short range patrol & peacekeepers day
Door: alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
03 Juni 2012 | Zuid Sudan, Ibba
Voor de eerste keer waren Ruud en ik uitgemaakt voor zo’n patrol. De plaats die moest worden aangedaan was Ibba. Dus eerst maar eens kijken waar dat plaatsje op de kaart te vinden was. Na wat speuren de plek gevonden. Het ligt noordoost van Yambio en zuidwest van de grotere plaats Maridi in de State Western Equatoria en op de doorgaande weg naar Juba.
Voor vertrek de spullen voor elkaar gemaakt, dat wil zeggen de medische kit klaargezet, de laarzen tevoorschijn gehaald en wat extra water en snaai meegenomen. Het was niet bekend hoe lang zo’n patrol duurt, maar zeker was wel dat we ’s avonds gewoon in ons eigen bed/dome zouden slapen. Dit in tegenstelling tot de long range patrol. Daarbij is de overnachting ergens in je verzorgingsgebied en kan het zo maar zijn dat je enkele dagen onderweg bent.
Rond 10.00 uur zijn we met 2 voertuigen onderweg gegaan met daarin 4 unpollers, 1 taalassistent en een medewerkster van Human Rights. Het weggedeelte in de omgeving van Yambio was nog betrekkelijk druk met voetgangers, fietsers en brommers. Bij het checkpoint aangekomen, dat is het grensgebied met de regio Yambio, konden we deze keer gewoon doorrijden. Het stuk draad met een rood stuk doek eraan, dat over de weg was gespannen werd netjes naar beneden gelaten. Met een vriendelijke knik en het opsteken van de hand vervolgden we onze reis.
Omdat het de laatste tijd nogal veel had geregend waren de diepe gaten in de weg veelal gevuld met regenwater. Dat maakte het trouwens direct weer een stuk gevaarlijker, want zomaar een kuil inrijden is niet slim. Tenslotte weet je niet hoe diep die is en aan een kapotte auto heb je helemaal niets. Dus probeerden we zoveel mogelijk de kuilen te ontwijken, dat uiteraard niet altijd lukte. Het gevolg proberen weer wat snelheid te minderen. Niet dat het allemaal zo snel ging, nog minder snel dus. Op een groot deel van de route was het niet mogelijk sneller te rijden dan 20 kilometer per uur. En ook nog eens opletten dat je niet teveel naar de kant uitweek, want dan was het gevaar dat je van de weg raakte door gladdigheid. De vochtige en natte aarde vult de groeven van de banden en dan is het alsof een ‘film’ ontstaat tussen de banden en het wegdek, als je al van wegdek kunt spreken en dan is het spekglad. Mooier kan ik het niet omschrijven.
Bij elke vaste brug was de weg dusdanig slecht dat je alleen stapvoets op een veilige wijze de andere kant van die brug kon bereiken. En door deze wijze van rijden worden de kuilen voor die brug steeds dieper.
Langs de route zijn we door verschillende dorpjes gereden en bij een iets groter dorp is er ook altijd gelijk wat meer drukte. Die drukte bestaat dan voornamelijk uit wandelaars langs de kant van de weg. De mannen vaak met een schop en de vrouwen en kinderen lopen meestal te sjouwen met van alles en nog wat. Boomtakken, balen met rijst, een enkele ananas, jerrycans met water en er liep zelfs een vrouw met een (leeg) oliedrum op haar hoofd! De jonge kinderen lopen met een kleiner model jerrycan water te sjouwen of dragen een veel jonger zusje of broertje op de rug of op de arm. Ik schat dat de leeftijd van zo’n jonger kind soms 5 jaar is. En dat is hier dus allemaal maar heel gewoon.
De dorpjes bestaan hoofdzakelijk uit een paar toekels en een grote toekel waaronder allemaal stoeltjes van hout of banken zijn neergezet. Het lijkt sterk op een soort verzamelplaats voor van alles en nog wat. De plaats waar de toekels staan is keurig schoongehouden.
