aankomst in Entebbe

Voor het daadwerkelijke vertrek was mijn tijd toch al weer behoorlijk ingevuld. Bij het bedrijf nog snel een telefoontje opgehaald met een buitenland abonnement. Zo blijf ik toch nog wat verbonden met Nederland, tenminste als er daar bereik is. Ook nog even een praatje gehad met de korpschef die mij een goed verblijf in het missiegebied wenste. Trouwens dat waren er veel meer die soortgelijke wensen hebben uitgesproken en geschreven. Via kaartjes, de reacties op deze weblog en de reacties op Facebook. Dank jullie wel daarvoor! Verrassend is dat er een reisgenoot van een reis in 2009 naar Venezuela in oktober als militair gaat dienen in UNMISS en dat Carlos uit Argentinië (collega tijdens de UNFICYP-missie in Pyla 2009) binnenkort ook naar Zuid Sudan komt. Ik hoop hem daar ook tegen te komen.

Zondag was het dan eindelijk zover. Eigenlijk toch wel goed geslapen, maar er was toch een vorm van spanning over mij gekomen. Anders dan toen voor Cyprus, maar dat is niet zo vreemd want deze uitzending is er één van terug naar basic en doen met de dingen die je hebt kunnen meenemen. Wat staat me daar allemaal te wachten en heb ik alles wat daar noodzakelijk is?
Iets voor zeven uur kwam ik aan bij bureau Monnickendam. Vanaf daar zou Paul mij wegbrengen naar Schiphol. Verrassend was dat zowel Manon als Anne ook aanwezig waren om mij te gaan vergezellen naar de luchthaven. Vanwege het vroege tijdstip op de zondag geen file, dus we kwamen ruim voor de afgesproken tijd van 07.45 uur aan. Daar trof ik mijn zus en zwager, Hanneke, Ruud en Tanja van de dienst Ipol, kort daarop gevolgd door Patrick, Ed met Brigitte en Jack (allen van missie Cyprus 2005 en 2009), mijn buddy Ruud en Ankie en familie. In ieder geval een flinke afvaardiging om mij uit te zwaaien.
Na het inchecken wandelden we naar één van de bedrijfsrestaurants bij vertrekhal 1 om daar het officiële afscheid te ondergaan met onder andere een toespraak van de generaal van de Koninklijke Marechaussee Van Putten. Gelukkig was er ook nog koffie en thee met een versnapering voor de lekkere trek. In een gemoedelijke sfeer kon dit alles plaatsvinden en sloot ook Amy, Stef en Xalua aan. Dat was wederom een verrassing omdat ik die al helemaal niet had verwacht.
Na een cadeautje van het thuisfrontcomité van de Koninklijke Marechaussee en nog wat snelle gesprekken, tussen het koffie halen door, was het toch echt tijd om afscheid te nemen van de familie, vrienden en bekenden. Volgens mij heeft iedereen zich goed gehouden en zijn misschien de tranen wat later te voorschijn gekomen. Voorlopig zullen jullie het allemaal maar even zonder mijn lijfelijke aanwezigheid moeten doen.

Door een bijzonder oplettende beveiliger werden Ruud en ik door een verkeerde controle gestuurd en dat leverde direct ook al veel gedoe op met het uitpakken van de handbagage en het een paar keer opnieuw door het poortje moeten lopen om dan toch nog de veiligheidsfouillering te moeten ondergaan. En aan de gate D3 moesten we dit weer ondergaan. Gelukkig ging het hier iets anders en vlotter. Misschien kwam dat ook wel door de groep van 17 geüniformeerden, die daar allemaal wel erg belangrijk stonden te zijn.

