feesten, partijen en andere feestelijkheden
Door: alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
27 Mei 2012 | Zuid Sudan, Yambio
Als je op missie bent dan zijn er ook de min of meer verplichte dingen waaraan je wordt geacht mee te doen. Hoewel ik niet zo’n feestbeest ben, is het ook wel weer een heerlijke onderbreking van de dagelijkse beslommeringen op en rond de compound.
En de afgelopen tijd waren er wat van die feestjes.
Omdat er hier maar een zeer beperkt aantal Europeanen werkzaam zijn trekken die toch wat meer met elkaar op. Zelfs als er geen overeenkomst is met het politiewerk. Thomas, een Duitse militair die werkzaam was als militair liaison officer ging de missie na een jaar verlaten. Hij had een klein groepje uitgenodigd om zijn mug-out te vieren. Dus tegen zessen naar de ‘place to be’ op de compound gewandeld en daar een sapje gedronken. Net toen ik dacht dat dit het was, werd er een grote bak met broodjes met daartussenin een hamburger gebracht. Met de mosterd erbij was het eigenlijk een delicatesse. En omdat er ruim voldoende was ging de 2e er ook prima in. Na een uurtje informeel kletsen zijn Ruud en ik naar huis gewandeld. Dat was niet ver, want het heeft ons niet meer gekost dan 1 minuut.
Er werd een bezoek gebracht aan een vertaler die een stukje buiten Yambio woont. Zijn vrouw had een baby’tje gekregen en wij zouden een cadeau gaan overhandigen. Trouwens het was nog een heel gedoe om overeenstemming te krijgen wat we zouden geven. Alleen door een misverstand kwamen we een dag te vroeg, dus we zijn met z’n allen weer vertrokken. Het bezoek de volgende dag heb ik maar even overgeslagen. Niet zozeer uit onbeleefdheid, maar omdat ik hier nog maar net ben en ik die beste man nog maar één keer heb gezien (de dag daarvoor).
Op onze compound is er geen voorziening aanwezig om te eten of iets te gaan drinken. De Indiërs die hier verblijven vonden dat toch wel een gemis en hebben een paar weken geleden besloten een unmiss welfare committee op te zetten. Elke zaterdagavond wordt er door een groepje oudere Indiërs een barbecue georganiseerd voor de staff members en UNPOL-personeel. Ook de medewerkers van verschillende NGO’s uit de omgeving zijn welkom om een gebraden kippetje te eten. Bij de kip wordt rijst geserveerd en ook nog een bonensaus. Een makkelijke manier om een heerlijk kippetje te eten en contacten op te doen. Zo kwamen Ruud en ik in gesprek met een medewerker van United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR), die naast onze compound een kamp heeft. Hij vertelde ons dat er in de buurt van Yambio twee grote vluchtelingenkampen zijn met een totaal van ruim 10.000 vluchtelingen. De bedoeling is om zo’n vluchtelingenkamp ook eens te gaan bezoeken. Wellicht dat we daar de voetbalkleding, die via een oud missieganger is verzameld, een goede bestemming kunnen geven.
Voor de jonkies is er tijdens en na de BBQ nog harde muziek om op te dansen en een groot televisiescherm staat in dezelfde ruimte en toont de voetbalwedstrijd van die avond. En soms gaat dat niet helemaal samen is afgelopen week gebleken. Er zijn inmiddels vragen over gesteld en voor de komende Europese kampioenschappen voetbal gaat òf de disco op die zaterdagavond niet door òf de televisie wordt verplaatst.
16 mei werd de herdenkingsdag van de SPLA gevierd. Die dag staat in het teken van de bevrijding van Zuid-Sudan op het regeringsleger uit Khartoum en heeft uiteindelijk geleid naar de aanloop van de onafhankelijkheid van Zuid-Sudan. Dus op het Freedom Square werd een tribune opgezet (een paar palen een dak van lappen en een stel stoeltjes) voor de hoogwaardigheidsbekleders. De verschillende legeronderdelen kwamen opgemarcheerd en het muziekkorps van de SSPS zorgde voor de muzikale ondersteuning. Ook enkele scholen deden mee en vol overgave marcheerden zij mee.
Daarna werden er enkele toespraken gehouden door de minister en andere belangrijke mensen en was er muziek en dans.
