have fun (als je er tijd voor hebt)

De meldingsinstructie was er duidelijk over. Op maandagochtend om 07.45 uur!! werd ik verwacht op de legerbasis Harskamp om de training van 4 weken te volgen op de school voor vredesmissies. Om niet al de eerste dag te laat te arriveren, had ik al vroeg mijn bed verlaten en mij in het fileleed gevoegd. En dat allemaal voor de pilot missiegerichte opleiding.
In het klaslokaal was al een indeling gemaakt waar ik moest zitten en ook bleek dat het een internationale klas betrof. Carlos en Umberto, land- en luchtmacht uit Mozambique, Michael en Mark, Felldjagers uit Duitsland en Darron, een militaire instructeur uit Canada. Niks niet meer Nederlands praten dus.
Na een korte voorstelronde werd het rooster doorgenomen en werd vooral benadrukt om lol te hebben. Nou ik kan stellen dat ik niet veel tijd over had om lol te hebben…
Er waren veel onderwerpen herkenbaar van de vorige opleiding, maar ook nog een enkele nieuwe en er was zelfs wekelijks tijd ingeruimd om te sporten.
Een fotootje werd gemaakt voor het ID en voor de “wall of fame”. En toen een test…, alle onderwerpen van het rooster kwamen aan bod en zelf met het meerkeuze systeem viel het niet mee om het juiste antwoord te kiezen. Overigens ik bleek niet de enige te zijn die die ervaring had. Wel weer goed was dat je niet kon zakken, maar dat het meer bedoeld was om het kennisniveau te bepalen. Ik hoop maar dat de instructeurs niet te erg zijn geschrokken. Aan het einde van de dag werden we nog officieel welkom geheten door de directeur van de school. Met een brokje kaas, een stukje worst en een soft drink konden we ook nog even de verjaardag van Umberto vieren.

De lessen volgden in rap tempo, waarbij zowel theorie als praktijk werden afgewisseld. De eerste drie weken meer theorie, met power point, dan praktijk. Ik zal niet alle lessen uitgebreid gaan omschrijven, maar wat er zoal voorbij kwam was: gender, community policing, radio procedures, kaartlezen, werken met gps, observeren/monitoren, de verschillende soorten briefings, didactische vaardigheden, geschiedenis en cultuur, hygiëne en gezondheid, onderhandelen, handelen op een plaats delict, herkenning van vliegtuigen, helikopters, tanks en vehicles met een verdere onderverdeling daarin, wapenherkenning en internationaal recht. Ook enkele Non Government Organizations gaven een lezing, waaronder het Internationale Rode Kruis en het IKV Pax Christie.
Tijdens de praktische dagen konden we met de wit gespoten terreinauto’s, voorzien van opschrift UN en de blauwe UN-vlag, de weg op. Dat werd nog wel even spannend toen Carlos met een gangetje van 30 km/u probeerde in te voegen op de A1.
Ook heerlijk om eens uit het lokaal te zijn en ook wat verder weg van het kazerneterrein. Via openbare weg, zandpaden en bosgebieden zijn we nog uitgekomen op het ‘Middelpunt van Nederland'.

Iedere dag was een ander groepje belast met het geven van een briefing over de situatie in de Provincie Veluwe. De geschiedenis en de leiders in het noordelijk deel, De Frysians en in het zuidelijk deel, de Hollandians en uiteraard de enclaves in Speuld en Wekerom. Dit werd gedaan aan de hand van het scenario dat onderdeel uitmaakte van de finale oefening in de 4e week van de opleiding.

Tussendoor nog een dag naar Reek voor de mijnenschool. Na de film en informatie over allerlei soorten munitie, mijnen, bommen en granaten was ’s middags het praktijkdeel. De instructeurs hadden wat van dat spul neergelegd en uiteindelijk is alles wel aangetroffen, in kaart gebracht en (op)geruimd.
En toen de Marechaussee eindelijk hun kledingpakket konden ophalen in Soesterberg hebben Ruud en ik ons heerlijk ‘vermaakt’ op een terrasje in Apeldoorn.
Hoewel er geen avondbelasting in deze opleiding zat, was het wel noodzakelijk om voorbereidingen van de briefing in die vrije uren te doen. Ook moesten er nog 2 testen worden gemaakt voor de UN. Het advies was om dat hier te doen omdat de computers in Zuid Sudan allemaal wat trager zullen werken en het niet heel plezierig is dat in een leslokaal te moeten doen. Ik ben geslaagd voor de basic security in the field II en de advanced security in the field.