De weg werd soms nog slechter, maar op sommige delen kon de snelheid ook wel weer worden opgevoerd naar rond de 60 kilometer per uur. Het enige nadeel was dan wel dat je constant de piep moest afzetten omdat de carlog is afgesteld op een snelheid van 45 kilometer per uur. De vochtige weg met veel plassen maakte op enig moment plaats voor heel veel stof. Het werd zelfs lastig op de eerste auto, van ons konvooi van twee voertuigen, goed te blijven volgen. En zo af en toe moest er ook nog een vrachtauto worden ontweken die langs de kant (of eigenlijk gewoon op de weg) stilstond met een lekke band of andere probleem. Daar moet je trouwens ook niet aan denken om een band van een vrachtauto te moeten verwisselen volop in de zon en een temperatuur van rond de 40 graden…
En dat het niet altijd goed gaat bleek toen we een vrachtauto op z’n kant in de berm zagen liggen.
Na ruim 2 uur werd het dorpje Ibba bereikt, niet bepaald een grote stad. Het politiebureau werd opgezocht en daar maakten we kennis met het hoofd van de politie. We werden uitgenodigd om onder een boom te gaan zitten en zijn personeel kwam al aandraven met een paar plastic stoelen en een houten bank. Daarna konden we in gesprek met hem. Deze luitenant-kolonel gaf ook weer aan dat hij erg tevreden is over de hulp van de UN. Ook vertelde hij hoe hij daar terecht was gekomen en hoe het daar was om te werken. En uiteraard ging in zijn gebied alles z’n gangetje. Wij zijn niet helemaal met lege handen daar naartoe gereden en uiteindelijk ook daar aangekomen.
Een flink aantal copietjes van formulieren die SSPS gebruikt konden wij hem overhandigen. Hij blij en wij ook blij. Je kunt je het haast niet voorstellen, maar hier is vaak niets aan papier en andere kantoorartikelen. Na nog wat fotomomenten hebben wij afscheid genomen van de baas, de medewerkster van Human Rights en de twee collega’s uit Maridi. Die waren ook aangeschoven om in ieder geval de dame van ons over te nemen.
Op de terugweg een paar keer gestopt om wat mooie plaatjes te maken van de wegsituatie en de overweldigende natuur. Na elke bocht is het weer anders en met de lichtinval gaf het weer een ander zicht. Jammer dat er niet stiekem een olifant of giraffe de weg kruiste.
Het enige dat wij aan wildlife zagen waren heel veel vlinders en een enkele roofvogel.
Om jullie een indruk te geven; de terugtocht van bijna 100 kilometer hebben we in bijna 2½ uur gereden en daarbij zijn we maar 6 (vracht)auto’s tegengekomen. En dan is het de hoofdroute in deze State. Veel wordt hier lopend gedaan en als je het rijk hebt dan bezit je een fiets of brommer.
Een geweldige werkdag met nieuwe indrukken en bezigheden. Nu al kijk ik uit naar de long range patrol, die gepland staat voor 18 juni. Dan wordt er een bezoek gebracht aan Mvolo en als ik alles goed heb begrepen dan gaat deze patrol 5 dagen duren.
De internationale dag van de peacekeeper is in Yambio ook niet onopgemerkt voorbij gegaan. De voetbalwedstrijd op het Freedom Square tussen de SSPS en UNMISS verliep in een fanatieke, maar uiterst gemoedelijke sfeer. Voor de deelnemers waren er shirts aangeschaft en voor het gemak allemaal voorzien van rugnummer 1. Ik heb begrepen dat dit niet helemaal de bedoeling was, maar het was wel komisch. De spelers van de SSPS hadden het handiger aangepakt en bij elk T-shirt met nummer 1 waren er twee nummers bijgeschilderd.
