Yambio, na poging 2 toch bereikt...

Het vertrek naar Yambio verliep toch iets anders dan gepland. Wij hadden alles voor elkaar. Omdat een aantal al heel vroeg moest vliegen was van hen al afscheid genomen op de donderdagavond. Toch ook wel weer een vreemd gevoel. De laatste weken zijn we als groep opgetrokken en hebben we elkaar goed kunnen leren kennen, dan is het vreemd elkaar gedag te zeggen voor een paar maanden om het missiewerk elders in Zuid-Sudan te doen.

Al vroeg verzamelden de anderen zich op vrijdagochtend vroeg om met de resterende bagage, scherfvest, helm en laptop naar het UN vliegveld gebracht te worden. De bagage werd met de pick-up truck gebracht en wij wandelden op ons gemak naar het kamp. Bij de terminal (een soort vertrekhal van de luchthaven Schiphol) was het bedrijvig en telkens weer werd geroepen dat er een bepaalde vlucht ging vertrekken. Uiteindelijk was iedereen naar zijn (tussen)bestemming vertrokken. Nog voor het daadwerkelijke vertrek naar Yambio werd nog geïnformeerd naar de stand van zaken, maar er werd ons verzekerd vooral te wachten op de oproep van het security personeel. Dus zaten Ruud en ik te wachten op de ‘final call’ voor Yambio. Nou die moet nu nog worden afgeroepen en dan snap je waarschijnlijk ook gelijk dat we de vlucht dus niet hebben gehaald. Hoewel de helikopter nog wel aan de grond stond en we nog hebben zitten ‘praten als brugman’ was het niet meer mogelijk om mee te gaan. Dus via wat bureaus de eerstkomende vlucht naar Yambio laten boeken en die gaat pas maandag. En toen moesten we echt eerst een bakkie troost hebben want we waren er echt eventjes helemaal klaar mee.

De hele uitrusting dus weer uitgeladen bij het hotel, die ook zeer verbaasd opkeken toen wij weer verschenen en dat deden Mariska en Marcel ook toen zij ons weer tegenkwamen. Zij hadden geen vlucht gemist, maar zijn beiden tewerkgesteld in Juba. Ook deze keer deel ik mijn kamer met Ruud, maar met een eigen bed. Ik ga meemaken hoe dat weer voelt na 7 nachten op de stenen vloer….
Omdat ik toch niet veel van mijn loon wil missen en ik toch mijn werktijden moet maken is het standpunt van de UN makkelijk. Om 08.00 uur melden en in een boek je handtekening en dienstnummer zetten en daarna nogmaals aan het einde van de dienst om 16.00 uur. Wat er tussendoor gedaan moet worden (voor mij en Ruud dan) is volstrekt onduidelijk. Eerst maar weer eens een formuliertje laten voorzien van een handtekening en een stempel. Deze keer in het UN-house, dat is de nieuwe basis en het was ook gelijk een shock. Meestal is het oud en smerig, maar dit complex was nieuw en voorzien van nieuw interieur.
De route ernaartoe was weer geweldig. Ik heb m’n ogen uitgekeken hoe men hier leeft en gebruik maakt van het sociale leven. Omdat de ene keer de benzine en dan de diesel niet te verkrijgen is staan er vaak lange rijen bij de pompstations, tenminste de weinige die hier zijn. Dat is al bijzonder om te zien.
Ook hier weer allerlei soorten sloppenwijken met heel veel mensen. Zondag was er niets voor mij te doen en daarom hebben Ruud, Jacco en ik een bezoek gebracht aan de Witte Nijl, aan de rivier geluncht en genoten van het uitzicht over de Nijl en de belangrijke verkeersader naar Uganda waarin een soort baileybrug ligt. Ook hier weer armoede zichtbaar waarbij het helemaal niet raar is dat er mensen op de vuilnisbelt nog proberen iets te vinden om te eten of te hergebruiken. Het bestaat echt nog…..

Het verkeer is chaotisch en eigenlijk ook wel weer grappig. Als je een kruising nadert en je besluit toch rechtdoor te gaan dan doe je je alarmlichten aan. Een teken dat je niet rechts en niet links afslaat. Eigenlijk logisch toch?! Verder maakt men in een handomdraai van een kruising een rotonde. Er wordt een grote autoband in het midden gelegd en bij gebrek aan een grote autoband stapel je gewoon een paar van die kleine op elkaar, ook logisch toch?!

