel mensen. Zondag was er niets voor mij te doen en daarom hebben Ruud, Jacco en ik een bezoek gebracht aan de Witte Nijl, aan de rivier geluncht en genoten van het uitzicht over de Nijl en de belangrijke verkeersader naar Uganda waarin een soort baileybrug ligt. Ook hier weer armoede zichtbaar waarbij het helemaal niet raar is dat er mensen op de vuilnisbelt nog proberen iets te vinden om te eten of te hergebruiken. Het bestaat echt nog…..
Het verkeer is chaotisch en eigenlijk ook wel weer grappig. Als je een kruising nadert en je besluit toch rechtdoor te gaan dan doe je je alarmlichten aan. Een teken dat je niet rechts en niet links afslaat. Eigenlijk logisch toch?! Verder maakt men in een handomdraai van een kruising een rotonde. Er wordt een grote autoband in het midden gelegd en bij gebrek aan een grote autoband stapel je gewoon een paar van die kleine op elkaar, ook logisch toch?!
Op de Koninginnedag ben ik dan eindelijk toch ingestapt in een klein vliegtuigje om naar Yambio te reizen. De verwachting was een helikopter, maar die ging niet. Het was nog even spannend omdat we eigenlijk maar de helft van de 20 kilogram mee mochten nemen. Ik heb die beste man kunnen overtuigen dat alle spullen echt nodig waren in Yambio. En dan was de helm en scherfvest nog niet eens meegewogen, ook altijd nog weer goed voor 20 kilogram.
De reis ging vlot en vanuit de lucht was er volop groen te zien, afgewisseld door een paar hutjes en soms wat meer. Vanaf Juba heb ik geen asfaltwegen meer gezien en zijn wegen rode krijtstrepen in het landschap. We maakten een tussenstop in Maridi en landden daar op een landingsbaan van gravel. Ik waande mij even in de serie The Flying Doctors. Een heerlijke ervaring en na bijna 2 uur vliegen kwam ook de air-strip van Yambio in zicht. Nadat het vliegtuigje tot stilstand was gekomen werden Ruud en ik in het Zuid-Afrikaans welkom geheten door Janet, een politievrouw uit Zuid-Afrika. De meegebrachte spullen werden ingeladen en via een ‘hoofdweg’ bereikten we het kamp. Het heeft weg van een bungalowpark waarbij de UN prefabs de bungalows zijn. Het is wel een ouwe zooi, maar daarover mag ik eigenlijk niet klagen als je de behuizing van de locals hebt gezien. Voorlopig zijn we even in een transitprefab geplaatst en over een week of twee krijg ik mijn eigen prefab. Omdat er op het kamp geen restaurantje of iets dergelijks zit, we nog geen spullen hebben om te koken en ook geen eetgerei beschikbaar is, heeft Mats uit Zweden ons naar de lokale markt gereden en hebben we wat eten en drinken ingeslagen, brood en smeerkaas, helemaal goed. Eigenlijk ook al weer een geweldige ervaring.
Een veiligheidsbriefing gehad, waarbij de laatste ontwikkelingen aan de orde kwamen. De wegen waar alleen met een force protection mag worden gereden en dat zijn dan gelijk bijna alle wegen, de recente aanslagen door de rebellengroep in de omgeving en de dreiging van hen is er momenteel nagenoeg niet en ook nog te horen gekregen dat er in het gebied geen mijnen liggen. Ik kan trouwens niet op alle onderwerpen te gedetailleerd ingaan omdat dit de veiligheid teniet zou doen.
De eerste dag werk bestond uit een radiocheck om 08.00 uur. Die heb ik alvast gemist omdat de batterij van mijn porto niet kan worden opgeladen. In mijn hut is geen stekkerdoos voor een drie poot stekker. Ook hier is je aanwezigheid kennelijk alleen van kracht als je een boek hebt getekend met je naam, dienstnummer en tijdstip van arriveren. Om 08.30 uur de briefing bijgewoond waarbij wij weer hartelijk welkom werden geheten door de deputy state commander uit Negeria.