Een week terug was het nog een partijtje van 5 minuten voetballen, maar het werden er gewoon 40 minuten voetballen met 5 minuten pauze en daarna nog eens 40 minuten die bal vooruit schoppen. Een pittige prestatie met 33 graden. Het team van UNMISS was samengesteld uit de militairen uit Rwanda en enkele staff members. Ruud heeft de coachende rol op een voortvarende manier op zich genomen en veel overgelaten aan Asuquo, onze ouwe van State Headquarters. Ruud was goed en Asuquo vond dat hij beter was. De verdere bijdrage van UNPOL bestond uit de aanschaf van enkele ballen en de uitgifte van water en een colaatje voor de voetballers van beide teams. De ballen zijn weggegeven aan een schoolteam en aan de SSPS. Uiteraard hebben wij langs de lijn de teams volop aangemoedigd. De uiteindelijke uitslag was 3-1 voor de SSPS.
Het spandoek dat voor deze dag was gemaakt gaf eigenlijk wel heel treffend weer wat de bedoeling was van deze dag. Er stond geschreven: “together we can maintain peace”. En zo is het.
Doeg!
Voor vertrek de spullen voor elkaar gemaakt, dat wil zeggen de medische kit klaargezet, de laarzen tevoorschijn gehaald en wat extra water en snaai meegenomen. Het was niet bekend hoe lang zo’n patrol duurt, maar zeker was wel dat we ’s avonds gewoon in ons eigen bed/dome zouden slapen. Dit in tegenstelling tot de long range patrol. Daarbij is de overnachting ergens in je verzorgingsgebied en kan het zo maar zijn dat je enkele dagen onderweg bent.
Rond 10.00 uur zijn we met 2 voertuigen onderweg gegaan met daarin 4 unpollers, 1 taalassistent en een medewerkster van Human Rights. Het weggedeelte in de omgeving van Yambio was nog betrekkelijk druk met voetgangers, fietsers en brommers. Bij het checkpoint aangekomen, dat is het grensgebied met de regio Yambio, konden we deze keer gewoon doorrijden. Het stuk draad met een rood stuk doek eraan, dat over de weg was gespannen werd netjes naar beneden gelaten. Met een vriendelijke knik en het opsteken van de hand vervolgden we onze reis.
Omdat het de laatste tijd nogal veel had geregend waren de diepe gaten in de weg veelal gevuld met regenwater. Dat maakte het trouwens direct weer een stuk gevaarlijker, want zomaar een kuil inrijden is niet slim. Tenslotte weet je niet hoe diep die is en aan een kapotte auto heb je helemaal niets. Dus probeerden we zoveel mogelijk de kuilen te ontwijken, dat uiteraard niet altijd lukte. Het gevolg proberen weer wat snelheid te minderen. Niet dat het allemaal zo snel ging, nog minder snel dus. Op een groot deel van de route was het niet mogelijk sneller te rijden dan 20 kilometer per uur. En ook nog eens opletten dat je niet teveel naar de kant uitweek, want dan was het gevaar dat je van de weg raakte door gladdigheid. De vochtige en natte aarde vult de groeven van de banden en dan is het alsof een ‘film’ ontstaat tussen de banden en het wegdek, als je al van wegdek kunt spreken en dan is het spekglad. Mooier kan ik het niet omschrijven.
Bij elke vaste brug was de weg dusdanig slecht dat je alleen stapvoets op een veilige wijze de andere kant van die brug kon bereiken. En door deze wijze van rijden worden de kuilen voor die brug steeds dieper.
Langs de route zijn we door verschillende dorpjes gereden en bij een iets groter dorp is er ook altijd gelijk wat meer drukte. Die drukte bestaat dan voornamelijk uit wandelaars langs de kant van de weg. De mannen vaak met een schop en de vrouwen en kinderen lopen meestal te sjouwen met van alles en nog wat. Boomtakken, balen met rijst, een enkele ananas, jerrycans met water en er liep zelfs een vrouw met een (leeg) oliedrum op haar hoofd! De jonge kinderen lopen met een kleiner model jerrycan water te sjouwen of dragen een veel jonger zusje of broertje op de rug of op de arm. Ik schat dat de leeftijd van zo’n jonger kind soms 5 jaar is. En dat is hier dus allemaal maar heel gewoon.
