arrestant ontvlucht ziekenhuis & aanrijdingen

Ik zou jullie nog deelgenoot maken over mijn bezoek aan het bordeel op Bonaire. Tijdens de surveillance een stop gemaakt bij dit huis van plezier en wij mochten gewoon zonder controle op wapens naar binnen. De dames, veelal afkomstig vanuit Brazilië, blijven hier twee weken en dan komt er een wissel. De werkomstandigheden lijken hier niet verkeerd. Ze betalen een vast bedrag voor huur van een ruimte waar ‘het’ gebeurd en alle gelden die de klant uitgeeft komt ten goede aan de dame in kwestie. De gemeenschappelijke ruimte heeft hier veel weg van een café en hier kan dan al kennisgemaakt worden met de dames.
Voor het overige ben ik niet verder geweest dan de gemeenschappelijke ruimte. En verder is er op het eiland een levendige illegale prostitutie aan de gang.

Verblijf je ver van huis en de werkplek Purmerend en dan kom je toch zomaar een ‘bekende’ tegen. Tijdens de afhandeling van de vechtpartij tussen de jeugd in Kralendijk passeerde een pick-up truck in de kleur ambulance geel inclusief de bijbehorende striping. Ik meende iemand te kennen, maar dat kan toch eigenlijk niet. Het was toch waar, één van de inzittenden was Karin, die ik wel vaker bij incidenten In het werkgebied Purmerend ben tegengekomen in de hoedanigheid van officier van dienst geneeskundig. In zo’n kleine wereld leven we toch. Op dat moment was er eigenlijk niet zo heel veel tijd om elkaar te spreken, maar bij een ander akkefietje was daar meer tijd voor.

Als je bij mensen aan de deur komt is het hier niet gebruikelijk om zomaar het erf op te lopen. Het heeft veelal geen zin omdat de huizen niet zijn voorzien van een bel. Voor de deur stoppen met de politieauto en claxonneren is hier het teken om de deur open te doen. En je moet bedacht zijn op honden. Meestal niet van die lieverdjes, want ze worden gehouden om de baas en zijn eigendommen te beschermen. Maar deze keer was een pitbull even onderdoor het hek van de buren gekropen om vriendelijk kennis te maken met de hond van deze buren. Gevolg een gevecht tussen de honden en de pitbull zette zijn tanden in de andere hond. Gelukkig zat de pitbull wel vast aan een ketting, maar dat was gelijk ook het probleem. De hond kon niet meer terug naar het eigen erf. Omdat de eigenaar niet thuis was werd de politie gebeld, of wij een oplossing wisten. De oplossing kwam er gelukkig aangereden en de eigenaar werd vriendelijk verzocht te voorkomen dat de pitbull last bij de buren en andere honden zou gaan veroorzaken. Eind goed, al goed.
Trouwens een muurtje om de woning is niet altijd genoeg om een waakhond daarachter te laten lopen. Ik heb ze al over een erfafscheiding van ruim één meter zien springen.

Ook hier doen we werk voor het Openbaar Ministerie. Op verzoek ben ik naar het OM gereden om een spoedakte op te halen die dan ook kon worden uitgereikt voor de zitting bij de rechtbank de volgende dag. Mijn idee was om die afstand even lopend te doen. Helaas, zonder pet op je hoofd wordt er niet buiten gelopen. Aangezien mijn pet al vanaf het begin thuis in het appartement ligt dan toch die 200 meter maar met de auto. Omdat ik er toch was kreeg ik nog een stapeltje extra gerechtelijke schrijvens mee. Omdat er al 9 waren voor lui die vastzaten in de gevangenis heb ik die mij toegeëigend. Het was te eenvoudig gedacht om direct door te gaan naar de gevangenis. Mijn bezoek moest eerst worden aangekondigd en de namen van de te bezoeken gevangenen moesten worden doorgebeld. Na 10 minuten was ik welkom. Ontdaan van mijn vuurwapen en pepperspray werd ik in een ruimte geplaats en één voor één werden de gedetineerden bij mij gebracht en kon ik de stukken uitreiken.