Op de Koninginnedag ben ik dan eindelijk toch ingestapt in een klein vliegtuigje om naar Yambio te reizen. De verwachting was een helikopter, maar die ging niet. Het was nog even spannend omdat we eigenlijk maar de helft van de 20 kilogram mee mochten nemen. Ik heb die beste man kunnen overtuigen dat alle spullen echt nodig waren in Yambio. En dan was de helm en scherfvest nog niet eens meegewogen, ook altijd nog weer goed voor 20 kilogram.
De reis ging vlot en vanuit de lucht was er volop groen te zien, afgewisseld door een paar hutjes en soms wat meer. Vanaf Juba heb ik geen asfaltwegen meer gezien en zijn wegen rode krijtstrepen in het landschap. We maakten een tussenstop in Maridi en landden daar op een landingsbaan van gravel. Ik waande mij even in de serie The Flying Doctors. Een heerlijke ervaring en na bijna 2 uur vliegen kwam ook de air-strip van Yambio in zicht. Nadat het vliegtuigje tot stilstand was gekomen werden Ruud en ik in het Zuid-Afrikaans welkom geheten door Janet, een politievrouw uit Zuid-Afrika. De meegebrachte spullen werden ingeladen en via een ‘hoofdweg’ bereikten we het kamp. Het heeft weg van een bungalowpark waarbij de UN prefabs de bungalows zijn. Het is wel een ouwe zooi, maar daarover mag ik eigenlijk niet klagen als je de behuizing van de locals hebt gezien. Voorlopig zijn we even in een transitprefab geplaatst en over een week of twee krijg ik mijn eigen prefab. Omdat er op het kamp geen restaurantje of iets dergelijks zit, we nog geen spullen hebben om te koken en ook geen eetgerei beschikbaar is, heeft Mats uit Zweden ons naar de lokale markt gereden en hebben we wat eten en drinken ingeslagen, brood en smeerkaas, helemaal goed. Eigenlijk ook al weer een geweldige ervaring.
Een veiligheidsbriefing gehad, waarbij de laatste ontwikkelingen aan de orde kwamen. De wegen waar alleen met een force protection mag worden gereden en dat zijn dan gelijk bijna alle wegen, de recente aanslagen door de rebellengroep in de omgeving en de dreiging van hen is er momenteel nagenoeg niet en ook nog te horen gekregen dat er in het gebied geen mijnen liggen. Ik kan trouwens niet op alle onderwerpen te gedetailleerd ingaan omdat dit de veiligheid teniet zou doen.

De eerste dag werk bestond uit een radiocheck om 08.00 uur. Die heb ik alvast gemist omdat de batterij van mijn porto niet kan worden opgeladen. In mijn hut is geen stekkerdoos voor een drie poot stekker. Ook hier is je aanwezigheid kennelijk alleen van kracht als je een boek hebt getekend met je naam, dienstnummer en tijdstip van arriveren. Om 08.30 uur de briefing bijgewoond waarbij wij weer hartelijk welkom werden geheten door de deputy state commander uit Negeria.
Ruud en ik moesten ons nog eens voorstellen en de anderen deden dat iets minder uitgebreid aan ons. Voorlopig is het team samengesteld uit politiemensen uit India, Bosnië, Zambia, Filippijnen en Zimbabwe.
Verder schijnt het dat ons team is uitgenodigd voor een bruiloft en er werd lang stilgestaan wie er naartoe gaat en wat ons kado moet gaan worden, een besluit is nog niet gevallen. Daarna werd de dienst ingevuld. 1 mei is een nationale feestdag dus de dienst in samenwerking met de tolk kon niet doorgaan. Een hij en een zij waren wel aanwezig, maar vertrokken na deze briefing om de dag van de “geen” arbeid verder thuis te vieren. Samen met Alexander uit de Filippijnen was mijn dag ingedeeld voor traffic. Dat bestond uit het rijden naar de verkeerspolitie van Yambio en daar contacten leggen met de grote baas (die er niet was), maar ik heb zijn vervanger en een soort wachtcommandant kunnen spreken. De stand van zaken doorgenomen, waarbij kon worden opgemerkt dat er de laatste 3 dagen geen ongevallen zijn gebeurd. Dat is wel bijzonder want er schijnt veel hinder te zijn van en brokken gemaakt te worden door hard rijdende brommerbestuurders. Ze nemen het niet zo nauw met de snelheid en een borreltje meer gaat er ook wel in. Heb nog een goeie tip kunnen geven; maak een datum overzicht en elke dag dat er geen ongeval gebeurt teken dat aan met een smiley. Dus als over enige tijd er grote billboards langs de Zuidsudanese wegen staan met een smiley dan gaat het goed met de verkeersveiligheid en is het idee van de smiley van mij. Verder wat handen geschut van belangrijke mensen bij de verschillende afdelingen van dit bureau en de eigen community policing ter hand genomen op de plaatselijke markt. Een drukte van belang en al kuierend tussen allerlei koopwaar door mijn ogen de kost gegeven en besloten om ook maar gelijk wat inkopen te doen.
Bij twee scholen langs geweest en met de hoofdonderwijzer gesproken om verkeerslessen te geven. De leerlingen van de private school hadden vakantie, maar bij de openbare school was het een drukte van belang. Een paar honderd leerlingen in groene uniformen moesten even aan de kant omdat ik zo nodig met de auto tot aan de deur moest rijden. Dat is hier trouwens niet ongebruikelijk. Met de onderwijzer de afspraak gemaakt dat wij de kinderen van 8 tot 15 jaar een les verkeer- bewustzijn gaan geven. Een groep van 85 leerlingen uit één klas!
En de volgende dag de les gegeven samen met Alexander, Lok uit Nepal, de vertaler van de UN en Paul van de verkeerspolitie van de South Sudan Police Service. Voor de les hadden Alexander en ik 5 hoofdpunten opgeschreven die we zouden behandelen:
- ken de wet en gedraag je er ook naar
- gehoorzaam de wet en de autoriteiten
- loop aan de zijkant van de weg en als het even kan tegen het verkeer in
- de manier om veilig over te steken
- het inschatten van de snelheid en hulp vragen van de verkeerspolitie

