voorbij de helft

Allereerst nog even terug naar de laatste dagen van mijn vakantie in Miami Beach. Ik heb een paar hotspots bezocht, soms per toeval en soms ook wel bewust daarin een keuze gemaakt. De Lincoln Road Mall, een voetgangersgebied en de plek om te winkelen, te flaneren en ook uit eten te gaan. Dat heb ik dan ook maar gedaan, behalve dan dat flaneren. Verder heb ik een lus meegereden met de Miami Trolley(bus). Dat draadje voor de stroomvoorziening heb ik helemaal niet gezien, dus eigenlijk gewoon een bus in de uitvoering van een trolley. Verder uiteraard naar South Beach, bakken in de zon, afkoelen in zee en eigenlijk niet veel meer. De lifeguard had het heel druk met het wegfluiten van de mensen die voor ‘zijn’ post bleven stilstaan of gingen zitten. De volgende dag was de bedoeling om een uitstapje naar Everglades National Park Florida te maken, een groot natuurreservaat om een tocht te maken met een airboat door het moerasgebied. Een airboat is een platte boot met achterop een grote propeller. Vanwege het regenachtige weer van die dag heb ik die excursie maar overgeslagen. Wel heb ik een wandeling gemaakt naar het Art Deco Historic District. Een wijk waar het straatbeeld wordt bepaald door art deco-stijl en streamline architectuur. Fraai vormgegeven hotels met pasteltinten. Het was wel een hele tippel, maar dan heb je ook wat. Omdat het overdag was, was de neonverlichting uit en was het wat minder mooi dan het in de avonduren zou moeten zijn. Op de terugweg ben ik over het strand gelopen en gezien dat de lifeguards ook niet veel te doen hadden. Het meeste spektakel kwam nog van de Miami Police. Een groot deel van het strand was afgezet en daar stonden hun voertuigen geparkeerd. Allemaal met zoveel mogelijk knipperlichten aan en onder een soort partytent een gezellig samenzijn van de dienders. Op een zonnige dag zal het wel wat drukker zijn met werk, maar nu ff niet. Eén van die partytenten bracht voor mij uitkomst om even te schuilen tegen een vette regenbui.

De vlucht van Miami naar Aruba was al om 07.00 uur, dus ik had me om 23.00 uur al laten wegbrengen vanaf het hostel beds n’ drinks naar de luchthaven. Dan was ik in ieder geval op tijd voor het inchecken en ik hoefde ook niet midden in de nacht op te staan. Alleen er was weinig te beleven op de luchthaven, de winkels waren dicht en bij de koffiecorner werd niemand geholpen en pas om 05.00 uur kwam er wat beweging bij de incheckbalie. Helaas was de vlucht vertraagd, eerst een uurtje, maar daarna nog ruim 2 uur. Kennelijk was er iets met het neuswiel want daar waren ze erg druk mee. Ik had geen haast, maar hierdoor was het wel zeker dat ik de aansluitende vlucht van Aruba naar Bonaire zou gaan missen. Ik had me er al helemaal bij neergelegd dat ik op Aruba een hotelletje zou krijgen, maar daar dacht Aruba Airlines anders over. Na het oponthoud van 3 uur konden we toch vertrekken. Onderweg naar de startbaan kwam er nog een autowiel voorbij rollen die niet bevestigd was aan een voertuig. Gelukkig overduidelijk een autowiel.

Op de luchthaven van Aruba bleek dat ik de enige was die zou moeten doorvliegen naar Bonaire en na wat vragen werd ik ‘opgevangen’ door een medewerkster van de luchtvaartmaatschappij. Mijn bagage hadden ze alvast van de bagageband gehaald en ik werd naar een reisbureautje gebracht voor een nieuwe ticket naar Bonaire met InselAir. Alles was al geregeld en ik hoefde alleen nog een paar uur te wachten op de vlucht naar Bonaire met een tussenstop op Curaçao.
Rond 19.00 uur kwam ik weer terug op Bonaire en kon ik bijna direct door naar de warme hap van Annemarie. Eerst was dat niet helemaal zeker, toen in ieder geval niet en uiteindelijk toch wel. De aardappelen, uien, rodekool en vlees was weer op een vakkundige manier tot een heerlijke hachee gemaakt. De gepubliceerde eetlijst op facebook was met vier (Annemarie, Sjoerd, Nicole en ik) wel wat magertjes, maar zeker niet minder gezellig. En geheel volgens traditie na de maaltijd een keuze uit twee soorten vla en yoghurt. En ik wil het hier toch even kwijt; “ik had die avond nog niet zo lekker gegeten als toen”.
Omdat Annemarie graag nog een bezoek wilde brengen aan het Washington Slagbaai National Park en omdat ik de volgende dag toch nog vrij had zijn Annemarie, Sjoerd en ik nog een dag met elkaar opgetrokken. Vanwege de harde wind was de zee een spektakel en op de plaatsen waar de gaten in de kustlijn zaten spatte het water hoog op. En aan de andere kant van de kustlijn heerlijk kunnen snorkelen in een bijna vlakke zee. In Castricum gaat Annemarie altijd ‘morgen’ zwemmen, deze keer was ‘morgen’ echt vandaag. Mooi was het te vernemen dat deze dag een toegevoegde waarde had voor Annemaries verblijf op Bonaire.