Hoewel ik was ingedeeld voor traffic heb ik natuurlijk wel opgelet of dit feest wel goed ging en onderwijl de contacten met de verkeerspolitie aangehaald. Dit gebeurde langs de lijn van de Square en in het gezichtsveld van alle belangrijke mensen uit de State Western Equatoria. Vanwege mijn bekendheid bij Charles van de CID werd ik uitgenodigd om op de ‘eretribune’ plaats te nemen. Ik heb de uitnodiging deze keer maar afgeslagen. Het was een uitbundig feest en op enig moment kwam er een zanger die het publiek kennelijk zo wist op te zwepen dat er allerlei mensen het gravelveld op kwamen rennen en hem geld in zijn zakken stopten, ook de militairen en politiemensen die daar onderdeel uitmaakten van de ceremonie. Het kwam me allemaal wat ongelovig en rommelig over, maar dat schijnt hier toch wel normaal te zijn.
’s Avonds wordt er nog wel wat doorgefeest en dan is het niet vreemd dat er wat munitie de lucht wordt ingeschoten. Nadeel hiervan is dat die kogel op enig moment natuurlijk met dezelfde gang weer terugkeert op de wereld. De gouverneur had het schieten voor die avond verboden omdat een jaar eerder dit in een andere staat had geleid tot enkele doden en gewonden. Dus er is niet geschoten, geloof ik.
Via enkele contacten werd ons wel afgeraden om ’s avonds de straat op te gaan. En laten we nu net die avond juist wel de straat op te moeten voor het afscheid van Luciano..
Voor Lucilo uit de Filippijnen hadden we een diner georganiseerd. Hij was op ons bureau de man van de trainingen en was na een jaar in de missie klaar om terug te keren naar zijn huis op de Filippijnen. Enkele dagen voor het afscheid waren Eike en ik al wat restaurants afgereden om prijsopgave te vragen. Een mooie locatie was aan het meer, maar dat restaurant was nog niet helemaal af. Die viel dus eigenlijk gelijk al af. De ander was een prima locatie, de prijs was acceptabel en ook nog eens dichtbij onze compound. Niks mis mee dus, maar het werd het niet.
Nee, wij zijn gegaan voor een restaurant op 30 minuten rijden en een flink eind de bush in. Luciano had zijn inbreng kenbaar gemaakt wie er op zijn afscheidsfeestje welkom waren en hij had gekozen voor de medewerkers van State HQ Yambio, dus alleen ons eigen team. Dat lijkt dan niet zo’n probleem, maar ‘onze ouwe’ die laat af en toe zaken aan een ander over en gaat toch tussendoor van alles (ont)regelen. Ook deze keer en hij nodigde extra mensen uit en ging voor het gemak even voorbij aan het feit dat ik de manager van het restaurant al het aantal mensen had doorgegeven die betaald hadden. En dan is het natuurlijk erg vervelend als er voor 14 personen eten op borden wordt geserveerd en er geen lopend buffet is. Het ceremoniemeesterschap was ook niet helemaal zoals hij het zag, dus nam hij deze taak van mij over. Met uitzondering van het afrekenen op het einde van de avond. Vanuit alle werelddelen moest iemand een dankwoordje doen en al met al was het een gezellig samenzijn. Wel was het eten inmiddels koud geworden, want al die toespraken moesten eerst uitgesproken worden. De cadeaus werden overhandigd en wij hebben met z’n allen kunnen genieten van een heerlijke avond in donker Afrika.
De dag daarop nog een beetje afscheid van Lucilo tijdens de briefing en ook werd gelijk de trouwlustige Juliette uit Rwanda van het buurteam door ons in de cadeaus gezet. Niet echt een partijtje, maar wel te scharen onder feestelijkheden. Uiteraard kon het ‘kodak’-moment niet uitblijven, dus baret op en op de foto.
29 mei is de jaarlijkse UN-dag. Van mijn vorige missies weet ik nog dat dat dan een vrije dag was en als je moest werken een compensatiedag opleverde. Niks dus, wij gaan meedoen aan een voetbalwedstrijd tegen de SSPS. Ik heb inmiddels begrepen dat het wedstrijden zijn van 5 minuten en ben er achter gekomen dat dit al 5 minuten te lang zijn. Ja, ik heb helemaal niets met voetballen. De laatste keer dat ik echt een wedstrijd heb gespeeld is geweest toen ik in de 6e klas van de lagere school mee mocht doen met het schoolvoetbal toernooi. Geen scout die mij in mijn glorietijd heeft ontdekt en daarna is mijn interesse voor voetbal tot een dieptepunt gedaald.
De eerste trainingsavond heb ik wel meegemaakt, maar ik ben na een half uurtje afgehaakt. Het gravel stond me al niet aan en eind van de middag met een temperatuur van 34 graden tussen een aantal heel fanatieke gasten me voor m’n poten te laten schoppen. No way! Trouwens de nieuwe bal is ook al gesneuveld, kon namelijk ook niet tegen het gravel. Als ik geluk heb stelt de captain van ons team, mijn buddy Ruud himself, mij niet op.
