opleidingen (2) en verdere voorbereiding

Er is al weer een flinke periode verstreken sinds ik schreef over de voorbereidingen van mijn missie naar Sudan. In die tussentijd is er van alles gedaan om nieuwe dingen te ontdekken en bij te spijkeren waar nodig.

Bij het opleidingscentrum van de Koninklijke Marechaussee, de koning Willem III kazerne in Apeldoorn, kregen we uitleg over de diverse manieren van feedback geven. De wat droge stof werd met enige regelmaat afgewisseld met korte filmpjes, waarna overduidelijk bleek wat er werd bedoeld. Ook hier is het vernieuwde onderwijs ontdekt, want we werden in groepjes opgedeeld en daarna konden we met een vel papier en vilstift werken aan verschillende opdrachten. Uiteraard werden de resultaten later klassikaal gepresenteerd. Hierna konden we ook nog het geleerde over het adviseren toepassen. Er werd met echte acteurs gewerkt, die ook nog eens onderling een heel vreemde taal spraken. Dit was een eerste aanzet ‘tolken’. De volgende dag werd het geven van adviezen onderwezen. Ook nu weer afgesloten met een rollenspel.

Tijdens de opleidingen kregen we van een medewerkster van het ministerie van Buitenlandse Zaken een actuele briefing van de situatie in Zuid-Sudan. Inmiddels is duidelijk dat het zuiden van Sudan op 9 juli 2011 onafhankelijk wordt en als zelfstandige nieuwe staat verder gaat. Dat heeft voor ons het gevolg dat er nogal wat onzekerheden zijn. De verwachting is dat Khartoum niet meer wordt bezocht voor de introductiecursus, maar dat dit zal plaatsvinden vanuit de nieuwe hoofdstad van het zuiden, Juba. Of alle voorzieningen in augustus te gebruiken zijn (als die er al zijn) is zeer onwaarschijnlijk. Een interessante nieuwe uitdaging. Het is toch ook wel weer bijzonder om straks in een nieuwe staat in de wereld te gaan werken. Verder zal de missienaam UNMIS gaan veranderen in UNPACSS. Het mandaat gaat aangepast worden waardoor het nog niet duidelijk is wat wij daar precies gaan doen. In ieder geval is wel zeker dat de Nederlandse regering ons gaat uitzenden. Ook gaat de UN police worden uitgebreid met 300 personen.

Op het kamp Nieuw Milligen vond de opleiding monitoren plaats. In het meest slechte gebouw wat defensie op het kamp heeft staan moesten wij de lessen volgen. We kregen informatie over hoe les te geven, maar dan vooral in combinatie met het gebruik van tolken. Deze keer echte Sudanese mensen die inmiddels ook wel gewoon Nederlands spreken. Het werd ook nu weer een doe-week. Ik heb de les verkeerregelen gegeven. Niet heel spectaculair, maar als dat gaat met tolken en soms wat onwillige collega’s is dat toch een flinke uitdaging. Zo kreeg ieder de gelegenheid om een ander onderwerp te geven. Deze keer het fouilleren, het eerste optreden op de plaats delict en het werken met handboeien.
Ook het onderwerp ‘gender’ werd uitgebreid besproken. En verder werd een dagdeel aandacht besteed aan interculturele communicatie. Met eenvoudige opdrachten werd duidelijk hoe er contact kan worden gelegd met de bewoners en politiemensen in Sudan.
Hoewel we al eerder uitgebreid hadden gesproken over ethiek/dilemma’s, werd er deze week opnieuw bij dit onderwerp stilgestaan. Onderwerp van gesprek was de situatie van een groepje Amerikaanse militairen die in Afghanistan zomaar mensen gingen vermoorden en als trofee vingers afsneden van hun slachtoffers. Als je dit hoort dan is het al heel onwaarschijnlijk, maar mensen in een groep veranderen hun gedrag verrassend. De film “Das experiment” is een goede aanrader om te zien wat groepsgedrag doet. Deze film was niet alleen zeer interessant om te zien, maar gaf ook volop gesprekstof.

Nog even tussendoor een militair paspoort aangevraagd in Den Haag. Kennelijk wil men toch proberen die politiemensen een soort militair te laten worden. Tot op heden is dit nog niet gelukt. Overigens wel handig om zo’n soort paspoort te hebben. En m'n net nieuw aangeschafte Nederlandse paspoort is alvast voorzien van een bijzonder stempel.

Op de legerplaats ’t Harde heb ik de taalintake Engels gedaan. Het (bijna) stressvolste moment heb ik met een goed resultaat kunnen afsluiten. Een luistervaardigheidtest, een grammaticatest en daarna nog een kort gesprek in het Engels was van voldoende niveau. Dat neemt niet weg dat ik de e-laerning over een poosje toch wel ga volgen.

