one happy island

Na hard werken was het tijd om weer eens iets van de wereld verder te gaan ontdekken. Deze keer Aruba met hun eigen bedachte slogan die de titel is van dit verslag. Ik kende Aruba alleen van de tussenstop van mijn vorige reis. Dus had ik een weekje een vakantiehuisje geboekt op het Camacuri Residence en vijf dagen een auto gehuurd. Hoewel het eiland niet zo heel groot is, is zo’n vorm van vervoer wel handig.
De afstand vanaf mijn accommodatie naar het strand was wel te lopen en daar was ook wel een mooi strandje. Vlakbij de landingsbaan maar niet hinderlijk. Vanaf het strand was het nog 20 minuten lopen naar het centrum van Oranjestad.
Het was ook deze keer wel even een omschakeling. Er staan veel huizen en gebouwen, de wegen zijn goed en ook hier veel Amerikanen. Verder wel een heerlijk eiland met lange zandstranden. Die heb ik bezocht toen de volgende dag mijn Hyundai Accent automaat werd gebracht. Aan de westkant de California lighthouse bezocht. Een toeristische attractie bleek wel, want er stonden heel wat busjes met toeristen en ook de foodtrucks die goede zakendeden. Hoewel het eigenlijk niet mocht, ben ik daar wel een onverharde weg opgereden. Die mondde uit in de grillige kustlijn. Omdat het gravel veranderde in rul zand lukte het niet met deze auto het verdere pad te volgen. Via de boulevard met de grote hotels ben ik direct maar verder gegaan naar het andere uiteinde van het eiland. Een binnendoor weg eindigde bij Baby Beach. Daar vlakbij was nog een soort kerkhof voor overleden huisdieren. Het was wel even een vreemd gezicht al die eenvoudige kruisjes in het duingebied.

Toen ik na het diner in de stad thuiskwam trof ik eigenlijk een onaangename verrassing voor de toegangsdeur naar mijn huisje. Er lag een dikke vette slang voor de deur! Ik ben natuurlijk niet bang, nou ja een beetje wel en zeker voor levende slangen die ruim een meter lang zijn. Gelukkig was er nog een man van de security van het complex en die heeft eerst gekeken en vervolgens uitgerust met een ijzeren staaf en een zaklamp heeft hij op een vakkundige wijze de slang weggehaald en buiten het complex in de natuur achtergelaten. Ik was nog wel zo dapper geweest om deze slang op de foto te zetten en na het achteraf bestuderen van de tekening van de huid en uit de verhalen bleek dat ik een Boa Constrictor op bezoek had gehad. Een wurgslang die op Aruba is gebracht en waarvan er inmiddels al veel zijn gevangen omdat zij hier eigenlijk niet thuishoren.

Als toerist moet je natuurlijk zoveel mogelijk de hoogtepunten van het eiland bezoeken en vastleggen. De natural bridge is dé topattractie van Aruba. Helaas is de brug ingestort, maar ernaast is er nog een kleintje. In de buurt van de brug was er ook nog de Bushiribana Gold Mill Ruins te zien. De muren staan nog deels overeind en ik heb wat klauterwerk moeten verrichten voor de ‘ultieme’ foto. Om niet alles op één dag te bezoeken heb ik de volgende dag de Hooiberg beklommen. Een heuvel van 165 meter hoog midden op het eiland. De naam heeft hij te danken aan de vorm van een hooiberg. Om aan de top te komen is een goed pad aangelegd met betonnen traptreden, 587 stuks stond er ergens vermeld. Ik heb ze in ieder geval niet geteld, want ik had alle energie nodig om boven te komen. Soms denk ik weleens waarom ik dat dan toch weer doe. Tussen allerlei antennes en transformatorhuisjes was het uitzicht op de top helemaal top.

