Juba en definitieve plaatsing
Door: alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
26 April 2012 | Zuid Sudan, Juba
Het vertrek vanaf Entebbe naar Juba ging eigenlijk zonder veel problemen. Hoewel ik had verwacht dat de reis via het basecamp zou gaan, vertrokken we met veel bagage naar de internationale luchthaven. Via een balie alleen voor vluchten van de UN werd de gebruikelijke incheckprocedure gevolgd en daarna volgde een uurtje wachten en hangen op die luchthaven.
De vlucht was met een propeller vliegtuig van de UN die uiteindelijk via Spanje was ingebracht in deze missie.
Na take-off een mooi zicht over een deel van Entebbe en de basis en na ruim een uur vliegen bereikten wij de plaats Juba. Vanuit de lucht alleen wat hutjes te zien en veel ondergelopen land. Op de luchthaven was het een grote chaos bij de aankomsthal. Echte goede faciliteiten bestaan er niet en iedereen loopt maar wat door elkaar. Ik kon een stempel scoren in mijn dienstpaspoort en vervolgens werden we weer in het busje geladen om een paar honderd meter verderop uit te stappen en dat bleek het UN kamp al te zijn. We werden welkom geheten door Jacco en een militaire attaché van de ambassade. De ambassadeur was verhinderd in verband met een belangrijk gesprek met één van de ministers.
De bagage werd uit de ene wagen geladen, neergezet onder een afdakje en weer ingeladen in een andere wagen. Overigens dat deden we wel zelf, want een kruier heb ik nergens gezien.
Na een korte rit door grotendeels ondergelopen straten, en wat niet onder water stond was een grote modderpoel, bereikten we het hotel. Van de buitenzijde zag het er goed uit, de binnenplaats is wel gezellig, maar de kamers zijn erg klein. Ik deel de kamer met Ruud, maar er is maar één bed beschikbaar. Omdat ik niet ’s nachts te pletter wil vallen op de plavuizen vloer (als ik mij voor de zoveelste keer omdraai) heb ik gekozen om op de vloer te slapen in mijn eigen dome. Een dome is een soort tentje die tevens als muskietennet dient. Om de harde vloer nog enigszins te ontlopen een matje van Angela geleend, de deken en kussen van Ruud en mijn eigen slaapzak. En het sliep nog fantastisch ook. Jammer dat er niets van de prijs afkan, want 80 dollar om op de grond te slapen….?! En dan betaalde Ruud ook nog eens 80 dollar voor die kamer. In verband met de toename van UN medewerkers in Juba is er een grote vraag naar hotelaccommodatie worden er uitzonderlijke hoge prijzen gevraagd en betaald. Inmiddels ook ervaring opgedaan met het doen van de was door de locals. Je levert het mooi in een plastic zak aan met al je smerige zooi en je krijgt het een paar dagen later terug, maar dan wel op een grote hoop en alles van iedereen door elkaar. En dat is niet handig met al die dezelfde (uniform)kledingstukken. Op dat gebied kan er nog wel wat meer worden geleerd.
De eerste avond zijn we met elkaar gaan dineren. Jacco had een mooi plekje ontdekt en de wandeling begon al met een mededeling dat het niet overal even veilig was. De avond ervoor was er een checkpoint ingericht door de locals en dat liep niet helemaal lekker. Nog net een beetje in de schemer zijn we door de sloppenwijken gelopen om uiteindelijk bij het restaurant aan te komen. Het was zeker geen toeristische route en duidelijk was de armoede te zien en de vele mensen die in deze armoedige buurt leefden. In ieder geval geen plek om alleen door te lopen rond het donker worden. Door mijn reizen heb ik al veel gezien, maar ik heb me zeer verbaasd. Het is eigenlijk niet te beschrijven hoe het daar was.
Terwijl de militairen de weekeinden vrij zijn, werken de UNPOLlers 24/7 diensten. Dus de zaterdag en zondag was ingeroosterd voor de introductiecurus, de zoveelste en nog niet de laatste ook.