Ik zal hoogstwaarschijnlijk ingedeeld worden voor het touwtrekteam. Eerst ging dat door, toen weer niet, nu weer wel. We gaan het wel zien.
Een ander feest was wel het verkrijgen van de groene zakken waarin de post uit Nederland, via veldpost Utrecht en Juba, wordt verstuurd. Verantwoordelijk voor het verkrijgen van de post is het militaire apparaat in Nederland, maar een heel belangrijke schakel is Jacco, onze Hoofd Inwendige Dienst die zijn werkplek in Juba heeft. Hij is de vraagbaak van ons, regelneef en zorgt dat we een mailtje krijgen als hij die zakken voor verzending gereed heeft gemaakt. Er waren al wat mailtjes voorbij gekomen, alleen de zakken kreeg ik niet. Na weer een vlucht met niks geen zakken eens even aan de bel getrokken. In Juba waren ze niet meer, dus moesten ze nog ergens zwerven op de compound in Yambio. Bij het kantoortje van de vliegbewegingen van de UN eens binnengelopen. Daar stonden ze dus, onder een bureau 4 stuks postzakken! Vragen was niet meer noodzakelijk omdat Nederland als enige groene zakken gebruikt. Na een paar handtekeningen konden Ruud en ik de zakken in ontvangst nemen. De oorzaak van het blijven liggen van die zakken was dat zij de achternaam van Ruud en mij niet konden thuisbrengen. Daar is inmiddels dus verandering in gekomen. Wij zijn nu zo bekend dat er van de week weer een postzak voor ons kwam en de chauffeur zijn hand al opstak naar ons (we kwamen hem toevallig op de doorgaande weg vanaf de airstrip tegen) en de groengekleurde zak uit het raam hield van de auto om te laten zien dat die zak voor Ruud en mij bestemd waren.
Maar eerst nog even over de eerste postzakken. In mijn huis werden ze uitpakt en het leek veel op pakjesavond. Voor mij zaten er kaarten in, een variatie aan etenswaren en ook nog de gevraagde rugzak uit mijn korps. Helemaal top. Het lijkt wat overdreven, maar je kijkt hier op een bepaalde manier uit naar (pakket)post.
Een andere bijzondere gebeurtenis was eerder deze ochtend. Alexander had mij gevraagd mee te gaan voor community policing en deze keer in de kerk. Ja waarom ook eigenlijk niet. Dus in de auto gestapt en naar een kleine gemeenschap in Yambio gereden. Tussen de kleine toekels stond een grote langwerpige toekel die al gevuld was met veel mensen uit de omgeving en er werd al volop muziek gemaakt. Ook de collega’s van CSB kwamen naar deze dienst om iets over community policing aan de gemeenschap over te brengen. Maar eerst kregen we een ‘ere’plaats voorin de kerk. En zo zaten politiemensen uit Ghana, Zuid-Afrika, Rwanda, Filippijnen, Nigeria, Turkije en ik als Nederlander naast elkaar de oecumenische dienst te volgen. De hoogste baas van de Yambio police en nog een hoge ome van de SSPS waren ook vertegenwoordigd in ons rijtje. Veel werd er gezegd in het Arabisch, maar enkele delen werd in het Engels gehouden of later in het Engels vertaald. Daardoor was de dienst redelijk te volgen. Er werd een optreden verzorgd door de kinderen van de zondagschool en er werd een soort boetedoening gedaan.
Hierna werden wij naar voren geroepen en stonden we daar voor de gemeenschap van ruim 200 mensen om ons voor te stellen. Het belang van de community policing werd overgebracht en ook de commissioner van de SSPS benadrukte dit nogmaals. De UN police was hier niet zozeer voor de lokale mensen, maar om kennis en kunde over te brengen aan de lokale politie van de SSPS, zo verwoordde hij het.
Al met al een waardevolle ochtend in een eredienst die ging over het Pinksterfeest, met daarin verweven het werk waarvoor wij hier ook zijn.
Als jullie nu denken dat het alleen maar weer feestjes zijn waar ik druk mee ben, dan moet ik dat zeer tegenspreken. Het is een opsomming geworden en daardoor geeft het wellicht een iets vertekend beeld. Het meeste gaat tussen de bedrijven door of in de vrije uurtjes.
Dagelijks co-locaten en gisteren een geweldige ervaring in een short range patrol naar Ibba. De volgende week zal ik daarover schrijven.
Doeg!
En de afgelopen tijd waren er wat van die feestjes.