Ruud en ik moesten ons nog eens voorstellen en de anderen deden dat iets minder uitgebreid aan ons. Voorlopig is het team samengesteld uit politiemensen uit India, Bosnië, Zambia, Filippijnen en Zimbabwe.
Verder schijnt het dat ons team is uitgenodigd voor een bruiloft en er werd lang stilgestaan wie er naartoe gaat en wat ons kado moet gaan worden, een besluit is nog niet gevallen. Daarna werd de dienst ingevuld. 1 mei is een nationale feestdag dus de dienst in samenwerking met de tolk kon niet doorgaan. Een hij en een zij waren wel aanwezig, maar vertrokken na deze briefing om de dag van de “geen” arbeid verder thuis te vieren. Samen met Alexander uit de Filippijnen was mijn dag ingedeeld voor traffic. Dat bestond uit het rijden naar de verkeerspolitie van Yambio en daar contacten leggen met de grote baas (die er niet was), maar ik heb zijn vervanger en een soort wachtcommandant kunnen spreken. De stand van zaken doorgenomen, waarbij kon worden opgemerkt dat er de laatste 3 dagen geen ongevallen zijn gebeurd. Dat is wel bijzonder want er schijnt veel hinder te zijn van en brokken gemaakt te worden door hard rijdende brommerbestuurders. Ze nemen het niet zo nauw met de snelheid en een borreltje meer gaat er ook wel in. Heb nog een goeie tip kunnen geven; maak een datum overzicht en elke dag dat er geen ongeval gebeurt teken dat aan met een smiley. Dus als over enige tijd er grote billboards langs de Zuidsudanese wegen staan met een smiley dan gaat het goed met de verkeersveiligheid en is het idee van de smiley van mij. Verder wat handen geschut van belangrijke mensen bij de verschillende afdelingen van dit bureau en de eigen community policing ter hand genomen op de plaatselijke markt. Een drukte van belang en al kuierend tussen allerlei koopwaar door mijn ogen de kost gegeven en besloten om ook maar gelijk wat inkopen te doen.
Bij twee scholen langs geweest en met de hoofdonderwijzer gesproken om verkeerslessen te geven. De leerlingen van de private school hadden vakantie, maar bij de openbare school was het een drukte van belang. Een paar honderd leerlingen in groene uniformen moesten even aan de kant omdat ik zo nodig met de auto tot aan de deur moest rijden. Dat is hier trouwens niet ongebruikelijk. Met de onderwijzer de afspraak gemaakt dat wij de kinderen van 8 tot 15 jaar een les verkeer- bewustzijn gaan geven. Een groep van 85 leerlingen uit één klas!
En de volgende dag de les gegeven samen met Alexander, Lok uit Nepal, de vertaler van de UN en Paul van de verkeerspolitie van de South Sudan Police Service. Voor de les hadden Alexander en ik 5 hoofdpunten opgeschreven die we zouden behandelen:
- ken de wet en gedraag je er ook naar
- gehoorzaam de wet en de autoriteiten
- loop aan de zijkant van de weg en als het even kan tegen het verkeer in
- de manier om veilig over te steken
- het inschatten van de snelheid en hulp vragen van de verkeerspolitie
Het lijkt wat simpel, maar hier is deze informatie al een hele stap voorwaarts. De leerlingen waren enthousiast en de hoofdonderwijzer was vol lof over dit initiatief. Hij verzocht de verkeerspolitie extra toezicht bij aanvang en einde van de schooltijd. Wellicht dat er nog een vervolg komt dat er misschien nog wat extra controle gaat plaatsvinden vanuit de SSPS of dat er een eenvoudige voorziening wordt getroffen om de snelheid daar te verminderen. De bedoeling is dat wij deze les vaker gaan geven en dat op termijn de SSPS dit zelf gaat doen.