Wel eindelijk een cursus die alleen bestemd was voor de UN police en aangezien wij de enige nieuwkomers zijn is het een echt Nederlands onderonsje. De lessen werden gegeven door politiemensen uit alle hoeken van de wereld, nl: Zambia, Zimbabwe, Samoa, Nigeria, Sri Lanka, China, Duitsland, Oekraïne en Indonesië. De contacten die op deze manier tot stand komen maakt een missie ook al bijzonder.
Ik zal jullie niet vermoeien met de inhoudelijke zaken die werden behandeld. Wel kregen we lessen, lezingen of Power Point presentaties over personeelzaken, rapporteren, gedrag, de actuele situatie, training en het mandaat. De zondag werd behandeld co-location (waar komen we terecht), coaching en monitoring en vrouwennetwerk.
Er werd nog een bezoek gebracht aan een lokale supermarkt om alvast een indruk te krijgen hoe de bevoorrading vanuit Juba naar de teamsite gaat gebeuren. Ik zag er geen kaas, yoghurt, vla en ook al geen stroopkoeken!
Bart onze ‘senior’ bezocht ons bij het hotel en sprak ons toe en informeerde ons ook over een eventuele plaatsing in het noorden van het land. Dit is dan in het grensgebied met Sudan waar het momenteel zeer onrustig is. De media in Nederland berichtten daarover. Soms lijkt het alsof het in Juba gebeurd, maar het gaat echt over het grensgebied tussen het zuiden van Soedan en Zuid-Sudan. Niet minder erg natuurlijk en ook is het verontrustend dat er een kamp van de UN is aangevallen.
Waarschijnlijk om die reden worden de daken van de gebouwen voorzien van nieuwe letters ‘UN’. Er wordt dus flink geschilderd.
Maandag stond in het teken van het halen van mijn UN rijbewijs. Voor het praktische gedeelte een ruim 2 uur durende les over hoe je moet rijden met een voertuig. Het was niet mogelijk om m’n ogen de hele les open te houden. Het werd gebracht alsof je helemaal geen kennis hebt van autorijden. Dat deze verplichte les wel wordt gegeven komt omdat het regelmatig mis gaat in het verkeer en dat er ook landen in de missie zijn die niet zo bekend zijn met het rijden in een voertuig. Toen ik uiteindelijk de theorieles had overleefd, kwam het praktische deel. Ik had al eerder een UN missie gedraaid, dus hoefde niet de hellingproef en bocht achteruit te doen. Wel een stukje over de openbare weg rijden en houd je vast: een afstand van zo’n 300 meter (of een beetje meer), waarbij je moest invoegen, schakelen naar de 3e versnelling, het rijden van een snelheid van 60 km/u en dan weer afremmen en tot stilstand komen langs de rijbaan. Zowaar een huzarenstukje en ik ben daarvoor cum laude geslaagd.
Dinsdag de laatste lessen gevolgd van de introductiecursus. Deze keer een lezing over de afdeling die onderzoeken doen binnen de UN, een lezing over mijnen en UXO’s en een zeer interessante lezing over weer die vreselijke ziekten die we kunnen oplopen. De arts uit Nieuw-Zeeland wist dat op een luchtige manier te verwoorden en hij gaf ook nog even uitleg over de verschillende levels ziekenhuizen in gebruik op de teamsites en hoofdkwartier en welk water vooral niet te drinken. Inmiddels ben ik “killed by PowerPoint”.
Ook kregen we een eigen portofoon en konden we dan eindelijk zien dat al onze ingepakte bagage in de kisten en tassen was gearriveerd in Juba en was ondergebracht in een zeecontainer, dus ook op transport kan naar de uiteindelijke werkplek.
De plaatsing op de teamsite is inmiddels ook bekend geworden. Eerst zouden Mariska, Ruud en ik naar Aweil in het noorden in de buurt van de grens met Sudan worden geplaatst. Vanwege de veiligheidsituatie heeft het Ministerie van Justitie en Veiligheid bepaald dat dat niet kon en uiteindelijk gaan Ruud en ik naar het plaatsje Yambio. Dit is de hoofdplaats van de Western Equatoria en ligt vlakbij de grens met Democratische Republiek Kongo. Hoe de verdeling van werk zal zijn is nog niet bekend.