Omdat er hier maar een zeer beperkt aantal Europeanen werkzaam zijn trekken die toch wat meer met elkaar op. Zelfs als er geen overeenkomst is met het politiewerk. Thomas, een Duitse militair die werkzaam was als militair liaison officer ging de missie na een jaar verlaten. Hij had een klein groepje uitgenodigd om zijn mug-out te vieren. Dus tegen zessen naar de ‘place to be’ op de compound gewandeld en daar een sapje gedronken. Net toen ik dacht dat dit het was, werd er een grote bak met broodjes met daartussenin een hamburger gebracht. Met de mosterd erbij was het eigenlijk een delicatesse. En omdat er ruim voldoende was ging de 2e er ook prima in. Na een uurtje informeel kletsen zijn Ruud en ik naar huis gewandeld. Dat was niet ver, want het heeft ons niet meer gekost dan 1 minuut.
Er werd een bezoek gebracht aan een vertaler die een stukje buiten Yambio woont. Zijn vrouw had een baby’tje gekregen en wij zouden een cadeau gaan overhandigen. Trouwens het was nog een heel gedoe om overeenstemming te krijgen wat we zouden geven. Alleen door een misverstand kwamen we een dag te vroeg, dus we zijn met z’n allen weer vertrokken. Het bezoek de volgende dag heb ik maar even overgeslagen. Niet zozeer uit onbeleefdheid, maar omdat ik hier nog maar net ben en ik die beste man nog maar één keer heb gezien (de dag daarvoor).
Op onze compound is er geen voorziening aanwezig om te eten of iets te gaan drinken. De Indiërs die hier verblijven vonden dat toch wel een gemis en hebben een paar weken geleden besloten een unmiss welfare committee op te zetten. Elke zaterdagavond wordt er door een groepje oudere Indiërs een barbecue georganiseerd voor de staff members en UNPOL-personeel. Ook de medewerkers van verschillende NGO’s uit de omgeving zijn welkom om een gebraden kippetje te eten. Bij de kip wordt rijst geserveerd en ook nog een bonensaus. Een makkelijke manier om een heerlijk kippetje te eten en contacten op te doen. Zo kwamen Ruud en ik in gesprek met een medewerker van United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR), die naast onze compound een kamp heeft. Hij vertelde ons dat er in de buurt van Yambio twee grote vluchtelingenkampen zijn met een totaal van ruim 10.000 vluchtelingen. De bedoeling is om zo’n vluchtelingenkamp ook eens te gaan bezoeken. Wellicht dat we daar de voetbalkleding, die via een oud missieganger is verzameld, een goede bestemming kunnen geven.
Voor de jonkies is er tijdens en na de BBQ nog harde muziek om op te dansen en een groot televisiescherm staat in dezelfde ruimte en toont de voetbalwedstrijd van die avond. En soms gaat dat niet helemaal samen is afgelopen week gebleken. Er zijn inmiddels vragen over gesteld en voor de komende Europese kampioenschappen voetbal gaat òf de disco op die zaterdagavond niet door òf de televisie wordt verplaatst.
16 mei werd de herdenkingsdag van de SPLA gevierd. Die dag staat in het teken van de bevrijding van Zuid-Sudan op het regeringsleger uit Khartoum en heeft uiteindelijk geleid naar de aanloop van de onafhankelijkheid van Zuid-Sudan. Dus op het Freedom Square werd een tribune opgezet (een paar palen een dak van lappen en een stel stoeltjes) voor de hoogwaardigheidsbekleders. De verschillende legeronderdelen kwamen opgemarcheerd en het muziekkorps van de SSPS zorgde voor de muzikale ondersteuning. Ook enkele scholen deden mee en vol overgave marcheerden zij mee.
Daarna werden er enkele toespraken gehouden door de minister en andere belangrijke mensen en was er muziek en dans.
Hoewel ik was ingedeeld voor traffic heb ik natuurlijk wel opgelet of dit feest wel goed ging en onderwijl de contacten met de verkeerspolitie aangehaald. Dit gebeurde langs de lijn van de Square en in het gezichtsveld van alle belangrijke mensen uit de State Western Equatoria. Vanwege mijn bekendheid bij Charles van de CID werd ik uitgenodigd om op de ‘eretribune’ plaats te nemen. Ik heb de uitnodiging deze keer maar afgeslagen. Het was een uitbundig feest en op enig moment kwam er een zanger die het publiek kennelijk zo wist op te zwepen dat er allerlei mensen het gravelveld op kwamen rennen en hem geld in zijn zakken stopten, ook de militairen en politiemensen die daar onderdeel uitmaakten van de ceremonie. Het kwam me allemaal wat ongelovig en rommelig over, maar dat schijnt hier toch wel normaal te zijn.
