4˚ 33’ 45.35” N en 28˚ 24’ 9.14” E

Rare titel zul je wel denken, een beetje cryptisch zelfs. Voor o.a. de zeevarenden en lui die iets hebben met luchtvaart en outdoor behoeft dit verder geen uitleg. Maar mijn lezers zijn niet allemaal zo thuis met deze cijferreeks. Het stelt voor de positie in graden op de bol, die voor ons meer bekend is als aarde. Op deze locatie woon ik dus en misschien is het zelfs wel handig om te weten, want een straatnaambordje ben ik in heel Zuid-Sudan (tenminste de delen waar ik ben geweest) nog niet tegengekomen.

Inmiddels wordt het tijd dat jullie ook een beeld krijgen in wat voor omgeving ik terecht ben gekomen om in te leven. Met andere woorden welke voorzieningen zijn voorradig om de tijd van mijn missie door te komen. De omgeving is erg groen en dat zal mede komen omdat het met enige regelmaat flink kan hozen. Het kamp ligt net buiten het echte centrum van Yambio en heeft veel weg van een camping. De compound is omringd met prikkeldraad en een aarden wal en wordt op strategische punten bewaakt door het leger uit Rwanda. De Rwandese militairen zijn ook onze Force Protection, dus als we op patrouille gaan door wat onveilig gebied, dan gaan zij met ons mee. Ik heb zo’n patrouille nog niet gedaan, maar hoop dat zeker nog een keer te doen.
Op het voorste deel van de compound staan een flink aantal containers, waarvan wij er drie ter beschikking hebben als kantoorruimte. Daarin zit het State Headquarters UNPOL van de State Western Equatoria en aan de overzijde is een andere groep van UNPOL gestationeerd, namelijk de County Support Base, een soort wijkteam.
Wij draaien met een groep van 15 medewerkers en de CSB heeft er rond de 12. Er is wel een overlap van bezigheden en de bedoeling wordt dat wij wat meer gezamenlijk gaan doen.
Ook zijn er nog wat kantoorruimten voor de militaire- en civiele staffmembers, de radioroom en de werkplek voor de grote baas hier, een Franse dame die oorspronkelijk in Genève woont. Niet de echte Head of Mission, want dat is mevrouw Johnson. Achter de kantoorruimte ligt een complex van pleintje met daaraan telkens 8 prefabs neergezet, de accommodatie waarin je woont. En uiteraard zijn er ook nog een paar units die als toilet- en douchegebouw zijn ingericht. Eén daarvan is voorzien van een wasautomaat en wasdroger.
Alles is hier niet nieuw, eerlijk gezegd het is een ouwe zooi. De toilet- en doucheruimte wordt wel dagelijks schoongemaakt, maar door de verschillende nationaliteiten wordt op een soms heel bijzondere manier gebruik gemaakt van het toilet. Sommigen gaan staan op de wc-pot, als men de wc-bril tenminste even omhoog heeft gezet, en dan een beetje mikken. Met wat fantasie snap je dat niet iedereen evengoed kan mikken….
Op de compound hebben we een eigen waterzuivering, dus al het water wat wij gebruiken is gewoon te drinken. Voor de opslag van dit water zijn grote zakken beschikbaar met daarin 12.000 liter tot 20.000 liter water. Dus water uit flessen is niet noodzakelijk, maar is wel iets lekkerder van smaak. Dus voor de smakelijke dorst heb ik een paar flessen in de koelkast staan.

Mijn eigen prefab (2,40 mtr x 6.60 mtr x 2,50 mtr) is voorzien van een bed met toebehoren, kast, kapstok, tafel en stoel, wandkastje, airco en koelkast. Op mijn bedje heb ik mijn dome opgesteld om vooral niet een onaangenaam contact te hebben met insecten die mij van alles willen aandoen hier in Afrika. De kans dat ik toch een keertje wordt gestoken is natuurlijk wel aanwezig, maar je kunt het maar beter voor zijn.
Buiten de spullen die ik zojuist genoemd heb en ook inclusief de huur zijn, is er in mijn huis is nog voldoende plek om mijn bagage een plek te geven en ook de kisten met voedsel uit Nederland. Koken doen we met de ter beschikking gestelde kookplaat en pannenset. Het lukt goed om een lekkere maaltijd klaar te malen en meestal zijn Ruud en ik samen aan het kokkerellen.
En alles bij elkaar gestouwd blijft er zelfs nog voldoende ruimte over om te ‘leven’. Met weinig kun je hier tevreden zijn en ik kan al zeggen dat ik met de ‘smerigheid’ al een beetje begin om te gaan.