De dorpjes bestaan hoofdzakelijk uit een paar toekels en een grote toekel waaronder allemaal stoeltjes van hout of banken zijn neergezet. Het lijkt sterk op een soort verzamelplaats voor van alles en nog wat. De plaats waar de toekels staan is keurig schoongehouden.
De weg werd soms nog slechter, maar op sommige delen kon de snelheid ook wel weer worden opgevoerd naar rond de 60 kilometer per uur. Het enige nadeel was dan wel dat je constant de piep moest afzetten omdat de carlog is afgesteld op een snelheid van 45 kilometer per uur. De vochtige weg met veel plassen maakte op enig moment plaats voor heel veel stof. Het werd zelfs lastig op de eerste auto, van ons konvooi van twee voertuigen, goed te blijven volgen. En zo af en toe moest er ook nog een vrachtauto worden ontweken die langs de kant (of eigenlijk gewoon op de weg) stilstond met een lekke band of andere probleem. Daar moet je trouwens ook niet aan denken om een band van een vrachtauto te moeten verwisselen volop in de zon en een temperatuur van rond de 40 graden…
En dat het niet altijd goed gaat bleek toen we een vrachtauto op z’n kant in de berm zagen liggen.
Na ruim 2 uur werd het dorpje Ibba bereikt, niet bepaald een grote stad. Het politiebureau werd opgezocht en daar maakten we kennis met het hoofd van de politie. We werden uitgenodigd om onder een boom te gaan zitten en zijn personeel kwam al aandraven met een paar plastic stoelen en een houten bank. Daarna konden we in gesprek met hem. Deze luitenant-kolonel gaf ook weer aan dat hij erg tevreden is over de hulp van de UN. Ook vertelde hij hoe hij daar terecht was gekomen en hoe het daar was om te werken. En uiteraard ging in zijn gebied alles z’n gangetje. Wij zijn niet helemaal met lege handen daar naartoe gereden en uiteindelijk ook daar aangekomen.
Een flink aantal copietjes van formulieren die SSPS gebruikt konden wij hem overhandigen. Hij blij en wij ook blij. Je kunt je het haast niet voorstellen, maar hier is vaak niets aan papier en andere kantoorartikelen. Na nog wat fotomomenten hebben wij afscheid genomen van de baas, de medewerkster van Human Rights en de twee collega’s uit Maridi. Die waren ook aangeschoven om in ieder geval de dame van ons over te nemen.
Op de terugweg een paar keer gestopt om wat mooie plaatjes te maken van de wegsituatie en de overweldigende natuur. Na elke bocht is het weer anders en met de lichtinval gaf het weer een ander zicht. Jammer dat er niet stiekem een olifant of giraffe de weg kruiste.
Het enige dat wij aan wildlife zagen waren heel veel vlinders en een enkele roofvogel.
Om jullie een indruk te geven; de terugtocht van bijna 100 kilometer hebben we in bijna 2½ uur gereden en daarbij zijn we maar 6 (vracht)auto’s tegengekomen. En dan is het de hoofdroute in deze State. Veel wordt hier lopend gedaan en als je het rijk hebt dan bezit je een fiets of brommer.
Een geweldige werkdag met nieuwe indrukken en bezigheden. Nu al kijk ik uit naar de long range patrol, die gepland staat voor 18 juni. Dan wordt er een bezoek gebracht aan Mvolo en als ik alles goed heb begrepen dan gaat deze patrol 5 dagen duren.
De internationale dag van de peacekeeper is in Yambio ook niet onopgemerkt voorbij gegaan. De voetbalwedstrijd op het Freedom Square tussen de SSPS en UNMISS verliep in een fanatieke, maar uiterst gemoedelijke sfeer. Voor de deelnemers waren er shirts aangeschaft en voor het gemak allemaal voorzien van rugnummer 1. Ik heb begrepen dat dit niet helemaal de bedoeling was, maar het was wel komisch. De spelers van de SSPS hadden het handiger aangepakt en bij elk T-shirt met nummer 1 waren er twee nummers bijgeschilderd.
