Juba en definitieve plaatsing

Het vertrek vanaf Entebbe naar Juba ging eigenlijk zonder veel problemen. Hoewel ik had verwacht dat de reis via het basecamp zou gaan, vertrokken we met veel bagage naar de internationale luchthaven. Via een balie alleen voor vluchten van de UN werd de gebruikelijke incheckprocedure gevolgd en daarna volgde een uurtje wachten en hangen op die luchthaven.
De vlucht was met een propeller vliegtuig van de UN die uiteindelijk via Spanje was ingebracht in deze missie.
Na take-off een mooi zicht over een deel van Entebbe en de basis en na ruim een uur vliegen bereikten wij de plaats Juba. Vanuit de lucht alleen wat hutjes te zien en veel ondergelopen land. Op de luchthaven was het een grote chaos bij de aankomsthal. Echte goede faciliteiten bestaan er niet en iedereen loopt maar wat door elkaar. Ik kon een stempel scoren in mijn dienstpaspoort en vervolgens werden we weer in het busje geladen om een paar honderd meter verderop uit te stappen en dat bleek het UN kamp al te zijn. We werden welkom geheten door Jacco en een militaire attaché van de ambassade. De ambassadeur was verhinderd in verband met een belangrijk gesprek met één van de ministers.
De bagage werd uit de ene wagen geladen, neergezet onder een afdakje en weer ingeladen in een andere wagen. Overigens dat deden we wel zelf, want een kruier heb ik nergens gezien.

Na een korte rit door grotendeels ondergelopen straten, en wat niet onder water stond was een grote modderpoel, bereikten we het hotel. Van de buitenzijde zag het er goed uit, de binnenplaats is wel gezellig, maar de kamers zijn erg klein. Ik deel de kamer met Ruud, maar er is maar één bed beschikbaar. Omdat ik niet ’s nachts te pletter wil vallen op de plavuizen vloer (als ik mij voor de zoveelste keer omdraai) heb ik gekozen om op de vloer te slapen in mijn eigen dome. Een dome is een soort tentje die tevens als muskietennet dient. Om de harde vloer nog enigszins te ontlopen een matje van Angela geleend, de deken en kussen van Ruud en mijn eigen slaapzak. En het sliep nog fantastisch ook. Jammer dat er niets van de prijs afkan, want 80 dollar om op de grond te slapen….?! En dan betaalde Ruud ook nog eens 80 dollar voor die kamer. In verband met de toename van UN medewerkers in Juba is er een grote vraag naar hotelaccommodatie worden er uitzonderlijke hoge prijzen gevraagd en betaald. Inmiddels ook ervaring opgedaan met het doen van de was door de locals. Je levert het mooi in een plastic zak aan met al je smerige zooi en je krijgt het een paar dagen later terug, maar dan wel op een grote hoop en alles van iedereen door elkaar. En dat is niet handig met al die dezelfde (uniform)kledingstukken. Op dat gebied kan er nog wel wat meer worden geleerd.

De eerste avond zijn we met elkaar gaan dineren. Jacco had een mooi plekje ontdekt en de wandeling begon al met een mededeling dat het niet overal even veilig was. De avond ervoor was er een checkpoint ingericht door de locals en dat liep niet helemaal lekker. Nog net een beetje in de schemer zijn we door de sloppenwijken gelopen om uiteindelijk bij het restaurant aan te komen. Het was zeker geen toeristische route en duidelijk was de armoede te zien en de vele mensen die in deze armoedige buurt leefden. In ieder geval geen plek om alleen door te lopen rond het donker worden. Door mijn reizen heb ik al veel gezien, maar ik heb me zeer verbaasd. Het is eigenlijk niet te beschrijven hoe het daar was.

Terwijl de militairen de weekeinden vrij zijn, werken de UNPOLlers 24/7 diensten. Dus de zaterdag en zondag was ingeroosterd voor de introductiecurus, de zoveelste en nog niet de laatste ook.
Wel eindelijk een cursus die alleen bestemd was voor de UN police en aangezien wij de enige nieuwkomers zijn is het een echt Nederlands onderonsje. De lessen werden gegeven door politiemensen uit alle hoeken van de wereld, nl: Zambia, Zimbabwe, Samoa, Nigeria, Sri Lanka, China, Duitsland, Oekraïne en Indonesië. De contacten die op deze manier tot stand komen maakt een missie ook al bijzonder.
Ik zal jullie niet vermoeien met de inhoudelijke zaken die werden behandeld. Wel kregen we lessen, lezingen of Power Point presentaties over personeelzaken, rapporteren, gedrag, de actuele situatie, training en het mandaat. De zondag werd behandeld co-location (waar komen we terecht), coaching en monitoring en vrouwennetwerk.

Er werd nog een bezoek gebracht aan een lokale supermarkt om alvast een indruk te krijgen hoe de bevoorrading vanuit Juba naar de teamsite gaat gebeuren. Ik zag er geen kaas, yoghurt, vla en ook al geen stroopkoeken!