Tussendoor heb ik in Apeldoorn een briefing gekregen over de situatie in Zuid Sudan, over de periode februari 2011 tot aan mei 2011. Opvallend is dat er een toename is van gewelddadigheden en troepenverplaatsingen in het zuiden. Ook kregen we informatie van een medewerker van Cordaid, een katholieke instelling die aan humanitaire hulp doet in o.a. Sudan. Zowel de briefing als de informatie van Cordaid was allereerst bedoeld voor militaire waarnemers die ook in Sudan gaan werken. Wij konden aansluiten en het was zeer nuttig om deze zaken te mogen meehoren. Het is zelfs zo goed ontvangen dat kort voor het daadwerkelijke vertrek we een update krijgen.

In eerdere filmpjes was al te zien dat de wegen in Sudan erg slecht zijn. Eigenlijk kan je het geen weg meer noemen. Zand en veel diepe kuilen die in de regentijd (en die ga ik ook meemaken) vollopen met water. Het gevolg is dat de kans op vastzitten erg groot is. Dus volgde er een tweedaagse om te leren rijden in het terrein in een 4-wheel drive en het lieren. Een beetje theorie was nodig om een berekening te kunnen maken of de lier kan worden gebruikt zonder dat de kabel de geest geeft. Inmiddels weet ik bijna alles over rolweerstand, schuifweerstand, hellingweerstand, totale weerstand en ankerwaarde, daarbij rekening houdend met de grondcoëfficiënten. Gelukkig dat dit met formules op een kaartje is terug te vinden.
Hoewel we pas op dag 2 zouden gaan lieren, moet ik toch toegeven dat het mij lukte om op dag 1 al, in de enige plas water in het grote terrein, zodanig vast kwam te staan dat de enige optie was om met het gebruik van de lier los te komen. De Mercedes Benz was namelijk niet meer voor- of achteruit te krijgen en stond inmiddels tot aan de deurdorpel onder water…..
Het is net gelukt om met droge voeten deze klus te (laten) klaren. Dank vooral aan mijn buddy Ruud en Mariska. Voor het fotografisch vastleggen van het geheel was ik ook vooral verantwoordelijk.
Gezamenlijk nog een berging gedaan van een voertuig die achteruit in een droge sloot stond. De volgende dag hebben we de ‘death man’ uitgevoerd. Tja, met behulp van je reservewiel kun je jezelf uit een benarde positie bevrijden. Tenminste als je zandgrond hebt. De oplossing is namelijk: graaf een diepe kuil en stop daar je reservewiel in, die wel eerst even aan de lierkabel moet worden bevestigd. De elektrische lier activeren en het resultaat is snel zichtbaar. En het werkt echt, maar het kostte wel wat zweetdruppels om dat gat van ruim één meter diep te graven om het reservewiel in te stoppen. Na ruim 2 uur later was die klus geklaard. En toen dachten de instructeurs dat we het ingegraven reservewiel nog even gingen uitgraven. Daar hadden we een handig truckje voor bedacht. De bevestiging werd uitgegraven en daarna gewoon het reservewiel uit moeder aarde lieren. Gemak dient de mens en we gaan natuurlijk niet onnodig werk verzetten! Omdat er op hetzelfde terrein ook werd geoefend met ‘vastgelopen’ rupsvoertuigen, werd nog de mogelijkheid geboden een stuk mee te rijden met zo’n rupsvoertuig. Een machtige ervaring en heerlijke onderbreking van de zware arbeid.
Hierna deden we nog 2 oefeningen met een voertuig die half in de berm stond en daarbij kwam de verankering aan een boom of ander voertuig met gebruik van wat katrollen en het verdubbelen van de lierkabels aan bod. Leuk om met elkaar te doen en ook zeer functioneel voor later.
Wel een beetje jammer dat we na afloop van deze twee dagen zelf het materiaal schoon moesten maken, maar ook dat schijnt ons goed af te gaan.

Hoewel er veel onderdelen voor de voorbereiding in de bosrijke omgeving in het zuiden en midden van het land plaatsvonden, was er ook nog een onderdeel dichter bij huis. In het AMC in Amsterdam werd, bij het tropencentrum, uitleg gegeven over de gezondheidsrisico’s die er in Sudan zijn. Dit keer op het gebied van virussen, bacteriën, schimmels en parasieten. Ook werden er foto’s getoond van beestjes die zich in het lichaam en op de huid kunnen nestelen en daar een fijne tijd hebben. Om ons wat te prikkelen werden foto’s getoond van wat voor enge dingen we op dit gebied gaan meemaken, of niet als je wat geluk hebt. Er wordt daar niet gekeken op een wurmpje of made meer of minder. En als we het helemaal niet meer weten te bestrijden dan kunnen we 24 uur per dag bellen met de dokter die deze lezing gaf. Verder werd uitgebreid stilgestaan bij het gebruik van de soorten malaria profylaxe. Als laatste kregen we nog wat tips over belangrijke dingen om mee te nemen.

Diverse momenten tijdens de trainingen werden er door collega’s, die al in Sudan zijn geweest, lezingen gegeven. Met de getoonde foto’s kreeg ik en ook mijn maten die meegaan, een steeds beter beeld wat daar zal worden aangetroffen. Ook kregen we allerlei waardevolle tips over wat mee te nemen naar het uitzendgebied, 100 kg bagage is toegestaan…….

Doeg!