Met een kleine vertraging hebben we de Nederlandse Polderbaan onder onze voeten laten verdwijnen en waren we eindelijk op weg naar het grote avontuur in Afrika-land. Na een goede verzorging door de meisjes op leeftijd van de KLM zijn we nog even in Kigali geland om wat passagiers het vliegtuig te laten verlaten en ook weer wat passagiers op te nemen. Na voor de 2e keer de evenaar te zijn gepasseerd in zo’n 2 uur tijd, landden we dan eindelijk rond 22.15 uur in Entebbe. Daar konden we de rij wachtende voor de paspoortcontrole snel voorbij lopen omdat er een bordje hing voor UN personeel. We moesten toch nog wel een stempel halen, maar het scheelde wel extra wachten. Door Jacco werden we opgewacht en welkom geheten met een plastic flesje water en werden we naar het hotel gebracht. Met al die bagage en mensen moesten we wel 3x wachten op het pendelbusje van de UN. Maar de temperatuur was goed en de eerste indrukken van het land Uganda konden worden opgedaan. Voorlopig ben ik ondergebracht in een luxe hotel met een kamer voor mijzelf.
De volgende dag werden we werden vanaf het hotel opgehaald door een mini-busje van de UN en naar het kamp gebracht voor 3 introductiedagen. De 1e dag stond in het teken van het invullen van een flink aantal formulieren. Daar werd ik in het rijke bezit gesteld van een UN ID en ook moest er nog een integriteittest worden gedaan. Via de e-learning module slaagde ik met 100% goede antwoorden op de vragen. Jullie zullen het vast niet geloven, maar er moest weer opnieuw een CV worden ingevuld (zucht). Dus weer allerlei bekende informatie op papier gezet. En na het inleveren moest er toch nog wat meer op gezet worden. Omdat er ook nog af en toe wat moet worden betaald heb ik op het camp bij de ATM geld opgenomen. Lekker belangrijk, maar dat lees je een stukje verderop.
Via de NU.nl pagina bleek dat er een bombardement was geweest op een UN kamp in het zuiden van Sudan. Er was niet veel meer bekend dan dat. Later bleek het allemaal erg mee te vallen, maar in de kranten werd met vette letters ‘gekopt’ dat er een oorlog was uitgebroken. Tot zover bekend is er geen reden voor verontrusting en ga ik vrijdag gewoon op doorreis naar Zuid Sudan.
De 2e dag van de introductiecursus een start van de verschillende Power Point presentaties. Vandaag is zoal gepasseerd: financiën, veiligheid, de politieke situatie in Zuid Sudan, het mandaat waar onze inzet op is gebaseerd, de rol van de militairen in de missie en de bescherming van burgers.
De 3e dag van de introductiecursus bestond uit lezingen over: wat wel en niet getolereerd wordt binnen de Verenigde Naties, het vervoer door de lucht, het gebruik van de radioapparatuur, een Nepalese dokter behandelde diverse medische zaken en door een collega uit Ghana werd de rol van de UN police toegelicht, de vliegveiligheid werd behandeld en kregen we informatie over HIV en AIDS. Als afsluiting van deze dag kwam de cultuur van het land aan de orde. De lessen werden gevolgd door een groep burgers, militairen en politiemensen uit Zweden, Noorwegen, Nepal, China en Australië en Nederland. Het lokaal was eigenlijk te klein en het mereldeel van de Power Point presentaties waren niet goed zichtbaar omdat een paal het zicht op het scherm belemmerde. Een alternatief was er niet, dus heb ik extra goed proberen op te letten, maar dat lukte niet altijd even goed... En ook nu weer een test, deze keer ‘prevention of harashment, sexual harashment and abuse of authority in the workplace’. Ook voor dit onderdeel ben ik geslaagd en kreeg ik een mooi certificaat.

Wat minder geslaagd was dat ik in Uganda slachtoffer ben geworden van kleine criminaliteit. Ik was nog geen 24 uur in Entebbe en ben slachtoffer geworden van skimmen. Dat bleek tenminste na het sms-bericht van mijn bank en na telefonische informatie bij dezelfde bank. Kennelijk was er gerommeld bij de ATM op de basis en was er bijna 160 euro van mijn rekening afgehaald op een andere lokatie in Entebbe. Hoewel dat geld wel weer is teruggestort is het lastige dat mijn bankpas is geblokkeerd. En krijg hier maar eens de beschikking over een dan opnieuw geactiveerde bankpas. De bank gaat het wel proberen te regelen, maar het geeft in ieder geval flink veel hinder.
Inmiddels ben ik hierdoor de eerste in de groep die z’n eerste incident rapport heeft opgemaakt. De UN security neemt de zaak serieus en gaat verder onderzoek doen.

Vandaag nog even met m’n gezicht op de foto gezet en daarna de bank op de luchthaven van Entebbe bezocht. Daar kregen we een voorschot om de komende tijd van te leven. Overigens die kreeg iedereen, wel of niet geskimd. De rest van de middag hadden we even om de ‘teveel’ uren die zijn gedraaid te compenseren. Dus de korte broek aan en een wandeling gemaakt naar het Victoria meer. Bij een ander hotel was er gelegenheid om gebruik te maken van het zwembad, maar juist de komende 3 weken is het zwembad gesloten vanwege reparaties. De tijd verder op een plezierige manier ingevuld. Heerlijk genieten van een aangename temperatuur en aardige mensen.

Morgen gaan we met de groep vanaf Entebbe vliegen naar Juba. Dan gaan we eindelijk zien en beleven hoe Zuid Soedan is. Ik heb er zin in.

Doeg!