De papieren voor vertrek zijn in orde bevonden en verder een kennismaking gehad met de vervanger van de senior police advisor. Dit is momenteel de hoogste baas binnen deze missie en UNPOL. Een dame uit Ghana die de verschillende belangrijke zaken weer aan ons liet weten. Een aardige vrouw.
Met de hele groep hebben we een bezoek gebracht aan de ambassadeur. In uniform door een deel van Juba gewandeld en uiteindelijk in de tuin van een medewerker van de ambassade terechtgekomen. Daar werden we ontvangen met een welkomstwoord en een drankje. Ook andere NGO’s (non government organizations) en Nederlanders die in Zuid-Sudan werkzaamheden verrichten waren daar aanwezig. Een prima gelegenheid om te netwerken, dit ook te doen en informatie te krijgen over de locatie waar ik kom te werken, het lijkt zo gek nog niet. Het was in ieder geval een slimme manier om elkaar in een informele setting te spreken. Er was ook nog een officieel momentje. Pieter en Karel, beiden wachtmeester 1e klasse van het Wapen der Koninklijke Marechaussee werden bevorderd tot opperwachtmeester. Deze keer wel heel bijzonder, namelijk door de ambassadeur en de senior. En kennelijk is het dan gebruikelijk dat de nieuwe strepen alvast worden ingewijd en dat er een lading bier overheen gegooid wordt. En zo geschiedde, trouwens niet alleen over de strepen. Een fantastische manier om bevorderd te worden.
En ook heb ik nog een hele dag hard gewerkt. Inmiddels maken de vele regenbuien plaats voor zon en de temperatuur loopt al snel op tot ruim boven de 30 graden, maar die luchtvochtigheid maakt het minder aangenaam. Dus bloedheet en dan zo’n 1700 kg bagage gaan versjouwen van de opslag naar de overslag en dan alles op de weegschaal, papieren invullen etc.. Daarna nog het invullen van wat papieren en stickers en toen waren o.a. de 15 pakketten van Ruud en mij ook klaar voor verzending. Dat harde werken gold trouwens ook voor alle anderen uit de groep.
Volgende keer volgt de berichtgeving over en vanuit Yambio.
Doeg!
De vlucht was met een propeller vliegtuig van de UN die uiteindelijk via Spanje was ingebracht in deze missie.
Na take-off een mooi zicht over een deel van Entebbe en de basis en na ruim een uur vliegen bereikten wij de plaats Juba. Vanuit de lucht alleen wat hutjes te zien en veel ondergelopen land. Op de luchthaven was het een grote chaos bij de aankomsthal. Echte goede faciliteiten bestaan er niet en iedereen loopt maar wat door elkaar. Ik kon een stempel scoren in mijn dienstpaspoort en vervolgens werden we weer in het busje geladen om een paar honderd meter verderop uit te stappen en dat bleek het UN kamp al te zijn. We werden welkom geheten door Jacco en een militaire attaché van de ambassade. De ambassadeur was verhinderd in verband met een belangrijk gesprek met één van de ministers.
De bagage werd uit de ene wagen geladen, neergezet onder een afdakje en weer ingeladen in een andere wagen. Overigens dat deden we wel zelf, want een kruier heb ik nergens gezien.
Na een korte rit door grotendeels ondergelopen straten, en wat niet onder water stond was een grote modderpoel, bereikten we het hotel. Van de buitenzijde zag het er goed uit, de binnenplaats is wel gezellig, maar de kamers zijn erg klein. Ik deel de kamer met Ruud, maar er is maar één bed beschikbaar. Omdat ik niet ’s nachts te pletter wil vallen op de plavuizen vloer (als ik mij voor de zoveelste keer omdraai) heb ik gekozen om op de vloer te slapen in mijn eigen dome. Een dome is een soort tentje die tevens als muskietennet dient. Om de harde vloer nog enigszins te ontlopen een matje van Angela geleend, de deken en kussen van Ruud en mijn eigen slaapzak. En het sliep nog fantastisch ook. Jammer dat er niets van de prijs afkan, want 80 dollar om op de grond te slapen….?! En dan betaalde Ruud ook nog eens 80 dollar voor die kamer. In verband met de toename van UN medewerkers in Juba is er een grote vraag naar hotelaccommodatie worden er uitzonderlijke hoge prijzen gevraagd en betaald. Inmiddels ook ervaring opgedaan met het doen van de was door de locals. Je levert het mooi in een plastic zak aan met al je smerige zooi en je krijgt het een paar dagen later terug, maar dan wel op een grote hoop en alles van iedereen door elkaar. En dat is niet handig met al die dezelfde (uniform)kledingstukken. Op dat gebied kan er nog wel wat meer worden geleerd.