Aan het einde van de les werden we nogmaals bedankt en werden we verzocht een schrift te tekenen op de kamer van de hoofdonderwijzer, een soort gastenboek. En zoals de foto toont zijn kinderen dol enthousiast om op de foto te gaan.
Met een goed gevoel teruggekeerd naar het kamp, wie had ooit gedacht dat ik in Afrika voor de klas zou staan en een daar de basale dingen van het verkeer zou overbrengen. Nu al een unieke ervaring en ik veronderstel dat ik nog wel een paar van die ervaringen ga meemaken. Ik ben in ieder geval enthousiast en zal jullie daarin laten meedelen in mijn verhalen.
Ook nog een bezoek gebracht aan de leiding van de politieschool en daar hoorden we dat er een vliegtuigje was gecrasht op de airstrip in Yambio. Omdat het heel goed mogelijk was dat dit een UN vliegtuigje zou zijn zijn Alexander en ik daar ook naartoe gereden. Een klein propeller vliegtuigje van de Humanitarian Air Services, World Food Program was bij de landing over de kop geslagen en lag nog steeds op zijn kop op een deel van de airstrip. Met daar omheen tientallen ‘ramptoeristen’, waarvan ik er dan uiteindelijk ook één was. De piloot schijnt alleen gewond te zijn geraakt en de anderen 10 passagiers kwamen met de schrik vrij. Een echt wonder als je het vliegtuigje zo zag liggen. Het was trouwens een soortgelijk vliegtuigje waarmee ik ben geland in Yambio.
Even leek het erop dat ik een adviserende rol zou krijgen in het onderzoek naar dit vliegtuigongeval. De baas van UNPOL hier in Yambio had dat aan mij gevraagd, maar ik heb er niets meer van vernomen.
Hoewel Ruud en ik afgelopen maandag als nieuwelingen zijn binnengehaald is die status al niet meer voor ons van toepassing. Woensdag arriveerden 2 collega’s uit Nepal om ook in Western Equatoria State dienst te gaan doen.
Dank voor de reacties op mijn verhalen en blijf gerust reageren. Voorlopig heb ik nog wel wat onderwerpen waarover ik kan verwoorden, dus ik zal proberen elke week verslag te doen. Tot zover maar weer.
Doeg!
-
03 Mei 2012 - 14:31
Dirk:
Een goed initiatief Alex om ons elke week te vermaken met je belevenissen, voorzien van foto's. Het echte werk is nu begonnen. Nou ja, verkeerslessen geven op schooltjes. Logisch dat je alles deed om helm en scherfvest mee te nemen in het vliegtuigje. Toch wel mooi zo'n uitzending. Wat jij meemaakt in een week doet een ander jaren over. Het ga je goed.
-
03 Mei 2012 - 14:52
Marja & Ronald:
Leuk om dit allemaal te kunnen volgen. groetjes uit Purmerend -
03 Mei 2012 - 18:10
Peter:
Hallo meester Alex heeeel goed gedaan. Jammer dat je nog niet alle spullen hebt om te overleven maar zo flexibel als jij en je maatje zijn heb ik wel vertrouwen in de toekomst van jullie district.
-
03 Mei 2012 - 18:18
Ankie:
Lieverd, dat jij het werk van je buddy overneemt, moet niet gekker worden. Je bent straks echt van alle markten thuis. hihih.
Goed om te lezen dat het jullie goed gaat en dat jullie je daar van dienst kunnen maken.
Maak er wat mooi`s van met zijn alle. Blijf je volgen.
Liefs xxxx ook voor je buddybud.