Het lijkt wat simpel, maar hier is deze informatie al een hele stap voorwaarts. De leerlingen waren enthousiast en de hoofdonderwijzer was vol lof over dit initiatief. Hij verzocht de verkeerspolitie extra toezicht bij aanvang en einde van de schooltijd. Wellicht dat er nog een vervolg komt dat er misschien nog wat extra controle gaat plaatsvinden vanuit de SSPS of dat er een eenvoudige voorziening wordt getroffen om de snelheid daar te verminderen. De bedoeling is dat wij deze les vaker gaan geven en dat op termijn de SSPS dit zelf gaat doen.
Aan het einde van de les werden we nogmaals bedankt en werden we verzocht een schrift te tekenen op de kamer van de hoofdonderwijzer, een soort gastenboek. En zoals de foto toont zijn kinderen dol enthousiast om op de foto te gaan.
Met een goed gevoel teruggekeerd naar het kamp, wie had ooit gedacht dat ik in Afrika voor de klas zou staan en een daar de basale dingen van het verkeer zou overbrengen. Nu al een unieke ervaring en ik veronderstel dat ik nog wel een paar van die ervaringen ga meemaken. Ik ben in ieder geval enthousiast en zal jullie daarin laten meedelen in mijn verhalen.

Ook nog een bezoek gebracht aan de leiding van de politieschool en daar hoorden we dat er een vliegtuigje was gecrasht op de airstrip in Yambio. Omdat het heel goed mogelijk was dat dit een UN vliegtuigje zou zijn zijn Alexander en ik daar ook naartoe gereden. Een klein propeller vliegtuigje van de Humanitarian Air Services, World Food Program was bij de landing over de kop geslagen en lag nog steeds op zijn kop op een deel van de airstrip. Met daar omheen tientallen ‘ramptoeristen’, waarvan ik er dan uiteindelijk ook één was. De piloot schijnt alleen gewond te zijn geraakt en de anderen 10 passagiers kwamen met de schrik vrij. Een echt wonder als je het vliegtuigje zo zag liggen. Het was trouwens een soortgelijk vliegtuigje waarmee ik ben geland in Yambio.
Even leek het erop dat ik een adviserende rol zou krijgen in het onderzoek naar dit vliegtuigongeval. De baas van UNPOL hier in Yambio had dat aan mij gevraagd, maar ik heb er niets meer van vernomen.

Hoewel Ruud en ik afgelopen maandag als nieuwelingen zijn binnengehaald is die status al niet meer voor ons van toepassing. Woensdag arriveerden 2 collega’s uit Nepal om ook in Western Equatoria State dienst te gaan doen.

Dank voor de reacties op mijn verhalen en blijf gerust reageren. Voorlopig heb ik nog wel wat onderwerpen waarover ik kan verwoorden, dus ik zal proberen elke week verslag te doen. Tot zover maar weer.

Doeg!