feesten, partijen en andere feestelijkheden

Als je op missie bent dan zijn er ook de min of meer verplichte dingen waaraan je wordt geacht mee te doen. Hoewel ik niet zo’n feestbeest ben, is het ook wel weer een heerlijke onderbreking van de dagelijkse beslommeringen op en rond de compound.
En de afgelopen tijd waren er wat van die feestjes.

Omdat er hier maar een zeer beperkt aantal Europeanen werkzaam zijn trekken die toch wat meer met elkaar op. Zelfs als er geen overeenkomst is met het politiewerk. Thomas, een Duitse militair die werkzaam was als militair liaison officer ging de missie na een jaar verlaten. Hij had een klein groepje uitgenodigd om zijn mug-out te vieren. Dus tegen zessen naar de ‘place to be’ op de compound gewandeld en daar een sapje gedronken. Net toen ik dacht dat dit het was, werd er een grote bak met broodjes met daartussenin een hamburger gebracht. Met de mosterd erbij was het eigenlijk een delicatesse. En omdat er ruim voldoende was ging de 2e er ook prima in. Na een uurtje informeel kletsen zijn Ruud en ik naar huis gewandeld. Dat was niet ver, want het heeft ons niet meer gekost dan 1 minuut.

Er werd een bezoek gebracht aan een vertaler die een stukje buiten Yambio woont. Zijn vrouw had een baby’tje gekregen en wij zouden een cadeau gaan overhandigen. Trouwens het was nog een heel gedoe om overeenstemming te krijgen wat we zouden geven. Alleen door een misverstand kwamen we een dag te vroeg, dus we zijn met z’n allen weer vertrokken. Het bezoek de volgende dag heb ik maar even overgeslagen. Niet zozeer uit onbeleefdheid, maar omdat ik hier nog maar net ben en ik die beste man nog maar één keer heb gezien (de dag daarvoor).

Op onze compound is er geen voorziening aanwezig om te eten of iets te gaan drinken. De Indiërs die hier verblijven vonden dat toch wel een gemis en hebben een paar weken geleden besloten een unmiss welfare committee op te zetten. Elke zaterdagavond wordt er door een groepje oudere Indiërs een barbecue georganiseerd voor de staff members en UNPOL-personeel. Ook de medewerkers van verschillende NGO’s uit de omgeving zijn welkom om een gebraden kippetje te eten. Bij de kip wordt rijst geserveerd en ook nog een bonensaus. Een makkelijke manier om een heerlijk kippetje te eten en contacten op te doen. Zo kwamen Ruud en ik in gesprek met een medewerker van United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR), die naast onze compound een kamp heeft. Hij vertelde ons dat er in de buurt van Yambio twee grote vluchtelingenkampen zijn met een totaal van ruim 10.000 vluchtelingen. De bedoeling is om zo’n vluchtelingenkamp ook eens te gaan bezoeken. Wellicht dat we daar de voetbalkleding, die via een oud missieganger is verzameld, een goede bestemming kunnen geven.
Voor de jonkies is er tijdens en na de BBQ nog harde muziek om op te dansen en een groot televisiescherm staat in dezelfde ruimte en toont de voetbalwedstrijd van die avond. En soms gaat dat niet helemaal samen is afgelopen week gebleken. Er zijn inmiddels vragen over gesteld en voor de komende Europese kampioenschappen voetbal gaat òf de disco op die zaterdagavond niet door òf de televisie wordt verplaatst.

