short range patrol & peacekeepers day

Voor de eerste keer waren Ruud en ik uitgemaakt voor zo’n patrol. De plaats die moest worden aangedaan was Ibba. Dus eerst maar eens kijken waar dat plaatsje op de kaart te vinden was. Na wat speuren de plek gevonden. Het ligt noordoost van Yambio en zuidwest van de grotere plaats Maridi in de State Western Equatoria en op de doorgaande weg naar Juba.
Voor vertrek de spullen voor elkaar gemaakt, dat wil zeggen de medische kit klaargezet, de laarzen tevoorschijn gehaald en wat extra water en snaai meegenomen. Het was niet bekend hoe lang zo’n patrol duurt, maar zeker was wel dat we ’s avonds gewoon in ons eigen bed/dome zouden slapen. Dit in tegenstelling tot de long range patrol. Daarbij is de overnachting ergens in je verzorgingsgebied en kan het zo maar zijn dat je enkele dagen onderweg bent.

Rond 10.00 uur zijn we met 2 voertuigen onderweg gegaan met daarin 4 unpollers, 1 taalassistent en een medewerkster van Human Rights. Het weggedeelte in de omgeving van Yambio was nog betrekkelijk druk met voetgangers, fietsers en brommers. Bij het checkpoint aangekomen, dat is het grensgebied met de regio Yambio, konden we deze keer gewoon doorrijden. Het stuk draad met een rood stuk doek eraan, dat over de weg was gespannen werd netjes naar beneden gelaten. Met een vriendelijke knik en het opsteken van de hand vervolgden we onze reis.
Omdat het de laatste tijd nogal veel had geregend waren de diepe gaten in de weg veelal gevuld met regenwater. Dat maakte het trouwens direct weer een stuk gevaarlijker, want zomaar een kuil inrijden is niet slim. Tenslotte weet je niet hoe diep die is en aan een kapotte auto heb je helemaal niets. Dus probeerden we zoveel mogelijk de kuilen te ontwijken, dat uiteraard niet altijd lukte. Het gevolg proberen weer wat snelheid te minderen. Niet dat het allemaal zo snel ging, nog minder snel dus. Op een groot deel van de route was het niet mogelijk sneller te rijden dan 20 kilometer per uur. En ook nog eens opletten dat je niet teveel naar de kant uitweek, want dan was het gevaar dat je van de weg raakte door gladdigheid. De vochtige en natte aarde vult de groeven van de banden en dan is het alsof een ‘film’ ontstaat tussen de banden en het wegdek, als je al van wegdek kunt spreken en dan is het spekglad. Mooier kan ik het niet omschrijven.
Bij elke vaste brug was de weg dusdanig slecht dat je alleen stapvoets op een veilige wijze de andere kant van die brug kon bereiken. En door deze wijze van rijden worden de kuilen voor die brug steeds dieper.
Langs de route zijn we door verschillende dorpjes gereden en bij een iets groter dorp is er ook altijd gelijk wat meer drukte. Die drukte bestaat dan voornamelijk uit wandelaars langs de kant van de weg. De mannen vaak met een schop en de vrouwen en kinderen lopen meestal te sjouwen met van alles en nog wat. Boomtakken, balen met rijst, een enkele ananas, jerrycans met water en er liep zelfs een vrouw met een (leeg) oliedrum op haar hoofd! De jonge kinderen lopen met een kleiner model jerrycan water te sjouwen of dragen een veel jonger zusje of broertje op de rug of op de arm. Ik schat dat de leeftijd van zo’n jonger kind soms 5 jaar is. En dat is hier dus allemaal maar heel gewoon.
De dorpjes bestaan hoofdzakelijk uit een paar toekels en een grote toekel waaronder allemaal stoeltjes van hout of banken zijn neergezet. Het lijkt sterk op een soort verzamelplaats voor van alles en nog wat. De plaats waar de toekels staan is keurig schoongehouden.
De weg werd soms nog slechter, maar op sommige delen kon de snelheid ook wel weer worden opgevoerd naar rond de 60 kilometer per uur. Het enige nadeel was dan wel dat je constant de piep moest afzetten omdat de carlog is afgesteld op een snelheid van 45 kilometer per uur. De vochtige weg met veel plassen maakte op enig moment plaats voor heel veel stof. Het werd zelfs lastig op de eerste auto, van ons konvooi van twee voertuigen, goed te blijven volgen. En zo af en toe moest er ook nog een vrachtauto worden ontweken die langs de kant (of eigenlijk gewoon op de weg) stilstond met een lekke band of andere probleem. Daar moet je trouwens ook niet aan denken om een band van een vrachtauto te moeten verwisselen volop in de zon en een temperatuur van rond de 40 graden…
En dat het niet altijd goed gaat bleek toen we een vrachtauto op z’n kant in de berm zagen liggen.
Na ruim 2 uur werd het dorpje Ibba bereikt, niet bepaald een grote stad. Het politiebureau werd opgezocht en daar maakten we kennis met het hoofd van de politie. We werden uitgenodigd om onder een boom te gaan zitten en zijn personeel kwam al aandraven met een paar plastic stoelen en een houten bank. Daarna konden we in gesprek met hem. Deze luitenant-kolonel gaf ook weer aan dat hij erg tevreden is over de hulp van de UN. Ook vertelde hij hoe hij daar terecht was gekomen en hoe het daar was om te werken. En uiteraard ging in zijn gebied alles z’n gangetje. Wij zijn niet helemaal met lege handen daar naartoe gereden en uiteindelijk ook daar aangekomen.
Een flink aantal copietjes van formulieren die SSPS gebruikt konden wij hem overhandigen. Hij blij en wij ook blij. Je kunt je het haast niet voorstellen, maar hier is vaak niets aan papier en andere kantoorartikelen. Na nog wat fotomomenten hebben wij afscheid genomen van de baas, de medewerkster van Human Rights en de twee collega’s uit Maridi. Die waren ook aangeschoven om in ieder geval de dame van ons over te nemen.
Op de terugweg een paar keer gestopt om wat mooie plaatjes te maken van de wegsituatie en de overweldigende natuur. Na elke bocht is het weer anders en met de lichtinval gaf het weer een ander zicht. Jammer dat er niet stiekem een olifant of giraffe de weg kruiste.
Het enige dat wij aan wildlife zagen waren heel veel vlinders en een enkele roofvogel.
Om jullie een indruk te geven; de terugtocht van bijna 100 kilometer hebben we in bijna 2½ uur gereden en daarbij zijn we maar 6 (vracht)auto’s tegengekomen. En dan is het de hoofdroute in deze State. Veel wordt hier lopend gedaan en als je het rijk hebt dan bezit je een fiets of brommer.
Een geweldige werkdag met nieuwe indrukken en bezigheden. Nu al kijk ik uit naar de long range patrol, die gepland staat voor 18 juni. Dan wordt er een bezoek gebracht aan Mvolo en als ik alles goed heb begrepen dan gaat deze patrol 5 dagen duren.