De eerste avond zijn we met elkaar gaan dineren. Jacco had een mooi plekje ontdekt en de wandeling begon al met een mededeling dat het niet overal even veilig was. De avond ervoor was er een checkpoint ingericht door de locals en dat liep niet helemaal lekker. Nog net een beetje in de schemer zijn we door de sloppenwijken gelopen om uiteindelijk bij het restaurant aan te komen. Het was zeker geen toeristische route en duidelijk was de armoede te zien en de vele mensen die in deze armoedige buurt leefden. In ieder geval geen plek om alleen door te lopen rond het donker worden. Door mijn reizen heb ik al veel gezien, maar ik heb me zeer verbaasd. Het is eigenlijk niet te beschrijven hoe het daar was.
Terwijl de militairen de weekeinden vrij zijn, werken de UNPOLlers 24/7 diensten. Dus de zaterdag en zondag was ingeroosterd voor de introductiecurus, de zoveelste en nog niet de laatste ook.
Wel eindelijk een cursus die alleen bestemd was voor de UN police en aangezien wij de enige nieuwkomers zijn is het een echt Nederlands onderonsje. De lessen werden gegeven door politiemensen uit alle hoeken van de wereld, nl: Zambia, Zimbabwe, Samoa, Nigeria, Sri Lanka, China, Duitsland, Oekraïne en Indonesië. De contacten die op deze manier tot stand komen maakt een missie ook al bijzonder.
Ik zal jullie niet vermoeien met de inhoudelijke zaken die werden behandeld. Wel kregen we lessen, lezingen of Power Point presentaties over personeelzaken, rapporteren, gedrag, de actuele situatie, training en het mandaat. De zondag werd behandeld co-location (waar komen we terecht), coaching en monitoring en vrouwennetwerk.
Er werd nog een bezoek gebracht aan een lokale supermarkt om alvast een indruk te krijgen hoe de bevoorrading vanuit Juba naar de teamsite gaat gebeuren. Ik zag er geen kaas, yoghurt, vla en ook al geen stroopkoeken!
Bart onze ‘senior’ bezocht ons bij het hotel en sprak ons toe en informeerde ons ook over een eventuele plaatsing in het noorden van het land. Dit is dan in het grensgebied met Sudan waar het momenteel zeer onrustig is. De media in Nederland berichtten daarover. Soms lijkt het alsof het in Juba gebeurd, maar het gaat echt over het grensgebied tussen het zuiden van Soedan en Zuid-Sudan. Niet minder erg natuurlijk en ook is het verontrustend dat er een kamp van de UN is aangevallen.
Waarschijnlijk om die reden worden de daken van de gebouwen voorzien van nieuwe letters ‘UN’. Er wordt dus flink geschilderd.
Maandag stond in het teken van het halen van mijn UN rijbewijs. Voor het praktische gedeelte een ruim 2 uur durende les over hoe je moet rijden met een voertuig. Het was niet mogelijk om m’n ogen de hele les open te houden. Het werd gebracht alsof je helemaal geen kennis hebt van autorijden. Dat deze verplichte les wel wordt gegeven komt omdat het regelmatig mis gaat in het verkeer en dat er ook landen in de missie zijn die niet zo bekend zijn met het rijden in een voertuig. Toen ik uiteindelijk de theorieles had overleefd, kwam het praktische deel. Ik had al eerder een UN missie gedraaid, dus hoefde niet de hellingproef en bocht achteruit te doen. Wel een stukje over de openbare weg rijden en houd je vast: een afstand van zo’n 300 meter (of een beetje meer), waarbij je moest invoegen, schakelen naar de 3e versnelling, het rijden van een snelheid van 60 km/u en dan weer afremmen en tot stilstand komen langs de rijbaan. Zowaar een huzarenstukje en ik ben daarvoor cum laude geslaagd.