16 mei werd de herdenkingsdag van de SPLA gevierd. Die dag staat in het teken van de bevrijding van Zuid-Sudan op het regeringsleger uit Khartoum en heeft uiteindelijk geleid naar de aanloop van de onafhankelijkheid van Zuid-Sudan. Dus op het Freedom Square werd een tribune opgezet (een paar palen een dak van lappen en een stel stoeltjes) voor de hoogwaardigheidsbekleders. De verschillende legeronderdelen kwamen opgemarcheerd en het muziekkorps van de SSPS zorgde voor de muzikale ondersteuning. Ook enkele scholen deden mee en vol overgave marcheerden zij mee.
Daarna werden er enkele toespraken gehouden door de minister en andere belangrijke mensen en was er muziek en dans.
Hoewel ik was ingedeeld voor traffic heb ik natuurlijk wel opgelet of dit feest wel goed ging en onderwijl de contacten met de verkeerspolitie aangehaald. Dit gebeurde langs de lijn van de Square en in het gezichtsveld van alle belangrijke mensen uit de State Western Equatoria. Vanwege mijn bekendheid bij Charles van de CID werd ik uitgenodigd om op de ‘eretribune’ plaats te nemen. Ik heb de uitnodiging deze keer maar afgeslagen. Het was een uitbundig feest en op enig moment kwam er een zanger die het publiek kennelijk zo wist op te zwepen dat er allerlei mensen het gravelveld op kwamen rennen en hem geld in zijn zakken stopten, ook de militairen en politiemensen die daar onderdeel uitmaakten van de ceremonie. Het kwam me allemaal wat ongelovig en rommelig over, maar dat schijnt hier toch wel normaal te zijn.
’s Avonds wordt er nog wel wat doorgefeest en dan is het niet vreemd dat er wat munitie de lucht wordt ingeschoten. Nadeel hiervan is dat die kogel op enig moment natuurlijk met dezelfde gang weer terugkeert op de wereld. De gouverneur had het schieten voor die avond verboden omdat een jaar eerder dit in een andere staat had geleid tot enkele doden en gewonden. Dus er is niet geschoten, geloof ik.
Via enkele contacten werd ons wel afgeraden om ’s avonds de straat op te gaan. En laten we nu net die avond juist wel de straat op te moeten voor het afscheid van Luciano..

Voor Lucilo uit de Filippijnen hadden we een diner georganiseerd. Hij was op ons bureau de man van de trainingen en was na een jaar in de missie klaar om terug te keren naar zijn huis op de Filippijnen. Enkele dagen voor het afscheid waren Eike en ik al wat restaurants afgereden om prijsopgave te vragen. Een mooie locatie was aan het meer, maar dat restaurant was nog niet helemaal af. Die viel dus eigenlijk gelijk al af. De ander was een prima locatie, de prijs was acceptabel en ook nog eens dichtbij onze compound. Niks mis mee dus, maar het werd het niet.
Nee, wij zijn gegaan voor een restaurant op 30 minuten rijden en een flink eind de bush in. Luciano had zijn inbreng kenbaar gemaakt wie er op zijn afscheidsfeestje welkom waren en hij had gekozen voor de medewerkers van State HQ Yambio, dus alleen ons eigen team. Dat lijkt dan niet zo’n probleem, maar ‘onze ouwe’ die laat af en toe zaken aan een ander over en gaat toch tussendoor van alles (ont)regelen. Ook deze keer en hij nodigde extra mensen uit en ging voor het gemak even voorbij aan het feit dat ik de manager van het restaurant al het aantal mensen had doorgegeven die betaald hadden. En dan is het natuurlijk erg vervelend als er voor 14 personen eten op borden wordt geserveerd en er geen lopend buffet is. Het ceremoniemeesterschap was ook niet helemaal zoals hij het zag, dus nam hij deze taak van mij over. Met uitzondering van het afrekenen op het einde van de avond. Vanuit alle werelddelen moest iemand een dankwoordje doen en al met al was het een gezellig samenzijn. Wel was het eten inmiddels koud geworden, want al die toespraken moesten eerst uitgesproken worden. De cadeaus werden overhandigd en wij hebben met z’n allen kunnen genieten van een heerlijke avond in donker Afrika.

De dag daarop nog een beetje afscheid van Lucilo tijdens de briefing en ook werd gelijk de trouwlustige Juliette uit Rwanda van het buurteam door ons in de cadeaus gezet. Niet echt een partijtje, maar wel te scharen onder feestelijkheden. Uiteraard kon het ‘kodak’-moment niet uitblijven, dus baret op en op de foto.

29 mei is de jaarlijkse UN-dag. Van mijn vorige missies weet ik nog dat dat dan een vrije dag was en als je moest werken een compensatiedag opleverde. Niks dus, wij gaan meedoen aan een voetbalwedstrijd tegen de SSPS. Ik heb inmiddels begrepen dat het wedstrijden zijn van 5 minuten en ben er achter gekomen dat dit al 5 minuten te lang zijn. Ja, ik heb helemaal niets met voetballen. De laatste keer dat ik echt een wedstrijd heb gespeeld is geweest toen ik in de 6e klas van de lagere school mee mocht doen met het schoolvoetbal toernooi. Geen scout die mij in mijn glorietijd heeft ontdekt en daarna is mijn interesse voor voetbal tot een dieptepunt gedaald.
De eerste trainingsavond heb ik wel meegemaakt, maar ik ben na een half uurtje afgehaakt. Het gravel stond me al niet aan en eind van de middag met een temperatuur van 34 graden tussen een aantal heel fanatieke gasten me voor m’n poten te laten schoppen. No way! Trouwens de nieuwe bal is ook al gesneuveld, kon namelijk ook niet tegen het gravel. Als ik geluk heb stelt de captain van ons team, mijn buddy Ruud himself, mij niet op.
Ik zal hoogstwaarschijnlijk ingedeeld worden voor het touwtrekteam. Eerst ging dat door, toen weer niet, nu weer wel. We gaan het wel zien.