De internationale dag van de peacekeeper is in Yambio ook niet onopgemerkt voorbij gegaan. De voetbalwedstrijd op het Freedom Square tussen de SSPS en UNMISS verliep in een fanatieke, maar uiterst gemoedelijke sfeer. Voor de deelnemers waren er shirts aangeschaft en voor het gemak allemaal voorzien van rugnummer 1. Ik heb begrepen dat dit niet helemaal de bedoeling was, maar het was wel komisch. De spelers van de SSPS hadden het handiger aangepakt en bij elk T-shirt met nummer 1 waren er twee nummers bijgeschilderd.
Een week terug was het nog een partijtje van 5 minuten voetballen, maar het werden er gewoon 40 minuten voetballen met 5 minuten pauze en daarna nog eens 40 minuten die bal vooruit schoppen. Een pittige prestatie met 33 graden. Het team van UNMISS was samengesteld uit de militairen uit Rwanda en enkele staff members. Ruud heeft de coachende rol op een voortvarende manier op zich genomen en veel overgelaten aan Asuquo, onze ouwe van State Headquarters. Ruud was goed en Asuquo vond dat hij beter was. De verdere bijdrage van UNPOL bestond uit de aanschaf van enkele ballen en de uitgifte van water en een colaatje voor de voetballers van beide teams. De ballen zijn weggegeven aan een schoolteam en aan de SSPS. Uiteraard hebben wij langs de lijn de teams volop aangemoedigd. De uiteindelijke uitslag was 3-1 voor de SSPS.
Het spandoek dat voor deze dag was gemaakt gaf eigenlijk wel heel treffend weer wat de bedoeling was van deze dag. Er stond geschreven: “together we can maintain peace”. En zo is het.

Doeg!