’s Avonds wordt er nog wel wat doorgefeest en dan is het niet vreemd dat er wat munitie de lucht wordt ingeschoten. Nadeel hiervan is dat die kogel op enig moment natuurlijk met dezelfde gang weer terugkeert op de wereld. De gouverneur had het schieten voor die avond verboden omdat een jaar eerder dit in een andere staat had geleid tot enkele doden en gewonden. Dus er is niet geschoten, geloof ik.
Via enkele contacten werd ons wel afgeraden om ’s avonds de straat op te gaan. En laten we nu net die avond juist wel de straat op te moeten voor het afscheid van Luciano..
Voor Lucilo uit de Filippijnen hadden we een diner georganiseerd. Hij was op ons bureau de man van de trainingen en was na een jaar in de missie klaar om terug te keren naar zijn huis op de Filippijnen. Enkele dagen voor het afscheid waren Eike en ik al wat restaurants afgereden om prijsopgave te vragen. Een mooie locatie was aan het meer, maar dat restaurant was nog niet helemaal af. Die viel dus eigenlijk gelijk al af. De ander was een prima locatie, de prijs was acceptabel en ook nog eens dichtbij onze compound. Niks mis mee dus, maar het werd het niet.
Nee, wij zijn gegaan voor een restaurant op 30 minuten rijden en een flink eind de bush in. Luciano had zijn inbreng kenbaar gemaakt wie er op zijn afscheidsfeestje welkom waren en hij had gekozen voor de medewerkers van State HQ Yambio, dus alleen ons eigen team. Dat lijkt dan niet zo’n probleem, maar ‘onze ouwe’ die laat af en toe zaken aan een ander over en gaat toch tussendoor van alles (ont)regelen. Ook deze keer en hij nodigde extra mensen uit en ging voor het gemak even voorbij aan het feit dat ik de manager van het restaurant al het aantal mensen had doorgegeven die betaald hadden. En dan is het natuurlijk erg vervelend als er voor 14 personen eten op borden wordt geserveerd en er geen lopend buffet is. Het ceremoniemeesterschap was ook niet helemaal zoals hij het zag, dus nam hij deze taak van mij over. Met uitzondering van het afrekenen op het einde van de avond. Vanuit alle werelddelen moest iemand een dankwoordje doen en al met al was het een gezellig samenzijn. Wel was het eten inmiddels koud geworden, want al die toespraken moesten eerst uitgesproken worden. De cadeaus werden overhandigd en wij hebben met z’n allen kunnen genieten van een heerlijke avond in donker Afrika.
De dag daarop nog een beetje afscheid van Lucilo tijdens de briefing en ook werd gelijk de trouwlustige Juliette uit Rwanda van het buurteam door ons in de cadeaus gezet. Niet echt een partijtje, maar wel te scharen onder feestelijkheden. Uiteraard kon het ‘kodak’-moment niet uitblijven, dus baret op en op de foto.
29 mei is de jaarlijkse UN-dag. Van mijn vorige missies weet ik nog dat dat dan een vrije dag was en als je moest werken een compensatiedag opleverde. Niks dus, wij gaan meedoen aan een voetbalwedstrijd tegen de SSPS. Ik heb inmiddels begrepen dat het wedstrijden zijn van 5 minuten en ben er achter gekomen dat dit al 5 minuten te lang zijn. Ja, ik heb helemaal niets met voetballen. De laatste keer dat ik echt een wedstrijd heb gespeeld is geweest toen ik in de 6e klas van de lagere school mee mocht doen met het schoolvoetbal toernooi. Geen scout die mij in mijn glorietijd heeft ontdekt en daarna is mijn interesse voor voetbal tot een dieptepunt gedaald.
De eerste trainingsavond heb ik wel meegemaakt, maar ik ben na een half uurtje afgehaakt. Het gravel stond me al niet aan en eind van de middag met een temperatuur van 34 graden tussen een aantal heel fanatieke gasten me voor m’n poten te laten schoppen. No way! Trouwens de nieuwe bal is ook al gesneuveld, kon namelijk ook niet tegen het gravel. Als ik geluk heb stelt de captain van ons team, mijn buddy Ruud himself, mij niet op.
Ik zal hoogstwaarschijnlijk ingedeeld worden voor het touwtrekteam. Eerst ging dat door, toen weer niet, nu weer wel. We gaan het wel zien.