En dan lig je zondag de 27e mei zo ineens in een bed op de shockroom van het dr. Horacio E. Oduber hospitaal op Aruba…
Daar is natuurlijk wel iets aan vooraf gegaan en dat begon allemaal met plotselinge flinke pijn in mijn buik en daarna doortrekkend naar mijn rug. Omdat die pijn na vier uur maar niet minder werd en ik mij niet bepaald gemakkelijk kon bewegen heb ik contact gezocht met een medewerker van mijn zorgverzekering in Nederland. Ik wist me nog te herinneren dat er zoiets bestond als vraagbaak als je plotseling in het buitenland met medische problemen te maken kreeg. Na het doornemen van de klachten kreeg ik het advies het ziekenhuis te bezoeken zodat een arts de situatie kon beoordelen.
Dus heb ik me met een taxi naar het hospitaal laten vervoeren (en financieel laten oplichten voor de meer in rekening gebrachte kosten voor de rit).
Na het inschrijven en alvast een betaling voor het verschijnen op de spoedeisende hulp, vond de triage plaats. Mijn situatie werd hoog ingeschaald en ik was de eerstvolgende die aan de beurt was. Na een eerste ronde vragen stellen door een verpleegkundige en het aangeven waar ik last van had belandde ik op de shockroom en werd ik direct aangesloten op een apparaat die mijn hartslagen monitorde. Vanaf dat moment was ik patiënt en dan mag je niets meer, maar moet je van alles. De arts van de spoedeisende hulp kwam onderzoek doen en ik kreeg wat medicatie toegediend. Ja, de bijwerkingen van dat spul klopte, want mijn hartslag ging fors omhoog. Uiteindelijk werd er een voorzichtige diagnose gesteld en dat was een steentje in de galblaas. Voor een echo werd ik door het ziekenhuis gereden en het resultaat was dat er zeker een of meerdere steentjes zichtbaar waren.
Terug op de shockroom kreeg ik nog wat extra pijnstilling en kwam de conclusie dat ik inderdaad steentjes in mijn galblaas had en dat één daarvan een galsteen-aanval had veroorzaakt met de daarbij behorende hevige pijn. Het behandelplan werd aan mij kenbaar gemaakt; geen noodzaak tot opname; medicatie in de vorm van pillen (diclofenac, buscopan en tramadol) en het advies om een scan te laten maken als ik weer terug ben op Bonaire. Wachten tot ik in september 2018 weer terug ben in Nederland werd mij afgeraden.
Na de tweede rekening te hebben betaald, kreeg ik mijn eigen medische dossier mee en na bijna vier uur in het hospitaal werd ik door een taxi opgehaald en bij mijn appartement afgezet.
Inmiddels zijn de klachten over, maar het kan zomaar weer terugkomen. Ik weet dan in ieder geval wat het is en hoe de pijnklachten te verzachten. De afspraak in het ziekenhuis op Bonaire is gemaakt en de alarmcentrale SOS-international heeft mij bericht dat zij voor bepaalde kosten garant willen staan.

Door mijn ziekzijn was één dag van het weekje Aruba voorbijgegaan zonder dat ik het echte vakantiegevoel had. Dat heb ik de volgende dag ingehaald door het centrum van Oranjestad verder te gaan verkennen. Zonder vervoer, de auto werd begin van de ochtend opgehaald omdat de huurperiode voorbij was. Er was genoeg om te fotograferen en dat heb ik dan ook maar gedaan. Fort Zoutman dat meer weg heeft van een kerktoren en de fraai afgewerkte gevels in de verschillende kleuren. En ook hier oud en nieuw naast en door elkaar. Kunst is hier ook in ruime mate aanwezig. Vooral de blauwgekleurde paarden vallen wel erg op in het straatbeeld. De wandeling naar het centrum is zo’n 25 minuten en dan natuurlijk ook weer terug. Op de terugweg ben ik gestopt bij Surfside Beach en daar heb ik nog heerlijk mijn laatste middag op Aruba doorgebracht op een strandbedje bij een strandtent die een vaste stek was geworden.

Volgende keer maar weer over het werk enzo.

Doeg!