Mijn eerste werkdag na mijn vakantie was ingevuld met IBT (integrale beroepsvaardigheid training). Een dag sporten en schieten onder leiding van twee sportdocenten uit Nederland, die dan drie weken hier zijn om de medewerkers van het Korps te instrueren en te toetsen. Het ochtenddeel bestond uit de uitpraatprocedure van vuurwapengevaarlijke verdachten. Omdat bijna alle voertuigen met geblindeerde ramen rijden is de procedure daar ook op aangepast. Das wel even wennen, maar het ging goed. Toen ik in de verdachte auto zat hoorde ik de commando’s schreeuwen in het Papiaments en moest ik nog wel even mijn bijrijder vragen wat er van mij verlangd werd. En ik heb het gewoon in het Nederlands gedaan. Overigens het verbaast mij telkens weer hoe de politie het voor elkaar krijgt in de grootste bouwvallen hun lessen te moeten geven. Voor dit onderdeel hadden we de beschikking over een al jaren niet meer in gebruik zijnde hotel.
’s Middags schieten in de openlucht, in de mundi en op de achtergrond de cactussen. Hoe mooi kun je het hebben. De schietschijven die meebewogen met de wind maakte de les ook nog eens dynamisch. Wel een geluk dat liggend vuur niet hoefde te worden geoefend. De toets heb ik weer gehaald en we kregen nog als extra het schieten vanuit een voertuig. Eerst vanuit stilstand, maar daarna aan komen rijden, de auto tot stilstand brengen en daarna schieten op het doel. Het zijn zo van die facetten die in Nederland niet kunnen worden geoefend. En de ouwe tijd herleefde weer met het afplakken van treffers op de schijf.

Er lijkt een toename te zijn in de aanrijdingen die gebeuren. Niet elke dag, maar er zijn wel uitschieters. Tijdens een van mijn diensten 3x een aanrijding met letsel moeten afhandelen. De beenbreuk van de toerist op zijn huurbrommer was overduidelijk, de motorrijder die een afslaande auto inhaalde brak zijn hand. Dat bleek tenminste de volgende dag toen hij zijn bekeuring in ontvangst moest nemen omdat hij zonder verzekering bij dit ongeval betrokken raakte. Bij de derde aanrijding had een bestuurder een pijnlijke nek oplopen bij een kop staart aanrijding. Dus dat viel wel mee.
Ook de doorrijders komen hier voor en veelal wordt dat verder afgedaan met de verzekering. Ook als de veroorzaker bekend raakt. Maar soms is door wat meer onderzoek ook wel weer een succes te behalen. Een auto had een verkeerspaal met bord omvergereden in het centrumgebied van Kralendijk en was er vandoor gegaan. Een getuige had het kenteken doorgegeven, maar dat bleek niet helemaal te kloppen. Dat bleek tenminste na informatie bij het verhuurbedrijf. Maar met het bekijken van de camerabeelden kwam het goede kenteken tevoorschijn (met 1 cijfer verschil). Op de beelden was duidelijk te zien dat de bestuurder eerst twee keer een stoep meepakte en daarna vol op de verkeerspaal klapte en met zijn bovenlichaam een diepe buiging maakte.
Op het moment dat ik de terugkoppeling deed bij het verhuurbedrijf dat het juiste kenteken bekend was geworden, stond de auto met juist dat kenteken daar op het terrein. De bestuurder kwam erbij en hij kon niet veel meer dan toegeven dat hij de aanrijding had gehad. Met het regelen van een aangifte kon deze zaak ook mooi worden opgelost. Deze bestuurder zal ook vanuit justitie nog een vervolg te wachten staan.
Afgelopen week werd er weer een aanrijding met letsel tussen een auto en scooterrijder gemeld. Toen we ter plaatse kwamen zag het er al niet goed uit. De scooterrijder was niet aanspreekbaar, had een slechte ademhaling en had inmiddels al veel bloed verloren als gevolg van een slagaderlijke bloeding in zijn lies. Ook lagen zijn benen er op een onnatuurlijke wijze bij. De medewerkers van de twee ambulances hebben ter plaatse ogenschijnlijk niet veel meer gedaan dan een tube inbrengen en gestart met de beademing, hem op de brandcard gelegd en met spoed naar het ziekenhuis gebracht. De volgende dag is deze jongeman aan zijn verwondingen overleden. Uit het onderzoek bleek dat hij met zijn scooter een binnenbocht had gepakt en daarbij frontaal op een auto was gereden. De passagier die bij hem achterop zat kwam ervan af met een pijnlijke enkel.