Een ander feest was wel het verkrijgen van de groene zakken waarin de post uit Nederland, via veldpost Utrecht en Juba, wordt verstuurd. Verantwoordelijk voor het verkrijgen van de post is het militaire apparaat in Nederland, maar een heel belangrijke schakel is Jacco, onze Hoofd Inwendige Dienst die zijn werkplek in Juba heeft. Hij is de vraagbaak van ons, regelneef en zorgt dat we een mailtje krijgen als hij die zakken voor verzending gereed heeft gemaakt. Er waren al wat mailtjes voorbij gekomen, alleen de zakken kreeg ik niet. Na weer een vlucht met niks geen zakken eens even aan de bel getrokken. In Juba waren ze niet meer, dus moesten ze nog ergens zwerven op de compound in Yambio. Bij het kantoortje van de vliegbewegingen van de UN eens binnengelopen. Daar stonden ze dus, onder een bureau 4 stuks postzakken! Vragen was niet meer noodzakelijk omdat Nederland als enige groene zakken gebruikt. Na een paar handtekeningen konden Ruud en ik de zakken in ontvangst nemen. De oorzaak van het blijven liggen van die zakken was dat zij de achternaam van Ruud en mij niet konden thuisbrengen. Daar is inmiddels dus verandering in gekomen. Wij zijn nu zo bekend dat er van de week weer een postzak voor ons kwam en de chauffeur zijn hand al opstak naar ons (we kwamen hem toevallig op de doorgaande weg vanaf de airstrip tegen) en de groengekleurde zak uit het raam hield van de auto om te laten zien dat die zak voor Ruud en mij bestemd waren.
Maar eerst nog even over de eerste postzakken. In mijn huis werden ze uitpakt en het leek veel op pakjesavond. Voor mij zaten er kaarten in, een variatie aan etenswaren en ook nog de gevraagde rugzak uit mijn korps. Helemaal top. Het lijkt wat overdreven, maar je kijkt hier op een bepaalde manier uit naar (pakket)post.

Een andere bijzondere gebeurtenis was eerder deze ochtend. Alexander had mij gevraagd mee te gaan voor community policing en deze keer in de kerk. Ja waarom ook eigenlijk niet. Dus in de auto gestapt en naar een kleine gemeenschap in Yambio gereden. Tussen de kleine toekels stond een grote langwerpige toekel die al gevuld was met veel mensen uit de omgeving en er werd al volop muziek gemaakt. Ook de collega’s van CSB kwamen naar deze dienst om iets over community policing aan de gemeenschap over te brengen. Maar eerst kregen we een ‘ere’plaats voorin de kerk. En zo zaten politiemensen uit Ghana, Zuid-Afrika, Rwanda, Filippijnen, Nigeria, Turkije en ik als Nederlander naast elkaar de oecumenische dienst te volgen. De hoogste baas van de Yambio police en nog een hoge ome van de SSPS waren ook vertegenwoordigd in ons rijtje. Veel werd er gezegd in het Arabisch, maar enkele delen werd in het Engels gehouden of later in het Engels vertaald. Daardoor was de dienst redelijk te volgen. Er werd een optreden verzorgd door de kinderen van de zondagschool en er werd een soort boetedoening gedaan.
Hierna werden wij naar voren geroepen en stonden we daar voor de gemeenschap van ruim 200 mensen om ons voor te stellen. Het belang van de community policing werd overgebracht en ook de commissioner van de SSPS benadrukte dit nogmaals. De UN police was hier niet zozeer voor de lokale mensen, maar om kennis en kunde over te brengen aan de lokale politie van de SSPS, zo verwoordde hij het.
Al met al een waardevolle ochtend in een eredienst die ging over het Pinksterfeest, met daarin verweven het werk waarvoor wij hier ook zijn.

Als jullie nu denken dat het alleen maar weer feestjes zijn waar ik druk mee ben, dan moet ik dat zeer tegenspreken. Het is een opsomming geworden en daardoor geeft het wellicht een iets vertekend beeld. Het meeste gaat tussen de bedrijven door of in de vrije uurtjes.
Dagelijks co-locaten en gisteren een geweldige ervaring in een short range patrol naar Ibba. De volgende week zal ik daarover schrijven.

Doeg!