Bart onze ‘senior’ bezocht ons bij het hotel en sprak ons toe en informeerde ons ook over een eventuele plaatsing in het noorden van het land. Dit is dan in het grensgebied met Sudan waar het momenteel zeer onrustig is. De media in Nederland berichtten daarover. Soms lijkt het alsof het in Juba gebeurd, maar het gaat echt over het grensgebied tussen het zuiden van Soedan en Zuid-Sudan. Niet minder erg natuurlijk en ook is het verontrustend dat er een kamp van de UN is aangevallen.
Waarschijnlijk om die reden worden de daken van de gebouwen voorzien van nieuwe letters ‘UN’. Er wordt dus flink geschilderd.

Maandag stond in het teken van het halen van mijn UN rijbewijs. Voor het praktische gedeelte een ruim 2 uur durende les over hoe je moet rijden met een voertuig. Het was niet mogelijk om m’n ogen de hele les open te houden. Het werd gebracht alsof je helemaal geen kennis hebt van autorijden. Dat deze verplichte les wel wordt gegeven komt omdat het regelmatig mis gaat in het verkeer en dat er ook landen in de missie zijn die niet zo bekend zijn met het rijden in een voertuig. Toen ik uiteindelijk de theorieles had overleefd, kwam het praktische deel. Ik had al eerder een UN missie gedraaid, dus hoefde niet de hellingproef en bocht achteruit te doen. Wel een stukje over de openbare weg rijden en houd je vast: een afstand van zo’n 300 meter (of een beetje meer), waarbij je moest invoegen, schakelen naar de 3e versnelling, het rijden van een snelheid van 60 km/u en dan weer afremmen en tot stilstand komen langs de rijbaan. Zowaar een huzarenstukje en ik ben daarvoor cum laude geslaagd.
Dinsdag de laatste lessen gevolgd van de introductiecursus. Deze keer een lezing over de afdeling die onderzoeken doen binnen de UN, een lezing over mijnen en UXO’s en een zeer interessante lezing over weer die vreselijke ziekten die we kunnen oplopen. De arts uit Nieuw-Zeeland wist dat op een luchtige manier te verwoorden en hij gaf ook nog even uitleg over de verschillende levels ziekenhuizen in gebruik op de teamsites en hoofdkwartier en welk water vooral niet te drinken. Inmiddels ben ik “killed by PowerPoint”.
Ook kregen we een eigen portofoon en konden we dan eindelijk zien dat al onze ingepakte bagage in de kisten en tassen was gearriveerd in Juba en was ondergebracht in een zeecontainer, dus ook op transport kan naar de uiteindelijke werkplek.

De plaatsing op de teamsite is inmiddels ook bekend geworden. Eerst zouden Mariska, Ruud en ik naar Aweil in het noorden in de buurt van de grens met Sudan worden geplaatst. Vanwege de veiligheidsituatie heeft het Ministerie van Justitie en Veiligheid bepaald dat dat niet kon en uiteindelijk gaan Ruud en ik naar het plaatsje Yambio. Dit is de hoofdplaats van de Western Equatoria en ligt vlakbij de grens met Democratische Republiek Kongo. Hoe de verdeling van werk zal zijn is nog niet bekend.

De papieren voor vertrek zijn in orde bevonden en verder een kennismaking gehad met de vervanger van de senior police advisor. Dit is momenteel de hoogste baas binnen deze missie en UNPOL. Een dame uit Ghana die de verschillende belangrijke zaken weer aan ons liet weten. Een aardige vrouw.
Met de hele groep hebben we een bezoek gebracht aan de ambassadeur. In uniform door een deel van Juba gewandeld en uiteindelijk in de tuin van een medewerker van de ambassade terechtgekomen. Daar werden we ontvangen met een welkomstwoord en een drankje. Ook andere NGO’s (non government organizations) en Nederlanders die in Zuid-Sudan werkzaamheden verrichten waren daar aanwezig. Een prima gelegenheid om te netwerken, dit ook te doen en informatie te krijgen over de locatie waar ik kom te werken, het lijkt zo gek nog niet. Het was in ieder geval een slimme manier om elkaar in een informele setting te spreken. Er was ook nog een officieel momentje. Pieter en Karel, beiden wachtmeester 1e klasse van het Wapen der Koninklijke Marechaussee werden bevorderd tot opperwachtmeester. Deze keer wel heel bijzonder, namelijk door de ambassadeur en de senior. En kennelijk is het dan gebruikelijk dat de nieuwe strepen alvast worden ingewijd en dat er een lading bier overheen gegooid wordt. En zo geschiedde, trouwens niet alleen over de strepen. Een fantastische manier om bevorderd te worden.

En ook heb ik nog een hele dag hard gewerkt. Inmiddels maken de vele regenbuien plaats voor zon en de temperatuur loopt al snel op tot ruim boven de 30 graden, maar die luchtvochtigheid maakt het minder aangenaam. Dus bloedheet en dan zo’n 1700 kg bagage gaan versjouwen van de opslag naar de overslag en dan alles op de weegschaal, papieren invullen etc.. Daarna nog het invullen van wat papieren en stickers en toen waren o.a. de 15 pakketten van Ruud en mij ook klaar voor verzending. Dat harde werken gold trouwens ook voor alle anderen uit de groep.

Volgende keer volgt de berichtgeving over en vanuit Yambio.

Doeg!