En toen kwam de finale oefening UNPAMO, dat staat voor United Nations Peace Agreement Monitoring Operation. De klas was opgedeeld in 2 groepen, north en south. Maandagochtend was de laatste briefing en konden de spullen in orde worden gemaakt. De auto’s werden helemaal afgeladen met goederen, want we moesten op een locatie een teamsite opbouwen met een radioverbinding met het denkbeeldige hoofdkwartier op de Harskamp. Dus een uitgebreide radioset, antennes, faxmachines, eten, kampeermiddelen etc. moest mee.
Via een grid-referentie belandden we uiteindelijk bij een kampeerboerderij in Meerveld, de thuisbasis voor team north. Een plekje zoals vroeger op schoolreis, lekker simpel, grote slaapzalen met stapelbedden. Nou ja stapelbedden, meer eigenlijk een houten frame met een matras erop. Voor verder slaapgemak hadden we een slaapzak mee. Terwijl een aantal de verbindingen in orde maakten, de antennes opbouwden (en daarmee een deel van de dakpannen te pletter lieten vallen), hebben Ruud en ik ons beziggehouden met het evacuatieplan en de uiteindelijke presentatie van dit plan.
Om 14.00 uur de eerste patrouille in het gebied om ons wat eigen te maken met de omgeving en ook de route uit ons hoofd te leren. En telkens weer kwamen we een legergroen gekleurde Mercedes Benz tegen met een man die sterk leek op Dick, onze supervisor voor UNPAMO. Ook maakten we (op afstand) kennis met de Frysians die een illegaal road-block hadden ingericht. Ja, we zaten gelijk in de oefening en dat hield aan tot donderdagmiddag.
Omdat het toch een soort bivak was, moesten we zelf zorgen voor de maaltijden, tenminste het koken. De ingrediënten waren ruim aanwezig. Mooi dat Mark in ons team zat, want deze was vroeger kok geweest en had ook veel lol in het maken van het diner en de andere maaltijden. Omdat het handig is om vooral gebruik te maken van ieders specialiteiten, hebben we 3 dagen van Mark zijn specialisme gebruik gemaakt en Eltjo was een waardevolle hulp.
Net na het diner kwam Postma en de vertaalster Emma op bezoek om uiteindelijk mee te gaan naar Zandstra, de leider van Frysia. Hoewel we met 2 zouden gaan, werd al snel duidelijk dat de hele groep werd verwacht. Wij zijn uiteindelijk met 7 man naar hem afgereisd. Het gesprek ging niet helemaal zoals verwacht. Pieter en ik hebben uiteindelijk kort met hem gesproken, maar de anderen niet. Dit kwam omdat wij als UN, ons niet wilden laten fouilleren door een gewapende beveiliger van hem. In ieder geval weer een leermomentje voor ons allemaal. Uiteindelijk heeft Zandstra, in de loop van de dagen, toch met iedereen kennisgemaakt in de gesprekken die werden gevoerd. Toen het gesprek met Zandstra plaatsvond, werd de teamsite bezocht door een medewerkster van het Rode Kruis en een persmuskiet. Dus de achterblijvers kregen ook een deeloefening te ondergaan. Uiteindelijk waren we om 23.00 uur klaar met de rapportages maken en het doornemen van de dag. Geprobeerd de slaap te vatten, maar dat lukte om een paar reden niet...
Dinsdag was ik vervangend teamleader en moest ik Angela assisteren met het reilen en zeilen op de teamsite. Dit was sowieso een bijzondere dag, want er kwamen twee echte VIP’s op bezoek. Een generaal van de landmacht en van de Koninklijke Marechaussee en enkele hoogwaardigheidsbekleders van o.a. het internationale gerechtshof in Den Haag. En waar VIP’s zijn is de pers, in dit geval medewerk(st)ers van de Defensiekrant en Ministerie van Defensie. Angela gaf een gelikte presentatie voor hen en na afloop was er een wat luxere lunch. Daarna zijn we verder gegaan met onze bezigheden, waaronder gesprekken met Zandstra, contacten met Postma, het internationale Rode Kruis, het bezoek van een gevangenis, het aantreffen van mijnen langs de route en een illegaal road-block. En met dit alles moesten er natuurlijk ook maatregelen getroffen worden en uiteindelijk gerapporteerd. En tussendoor nog een lesje community policing gegeven met een 'gewelddadig' onthaal.
Woensdag was ik de teamleader en Carlos mijn deputy. Het was ook de dag dat er allerlei ellende stond te gebeuren. De friezen vierden o.a. hun Independence Day en Robbert vond tijdens het opruimen van de teamsite het dode lichaam van een ooit levende muis. Incidenten volgden elkaar op en omdat de patrouille een road-block ‘misten’, kwamen de Frysians ons op de teamsite bezoeken. Veel gelal en wij in opperste paraatheid. We konden in ieder geval voorkomen dat wij opgenomen werden in hun feestje en ’s avonds volgde een vreemd bericht over de radio.
Donderdag was er voor mij gelegenheid om mee te gaan op patrouille. Er moest nader onderzoek plaatsvinden op een locatie waar mortieren waren afgevuurd en een gevangenis moest worden bezocht. Onderweg een gewonde aangetroffen die moest worden verzorgd. Uiteindelijk kon zij worden overgedragen aan het Rode Kruis.
En toen gebeurde er van alles, waarbij het uiterste van ons werd gevergd. Op verzoek zal ik er niet veel meer over schrijven, maar wil nog wel kwijt dat met 6 man in een UN voertuig, maar zonder chauffeur, niet opschiet. Een andere auto vertrok met 1 chauffeur zonder ons. Gelukkig had Johan het op tijd in de gaten, stopte hij en zijn we overgestapt. Later hoorden we dat het een prachtig gezicht was!