Een ander feest was wel het verkrijgen van de groene zakken waarin de post uit Nederland, via veldpost Utrecht en Juba, wordt verstuurd. Verantwoordelijk voor het verkrijgen van de post is het militaire apparaat in Nederland, maar een heel belangrijke schakel is Jacco, onze Hoofd Inwendige Dienst die zijn werkplek in Juba heeft. Hij is de vraagbaak van ons, regelneef en zorgt dat we een mailtje krijgen als hij die zakken voor verzending gereed heeft gemaakt. Er waren al wat mailtjes voorbij gekomen, alleen de zakken kreeg ik niet. Na weer een vlucht met niks geen zakken eens even aan de bel getrokken. In Juba waren ze niet meer, dus moesten ze nog ergens zwerven op de compound in Yambio. Bij het kantoortje van de vliegbewegingen van de UN eens binnengelopen. Daar stonden ze dus, onder een bureau 4 stuks postzakken! Vragen was niet meer noodzakelijk omdat Nederland als enige groene zakken gebruikt. Na een paar handtekeningen konden Ruud en ik de zakken in ontvangst nemen. De oorzaak van het blijven liggen van die zakken was dat zij de achternaam van Ruud en mij niet konden thuisbrengen. Daar is inmiddels dus verandering in gekomen. Wij zijn nu zo bekend dat er van de week weer een postzak voor ons kwam en de chauffeur zijn hand al opstak naar ons (we kwamen hem toevallig op de doorgaande weg vanaf de airstrip tegen) en de groengekleurde zak uit het raam hield van de auto om te laten zien dat die zak voor Ruud en mij bestemd waren.
Maar eerst nog even over de eerste postzakken. In mijn huis werden ze uitpakt en het leek veel op pakjesavond. Voor mij zaten er kaarten in, een variatie aan etenswaren en ook nog de gevraagde rugzak uit mijn korps. Helemaal top. Het lijkt wat overdreven, maar je kijkt hier op een bepaalde manier uit naar (pakket)post.
Een andere bijzondere gebeurtenis was eerder deze ochtend. Alexander had mij gevraagd mee te gaan voor community policing en deze keer in de kerk. Ja waarom ook eigenlijk niet. Dus in de auto gestapt en naar een kleine gemeenschap in Yambio gereden. Tussen de kleine toekels stond een grote langwerpige toekel die al gevuld was met veel mensen uit de omgeving en er werd al volop muziek gemaakt. Ook de collega’s van CSB kwamen naar deze dienst om iets over community policing aan de gemeenschap over te brengen. Maar eerst kregen we een ‘ere’plaats voorin de kerk. En zo zaten politiemensen uit Ghana, Zuid-Afrika, Rwanda, Filippijnen, Nigeria, Turkije en ik als Nederlander naast elkaar de oecumenische dienst te volgen. De hoogste baas van de Yambio police en nog een hoge ome van de SSPS waren ook vertegenwoordigd in ons rijtje. Veel werd er gezegd in het Arabisch, maar enkele delen werd in het Engels gehouden of later in het Engels vertaald. Daardoor was de dienst redelijk te volgen. Er werd een optreden verzorgd door de kinderen van de zondagschool en er werd een soort boetedoening gedaan.
Hierna werden wij naar voren geroepen en stonden we daar voor de gemeenschap van ruim 200 mensen om ons voor te stellen. Het belang van de community policing werd overgebracht en ook de commissioner van de SSPS benadrukte dit nogmaals. De UN police was hier niet zozeer voor de lokale mensen, maar om kennis en kunde over te brengen aan de lokale politie van de SSPS, zo verwoordde hij het.
Al met al een waardevolle ochtend in een eredienst die ging over het Pinksterfeest, met daarin verweven het werk waarvoor wij hier ook zijn.
Als jullie nu denken dat het alleen maar weer feestjes zijn waar ik druk mee ben, dan moet ik dat zeer tegenspreken. Het is een opsomming geworden en daardoor geeft het wellicht een iets vertekend beeld. Het meeste gaat tussen de bedrijven door of in de vrije uurtjes.
Dagelijks co-locaten en gisteren een geweldige ervaring in een short range patrol naar Ibba. De volgende week zal ik daarover schrijven.
Doeg!
-
27 Mei 2012 - 13:53
Bert En Margaret:
Alex,
Natuurlijk denken wij niet, dat jullie alleen maar aan het feesten zijn..., maar dergelijk ceremoniële gebruiken horen er nu eenmaal ook bij.
Jullie hebben het nog niet zo slecht..., broodjes hamburger, kippetjes, wekelijks op zaterdag een barbecue voor de staff members en het UNPOL personeel, verzorgd door een aantal oudere Indiërs.
En dan te weten, dat er in de buurt twee kampen met meer dan 10000 vluchtelingen zijn.
Hopelijk kunnen jullie daar de door een oud missieganger verzamelde voetbaltenues uitdelen!