Een week terug was het nog een partijtje van 5 minuten voetballen, maar het werden er gewoon 40 minuten voetballen met 5 minuten pauze en daarna nog eens 40 minuten die bal vooruit schoppen. Een pittige prestatie met 33 graden. Het team van UNMISS was samengesteld uit de militairen uit Rwanda en enkele staff members. Ruud heeft de coachende rol op een voortvarende manier op zich genomen en veel overgelaten aan Asuquo, onze ouwe van State Headquarters. Ruud was goed en Asuquo vond dat hij beter was. De verdere bijdrage van UNPOL bestond uit de aanschaf van enkele ballen en de uitgifte van water en een colaatje voor de voetballers van beide teams. De ballen zijn weggegeven aan een schoolteam en aan de SSPS. Uiteraard hebben wij langs de lijn de teams volop aangemoedigd. De uiteindelijke uitslag was 3-1 voor de SSPS.
Het spandoek dat voor deze dag was gemaakt gaf eigenlijk wel heel treffend weer wat de bedoeling was van deze dag. Er stond geschreven: “together we can maintain peace”. En zo is het.
Doeg!
-
03 Juni 2012 - 12:19
Petra VN:
Wat een indrukken weet je in één verslag neer te zetten.
Met foto's krijg ik het een klein beetje visueel maar dat is echt een heel klein beetje.
Een hele andere wereld met een heel ander leven... heb bewondering voor je gedrevenheid dit werk te (blijven) doen. Succes daar en groetjes van hier. -
03 Juni 2012 - 12:24
Dirk:
Alex, je hebt weer je best gedaan. Wanneer ik dit weer lees (en de foto's bekijk) is het klip en klaar dat je elke week weer pagina's vol kan schrijven. Er gebeurt daar zoveel en er zijn voor jullie daar zoveel indrukken te verwerken. Elke week weer verrassingen van jouw kant. Wel nog even de tekst toevoegen aan de foto's van deze week. En wat zijn de mensen in South-Sudan tock slimme mensen. Neem nou de volgende foto: IMG_1903. Alles op hun hoofd of rug. Handen vrij en wanneer ze moe zijn een eigen stoeltje mee om uit te rusten. Toch wat anders dan met Connexxion of de NS of winkelend met onze handen vol met tassen. -
03 Juni 2012 - 14:19
Roel:
Alex, bedankt nog voor je felicitatie en het was weer leuk je wel en wee op missie te lezen. Fot's spreken ook voor zich. Kijk uit naar het volgend verslag
-
03 Juni 2012 - 14:22
Manon:
Wat een ervaring is het toch. Weer heel wat relativeringsmomenten om mee naar huis te nemen. Wij af en toe zeuren op ons politieregistratiesysteem terwijl zij niet eens papier hebben om iets op te schrijven... Jammer dat ik je niet kan opzoeken Alex, ik had graag meegegaan op die patrols!
Groeten! -
03 Juni 2012 - 14:53
Hans Van Kouwen:
Alex,
Weer een boeiend verslag. Alleen mis ik jou op sommige foto's, niet bij voetballen, niet bij het helpen water dragen alleen maar in gemakkelijke posities ;-))
Ja het bewakingsgebied is wel even wat groter dan in ZaWa. Ik vind de weg naar Schardam al lang duren, maar dan wel wel zonder gaten in de weg.
Het weer bij jou zag er idd. dreigend uit maar hier in Nederland is het momenteel niet veel beter, ik blijf dan ook maar in toekel. Gegroet,
Hans. -
03 Juni 2012 - 17:14
Bert En Margaret:
Alex,
Op patrol..., met Ruud naar Ibba.
Gelukkig beschikken jullie over extra water en iets te snaaien en slapen jullie in jullie eigen "dome".
Het wegdek doet mij denken aan "de demp", de plek waar we vroeger spelenderwijs onze jeugd hebben doorgebracht. Waarom lopen de mannen daar met een schop en de vrouwen en kinderen met jerrycans water, fruit, kinderen enz.?
Daar in Zuid-Soedan is amper schrijfgerei voorhanden en wij weten ons geen raad als de computer en/of laptop het begeeft.