Een jochie van een basisschool was van school weggelopen. Elke school heeft een andere kleur poloshirt met daarop de naam van de school of soort onderwijs dat men volgt. We zijn eerst maar even naar zijn huisadres gereden en daar stond hij op de uitkijk, het moest hem welzijn vanwege zijn opvallende gele poloshirt. Bij het zien van ons was hij naar binnengevlucht, maar we hebben toch even met een medebewoner gesproken. Zijn vader kwam er inmiddels ook bij en toen bleek dat hij op school werd gepest en daarom de benen had genomen. De vader heeft zijn zoon uiteindelijk zelf weer teruggebracht.

Even was ik (en natuurlijk ook mijn maat) ‘de sterke arm’ voor de deurwaarder. Hij had ondersteuning gevraagd omdat de baas van het failliete bouwbedrijf zijn werknemers kennelijk de opdracht had gegeven nog wat spullen weg te halen bij het ressort dat werd gebouwd. En dat is bij beslaglegging bij wet verboden. Ter plaatse bleek het allemaal wel weer mee te vallen en was het meer het verplaatsen van goederen zodat ze op een veiliger plek achtergelaten werden. Uiteindelijk konden we tot goede afspraken komen met de baas en hebben we het verder overgelaten aan de deurwaarder.
Het lijkt misschien alsof ik eigenlijk niet zoveel heb gedaan, maar er moesten ook nog wat boefjes naar de rechter-commissaris gebracht worden, werd er bemiddeld, moest er worden opgetreden tegen geluidsoverlast, moest er een buurtonderzoek worden gedaan na een inbraak, werd er onderzoek gedaan naar de aanwezigheid van camera’s, was er nog een inbraak bij een onderwijsinstelling en was ik ook nog een keer wachtcommandant. Het doorsnee politiewerk zal ik maar zeggen.

Omdat Bonaire een bijzondere gemeente van Nederland is en ik hier officieel als bewoner ben ingeschreven kreeg ik een stempas bezorgd. Een uitnodiging om te stemmen voor het raadgevend referendum inzake de wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten (de zogenaamde sleepwet). Uiteraard heb ik gebruik gemaakt van mijn stemrecht en bij stemlokaal 2, het Sentro di Bario Tera Kora (noem het maar een buurtcentrum) gestemd. Het was nog niet erg druk en uiteindelijk is er maar door een paar honderd mensen een stem uitgebracht.

Negen studenten hebben inmiddels hun politiediploma gehaald en zijn ingestroomd als agent bij het Korps Politie Caribisch Nederland. Zij zijn verdeeld over de zes dienstgroepen van de basispolitiezorg. Desi en Bjorn zijn bij mij in de dienstgroep terechtgekomen en Janique is naar een andere dienstgroep verplaatst. Dus momenteel bestaat onze groep uit zeven personen. Dit lijkt veel, maar zo af en toe wordt er bijstand verleend aan Statia of Saba en voor het personeel wordt dan geput uit de dienstgroepen uit de basispolitiezorg. En ook hier gaan collega’s op vakantie en zijn ze af en toe ziek. Het is niet zo dat er dan gewisseld wordt, nee dan doe je de dienst met een minder aantal.

Momenteel is er wat gedoe over de verplichting om 20 bonnen per maand per persoon te schrijven. Ja, wat in Europees Nederland inmiddels is achterhaald wordt hier in Caribisch Nederland als iets nieuws gebracht. Natuurlijk is er wel wat aan te pakken, maar door het ontbreken van goede middelen en soms ook actuele wetgeving kan ook niet altijd dat bonnetje worden uitgeschreven. De meesten schrijven voor het niet tonen van het rijbewijs, het niet hebben van een verzekering of het ontbreken van de kentekenplaat aan het voertuig.
Inmiddels heb ik begrepen dat ook de processen-verbaal bevindingen, aanhoudingen en verhoren meegeteld worden bij die twintig. Niet dat ik warm of koud word van het aantal, misschien wel een beetje mijn ambtelijke ongehoorzaamheid….

Traditie is dat gedurende de Paasdagen langs de stranden op een bijzondere manier wordt gebouwd. Met heel veel pallets worden hutten gebouwd en de niet bouwkundige Bonairiaan, die zet gewoon een tentje op. Er wordt dus massaal gekampeerd en die migratie van de bevolking geeft weer wat extra drukte op die plekken. Nog niet voor het werk, maar meer vanwege veel kinderen en wat (te) harde muziek en op de weg wat opstoppingen.

En tot slot kan ik melden dat mijn uitzending naar Bonaire inmiddels op zijn ‘retour’ is. Ik bedoel daarmee dat ik op 15 maart hier een half jaar woonde en werkte en het 2e halfjaar is ingegaan. Op Lesbos was dat nog een hele happening met het doorzagen van een boomstronk. Ik heb het wat rustiger aangepakt, maar heb toch iets aan die traditie van Midterm Day gedaan.

Bon Pasku en doeg!