-
03 Mei 2012 - 18:31
Lyda:
Hé Alex,
Het is wel de uitzending van heel veel geduld hebben. Eerst het langdurige uitstel van de missie en dan al die trainingen en het missen van de vlucht naar Yambio. Maar goed met de nodige vertraging nu toch op de plek van bestemming gearriveerd. Meteen met werken begonnen, een goed begin om de jeugd wat verkeerslessen te geven. Zo te zien zijn ze heel leergierig en enthousiast net zoals de onderwijzer. Een klas met 85 leerlingen, ik zou er niet aan moeten denken. We weten allemaal dat er in Afrika veel armoede en honger is, maar ik denk dat als je het met eigen ogen ziet het pas echt binnenkomt. Je zult de komende maanden nog wel vaker met de grote tegenstellingen met het Westen tegenkomen. Zo te zien op de foto is de omgeving waar je zit nog wel groen. Je hebt in ieder geval al weer heel wat beleefd de afgelopen weken. We kijken uit naar je volgende verslag.
Groetjes uit het Zaantje,
Nick, Lyda en Martijn.
-
03 Mei 2012 - 20:41
Amy:
Lieve, dierbare vriend,
Hierbij eindelijk een berichtje van mij... Ik had al een paar keer een berichtje op mijn telefoon getikt, maar op een of andere manier kon ik deze niet plaatsen.
Allereerst± wat ben ik blij dat ik je veilig bent aangekomen en nu eindelijk op de plaats van bestemming!
Je kan nu ook echt aan het werk, en zo te lezen dan je daar al mee begonnen!
Wat ontzettend leuk om te lezen!
Maar hoe staat het verder met eten? Los van brood en smeerkaas... ;-)
Wat ontzettend leuk om te lezen dat je les hebt gegeven? Vindt ik ook helemaal iets voor jou. Maar het blijft natuurlijk een fantastische ervaring, heel constructief en dat maken maar weinig mensen mee!
Ik volg je op de voet!
Love you and miss you,
Amy -
04 Mei 2012 - 12:12
Hans Van Kouwen:
Alex, of moet ik nu meester zeggen.
Geweldig om te lezen dat je inmiddels al bevorderd bent tot meester, zit hier in Nederland toch al gauw in schaal 9. Verkeer is natuurlijk een makkie voor jou maar het overbrengen op deze jonge mensen is andere koek. Maar petje af hoor. Volgens mij moest je nog wel een keer slikken toen je het gecrashte vliegtuig zag, was toch nagenoeg een zelfde type vliegtuig.
Is het daar nog wel zo veilig? Vandaag, 4 mei 2012, las ik in de krant dat de voorzitter van de militaire vakbond AFMP het wenselijk acht dat jullie, militairen en politie, de beschikking krijgen over wapens. Maar goed wellicht horen we dat in je volgend bericht.
De witte Nijl?? ik wist niet dat die in kleuren wordt genoemd, en dat wit houdt verband met......
Ik vond het laatst wel leuk je even op Facebook te hebben gesproken. Je vertelde toen al van het missen van jullie vlucht. Nou Alex, ik wacht op je volgend verhaal van je belevenissen in South Sudan, groeten van deze zijde.
Hans van Kouwen. -
04 Mei 2012 - 12:24
André Van Der Kolk:
Tja, wat moet ik zeggen. Het is gewoon prachtig en kan erover meepraten. Weer een fantastisch verhaal.
Heeeeeeel veeeeeeeeel succes. -
04 Mei 2012 - 15:25
Hette:
Hoi Alex,
Bij toeval kwam ik jouw verhaal tegen, weer een fantastische ervaring! Ik heb met plezier je ervaringen tot nu toe gelezen en zal je de komende maanden zeker blijven volgen. Zoals de verkeersles op school, zo ontzettend leuk, een echte meester voor de klas. Groetjes vanaf Marken, Hette en mannen (Klaas, Sander en Auke) -
04 Mei 2012 - 16:09
Patrick:
hey wijze man. ik viel van mijn stoel. Je hebt toch een ex-caplo bij je die heel erg in to het verkeer is. Als jij dat gaat onderwijzen, wat was die gekke rotterdammer dan in hemelsnaam aan het doen? Coachen van aspiranten of zo. Mooi verhaal Alex, dankjewel.. -
04 Mei 2012 - 17:22
Frans En Riet:
Hallo Alex,
Leuk je verslag te lezen. Wat een geweldige ervaringen maak je mee zeg.