Meer spannend was de melding van een man die met een machete aan het zwaaien was. Met twee auto’s zijn we er bijna letterlijk naar toe gevlogen. Maar de man was niet meer te vinden. Toen we net terug waren aan het bureau kregen we toch het verzoek terug te keren omdat de andere patrouille hem had aangetroffen en ons erbij wilden hebben. Dus weer met toeters en bellen teruggereden.
De man wenste eigenlijk niet erg mee te werken om aan te tonen dat hij niets onder zijn shirt droeg. De collega’s hadden namelijk een bolling gezien en men vertrouwde het niet. Na veel praten en dwingen om hem te laten zien wat hij onder zijn shirt droeg, pakte hij een groot dolkmes te voorschijn en gooide het op de grond. Direct hebben we hem onder controle gebracht en verder gefouilleerd. Probleem opgelost zou je zeggen, maar de man bleef maar praten/schreeuwen en er leek maar geen eind aan te komen. Uiteindelijk ging hij met een aangezegd proces-verbaal voor de Wapenwet verder. Ook wij zijn vertrokken totdat de andere partij ons aansprak en kennelijk iets vertelde over een bedreiging door die andere man. Toen beiden elkaar weer troffen begon het bekvechten. Zo goed en kwaad als het kon hebben we de partijen gescheiden en naar huis gestuurd. De opgefokte man (van het dolkmes) bleef de ander maar uitdagen en gooide nog een steen naar hem. En toen ontstond daar, voor onze ogen, een ordinaire vechtpartij tussen beiden. We hebben de mannen uit elkaar gehaald en de stenengooier aangehouden. Toen mijn maat en ik al onderweg waren naar het bureau is ook de ander aangehouden.
Op het bureau was het letsel van één van hen (de rustige) toch wel zo ernstig dat hij per ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. En ik moest mee om hem te bewaken omdat hij tenslotte was aangehouden. Hij had overal pijn en kon amper meer lopen. Ook in het ziekenhuis was hij erg zielig en zocht hij ondersteuning van mij bij een bezoek aan het toilet. Maar het rustige sloeg over naar vervelend doen en eigenlijk alleen maar naar buiten willen om te roken. Het lukte me om hem wat te kalmeren en hij moest tenslotte toch nog wat controles ondergaan omdat er een vermoeden was van een kaakfractuur. En weer moest hij naar het toilet, dus met hem meegelopen naar het toilet en toen gebeurde het….
Hij was vast en zeker plotseling genezen, want hij zette het op een lopen en voor ik kon reageren was hij al het ziekenhuis uitgerend. Niks geen last meer van zijn benen. Helaas werkte de portofoon niet, dus veel assistentie kon ik niet verwachten. De arts en de verpleging maar even op de hoogte gebracht dat de patiënt er vandoor was gegaan en daarna ben ik terug gewandeld (zonder pet) naar het bureau. Onderweg denkend van ‘hoe ga ik dat nu vertellen’?
Ik heb het verteld en mij werd gevraagd waarom ik geen assistentie had gevraagd. Nou dat was eenvoudig te beantwoorden met apparatuur die defect is en kennelijk al helemaal niet werkt in het ziekenhuis. Trouwens die gozer zou na zijn behandeling in het ziekenhuis in vrijheid worden gesteld omdat hij niet als verdachte werd gezien. Lekker dan! Inmiddels ging de ontsnapping als een lopend vuurtje en werd hetgeen er was gebeurd steeds meer verdraaid.
Na een half uurtje is de politie geïnformeerd waar hij was en is hij weer opgehaald om officieel te horen te krijgen dat hij in ‘echte’ vrijheid was gesteld en ook zijn spullen in ontvangst kon nemen.

En dan sta je, of er niets is gebeurd, dezelfde avond bij een interland voetbalwedstrijd Aruba – Bonaire. In Rincon was Bonaire vertegenwoordigd door de Rincon Real. Na het spelen van de gezongen versie van beide volksliederen hebben we net 10 minuten mee kunnen maken van de wedstrijd. Voor een bedreiging in Kralendijk werden we gevraagd de andere patrouille te ondersteunen. Tijdens de rit van ruim 20 minuten kwam de melding te vervallen, maar hebben de voetballers maar hun ding laten doen zonder onze verdere aanwezigheid.