Honderd kilometers rijden in 2 1/2 uur en dan 6 vrachtauto's tegenkomen..., een wereld van verschil..., wij rijden in 2 uur tweehonderd kilometers naar Friesland en het verkeer, dat ons passeert en/of tegemoet komt is niet te tellen.
Internationale dag "Peacekeeper" in Yambio: een voetbalwedstrijd bij 33 graden Celsius.
En wie staat er als één van de beste stuurlui aan de kant: ALEX.
Je hebt gelijk "Samen kunnen we de vrede handhaven"!
Tot een volgend verslag.
Bert en Margaret -
03 Juni 2012 - 17:36
Ronald Bergkamp:
Hoi Alex,
Heb je op waarbenjenu.nl gevonden.
Leuk verslag, lees alles met plezier.
Krijg een klein beetje beeld wat ik mag verwachten.
Heel veel succes.
Gr. Ronald -
03 Juni 2012 - 20:59
Henny Korswagen:
Mooi beschreven Alex. De foto's geven aan dat jij constant op "Roland Garros" rijdt. Wat een schitterde natuur, en een zeer diplomatieke uitslag van de wedstrijd. Ik wens je al veel voorbereidings plezier voor de LRP op 18 juni. -
04 Juni 2012 - 08:02
Lyda:
Hoi Alex,
Vanuit Wales kunnen we je dankzij WIFI jouw verslag ook hier lezen.
We kunnen ons voorstellen dat je snakt naar wat mooi zwart asfalt, wat wij ondertussen al ruim 1.000 km achter ons hebben liggen, terwijl we nog maar op de helft van onze trip zijn.
Leuk om weer te lezen wat jullie allemaal gedaan en meegemaakt hebben de afgelopen week.
Het was weer van alles en nog wat, maar je ziet dat er goede dingen uit voort komen.
Tot de volgende keer.
Heel veel groetjes ook aan je buddy Ruud,
Nick en Lyda -
04 Juni 2012 - 08:13
De Caplo ---- :
HEE BUD, alles is goed verlopen en dank je voor je plezante gezelschap op deze terip. Uiteraard is er maar een coach en dat ben ik dus! Goed opgemerkt van je dus! Geniet nog vele malen van je missie hier en ik hopelijk van jouw gezelscahp tijdens de patrols...)) zo genoeg liefs gezegd weer..Gaan we zo eten? LOL
-
04 Juni 2012 - 12:23
Hette:
Weer een heleboel indrukken, we blijven in ieder geval op de hoogte van jouw leven daar.
Afgelopen zaterdag je wel gemist bij de KNRM, maar je wordt niet vergeten!
groetjes -
04 Juni 2012 - 17:49
Neus:
He kleine man, mooi verhaal over zelf modellerend asfalt. foto's zijn perfect. Enne wat was nu de eind stand. Jij zegt 3-1 en je maatje/coach zei 3-2.
-
05 Juni 2012 - 17:53
Dirk:
Ook maar even de reisverslagen van je maatje Ruud bezocht. Je hebt er een goede maat aan. Maar dat voetballen? Jij hebt er niets mee. Aan de andere kant geef je aan dat je diep respect heb dat hij als "coach" even een team in elkaar heeft kunnen draaien tegen alle druk van bovenaf. Prima!
Goed dat je niet hier in Holland bent. Alles kleurt oranje. De gekte kan niet op. En jij? Blijf je lekker inzetten voor je missie. Voorzie ons van jou belevenissen en foto's. Interressanter dan alle televisie items en krantenberichten over de komende EK. Maar toch... naast de driekleur op je container staat een oranje vlaggetje met een zwart leeuwtje echt niet slecht. -
05 Juni 2012 - 21:35
André:
Ook dit weer met veel plezier gelezen Alex.
Nog veel plezier op de long range patrol. Ik heb die helaas niet kunnen maken, maar van anderen gehoord dat die prachtig zijn. Neem zoveel mogelijk eten mee en vooral je med.kit.
Heel veel plezier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