Groetjes -
04 Mei 2012 - 19:01
Ton Koene:
Hoi Alex,
Leuk weer een bericht. Tja ik kan me alleen maar aansluiten bij het verhaal van Hans van Kouwen. Let op, want we lezen hier alleen maar verontrustende berichten. En niet alleen in de Telegraaf! Maar met jouw 'mensen' kennis kan het alleen maar goed gaan in die regio! Nu ik gelezen heb van het schooltje aldaar wil ik je wel contracteren voor het schooltje in Warder, effe een datum prikken? Let goed op jezelf en tot de volgende keer, groet ! -
06 Mei 2012 - 18:10
Aal:
Dag lieverd,
Moet er nu echt voor gaan zitten. Je maakt nu zoveel mee dat het bijna niet is samen te vatten. In ieder geval zit je er niet voor niets. Wat een contrast met ons leven hier in het westen. Je beleeft de armoe nu vast anders dan op je vakantiereizen. Ben benieuwd naar je volgende verslag en dan neem ik er een kop koffie bij.
Kus -
07 Mei 2012 - 11:29
Bert En Margaret:
Alex,
Eindelijk ben je op je definitieve bestemming "Yambio" aangekomen!
Tjonge, je moet er toch niet aan denken, dat jij in het gecrashte vliegtuigje had gezeten.
Gelukkig kwamen de inzittenden met de schrik vrij..., alleen de piloot bleek gewond..., ongeloof'lijk.
Je hebt inmiddels een eigen onderkomen mét bed en zelfs al wat te eten opgescharreld.
Deze vredesmissie, lijkt ons, niet te vergelijken met je vorige missies..., alles moet van het begin af aan opgebouwd worden.
Nu je persoonlijk geconfronteerd wordt met de armoede in Zuid-Soedan, zal het je nog meer raken.
Gelukkig heb jij het thuisfront achter de hand, die je extra voedselpakketten toestuurt.
Hopelijk komen de zendingen regelmatig en zonder problemen op de plaats van bestemming aan!
Je had de 85 leerlingen aardig onder controle.
Ze waren vast onder de indruk van de blanke meester "SMILEY"! Leuk idee, trouwens.
Je staat je mannetje wel, dat blijkt..., nog even en je bent een "allrounder".
Maak iets moois van deze unieke werk- en leefervaringen!
Vol belangstelling kijken we uit naar je volgende verslag.
Groetjes uit het hart van Nederland,
Bert en Margaret -
08 Mei 2012 - 07:03
Wim Slootmaker:
Goede morgen Alex.
Zojuist je uitgebreide verslag met grote belangstelling gelezen. Volgens mij maak je steeds aantekeningen van je activiteiten om die uiteindelijk in zo'n verslag te verwerken. Of kun je dat allemaal in chronologische volgorde onthouden??
Het staat je uitstekend als je zo voor de klas verkeersles staat te geven. Je vak uiteindelijk misgelopen........?
Ontzettend interessant om dit allemaal te lezen. Ga zo door en we zien met grote belangstelling je volgende verslag tegemoed. Het beste vanuit Goes gewenst en de hartelijke groeten van ons.
Wim en Maatje -
10 Mei 2012 - 17:57
Pim:
Hoi Alex, je bent goed bezig in de rimboe. Echte verkeerslessen, je houdt het niet voor mogelijk. Je hebt er weer prachtige foto's bijgedaan.
Blijf je volgen. Een beemster groet van Pim. -
12 Mei 2012 - 13:36
Gerrit:
Hoy Alex
Weer een heel verhaal van je dagelijkse belevenissen tijdens je uitzending. Zoals altijd zijn de nederlanders van alle marken thuis en maken er iets van, ondanks alle ongemakken.
De foto's geven in iedergeval een mooi beeld van hoe het daar is.
Dat de goederen je niet altijd volgens bij de VN is niets nieuws, maar geeft je wel de nodige uitdagingen.
succes daar Gerrit en Marjolein.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