Tjonge, Alex..., je wordt oud..., je houdt niet van feestjes, niet van disco, niet van voetballen...,
wellicht ligt touwtrekken je beter..., we zullen het te zijner tijd wel lezen.
Je hebt inmiddels ook een "Pinkster" eredienst mogen meemaken met een gemeenschap van ruim 200 mensen: een heel verschil met de leegloop in de Nederlandse kerken.
Het wordt ons steeds meer duidelijk, dat je volledig gegrepen bent door het "missie" werk, dat je
in Yambio met collegae mag verrichten.
Veel succes en tot een volgend verslag.
Bert en Margaret
-
27 Mei 2012 - 15:35
André Van Der Kolk:
Hallo Alex,
Weer een schitterend verhaal. Op onze compound was wel een eetvoorziening. De ene dag patat met(soedanese) kip en de andere dag andersom. Daar werd je niet vrolijk van en vooral niet van die kip. Dat met die postzakken klopt helemaal. Je kijkt er iedere keer halsreikend naar uit. Je voelt je echt een klein kind op pakjesavond van Sinterklaas.
Nog heel veel plezier en tot de volgende keer. -
27 Mei 2012 - 16:01
Lyda:
He Alex,
Dat was weer een heel verhaal, daar moesten we even goed voor gaan zitten.
Natuurlijk weten we dat de missie niet bestaat uit alleen maar feesten en partijen, maar het zorgt wel voor de nodige afwisseling.
Gelukkig dat men nu weet wie Alex en Ruud zijn, want dat betekent dat de pakjes en overige post heel wat eerder jullie huisjes zullen bereiken.
Hoe gaat het trouwens met Ruud zijn (witte) molen?????
Groetjes vanuit zonnig en bloedheet Zaantje,
Lyda, Nick en Martijn. -
27 Mei 2012 - 16:13
Wim Slootmaker:
Haollo Alex.
Opnieuw met grote interesse te verslag gelezen en je foto's bekeken. Al met al moet het een geweldige ervaring zijn op deze manier een bijdrage te mogen leveren aan een stabiele nieuwe natie.
Bedankt voor het verslag. Succes verder en tot de volgende keer.
HG Maatje en Wim -
27 Mei 2012 - 17:07
Peter:
Als je hard werkt, en volgens mij doe je dat daar, dan heb je zeker recht op wat ontspanning; een feestje of wat dan ook. Dat het daarbij de moeite waard is ook dat eens te beschrijven is net zo waar. Dus, vergeet tussen het werken door niet te genieten! En laat ons dat aan de hand van je verhalen ook doen. Dankjewel daarvoor!
-
27 Mei 2012 - 17:23
Hans Van Kouwen:
Je verslagen lijken steeds langer te worden. Niet veel feesten!!! Maar ik weet nu wel een bestemming voor het vele geld dat je daar verdiend, aan alle jarigen en andere jubilarissen. Dan het je, als je terug komt, geen probleem met het bedenken van een goede bestemming voor je geld. Maar goed, je hebt je post gekregen euh zelf opgehaald, anders had het daar waarschijnlijk nog gelegen. Kijk alweer uit naar je volgend verslag. Het ga je goed,
Hans. -
27 Mei 2012 - 17:41
Aal:
Hai lekker ding,
Zit je daar toch maar op je stoeltje met al die lekkernijen voor je. Kan me voorstellen dat het in zo'n ver land veel leuker is om orginele post te ontvangen. Geniet ervan zo ik zeggen.
Dat je het nog kan samenvatten al die feestjes, maar het is toch weer gelukt. Erg leuk weer om te lezen. Ga zo door. Goed te lezen trouwens dat ze daar ook (lekker) kunnen bbqen.
Einde bericht
Kus
-
28 Mei 2012 - 06:22
Gerrit En Marjolein:
Weer een heel verhaal en zo zie je maar dat er aan een missie altijd twee kanten zitten. Aan de ene kant het werk en aan de andere kant de feestjes en partijen zodat je je kan ontspannen.
Je ziet maar weer dat het belangrijk is dat je bekendheid geniet, want dan kunnen er ineens dingen sneller gaan.
Het is leuk om bij elk verhaal van je de nodige foto's te bekijken zodat je een goed beeld krijgt van hoe het dagelijkse leven tijdens de missie gaat.
Succes en tot het volgende verslag.
Groetjes Gerrit en Marjolein.