In het zuiden van het eiland was een auto van de weg geraakt en had daarbij een zogenaamd betonnen ‘slavenhutje’ geraakt. De bestuurster was zwaargewond uit het autowrak weten te komen, maar de bijrijder zat nog bekneld. Omdat beiden werkzaam bleken te zijn bij de Coastguard werd ik gevraagd navraag te doen bij het schip van de US Coastguard, die tijdelijk in Kralendijk lag, of de gewonden op hun schip thuishoorden. Dat bleek inderdaad zo te zijn. Vanwege de ernst van het letsel van beiden hebben wij een bemanningslid naar het ziekenhuis gebracht. Op de plaats van het ongeval bleek dat het huisje compleet vernield was en dat de pick-up met de flank tegen het gebouwtje was aangekomen. Het gevolg was dat het passagiersdeel was gehalveerd en dat het een geluk was dat daar niemand zat. De beide zwaar gewonden zijn de volgende dag per ambulance vliegtuig(en) naar de Verenigde Staten gevlogen.

Compleet anders was de afloop van een ernstig verkeerongeval in Rincon een week later. Een jongen van 13 jaar reed op een kinderfietsje en werd van achteren aangereden door een personenauto. De jongen is ter plaatse overleden en ik heb mij vooral beziggehouden met de afhandeling van het dodelijk slachtoffer en de familie. Er is besloten om ter plaatse van het ongeval de moeder en een goede kennis hun zoontje toch te tonen. Op zich ging dat allemaal rustig, maar later ontstond er toch wel commotie bij andere familieleden tot hysterische reacties toe. Na ruim 2½ uur verder kon het slachtoffer eindelijk worden vervoerd naar het mortuarium en vertrok het, in grote aantallen, aanwezige publiek.

Om nog maar eens aan te geven hoe divers het werk ook hier is, heb ik mij verder onder andere nog bezig gehouden met bemiddelen in een zaak van laster. Is er onderzoek gedaan naar een snorder. Werd er gejaagd op pelikanen en vond er een controle plaats in verband met drugsdealen. Een compleet laveloze jongeman werd in de buurt van een strand aangetroffen en in de laadbak van de politieauto geladen en naar het bureau gebracht. Via zijn mobiel kon de vader worden bereikt en die heeft zijn zoon uit de laadbak gehaald en meegenomen. Een onderzoek naar baldadig gedrag van een groepje jongens en een aangifte poging inbraak. Diefstal van goederen van toeristen die aan het cruisen waren en een huiszoeking in een hotelkamer naar aanwezigheid van drugs. En op de valreep ook nog een drugsactie in Rincon, waarbij de dealer werd aangehouden met 10 bolletjes en wat soft drugs. Bij het afleveren bij de gevangenis bleek hij daar een groot aanzien te hebben. Dit kwam onder andere omdat hij net 12 jaar had mogen brommen voor een gewapende overval.

Even dacht ik dat het seizoen van de cruiseschepen was begonnen. Bijna elke dag had er zo’n groot passagiersschip aan de kade van Kralendijk aangelegd. Eén dag zelfs twee van die schepen. Het geeft in ieder geval gelijk wat meer drukte, want aan boord van zo’n schip verblijven zo’n 1500 passagiers. Die komen dan aan land en vermaken zich op verschillende manieren. De meeste schepen komen om 07.00 uur aan en vertrekken rond 17.00 uur. En tussendoor heeft Zr.Ms. Karel Doorman ook nog even ligplaats ingenomen aan de haven van Kralendijk.

In mijn vrije tijd ga ik hier ook op verkenning uit en gedraag me dan ook wel een beetje als een toerist. In mijn korte broek met een ‘de avonturen van Kuifje’ shirt aan, ben ik deze keer naar het noordwesten van het eiland gereden en heb daar het Washington Slagbaai National Park bezocht. Het park beslaat zo’n 20% van het eiland. De entreekosten natuurlijk als bewoner van het eiland (dus eventjes niet de toerist) betaald en een prachtige tocht van 2½ uur door het natuurpark. Prachtige vergezichten, rotspartijen, flamingo’s, stranden en natuurlijk veel, heel veel cactussen. Deze keer heb ik de lange route gereden, maar er is ook nog een korte route. Die dan een andere keer. Het park is trouwens zo groot dat ik nog niet eens alles heb kunnen bekijken van de lange route en een mooie plek om te snorkelen heb ik deze keer voorbij laten gaan. De foto’s hieronder geven alvast een idee hoe het eruit ziet.

Doeg!