Dinsdag de laatste lessen gevolgd van de introductiecursus. Deze keer een lezing over de afdeling die onderzoeken doen binnen de UN, een lezing over mijnen en UXO’s en een zeer interessante lezing over weer die vreselijke ziekten die we kunnen oplopen. De arts uit Nieuw-Zeeland wist dat op een luchtige manier te verwoorden en hij gaf ook nog even uitleg over de verschillende levels ziekenhuizen in gebruik op de teamsites en hoofdkwartier en welk water vooral niet te drinken. Inmiddels ben ik “killed by PowerPoint”.
Ook kregen we een eigen portofoon en konden we dan eindelijk zien dat al onze ingepakte bagage in de kisten en tassen was gearriveerd in Juba en was ondergebracht in een zeecontainer, dus ook op transport kan naar de uiteindelijke werkplek.
De plaatsing op de teamsite is inmiddels ook bekend geworden. Eerst zouden Mariska, Ruud en ik naar Aweil in het noorden in de buurt van de grens met Sudan worden geplaatst. Vanwege de veiligheidsituatie heeft het Ministerie van Justitie en Veiligheid bepaald dat dat niet kon en uiteindelijk gaan Ruud en ik naar het plaatsje Yambio. Dit is de hoofdplaats van de Western Equatoria en ligt vlakbij de grens met Democratische Republiek Kongo. Hoe de verdeling van werk zal zijn is nog niet bekend.
De papieren voor vertrek zijn in orde bevonden en verder een kennismaking gehad met de vervanger van de senior police advisor. Dit is momenteel de hoogste baas binnen deze missie en UNPOL. Een dame uit Ghana die de verschillende belangrijke zaken weer aan ons liet weten. Een aardige vrouw.
Met de hele groep hebben we een bezoek gebracht aan de ambassadeur. In uniform door een deel van Juba gewandeld en uiteindelijk in de tuin van een medewerker van de ambassade terechtgekomen. Daar werden we ontvangen met een welkomstwoord en een drankje. Ook andere NGO’s (non government organizations) en Nederlanders die in Zuid-Sudan werkzaamheden verrichten waren daar aanwezig. Een prima gelegenheid om te netwerken, dit ook te doen en informatie te krijgen over de locatie waar ik kom te werken, het lijkt zo gek nog niet. Het was in ieder geval een slimme manier om elkaar in een informele setting te spreken. Er was ook nog een officieel momentje. Pieter en Karel, beiden wachtmeester 1e klasse van het Wapen der Koninklijke Marechaussee werden bevorderd tot opperwachtmeester. Deze keer wel heel bijzonder, namelijk door de ambassadeur en de senior. En kennelijk is het dan gebruikelijk dat de nieuwe strepen alvast worden ingewijd en dat er een lading bier overheen gegooid wordt. En zo geschiedde, trouwens niet alleen over de strepen. Een fantastische manier om bevorderd te worden.
En ook heb ik nog een hele dag hard gewerkt. Inmiddels maken de vele regenbuien plaats voor zon en de temperatuur loopt al snel op tot ruim boven de 30 graden, maar die luchtvochtigheid maakt het minder aangenaam. Dus bloedheet en dan zo’n 1700 kg bagage gaan versjouwen van de opslag naar de overslag en dan alles op de weegschaal, papieren invullen etc.. Daarna nog het invullen van wat papieren en stickers en toen waren o.a. de 15 pakketten van Ruud en mij ook klaar voor verzending. Dat harde werken gold trouwens ook voor alle anderen uit de groep.
Volgende keer volgt de berichtgeving over en vanuit Yambio.
Doeg!
-
26 April 2012 - 18:10
Carrie:
Hey Alex,
Fijn om te horen dat je nu ook je UN rijbewijs hebt gehaald daar. Dat geeft toch wel een vertrouwd en veilig gevoel :-) Leuk om weer al je belevenissen te lezen. Hoop de volgende keer iets te vernemen vanuit Yambio en ook wat je werk precies gaat inhouden daar. Succes maar weer!