-
28 Mei 2012 - 08:14
Ton Koene:
Zittend in mijn eigen "Bush" een park op de Veluwe zit ik weer vol bewondering je verslag te lezen bij het ontbijt. Hoe krijg je het toch elke keer weer voorelkaar om een leuk verhaal van zo'n lengte in elkaar te zetten. Goed dat er ook wel ontspanning zit in je missie want dat is ook wel nodig. Vol verwachting kijk ik uit naar je volgende verslag, het gaat je goed en let op! -
28 Mei 2012 - 12:49
Jepp:
Hoi Alex,
Hier in Malakal hebben we ook regelmatig van die vervelende verplichtingen.... Zo moeten wij iedere vrijdagavond naar "hardrockcafe" Malakal voor de wekelijks BBQ. Bah, vooral in combinatie met die ijskoude Heineken of Tusker... Daarna is het meestal onze stapavond met al onze internationale vrienden(het is niet anders).
Hoogst irritant is dat wij tegenwoordig ook doordeweeks worden uitgenodigd voor allerlei BBQ's en maaltijden. Jij weet hoe wij hier over denken maar vooruit wij laten ons niet kennen.
Uit pure frustratie hebben Bandit en ik zelf ook maar eens een maaltijd gekookt. De Braziliaanse dames waren verrast maar de Indonesische stond perplex toen wij een schitterende rijsttafel tevoorschijn toverde.
Klap op de vuurpijl was het verjaardagsfeest van een Brazilaanse collega. BBQ,Salade en ook nog eens een verjaardagstaart.
Je begrijpt dat wij het erg zwaar hebben...
Grtz Jepp and Bandit -
28 Mei 2012 - 21:12
Dirk:
Feestbeest????????? Nou ik geloof dat dat wel meevalt. Op naar de "de place to be" even tegen je zin maar het viel dus best mee.
En...er werd een bezoek gebracht aan een vertaler die een stukje buiten Yambio woont. Zijn vrouw had een baby’tje gekregen en jij wilde een cadeau gaan overhandigen. Moet je gewoon doen. En dan bedelen, je weet het best: Geboortekaartje voor je zuster Margaret!
Ik heb je hele verhaal gelezen en zal maar niet op alles mijn reacties geven. Alex, je hebt ons allen weer voorzien over al het reilen en zeilen in South-Sudan. Ga zo door tot ons aller genoegen. En... blijf fotograferen (burgerlijke ongehoorzaamheid). Je foto's en tekst geven ons een mooi beeld hoe het daar is en wat je aan het uitspoken bent.
Groeten uit een hotelletje in Marokko. (internet maakt de wereld klein)
-
29 Mei 2012 - 18:31
John Brandse:
Hoi Alex,
Vandaag van Arjan Ouwehand gehoord dat je in Soedan bezig bent. Uiteraard gelijk je site opgezocht en genoten van je reisverslag en foto's. Ik denk daarbij gelijk aan mijn mariniers verleden. Je doet er goed werk en hoop dat het ook resultaat oplevert. Ik blijf je belevenissen volgen. Veel succes en hartelijke groeten. -
30 Mei 2012 - 07:45
Arjan En Manon:
Volgens ons ben je al aardig wat kilotjes verloren als we de foto's zo bekijken. We gaan zo weer even een rondje Marken doen om te kijken of je huis nog staat en hoe hoog het gras al is gegroeid. Arjan zag dat John ook heeft gereageerd. Hij was erg enthousiast over wat je nu allemaal aan het uitspoken bent. De stroopkoeken komen je kant op. Je krijgt ook nog de groeten van Mark Peperkamp die heeft inmiddels een drugsbende opgerold, al zegt hij het zelf. Of hij binnenkort bij je een bakkie kan komen halen. We hebben hem op de fiets naar Marken gestuurd;).
De nieuwe wijkagent is geplaatst. Munk heeft nu eindelijk tijd om iets te gaan doen (kastjes schilderen ofzo).
Arjan vraagt of je zondag nog naar de Gouwzee markt komt? Hij hoorde dat je op de Gouwzeemarkt mooie Sudanese riemen kan kopen. Hij stuurt er eentje naar je op zodat door je gewichtsverlies die broek van je niet steeds op je knieen hangt.
Groeten uit mooi Monnickendam! -
04 Juni 2012 - 10:05
Rob Tol :
Hee Alex
Wat een ervaring om in een land waarin je totaal op jezelf bent aangewezen je werk te kunnen doen. Ik zag ook aan de foto dat je inderdaad al wat lichter leek, moet ik ook maar eens een paar maanden komen en met mij nog een aantal mensen die je een berichte hebben gestuurd( ha ha) Waar ik benieuwd naar ben of je straks als je terug bent in Nederland kijkt naar het "gewone" politiewerk.
Blijf vooral schrijven, dan blijf ik lezen, het gaat je goed Alex en zorg dat je weer veilig en gezond thuis komt
Met vriendelijke groet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