Het grootste gevaar dat op de compound dreigt is de kans dat ik word getroffen door een mango. Naast mijn container staat zo’n mangoboom en eigenlijk over het gehele terrein staan die bomen. Omdat het het seizoen is voor wat betreft de rijpheid van die mango’s, valt er met enige regelmaat zo’n ding te pletter op de grond en soms wordt de val gebroken door het dak van mijn huis, een autodak en misschien ooit wel een hoofd van een mens. Ter bescherming kan ik natuurlijk wel m’n helm met het UN omhulsel opzetten, maar dan zal ik vast voor gek worden uitgemaakt. Dus ik ga er maar vanuit dat ik niet getroffen ga worden.

Afgelopen week maakte ik deel uit van een bijzondere gebeurtenis. Er was een dag uitgetrokken voor community policing. Daarbij moesten 23 agenten, in de leeftijd van jong tot boven de 50 jaar, een laatste keer tonen wat zij waard waren. Ik ging met hen mee naar de secondary school in Yambio en daar werden groepen gemaakt. Een groepje moest in gesprek met de hoofdmeester en enkele onderwijzers om wat vraagstukken te bespreken. De andere groep ging een aantal onderwerpen bespreken in een klas met leerlingen van middelbare leeftijd. Er volgde een bijzondere discussie en Alexander uit de Filippijnen en ik moesten dit monitoren.
Aan het eind had één van de leerlingen van de school nog een vraag aan mij: “What are you doing in South Sudan?” Daar sta je dan en niet met een mond vol tanden. Ik kon hem duidelijk maken dat ik deel uitmaak van de UN-police en de SSPS adviseer in het tot stand brengen van de community police. Met mijn kennis en ervaring en het overbrengen daarvan aan de lokale politie in Zuid-Sudan, leer ik hen beter in contact te laten komen met de lokale bevolking. Dat lijkt heel logisch, maar dat is het niet en dat heeft te maken met de jarenlange burgeroorlog die in Sudan heeft gewoed. De huidige politie is gevormd uit ex-militairen van de Sudan People’s Liberation Army (SPLA), die geweld niet bepaald schuwden. De SPLA vochten tijdens de burgeroorlog tegen de regeringstroepen en hebben bijgedragen aan de onafhankelijkheid van Zuid-Sudan.
Na een week trainen in community policing en de finale gesprekken werden die middag de certificaten aan de studenten uitgereikt. De deputy commissioner van de SSPS was aanwezig en alle UNPOL’lers van State HQ. Eerst was er een gebed dat werd voorgedragen door één van de studenten en daarna werd door de studenten het volkslied gezongen.

Oh God
We praise and glorify you
For your grace on South Sudan
Land of great abundance
Uphold us, united in peace and harmony

Oh motherland
We rise raising flag with the guiding star
And sing songs of freedom with joy
For justice, liberty and prosperity
Shall forevermore reign

Oh great patriots
Let us stand up in silence and respect
Saluting our Martyrs whose blood
Cemented our National foundation
We vow to protect our Nation

Oh God bless South Sudan

En daar stonden we dan met de rechterhand op ons hart te luisteren hoe die 23 mannen en vrouwen, zonder muzikale begeleiding, hùn Volkslied zongen. Ik durf wel te bekennen dat het heel bijzonder klonk en dat de rillingen over mijn rug liepen. Na drie toespraken werden de studenten één voor één naar voren gehaald en kreeg men het certificaat uitgereikt door de grote baas van de SSPS. Het is fantastisch te zien hoe enthousiast men hier met de materie omgaat en probeert er het beste van te maken.

Doeg!