Groetjes! -
26 April 2012 - 18:54
Peter:
Hallo Alex,
Heb Yambio even opgezocht middels Google Earth. Mooie plek met eigen vliegveld aan het oosten van de stad. Nou ja vliegveld, hoop dat de baan lang genoeg is om op te landen. De stad ziet er lekker ruim opgezet uit. Genoeg te doen denk ik daar. Dat je zou slagen voor je laagvlieg brevet verbaasd me niets. Klasse. Veel plezier en een goede start daar. -
26 April 2012 - 19:20
Nick:
Hoi Alex,
Weer met veel belangstelling je verslag gelezen. Nou met je nieuwe rijbewijs kan je weer zo het zandpad op. Er zijn inmiddels twee zendingen naar je onderweg en we zijn benieuwd wanneer deze zullen aankomen, houd ons even op de hoogte, dan weten we hoe lang het duurt voor je een zending hebt ontvangen.We zijn ook benieuwd naar je ervaringen als jullie in Yambio zijn aangekomen.
groetjes en hou je haaks,
Nick en Lyda -
26 April 2012 - 19:59
Aafke:
Alex,
Wat heb je toch een plezierige manier om je belevenissen te omschrijven. Wel jammer dat er geen kruier was voor al je spullen. Zeker toen je die 15 pakketten moest versjouwen. Dat je zo snel al geconfronteerd bent met enorme armoede. Om verdrietig van te worden. Ik heb weer gelachen om je verhaal van het halen van je UN rijbewijs. Humoristisch weergegeven. Ook leuk hoe de mensen van de Kmar zijn bevorderd. Toch leuker dan bij de politie. Ook bijzonder zo ver van huis bevorderd worden.
Succes daar en vooral blijven schrijven.
Groeten vanuit het Friese.
-
26 April 2012 - 21:12
Bert En Margaret:
Hallo Alex,
De kop is er af en je hebt al een aantal ervaringen opgedaan... en het e.e.a. beleefd.
Het is te hopen, dat jullie (Mariska, Ruud en jij) in Yambio, de hoofdstad van Western Equatoria, een beter onderkomen krijgen, want slapen op de grond lijkt ons niet erg comfortabel.
Je bent wel direct geconfronteerd met de armoede en het warme, vochtige klimaat, waarin je deze missie moet werken en leven. Je bent in elk geval bevoegd om in de modderpoel te rijden!
Veel succes, samen met je collegae, en we hopen de komende tijd iets te lezen over je werk en de ontspanning in Yambio.
Groetjes vanuit het hart van Nederland, de Domstad Utrecht. -
27 April 2012 - 11:28
Hans Van Kouwen:
Hoi Alex,
Het rijbewijs gehaald na een moeilijk examen. Nu je vaarbewijs nog halen.
Yambio vlakbij de grens van Kongo. Kongo, daar ben je ook nog niet geweest. Dus ga je daar ook nog een keertje naar toe?
Veel succes daar en niet teveel bewegen met die hitte daar.
Hans van Kouwen -
27 April 2012 - 17:29
Wim Slootmaker:
Hallo Alex. Metgrote verwondering je verslag gelezen en de foto's bekeken. Wij kunnen je vanuit Goes enkel maar heel veel sterkte en veel wijsheid toewensen. We zien uit naar je volgende verslag.
Hartelijke groeten van Maatje en Wim -
27 April 2012 - 17:35
Kees:
Hoi Alex, je moet maar zo denken: voor minder geld slaap je anders in het zand onder een reddingpost. De hele zomer. En die is in Nederland niet altijd zo warm als in Afrika. Gekkigheid, ik wens je heel veel succes en hoop nog veel van je te lezen. -
28 April 2012 - 12:30
Gerrit:
Hoi Alex,
Je verslag gelezen en ik kan stellen dat mijn eerste missie 33 jaar geleden bij de VN niet anders was als nu. Het bestond toe ook uit veel voorlichtings lessen veel wachten. Accomodatie die niet aan onze westerse normen voldoen, al hoe wel de tenten plaats hebben gemaakt voor prefabs. Ook het afrijden verschild niet veel met toen. Maar na het volgen van alle lessen en met het behaalde rijbewijs kun je nu dan echt gaan begingen aan je missie, waarneer je in Yambio aangekomen bent.