Op de legerplaats Harskamp troffen wij de anderen van teamsite south en alle medewerkers van UNPAMO kwamen daar samen en stelden zich aan ons voor. Veelal lui die ervaring hadden met uitzendingen en zij wensten ons in alle opzichten, in een persoonlijk woord, een goede missie toe.
’s Avonds een heerlijk diner met elkaar in een partycentrum in Harskamp, waarbij de certificaten voor de United Nations (police and) military expert on mission course 2012, unpol module, werden uitgereikt door de directeur van de school. De internationals en instructeurs werden naar voren gehaald en bedankt.
De volgende dag een korte evaluatie en opruimen van de spullen en het wassen van de auto’s. Een pittige 4 weekse opleiding was het, waarbij veel is herhaald, het een opleiding was die eigenlijk bedoeld was voor de militair observer en de conclusie wel is dat het allemaal te kort op het daadwerkelijke vertrek is. Inmiddels was namelijk bekend geworden dat de tickets waren besteld en dat het vertrek vaststaat.

Maar er was nog meer te doen. Het was nu toch echt tijd om eens orde te scheppen in de stapels kleding en goederen in mijn huis. De aluminium kisten kon ik gaan vullen, de verdeling van een halve apotheek over de ruimbagage en de bagage die vooruit wordt verstuurd. Het is me gelukt en afgelopen donderdag heb ik bijna 100 kg bagage ingeleverd op kamp Nieuw Milligen.
De dag ervoor nog een thuisfrontinformatiedag in een dependance van het Marechaussee museum in Buren. Een mooie locatie waarbij mijn zus en contactpersoon internationale betrekkingen informatie kregen over allerlei praktische zaken. De postverzending was daar ook onderdeel van. Op een luchtige manier werd verteld dat er pakketjes tot 2 kg mogen worden verstuurd in doosje model PostNl maat 3, 4 of 5, voorzien van een groene douanesticker CN 22 (gratis af te halen bij de steunpunten in NL), geen vloeistoffen, poeder en zand en al zeker geen dingen die kunnen smelten en ook belangrijk is dat de adressticker zeker moet worden voorzien van afzender.
Als je dan toch nog wat weet te bedenken om erin te stoppen dan is de adressering:

sen. sergeant Broek, A.R.
peoplesoft nummer 332288
1 (NLD) Det. UNMISS
NAPO 55
3509 VP Utrecht

Nog een paar dagen te gaan en dan vertrek ik zondag 15 april 2012 echt naar mijn tijdelijke ‘thuisland’. De Koninklijke brengt mij en ons, via een tussenstop in Kigali (Rwanda) naar Entebbe (Uganda). Dit zal voorlopig dan ook het laatste verslag zijn vanuit Nederland en ik zal jullie verder op de hoogte houden vanuit Afrika-land.

Doeg!