Het wordt dus echt een missie back to the basic.
Veel succes daar en we lezen je volgende verslag wel weer.
groetjes
Gerrit ewn marjolein. -
28 April 2012 - 19:09
Marieke:
Rene, geen stroop koeken? Kan ik die naar je toesturen? Dus je kon ook geen broodje
banaan eten dus??? aaahhh wel zielig hoor...maar wel je rijbewijs gehaalt, tuurlijk slaag jij cum laude...een echte ZAANKANTER HE!!! die slagen altijd meteen hihi..
Kijk je wel uit...schrijf niets schokkend anders ga ik nog spontaan bevallen ook..oh doe maar wel..want ben de dikke BEUK helemaal zat....
dikke kus uit het zaanse hier... -
29 April 2012 - 10:33
Dirk:
Eindelijk tijd om te reageren nadat Margaret en Gerrit en vele anderen dit ook al deden. Terug van de Filippijnen en na het overwinnen van de "time leg" tijd om jou belevenissen te lezen. Niet alleen lezen. Nee, ook genieten van je foto's. Blijf schrijven en je camera gebruiken. Iedereen die je volgen kijken uit naar je nieuwe bijdrage. Tot nu toe over de reis naar daar en wat te doen. Opleiding, voorlichting enz. enz. En nu? Op naar Yambio. Ik heb even "ge-googled". Een andere wereld. En in jou volgend verhaal? Vertel ons allen wat jullie samen kunnen doen daar voor de bevolking.
Alex, "go for peace in this world"!
gr. Dirk
-
29 April 2012 - 10:44
Dirk:
Sorry Alex,
Ik schreef: "Eindelijk tijd om te reageren nadat Margaret en Gerrit en vele anderen dit ook al deden" Niet alleen Margaret en Gerrit. Nee ook je tweeling-zus Lyda. Broers, zusters en aanhang. "One family" -
29 April 2012 - 15:21
Stef, Peter En Wilma:
Ha Alex,
Ik ben weer helemaal bij door jouw reisverslag. Leuk om te lezen hoor, gelukkig dat je daar nog tijd voor hebt.
Succes en groeten,
Wilma -
30 April 2012 - 19:25
André:
Weer een prachtig verhaal Alex en heel herkenbaar. Ben blij voor je dat je geplaatst bent in Yambio en niet in het noorden van Zuid Soedan. Tijdens mijn missie waren er 2 NL UNMO's die naar Yambio gingen. De omgeving schijnt er erg mooi en groen te zijn. Je zult er veel meer wilde dieren zien dan waar ik zat, dus houd je oogjes goed open.
In Khartoum hadden we een Holland House dat door de HID werd gerund. Komt dit ook in Juba? Ik hoop het voor jullie allen want dat is een goede uitvalbasis waar je als NL lekker bij elkaar kunt komen.
Hint: Als jou postzak niet rechtstreeks van Juba naar Yambio gaat maar via een andere UN basis, probeer daar iemand te charteren die zorgt dat jullie NL-post wordt doorgestuurd. Bij ons bleef die rustig 3 weken in een container in de volle zon.
Ik kijk uit naar je volgende verhaal.
Heel plezier en kijk goed uit.
Groetjes André. -
01 Mei 2012 - 09:26
Willem F:
Héééééé Alex,
Vermoedelijk lezen veel meer mensen jouw reisverslagen dan je mogelijk zou verwachten en zo ik dus ook. Met veel belangstelling en interesse in jouw belevenissen en ervaringen, lees ik je prettig leesbare verslagen en bekijk ik de daarbij gemaakte foto's. Het is mooi dat je hier tijd voor kan/wil maken en hoop dat je dit dan ook zo blijft doen. Vanuit het Zaanse HB wens ik je veel sterkte bij deze niet altijd even makkelijke missie. Met vr.gr. Willem. -
08 Mei 2012 - 12:22
Pim Hopman:
Je kan je borst nat maken, Alex. Dat ziet er allemaal wel wat anders uit als thuis. Heb weer genoten van je verslag en foto's. Dank.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
